ออกแบบรักโปรเจกต์หัวใจ - ตอนที่ 360 กำลังจะจากไป / ตอนที่ 361 ลั่วเซ่าเซินมาแล้ว

ตอนที่ 360 กำลังจะจากไป

“แม่คะ เดิมทีหนูก็คิดไว้ว่าจะอยู่ที่นี่อาทิตย์หนึ่ง แต่ว่าตอนนี้มีเรื่องกะทันหัน พวกเราจำเป็นต้องกลับไปประเทศ M ก่อน แม่ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ หนูจะกลับมาเยี่ยมพ่อกับแม่อีกค่ะ”

หู่พั่วเองก็ต้องแข็งใจเช่นกัน ช่วงเวลาสั้นๆ แต่หู่พั่วก็รับรู้ได้ถึงความรักความห่วงใยของแม่ที่มีต่อเธอ

เธอไม่ต่างจากเฉินหลานอี ที่ให้เธอโดยไม่หวังผลตอบแทน ทุ่มเทโดยไม่ได้หวังสิ่งใด ไม่เหมือนกับคนอื่นๆ ที่ผ่านมาพวกเธอไม่เคยร้องขออะไรตอบแทน เพราะอย่างนี้หู่พั่วถึงยอมรับแม่ของโจวโจวได้อย่างรวดเร็ว

“อยู่ต่ออีกสองสามวันไม่ได้เหรอ ลูกยังไม่ได้มาอยู่เป็นเพื่อนแม่เลยนะ?” แม่ของโจวโจวรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจ ตนไม่ได้เจอลูกสาวมาสองปี ลูกสาวกลับมาได้ไม่กี่วันก็จะจากไปเสียแล้ว เธอทำใจรับไม่ไหว

“แม่คะ หนูรู้ว่าแม่ไม่อยากห่างจากหนู คราวนี้หนูกลับไปไม่นานก็จะกลับมาอีกค่ะ” หู่พั่วเพียงแต่อยากพาลั่วอิงกลับไปให้เฉินหลานอีได้เห็นหน้า ทำให้เธอสมปรารถนาเท่านั้น

ไม่ว่าแม่ของโจวโจวจะดึงดันอย่างไร หู่พั่วกับโอวหยางหงก็ต้องกลับไปอยู่ดี คราวนี้ลั่วอิงตกปากรับคำกับพวกเธอแล้ว ว่าจะพาเธอกลับไปด้วยได้

ลั่วเซ่าเซินได้รู้ข่าวอยู่ก่อนแล้วว่าพวกเธอเตรียมตัวกลับไปยังประเทศ M ช่องทางจากข่าวที่เขาได้รับ แน่นอนว่ามาจากลั่วอิงอันเป็นที่รักใคร่ของหู่พั่วกับโอวหยางหงนั่นเอง!

และที่ลั่วอิงตอบรับอย่างรวดเร็วก็เป็นเพราะว่าลั่วเซ่าเซินขอให้เธอคอยอยู่ใกล้ๆ ถังโจวโจวเอาไว้ รายงานสถานการณ์ให้เขารู้ตลอดเวลา ลั่วอิงเองก็ยินดีให้ความร่วมมือ ดังนั้นเมื่อถังโจวโจวพูดกับเธอเรื่องที่อยากพาเธอกลับไปยังประเทศ M ด้วย เธอถึงได้ตอบรับไปอย่างรวดเร็ว

โอวหยางหงวางแผนการเดินทางกลับอย่างรวดเร็ว ทุกวันลั่วอิงจะอยู่เป็นเพื่อนหู่พั่วกับเสี่ยวอวี่ที่โรงแรม ดูอย่างกับว่าเธอไม่ได้ใส่ใจเลยว่าพวกเขาจะพาเธอไปที่ไหน

ความจริงแล้วลั่วอิงติดต่อกับลั่วเซ่าเซินอย่างลับๆ มาโดยตลอด และก็ยังเล่าสถานการณ์ทางนี้ทั้งหมดให้ลั่วเซ่าเซินฟังด้วย ทำให้เขารู้เรื่องราวความเป็นไป

ความจริงแล้วโอวหยางหงเองก็รู้ความจริงว่าลั่วอิงให้ข่าวของพวกเขากับลั่วเซ่าเซินมาโดยตลอด แต่ว่าเขาก็ไม่ได้พูดออกไป ตอนนี้เรื่องที่สำคัญที่สุดไม่ใช่ลั่วเซ่าเซิน แต่เป็นลั่วอิงที่จะไปเจอกับเฉินหลานอีได้อย่างปลอดภัยต่างหาก

โอวหยางหงเข้าใจดี ครั้งนี้เขาก็แค่จะพาลั่วอิงกลับไปให้เจอหน้าแม่ของเขาเท่านั้น เขาไม่ใช่คนอวดดี เขารู้ดีว่าตอนนี้ลั่วอิงโตแล้ว ไม่ได้เป็นเด็กน้อยที่เพียงแค่ปลอบโยนก็จะลืมเรื่องราวที่ผ่านมาได้

ตอนนี้เธอมีความคิดเป็นของตัวเอง คิดได้ว่าเรื่องนี้ดีกับตัวเองหรือไม่ แน่นอนว่าการยอมรับคนใหม่ๆ และเรื่องราวใหม่ๆ เองก็ทำได้ดีขึ้นด้วย แต่ยอมรับไม่ได้แปลว่าสนิท ต้องปฏิบัติต่อเธอด้วยความสนิทสนม ยังต้องใช้ความพยายามมากกว่านี้

โอวหยางหงเข้าใจดีว่า เพราะว่าลั่วเซ่าเซินคอยกระซิบบอกให้ลั่วอิงไปกับพวกเขา พวกเขาถึงได้พาตัวลั่วอิงไปยังประเทศ H ได้อย่างราบรื่นอย่างนี้

ในที่สุดวันนี้ก็มาถึง โอวหยางหงเตรียมเครื่องบินส่วนตัวไว้แล้ว เขาขับรถไปยังสนามบิน ผ่านช่องทาง VIP ส่งหู่พั่วและลั่วอิงไปขึ้นเครื่อง เมื่อลั่วเซ่าเซินได้รับข่าวก็รีบขับรถไปจอดไว้ที่นอกสนามบินด้วยความรวดเร็ว

เพิ่งจะจอดรถเสร็จ เขารีบเปิดประตูรถลงมา พุ่งตัวเข้าไปในสนามบิน ลั่วเซ่าเซิน เร็วเข้า เร็วขึ้นอีก! ภายในใจของลั่วเซ่าเซินรีบร้อนจนแทบลุกเป็นไฟ ตอนที่ลั่วอิงส่งข้อความมาให้เขา พวกเธอก็เตรียมตัวออกเดินทางกันแล้ว

ลั่วอิงไม่รู้ว่าพวกเขาจะขึ้นบินที่สนามบินไหนกันแน่ หู่พั่วบอกแค่ว่าโอวหยางหงจัดการไว้ให้เรียบร้อยแล้ว ดังนั้นลั่วอิงจึงทำได้เพียงคล้อยตามหู่พั่ว

ลั่วอิงยังไม่เห็นเงาร่างของลั่วเซ่าเซิน เธออดไม่ได้ที่จะหันหลังกลับไปมองอีกครั้ง สองมือกำแน่น คุณพ่อ ทำไม่ยังไม่มาสักทีคะ? หนูบอกคุณพ่อไปแล้วนี่นา

ลั่วอิงร้อนรนอยู่ตรงนั้น โอวหยางหงไม่ได้รู้สึกถึงความคิดของเธอ “ลั่วอิง ไปกันเถอะ ใกล้จะขึ้นเครื่องแล้วนะ”

“ลุงโอวหยางคะ รออีกหน่อยได้หรือเปล่าคะ?” ลั่วอิงประสานมือทั้งสองข้างเข้าด้วยกัน ทว่าท่าทางอันน่าสงสารนั้นไม่ได้ทำให้โอวหยางหงเปลี่ยนใจ

“ลั่วอิง ลุงรู้ว่าหนูอยากรอให้พ่อของหนูมาก่อน แต่ว่าลุงกำชับให้คนที่หน้าประตูขวางเอาไว้แล้ว พ่อของหนูเข้ามาไม่ได้หรอก หนูถอดใจจากเรื่องนี้เสียเถอะนะ” โอวหยางหงเห็นว่าลั่วอิงยังคงจดจ้องอยู่ที่ทางออก ก็ไม่ได้ใส่ใจเธออีก เดินขึ้นเครื่องไปในทันที

หู่พั่วเห็นว่าเขาขึ้นมาคนเดียว “แล้วลั่วอิงล่ะ?”

“เธอยังอยากรอที่จะได้พบพ่อของเธอน่ะ” พอพูดถึงลั่วเซ่าเซินทั้งร่างของโอวหยางหงก็เปี่ยมไปด้วยอารมณ์ เห็นว่าหู่พั่วนั่งอยู่คนเดียว โอวหยางหงก็มองไปรอบๆ แล้วเอ่ยถามว่า “เสี่ยวอวี่ล่ะ?”

ตอนที่ 361 ลั่วเซ่าเซินมาแล้ว

“นอนอยู่ข้างในน่ะ พี่จะลงไปดูลั่วอิงหน่อยนะ” หู่พั่วลงจากเครื่องบินก็เห็นลั่วอิงยังคงยืนอยู่ที่เดิมเพียงลำพัง ราวกับว่าจะไม่ว่าอย่างไรก็จะรอให้ลั่วเซ่าเซินมาถึงให้ได้

“ลั่วอิง อีกเดี๋ยวพวกเราจะออกเดินทางกันแล้วนะ หนูจะไม่ไปกับพวกเราเหรอ?” เดิมทีหู่พั่วไม่ได้เชื่อเท่าไหร่นักว่าลั่วอิงจะไปกับพวกเธอง่ายดายขนาดนี้ เดิมทีอยากใช้เวลาเอาชนะใจเธอ ใครจะไปรู้ว่าไม่ได้ยุ่งยากเลยแม้แต่นิดเดียว

“ไม่ใช่ค่ะ คุณแม่โจวโจว หนูแค่อยากรอพบคุณพ่อน่ะค่ะ” คุณพ่อให้เธอกลับไปกับคุณแม่โจวโจวก่อน จากนั้นไม่นานเขาก็จะรีบตามมา ลั่วอิงเชื่อว่าคุณพ่อจะไม่ทอดทิ้งหรือไม่สนใจไยดีเธอกับคุณแม่โจวโจว

“แล้วเขาจะมาได้ยังไงล่ะจ๊ะ” ลั่วเซ่าเซินไม่รู้สักหน่อยว่าพวกเธอจะออกเดินทางกันวันนี้ แล้วจะมาที่สนามบินได้อย่างไร? นอกเสียจากว่า…

“หนูเป็นคนบอกคุณพ่อเองค่ะ ต่อให้คุณแม่จะจำพวกเราไม่ได้ แต่จะเย็นชากับคุณพ่อแบบนี้ไม่ได้นะคะ เมื่อก่อนคุณพ่อกับคุณแม่ดีต่อกันจะตายไป”

หู่พั่วไม่รู้ว่าคำว่าดีต่อกันที่ลั่วอิงพูดถึงหมายความว่ายังไงกันแน่ แต่ว่าในใจของโอวหยางหง ลั่วเซ่าเซินเป็นคนชั่วตัวฉกาจ ไม่รักษาสัญญา เหลาะแหละ…อย่างกับว่าคำพูดเลวร้ายที่สุดบนโลกใบนี้รวมกันอยู่ที่ตัวเขาทั้งหมด

“เอาเถอะ ต่อให้คุณพ่อของหนูดีแค่ไหนตอนนี้ฉันก็นึกไม่ออกอยู่ดี ในเมื่อหนูอยากจะรอฉันก็จะรอเป็นเพื่อนหนูก็แล้วกัน พวกเราเหลือเวลาแค่สิบนาที อีกเดี๋ยวก็เครื่องก็จะออกแล้ว รู้ใช่ไหม?”

“รู้แล้วค่ะ หนูเชื่อว่าคุณพ่อจะต้องมาทันแน่ๆ” ต่อให้ลุงโอวหยางจะบอกว่ามีคนเฝ้าเอาไว้ คุณพ่อก็จะต้องหาวิธีมาจนได้

ผ่านไปสิบนาที หู่พั่วยังไม่เห็นเงาร่างของลั่วเซ่าเซิน เมื่อเห็นท่าทางยืนหยัดของลั่วอิง เธอเองก็ไม่รู้จะพูดอย่างไรดี ทำได้เพียงอยู่รอเป็นเพื่อนเธอต่อไป

“คุณแม่โจวโจว คุณพ่อมาแล้วค่ะ! คุณพ่อมาแล้ว!” นิ้วของลั่วอิงชี้ไปยังเงาร่างที่วิ่งเข้ามาหา หู่พั่วหรี่ตาลง แสงอาทิตย์สาดส่องจนเธอมองคนที่เข้ามาหาไม่ชัด

หู่พั่วอยากมองให้ชัดเจน แต่ว่ายิ่งอยากมองให้ชัดเท่าไหร่ ดวงตาก็ยิ่งเห็นเป็นภาพอันเลือนราง แสงอาทิตย์สาดแสงลงมาจนดวงตาเกิดหยดน้ำตา

ลั่วเซ่าเซินหายใจหอบอยู่ตรงหน้าถังโจวโจวและลั่วอิง “โจวโจว พวกคุณจะไปแล้วเหรอ?”

“ใช่ค่ะ คุณก็รู้อยู่แล้วไม่ใช่หรือคะ?” หู่พั่วไม่อธิบายต่อ เขาก็ช่างถามออกมาได้ ลั่วอิงต้องบอกเขาอยู่แล้วนี่นา

ตอนนี้หู่พั่วไม่เข้าใจเลย ลั่วเซ่าเซินแค่อยากหาเหตุผลเพื่อจะได้คุยกับเธอมากขึ้นอีกหน่อย แม้ว่าเขาจะตามมาอยู่ตรงหน้าเธอ แต่เวลาก็มีจำกัด ลั่วเซ่าเซินอยากรักษาเวลาที่อยู่กับถังโจวโจวในทุกๆ วินาที

ลั่วเซ่าเซินค่อนข้างเก้อเขิน จึงย้ายสายตาไปหาลั่วอิง “ลั่วอิง เป็นเด็กดีเชื่อฟังคุณแม่โจวโจวนะ อีกไม่กี่วันพ่อจะตามไปหาหนู” เขาพูดประโยคสุดท้ายเบาๆ ที่ข้างหูของเธอ

ลั่วอิงพยักหน้า “คุณพ่อ วางใจนะคะ หนูจะรอพ่อค่ะ”

หู่พั่วเห็นสองพ่อลูกพูดจามีลับลมคมใน เธอยืนอยู่ข้างๆ เงียบๆ มองนาฬิกา “คุณลั่ว พวกเราต้องไปกันแล้วค่ะ” ได้เวลาแล้ว อีกเดี๋ยวหงเอ๋อร์ก็คงมาออกมาเร่งแล้ว

“โจวโจว รักษาตัวด้วยนะ ดูแลตัวเองให้ดีๆ ล่ะ” ลั่วเซ่าเซินได้พบกับเธอครั้งนี้ก็วางใจขึ้นมาก อย่างกับว่ามีที่รองรับหัวใจที่หล่นลงมาจากท้องฟ้าอันเปล่าเปลี่ยวร่วงสู่พื้นที่แท้จริง

“ลั่วอิง ไปกันเถอะจ้ะ” เธอจูงมือน้อยๆ สายลมอ่อนพัดโชยมา กระโปรงยาวของหู่พั่วโบกสะบัด กลายเป็นรูปร่างที่สวยงาม

“คุณพ่อ ต้องมาให้ได้นะคะ!” หู่พั่วจูงลั่วอิงขึ้นเครื่องบินไป เธอตะโกนอย่างสุดกำลังหาลั่วเซ่าเซินขณะที่อยู่บนบันได

“จ้ะ พ่อรู้แล้ว! ลูกเป็นเด็กดีนะ พ่อจะรักษาสัญญา” ไม่ว่าจะลำบากยากเย็นสักแค่ไหน ลั่วเซ่าเซินก็จะต้องพาพวกเธอกลับบ้านไปด้วยกันให้ได้

ให้ลั่วอิงเดินทางไปก่อน และเพื่อที่จะให้เธอไปเธอไปหยั่งเชิงดู เขาอยากรู้ว่าโอวหยางหงกับถังโจวโจวมีความสัมพันธ์แบบไหนต่อกันกันแน่? เขาเชื่อว่า ต่อให้ถังโจวโจวความจำเสื่อม เธอก็จะไม่ไปคบกันคนอื่น เขายังคงอยู่ในใจของเธอตลอดเวลา

เครื่องบินขึ้นตามกำหนดเวลา ลั่วเซ่าเซินเงยหน้ามองฟ้า มองเครื่องบินเคลื่อนออกจากรันเวย์ไป คนที่เขารักต่างจากไปพร้อมกับมัน ลั่วเซ่าเซินใช้มือบังหน้าผากเอาไว้ “โจวโจว ลั่วอิง รอก่อนนะ”