อลวนรักหมอหญิงชิงลั่ว - ตอนพิเศษ 263 แม่สาวน้อยที่ไม่ซื่อสัตย์

ตอนพิเศษ 263 แม่สาวน้อยที่ไม่ซื่อสัตย์

ตอนพิเศษ 263 แม่สาวน้อยที่ไม่ซื่อสัตย์

เมื่อไป๋หลิวอี้พูดถึงเรื่องกลับไปที่จวนไป๋ เขาก็รู้สึกโล่งใจเล็กน้อย

“ต่อมาชายผู้นั้นเกลียดชังแม่ของข้าเข้าไส้ และต้องการช่วยให้อนุของตนได้ตำแหน่งสูง เขาจึงใช้การมีอยู่ของข้าเป็นข้ออ้างในการโจมตีแม่ของข้า เพื่อทำให้แม่ของข้ารู้สึกผิด และเป็นฝ่ายถอยลงจากตำแหน่งเดิมด้วยตัวเอง เพื่อป้องกันไม่ให้ตนถูกตำหนิว่าหลงใหลอนุและทำลายภรรยา”

“แม่ของข้าย่อมไม่เห็นด้วย นางจึงต้องการส่งข้าออกไป ผู้ชายคนนั้นไม่เห็นด้วย ถ้าเขาส่งข้าออกไปแล้ว เขาก็จะไม่มีข้ออ้าง ต่อมา… แม่ของข้าให้คนส่งข้าไปเมืองหลวง และไปที่จวนไป๋เงียบ ๆ พร้อมกับเหรียญประจำตัว”

เนี่ยนเนี่ยนจับมือของเขาแน่น นางคิดว่าในตอนนั้น ไป๋หลิวอี้คงทำอะไรไม่ถูกเลย

แม่ของเขาทิ้งเขาไป และจวนไป๋ก็เป็นสถานที่ที่ไม่คุ้นเคยเลย และเขาติดอยู่ตรงกลาง เหมือนกับการอยู่รอดในรอยร้าวฉาน โดยที่ยังเป็นเด็ก…

“พ่อกับข้าหน้าตาคล้ายกันมาก ทั้งยังมีเหรียญของแม่และจดหมายพร้อมลายมือชื่อ อายุก็สมเหตุสมผล บางครั้งความสัมพันธ์ทางสายเลือดก็เป็นเรื่องมหัศจรรย์ พ่อของข้าจำข้าได้ในตอนนั้น แต่คนที่ส่งข้าไปที่นั่นบอกพ่อของข้าว่าแม่ของข้าป่วยหนักและเสียชีวิตแล้ว”

แต่ซูกั๋วกงจะเชื่อคำพูดดังกล่าวได้อย่างไร? หลังจากค้นพบที่อยู่ของหญิงที่เขารักในที่สุด เขาก็ไปพบนางตามเส้นทางนั้น

ทว่าได้พบคนก็จริง แต่ความจริง… ก็บีบคั้นหัวใจเช่นกัน

ซูกั๋วกงเท่านั้นที่รู้ว่าเมื่อเขากลับไปขอแต่งงาน นางได้หนีไปกับชายอื่นแล้ว ทั้งยังอุ้มท้องลูกชายของเขา ขณะไปแต่งงานกับชายอื่นด้วย

เขาสามารถเกลียดได้มากเท่าที่เขารัก เขาจึงต้องการจะทำลายหญิงนางนี้ด้วยหนี้ทั้งหมด

แต่เขาไม่สามารถทำเช่นนั้นได้ จึงได้แต่กลับไปที่จวนไป๋ด้วยความสิ้นหวัง

กระนั้นเขาก็ไม่สามารถเผชิญหน้ากับไป๋หลิวอี้ได้อีกต่อไป

เขาเริ่มหมกมุ่นอยู่กับเรื่องสาธารณะและกิจการของราชสำนัก แล้วเริ่มขอร้องฮ่องเต้ให้ส่งเขาออกไปจัดการเรื่องต่าง ๆ นอกเมือง โดยมักจะไม่กลับบ้านเป็นเวลาสามวัน

แม้ว่าจะมีข่าวลือเป็นครั้งคราวว่าหลิ่วซื่อกำลังจัดการกับไป๋หลิวอี้ในทางที่ผิด แต่เขาก็ยังคงเฉยเมยด้วยใบหน้าเคร่งเครียด ราวกับว่าเขาไม่รู้เลย

แม้แต่ฮูหยินเฒ่าไป๋ก็มาบอกเขาด้วยตนเอง แต่เขากลับบอกให้ฮูหยินเฒ่าไป๋ปล่อยไป ฮูหยินเฒ่าไป๋จึงโกรธมาก และไม่คุยกับเขาเป็นเวลาหลายวัน

ในเวลานั้นไป๋หลิวอี้มาถึงบ้านที่ไม่คุ้นเคย แต่สถานะของเขายังคงเหมือนเดิม จะเป็นนายก็ไม่ใช่ บ่าวก็ไม่เชิง เมื่อซูกั๋วกงและฮูหยินเฒ่าไป๋เอาแต่ยืนดูเฉย ๆ เรื่องที่เกิดขึ้นกับเขาจึงรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ

โชคดีที่จวนซูกั๋วกงนั้นแตกต่างจากครอบครัวที่ร่ำรวยทั่วไป แม้ว่าคนรับใช้จะนินทากันเป็นการส่วนตัว แต่ก็ยังดูแลเขาอยู่บ้าง แม้ว่าพวกเขาจะทำได้ไม่ดีที่สุด แต่ก็ไม่เหมือนครอบครัวก่อนหน้านี้ ที่เอาตัวแมลงมาให้เขากินเป็นอาหาร หรือปล่อยให้ทนทุกข์ทรมานจากความหนาวเย็นเพราะขาดเสื้อผ้า ยกเว้น…หลิ่วซื่อ

แต่สำหรับไป๋หลิวอี้ก็ยังดีกว่ามาก ส่วนซูกั๋วกงที่เขาเคยพบเพียงไม่กี่ครั้ง เขาไม่ได้มีความรู้สึกใด ๆ ด้วย และไม่มีความหวังแต่อย่างใด

จนกระทั่งมีครั้งหนึ่งที่ซูกั๋วกงกลับมาจวน แล้วเห็นด้วยตาตัวเองว่าลูกชายเกือบจะถูกหลิ่วซื่อฆ่า เขาโกรธมากจึงตบหน้าหลิ่วซื่อตรงจุดนั้น แล้วเรียกหมอและสาวใช้มาคอยดูแลเขา

เรื่องเหล่านั้นยังสดใหม่อยู่ในความทรงจำของเขา

“เนี่ยนเนี่ยน เจ้าไม่รู้หรอก ว่าความจริงแล้วตอนนั้นข้าไม่ได้สนใจเลย ไม่ว่าหลิ่วซื่อจะกระทำรุนแรงเพียงใด นางก็ไม่กล้าปลิดชีวิตข้า ข้าแค่ต้องการเอาตัวรอด และจะแต่งงานกับเจ้าหลังจากที่ข้าเรียนรู้ทักษะแล้ว” ในเวลานั้น เขาได้พบกับเนี่ยนเนี่ยนแล้ว ด้วยสิ่งที่เนี่ยนเนี่ยนมอบให้เขา ทำให้เขามีเป้าหมายและคนที่เขาห่วงใย ต่อให้คนทั้งโลกจะทอดทิ้งเขา เขาก็ไม่สนใจอีกต่อไป

หูของเนี่ยนเนี่ยนเปลี่ยนเป็นสีแดงเมื่อได้ยินเช่นนั้น นางกอดเขาไว้ในอ้อมแขนโดยไม่ขยับเขยื้อน แต่หัวใจของนางหวานจนแทบจะมีน้ำผึ้งหยดออกมา

นางไม่รู้ตัวเลย ว่าในใจของไป๋หลิวอี้จะมีนางอยู่เช่นนี้

“แล้ว แล้วท่านลุงก็ดูแลเจ้าตั้งแต่นั้นมาหรือ? หลิ่วซื่อไม่รังแกเจ้าแล้วหรือ?”

“… อืม” ไป๋หลิวอี้ลูบศีรษะของนาง แล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “ในตอนนั้นพ่อของข้ากอดข้าที่หมดสติไป… และร้องไห้”

เนี่ยนเนี่ยนตกตะลึง ซูกั๋วกง… ร้องไห้หรือ? คนที่ไม่สามารถแสดงอารมณ์เช่นนั้น ร้องไห้จริงหรือ?

“เขาคิดว่าข้าไม่รู้ เขากำลังระบายอารมณ์ที่เก็บกดมานาน เมื่อก่อนข้าไม่เข้าใจ ข้าคิดว่ามันไม่คุ้มที่เขาจะร้องไห้หาแม่ของข้า แต่ตอนนี้…” เพียงแค่เขาคิดว่าหากเขาเสียเนี่ยนเนี่ยนไป เขาก็คงมีสภาพไม่ต่างจากพ่อ

ต่อมาเมื่อซูกั๋วกงเห็นรอยแผลบนร่างกายของเขา ก็รู้ว่านั่นคือสิ่งที่เขาเคยเผชิญ ตอนนั้นเองที่เขาตระหนักได้ว่าลูกชายของเขาต้องทนทุกข์ทรมานมากเพียงใด และการเติบโตจนโตเป็นผู้ใหญ่นั้นยากเพียงใด

ตั้งแต่นั้นมา ชีวิตของไป๋หลิวอี้ก็เปลี่ยนไปแบบสั่นสะเทือนโลกา เขาเข้าไปในห้องโถงบรรพบุรุษ และกลายเป็นคุณชายใหญ่ที่ถูกต้องตามกฎของตระกูลไป๋ แม้ว่าเขาจะไม่ได้เป็นลูกชายของฮูหยิน แต่เขาก็ได้รับการปกป้องจากซูกั๋วกง และเป็นหนึ่งในคุณชายเพียงสองคนในตระกูลไป๋ ไม่มีใครรังแกเขาได้อีก

หลังจากหลิ่วซื่อถูกตบหน้า นางก็ไม่กล้าเคลื่อนไหวอีก และเมื่อนางพยายามจัดการกับไป๋หลิวอี้อีกครั้ง นางก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขาอีกต่อไป

พรสวรรค์ของเขาค่อย ๆ ถูกเปิดเผย ความสามารถของเขาทำให้หลิ่วซื่อและทั้งตระกูลหลิ่วต้องหวาดกลัว

ไป๋หลิวอี้ในเวลานั้นทำให้คนตระกูลหลิ่วทำอะไรไม่ถูก

หลังจากที่เนี่ยนเนี่ยนฟังจบ ก็ไม่ส่งเสียงใด ๆ เป็นเวลานาน ดังนั้นความจริงแล้วซูกั๋วกงรักไป๋หลิวอี้มาก แต่เนื่องจากความสัมพันธ์กับแม่ของเขา เขาจึงมีความแค้น และไม่แยแสเมื่อหลิ่วซื่อถูกรังแก

ไป๋หลิวอี้ลูบผมของนางเบา ๆ อันที่จริงเขายังมีหลายสิ่งหลายอย่างจะพูด

ตัวอย่างเช่น… แม่ของเขารู้สึกเสียใจในภายหลัง และขอให้คนนำจดหมายมาให้เขา โดยขอให้เขาช่วยให้นางได้คืนดีกับซูกั๋วกง ซึ่งเขาเผาจดหมายนั้นทิ้ง แล้วตอบเพียงสี่คำว่า ‘ทำด้วยตัวเอง’

ตัวอย่างเช่น…ชายคนนั้นเสียชีวิตที่ทางเข้าหอนางโลม เขาดื่มสุรามากเกินไป และถูกทุบตีจนตายจากคู่อริที่เขาเคยใช้กลโกงด้วย

ตัวอย่างเช่น…แม่ของเขาตรอมใจตาย เขากลับไปดูเงียบ ๆ ด้วยความรู้สึกเฉยชา

เขาไม่เคยเป็นคนอ่อนโยนใจดี แต่เขาไม่ต้องการให้เนี่ยนเนี่ยนรู้เรื่องนี้ ตราบใดที่นางรู้จักแค่ความใจดีของเขาก็ไม่เป็นอะไร

“เนี่ยนเนี่ยน ไม่เพียงแต่ข้าจะมีหน้าตาคล้ายพ่อเท่านั้น แต่ข้ายังมีนิสัยคล้ายด้วย และคล้ายกันมากจริง ๆ”

เนี่ยนเนี่ยนอยู่ในอ้อมแขนของเขาเงียบ ๆ ขณะฟังเสียงหัวใจของเขา เมื่อนางได้ยินประโยคนี้ นางก็ชะงักเล็กน้อย “หือ?”

“ข้าเองก็…รักจนโงหัวไม่ขึ้น” เขาหลุบตาลงมองดวงตาที่เปล่งประกายของนาง

“…” ช่างกะล่อนเสียจริง เนี่ยนเนี่ยนอยากจะดุเขา

นางพึมพำเบา ๆ “พ่อแม่ของข้าก็หลงใหลกันมากเช่นกัน”

“ฮ่าๆ” ไป๋หลิวอี้ได้ยินแล้ว ก็คิดว่าแม่สาวน้อยคนนี้ไม่ซื่อสัตย์เลย “ข้ารู้ เจ้าก็คล้ายกับพวกเขามากเช่นกัน”

เนี่ยนเนี่ยนพึงพอใจแล้ว และคิดว่าไป๋หลิวอี้เป็นคนฉลาดมาก นางมองคนไม่ผิด

“กรี๊ด”

ทันใดนั้นก็มีเสียงกรีดร้องดังมาจากข้างนอก

เนี่ยนเนี่ยนพลิกตัวลุกขึ้นนั่งขมวดคิ้วทันที “นั่นเสียงของโม่เพียว”

……………………………………………………………………………………………………………..

สารจากผู้แปล

เห้อ ต้องให้หลิวอี้โดนทำร้ายเกือบตายสินะถึงจะมาดูดำดูดี

คุณแม่ทำตัวเองนะคะ หนีตามชายชู้ไปแบบนั้นแล้วยังทิ้งลูกนี่คิดว่าลูกจะตอบแทนพระคุณตัวเองเหรอ

โม่เพียวเจออะไรเข้าน่ะ?

ไหหม่า(海馬)