อัจฉริยะหญิงเทพสมุนไพร - ตอนที่ 157 ใครต้องการก็เอาไปเถอะ
ตอนที่ 157 ใครต้องการก็เอาไปเถอะ
สองศิษย์อาจารย์อยู่ในห้องหนังสือสองชั่วโมง
พอลงมาคนในบ้านก็อยู่กันหมด รวมถึงพวกคนที่เยี่ยอิ่งพามา และยังมีพ่อบ้านจง อาคุนที่เป็นบอดี้การ์ด ซังเฟย ซย่าอวี่ เป็นต้น นั่งกันอยู่เต็มห้อง
“ทำไมถึงไม่ออกไปเที่ยวข้างนอกกันล่ะคะ”
“เสี่ยวเยาเยา แม่รอหนูไปด้วยกัน”
ตี้อู๋เปียน “…”
ถูกชิงตัดหน้า แต่ก็ไม่กล้าเข้าไปแย่งด้วย น่าหงุดหงิด
“แม่คะ ตอนบ่ายหนูต้องเข้าป่าเซียนโหยวไปเก็บสมุนไพรค่ะ”
เป่ยซีพูด “เสี่ยวเยาเยา ยังจะต้องเก็บสมุนไพรอะไรอีก พี่รองของหนูมีบริษัทยา มีคนเก็บสมุนไพรโดยเฉพาะทุกวัน ไม่งั้นเดี๋ยวแม่บอกให้พี่รองสั่งคนให้เอาสมุนไพรไปส่งที่เมืองเย่ว์ตูดีไหม”
“หนูกลับมาแล้ว เข้าไปเก็บสมุนไพรเองสะดวกกว่า ไม่ต้องลำบากพี่รองหรอกค่ะ”
ถังถังพูด “เสี่ยวเยาเยา ช่วงสองวันนี้ฉันหยุด ไปเป็นเพื่อนเธอได้พอดี”
“ได้”
“ฉันก็ไปช่วยได้นะ” สองพี่น้องถังหงกับถังเซิ่งพูดขึ้นพร้อมกัน
มู่เถาเยาส่ายหน้า “พวกคุณตามฉันไม่ทันหรอกค่ะ เก็บสมุนไพรครั้งนี้ต้องทำเวลา จะช้าไม่ได้ ไม่อย่างนั้นจะออกมาไม่ทันก่อนฟ้ามืด”
ป่าในยามค่ำคืนอันตรายที่สุด
เธอคนเดียวยังไม่เท่าไร แต่จะปล่อยให้คนอื่นเป็นอะไรไปไม่ได้
ผู้อาวุโสตระกูลถังกับซย่าโหวโซ่วพากันแสดงออกว่าขอตามไปด้วย
ผู้อาวุโสตระกูลถังแยกสมุนไพรมีพิษได้ วิชาตัวเบาก็ไม่ธรรมดา ตามเธอไปได้ อย่างไรเสียเธอก็พาคนเหาะได้หนึ่งคน
อาจารย์เล็กวิชาตัวเบาใช้ได้ ให้เขาคอยดูแลผู้อาวุโสถังอยู่ข้างๆ ก็ได้
อีกทั้งการเก็บสมุนไพรครั้งนี้ก็ไม่จำเป็นต้องเข้าถึงใจกลางโซนใน มู่เถาเยาจึงพยักหน้า
“ค่ะ ปู่ทวดถังไปกับอาจารย์เล็ก ถ้าเป็นไปได้ พวกเราพยายามเก็บสมุนไพรให้มากหน่อยเพื่อเอามาสำรองใช้”
ชายชราทั้งสองดีใจมาก ราวกับถูกรางวัลใหญ่
ถังถังยิ้มดวงตาโค้งมนถามขึ้น “เสี่ยวเยาเยา ครั้งนี้จะทำยาอะไรเหรอ”
“ยากำลังภายใน”
“ยากำลังภายในเหรอ”
ทุกคนทำสีหน้าไม่เข้าใจ
ทันใดนั้นซย่าโหวโซ่วก็เอะใจ หัวใจหดเกร็ง หายใจแรงขึ้นเล็กน้อย เขารีบถาม “เสี่ยวเยาเยา ใช่ยาที่กินเข้าไปแล้วกำลังภายในก็จะเพิ่มขึ้นหรือเปล่า”
“ใช่ค่ะในทางทฤษฎี ช่วยเพิ่มก็จริง แต่ถ้าไม่หมั่นฝึกฝนกำลังมันก็จะสลายไปเอง อย่างไรเสียมันก็ไม่ใช่วิธีทางตรง”
“อ้อ ยังไงก็ต้องหมั่นฝึกฝนอยู่ดีสินะ” ซย่าโหวโซ่วไม่ได้รู้สึกผิดหวังมากนัก
“ค่ะ”
ตี้อู๋เปียนพูด “ซาลาเปาน้อย ในเมื่อก็ต้องอาศัยการฝึกอยู่ดี งั้นกินยากำลังภายในเข้าไปจะมีความหมายอะไร”
ยังจะไปเก็บสมุนไพรทำไมอีก อยู่เล่นกับเขาไม่สนุกกว่าเหรอ
“ยากำลังภายในช่วยเพิ่มกำลังให้คนที่มีฝีมือแต่ไม่มีกำลังภายในได้ พอมีกำลังภายในเพิ่มเข้าไปแล้วหมั่นฝึกฝนอีกก็จะก้าวหน้าได้เร็วมาก แต่หากเกียจคร้านสามวันฝึกสี่วันขี้เกียจ กำลังภายในที่ได้มาจากยาก็จะสลายหายไปอย่างรวดเร็ว”
ซย่าโหวโซ่ว “เสี่ยวเยาเยา อาจารย์เล็กใช้ได้ไหม”
“อาจารย์เล็กคะ ยากำลังภายในธรรมดาไม่มีผลต่อคนที่มีกำลังภายในอยู่แล้วค่ะ เว้นเสียแต่จะหาดอกจื่อตันในตำนานเจอ”
“ดอกจื่อตัน!” หยวนเหยี่ยกับผู้อาวุโสตระกูลถังตะโกนออกมาด้วยความตกใจพร้อมกัน
“ค่ะ ดอกจื่อตันมีสีม่วงเข้มทั้งต้น มีกลิ่นหอมของสมุนไพรอบอวล ถึงได้ถูกเรียกว่าดอกจื่อตัน จะกินสดหรือนำมาทำเป็นยาก็มีสรรพคุณขั้นเทพทั้งนั้น”
“เฮ้อ”
หยวนเหยี่ยกับผู้อาวุโสตระกูลถังถอนหายใจพร้อมกัน
ซย่าโหวโซ่วถามด้วยความไม่เข้าใจ “ทำไมล่ะ”
หยวนเหยี่ยถอนหายใจอีกครั้งแล้วตอบ “ดอกจื่อตันเป็นสมุนไพรในตำนาน หาง่ายขนาดนั้นที่ไหนกัน อย่าแม้แต่จะคิดเลย”
ซย่าโหวโซ่วตอบอ่อ
สมัยนี้เป็นยุคที่บ้านเมืองสงบไม่ต้องต่อสู้ ฝีมือต่อสู้จะสูงขึ้นหน่อยหรือด้อยลงก็ไม่ได้สำคัญมากแล้ว
เป่ยซีพูด “เสี่ยวเยาเยา งั้นลูกจะทำยากำลังภายในให้ใคร”
อาคุนกับพ่อบ้านจงต่างยกมือ
ตี้อู๋เปียนถลึงตาใส่พวกเขา
มู่เถาเยายิ้ม “พวกอาคุนอยากฝึกกำลังภายใน ยังไงซะจะมีกำลังภายในหรือไม่มีก็ต้องฝึกต่อสู้ทุกวันอยู่แล้ว ถ้ามีกำลังภายในช่วยเสริมจะได้ก้าวหน้าเร็วขึ้นหน่อย”
ไม่มีนักสู้คนไหนที่จะรังเกียจหากฝีมือตัวเองสูงขึ้นหรอก นี่ก็หลักการเดียวกับว่าไม่มีใครรังเกียจถ้าตัวเองจะร่ำรวยขึ้น
ซังเฟยก็ยกมือขึ้น “หมอเทวดาน้อย ผมก็อยากได้ยากำลังภายในด้วยครับ”
“ผมด้วย”
อาจารย์ซังกับอาจารย์สวียกมือขึ้นพร้อมกัน
ทั้งครอบครัวยกมือกันพร้อมเพรียง
“ได้ค่ะ แต่กำลังภายในนี้จะแทรกซึมจนมีประโยชน์ได้ไหมก็ขึ้นอยู่กับตัวเองแล้วนะคะ”
เอาเป็นว่ากินแล้วไม่มีผลเสีย ใครอยากได้ก็เอาไปแล้วกัน
“หมอเทวดาน้อย หลิ่นหรานของฉันใช้ได้ไหมคะ”
ซย่าอวี่หรือคุณนายซังไม่เคยเรียนการต่อสู้ แต่เธอมีลูกชาย ยิ่งไปกว่านั้นลูกชายของเธอยังเด็ก มีความสามารถที่ไร้ขีดจำกัด!
มู่เถาเยาส่ายหน้า “หลิ่นหรานยังเด็กเกินไปค่ะ ต่อให้เขามีกำลังภายในก็ใช้ไม่เป็น เดี๋ยวมันก็สลายหายไปหมด แต่ซังจวี๋ใช้ได้ค่ะ”
“งั้นขอขอบคุณหมอเทวดาน้อยล่วงหน้าเลยนะคะ”
“ไม่เป็นไรค่ะ”
ซย่ามั่วมองด้วยความอิจฉา
เธอนึกเสียใจที่เมื่อก่อนไม่ตั้งใจฝึกต่อสู้เพราะกลัวความลำบาก ทั้งยังล้มเลิกกลางคัน…
ถังถัง “เสี่ยวเยาเยา ไว้ฉันเอายาถอนพิษที่ปู่ทวดช่วยทำให้เธอนะ”
“นั่นเป็นยาที่ตี้อู๋เปียนจะเอา เอาให้เขาเลยก็ได้”
“ได้”
ตี้อู๋เปียน “…”
เธอจะเป็นคนเอามาให้เขาไม่ได้หรือไง!
มู่เถาเยา “ไว้วันหลังค่อยไปเก็บสมุนไพรมาทำยาถอนพิษ ของแบบนี้ทำไว้เยอะๆ ไม่เป็นไร”
ผู้อาวุโสตระกูลถังยิ้มพลางพยักหน้า “สำรองไว้เยอะหน่อยย่อมดีกว่า แก้พิษส่วนใหญ่ได้ ยกเว้นพิษบางชนิดที่มีความพิเศษ”
ซย่าโหวโซ่ว “เสี่ยวเยาเยา ในเมื่อจะเก็บสมุนไพรเยอะหน่อย งั้นอาจารย์เล็กจะเรียกพวกศิษย์พี่ของเธอไปช่วยนะ”
“อาจารย์เล็กคะ พวกศิษย์พี่มีวิชาตัวเบาที่เพียงพอก็จริง แต่พวกเขาไม่รู้เรื่องการรักษา แยกพิษไม่เป็น อย่าไปเลยดีกว่าค่ะ หนูให้อาจารย์เล็กไปด้วยก็เพื่อจะได้ดูแลปู่ทวดถังค่ะ”
“ได้ งั้นอาจารย์จะดูแลปู่ทวดให้ดีนะ”
ถังถังพูดด้วยสีหน้าตื้นตัน “ขอบคุณนะเสี่ยวเยาเยา”
“หืม?”
“โซนในของป่าเซียนโหยวเป็นที่ที่ปู่ทวดของฉันอยากไปมาตลอด”
ผู้อาวุโสตระกูลถังพยักหน้าพลางพูด “พิษบางชนิดมีแค่ที่โซนในของป่าเซียนโหยวเท่านั้น ตระกูลถังของเราศึกษาเรื่องพิษกันมาทุกรุ่น แต่กลับไม่มีสักคนที่ต่อสู้เก่งพอที่จะเข้าไปในโซนในของป่าเซียนโหยวได้ ปู่ทวดของปู่เคยเข้าไป แต่กลับไม่ได้ออกมาอีกเลย”
นี่จึงกลายเป็นความดันทุรังของเขา
ถังถังกับพี่น้องตระกูลถังต่างไม่รู้เรื่องนี้
มู่เถาเยาเล่าเกี่ยวกับโซนในของป่าเซียนโหยวให้คนตระกูลถังฟังอย่างละเอียด
ตี้อู๋เปียนก็เข้าใจอย่างลึกซึ้งโดยวิเคราะห์จากพวกต้นไม้นานาชนิด ถึงขั้นที่รู้เยอะกว่ามู่เถาเยาด้วยซ้ำ แต่เขาจะพูดละเอียดไม่ได้ ทำได้เพียงเตือนมู่เถาเยาโดยใช้วิธีการตั้งคำถาม
คนที่นั่งฟังอยู่ต่างมีสีหน้าตะลึง
ป่าเซียนโหยวอันตรายกว่าที่พวกเขาคิดไว้เสียอีก!
มิน่าคนมีฝีมืออย่างพวกเขาอยากเข้าไปยังต้องฝึกพิเศษหลายเดือน!
เยี่ยอิ่ง “หมอเทวดาน้อยครับ โซนในยังมีอะไรอีกไหมครับนอกจากสมุนไพรกับพวกสัตว์มีพิษ ทำไมถึงได้มีคนมากมายอยากเข้าไปในนั้นนอกจากโลกแพทย์แผนโบราณกับคนตระกูลถัง”
มู่เถาเยา “ป่ากับมหาสมุทรถือเป็นโลกธรรมชาติที่น่ากลัวที่สุดบนโลก และก็เป็นที่ที่สวยที่สุด มีเสน่ห์ดึงดูดที่สุดด้วยค่ะ เพราะมันเต็มไปด้วยสิ่งที่เราไม่รู้”
ไม่รู้ถึงได้มีเสน่ห์ดึงดูด
อาจารย์สวีพยักหน้าพลางพูด “ใช่ ต่อให้ตอนนี้เทคโนโลยีพัฒนาแบบติดจรวด แต่ก็ยังไม่ถึงขั้นที่รู้ทุกเรื่อง ทำได้ทุกอย่าง ป่ากับมหาสมุทรที่พวกเรารู้จักคงไม่ใช่ทุกมุมแน่นอน”
อาจารย์ซังพูดเสริม “เท่าที่ผมรู้นะ พืชพรรณของโซนในป่าเซียนโหยวอย่างน้อยมีหนึ่งในห้าที่เป็นชนิดพิเศษ ยังมีอีกหนึ่งในห้าที่ไม่ทราบชนิด อีกหนึ่งในห้าเป็นสายพันธุ์หายาก ส่วนสองในห้าเป็นชนิดที่ธรรมดาทั่วไป”
อาจารย์สวีพูด “กลุ่มผู้เชี่ยวชาญของคณะวิทยาศาสตร์เคยส่งทีมไปสำรวจ ปรากฏว่าเสียหายหนักมาก หายกันไปหมดทั้งทีม จากนั้นก็มีทยอยส่งทีมเข้าไปตามหาและช่วยเหลือ แต่ก็ไม่มีใครได้กลับมาสักคน”
สายตาของทุกคนพากันมองไปที่มู่เถาเยากับอาจารย์สองคน
พวกเขาเข้าไปในนั้นมานับครั้งไม่ถ้วน ก็แสดงว่าความสามารถไม่ธรรมดา
ซย่าโหวโซ่วยิ้มพลางพูด “ผมก็พึ่งเสี่ยวเยาเยากับพี่หยวนถึงเข้าไปได้”
เมื่อสิบแปดปีก่อนฝีมือต่อสู้ของเขาก็เป็นที่เลื่องลือแล้ว แต่กลับกล้าเดินอยู่แค่รอบนอกของป่าเซียนโหยว ต่อมาถึงได้โชคดีถูกอาจารย์กับศิษย์คู่นี้เก็บได้ตอนกำลังจะถลำลึก
ถ้าตอนนั้นเขาทะเล่อทะล่าเข้าไปโซนใน บางทีอาจไม่มีชีวิตกลับออกมาแล้วก็ได้