อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม - บทที่ 1017 ขู่
อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่ 1017 ขู่
กู้ชูหน่วนสั่นสะท้านขึ้นมาเสียอย่างนั้น
นางเชื่อ…
เรื่องระหว่างนางกับชายสวมหน้ากาก คงไม่จบง่ายๆ อย่างนั้นแน่
แต่นางที่คาดไม่ถึงคือ ชายสวมหน้ากากกลับช่วยเซียวหยู่เซวียนเดินพลังปรับลมหายใจที่กำลังพลุ่งพล่านให้เป็นระเบียบ
เขามีกำลังภายในล้ำลึก ได้ความช่วยเหลือจากเขา สีหน้าเซียวหยู่เซวียนจึงดีขึ้นมาก
เพียงแต่สีหน้าเย่จิ่งหานก็ค่อยๆ กลายเป็นซีดด้วยเหมือนกัน และไม่ทราบว่าเป็นเพราะผลาญพลังมากเกินไปหรืออย่างไร
กระทั่งผ่านไปสองก้านธูปเต็มๆ เย่จิ่งหานจึงเก็บพลัง
กู้ชูหน่วนจับชีพจรของเซียวหยู่เซวียน หลังจากมั่นใจว่าเขาพ้นวิกฤตแล้วจึงโล่งอก
“เลือกเองเถอะ คิดจะตายแบบไหน” เย่จิ่งหานใบหน้ามีความเยือกเย็น มองกู้ชูหน่วนราวกับมองคนตาย
“ข้าตายไม่เป็นไร แต่ถ้าข้าตายแล้ว วิญญาณสองดวงที่อยู่ในตัวข้าก็คงต้องดับสูญไปพร้อมกับข้าแล้ว ไม่มีวันหวนคืนอีก”
“ฉับ…”
เย่จิ่งหานบีบคอกู้ชูหน่วน เค้นคำพูดออกจากร่องฟัน “เจ้ากล้าขู่ข้า”
ความรู้สึกขาดอากาศบุกโจมตีกะทันหัน ทำให้กู้ชูหน่วนอั้นจนหน้าเขียวม่วง
แต่นางกลับถลึงตาใส่เย่จิ่งหานอย่างไม่หวั่นเกรงสักนิด ด้วยเพราะอาศัยที่ในร่างมีดวงวิญญาณสองดวงอยู่
เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์รีบห้าม
“ซี่ๆ…เจ้าจะฆ่านางไม่ได้นะ ถ้านางตาย นายหญิงก็กลับมาไม่ได้แล้ว”
ทว่าถ้อยคำที่เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์พูดมีเพียงกู้ชูหน่วนฟังรู้เรื่องเท่านั้น แต่ไม่ทราบเพราะเหตุใด ตั้งแต่เริ่มต้นเย่จิ่งหานกลับเข้าใจว่ามันต้องการบ่งบอกอะไร
แม้เจ้าเสือน้อยจะบาดเจ็บสาหัส แต่ก็เข้าปกป้องกู้ชูหน่วนด้วยคุณธรรมไม่กลัวเกรง แยกเขี้ยวกับเย่จิ่งหาน
หากไม่ใช่เพราะในตัวนางมีวิญญาณของอาหน่วน ต่อให้มู่หน่วนตายอีกหมื่นครั้งก็ยังไม่สาสม
แต่…
ก็เพราะสาเหตุนี้ เย่จิ่งหานจึงไม่สามารถลงมือสังหารกู้ชูหน่วนได้
นี่คือจุดอ่อนของเขา
และกู้ชูหน่วนก็รู้จุดอ่อนนี้ของเขา
“ถ้าข้าจะฆ่าเจ้าไม่ได้ แต่ก็ทำให้เจ้าอยู่ไม่สู้ตายได้”
“ถ้า…ถ้าข้าอยู่…อยู่ไม่สู้ตาย วิญญาณในตัวข้าก็จะ…จะอยู่ไม่สู้…อยู่ไม่สู้ตายด้วย”
กู้ชูหน่วนหายใจลำบากมากขึ้นทุกที ดวงหน้าอัดอั้นจนเป็นสีเขียวม่วง
หากเป็นเช่นนี้ต่อไป นางต้องตายแน่
เย่จิ่งหานเหวี่ยงนางออกไปแรงๆ ด้วยความขึ้งโกรธ
“ฉับ…” เสียงหนึ่ง…
กู้ชูหน่วนกระแทกกับผนังถ้ำอย่างแรง เจ็บจนนางสูดปาก แต่ด้วยอากาศที่มาอย่างกะทันหันก็ทำให้นางหอบหายใจหนัก ไอรุนแรงด้วย
“ข้าเย่จิ่งหาน ที่เกลียดที่สุดในชีวิตนี้ก็คือมีคนข่มขู่ ต่อให้วิญญาณสองดวงของนางอยู่ในตัวเจ้า ข้าก็มีวิธีทำให้เจ้าอยู่ไม่สู้ตาย ส่วนนาง…จะสมบูรณ์ดีทุกประการ”
“เช่นนั้นก็เอาสิ” กู้ชูหน่วนท่าทางสุกรตายไม่กลัวน้ำร้อน
เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์กลัวว่าเย่จิ่งหานจะเกิดความคิดฆ่าขึ้นจริง จึงพุ่งเข้าไปจะฆ่าเขา
เพราะแต่ไหนแต่ไรเย่จิ่งหานก็ไม่ใช่คนมีเมตตาใจอ่อน
“พลั่ก…”
เย่จิ่งหานไม่ได้ทำกับกู้ชูหน่วน แต่กลับซัดฝ่ามือใส่เจ้าเสือน้อยอย่างหนัก สะเทือนจนมันราวกับว่าวสายขาด กระเด็นออกไป พะงาบๆ ทันที
“ฟืด…”
เจ้าเสือน้อยยังไม่ทันร้องเจ็บ เย่จิ่งหานก็ใช้มือขวาดูดมันมาอยู่ตรงหน้า แล้วรัดคอของมันไว้แล้ว
“ข้าจะไม่ฆ่าเจ้าโดยตรง แต่ข้าจะถลกหนังของมันออกมาเป็นชั้นๆ แล้วหักกระดูกของมันทีละท่อน ทุกคนจวนมู่ก็อย่าคิดจะหนีด้วย”
“ไร้ยางอาย”
“นั่นก็เพราะเจ้า”
เย่จิ่งหานทำหน้าเย็นชา ถอนเล็บของเจ้าเสือน้อยถึงโคน มันเจ็บจนร้องงาวๆ ไม่หยุด มองกู้ชูหน่วนทรมานสุดแสน