อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม - บทที่ 1084 หาพบแล้ว
“ท่านต้องการวัสดุอะไร ไม่งั้นท่านก็เขียนชื่อวัสดุกับขั้นตอนการทำออกมาเหมือนก่อนหน้านี้ก็ได้ขอรับ หลังจากนั้นข้าก็จะให้คน……”
ชิงเฟิงพูดยังไม่ทันจบ เจี่ยงเสวียก็พยายามดึงแขนเสื้อของเขาแล้ว
ไม่รู้จริงๆว่าควรจะว่าชิงเฟิงว่าอะไรดีแล้ว
อาวุธลับชนิดนี้พลังทำลายล้างแข็งแกร่งขนาดนี้ คนโดยทั่วไปจะเขียนวิธีการทำออกมาได้อย่างไร
แม้ว่าเขาจะอยากได้ ก็ต้องค่อยๆเป็นค่อยๆไป ทำเช่นนี้ จะทำให้คนอื่นเขาเกิดความรำคาญเท่านั้น
แม่นางมู่สามารถสอนให้พวกเขาประดิษฐ์หน้าไม้ที่ยิงได้ทีละเก้าอันได้ก็ไม่เลวแล้ว
ชิงเฟิงมองดูเจี่ยงเสวียที่ขยิบตาให้เขาไม่หยุดแวบหนึ่ง ตอนนี้จึงตระหนักขึ้นมาได้
“ขออภัย ข้าล่วงเกินแล้ว”
“ไม่เป็นไร” กู้ชูหน่วนกล่าวเบาๆ
สมัยโบราณไม่มีดินระเบิด แม้ว่าดินระเบิดนี้นางจะทำขึ้นมาชุ่ยๆภายในสภาวะคับขัน แต่ก็ไม่ใช่สิ่งที่คนธรรมจะสามารถต้านทานได้
ดินระเบิดนี้ทำออกมาง่ายๆซะที่ไหนกัน
อย่างแรกวัสดุหายาก
อย่างที่สองการทำซับซ้อน
นางทำตั้งนานขนาดนั้น ก็เพิ่งจะทำได้แค่นิดเดียว
“แม่นางมู่ ผู้นำทั้งสอง คนของแต่ละพรรคล้วนวิ่งหนีไปกันหมดแล้ว” องครักษ์ลับมีอารมณ์ความรู้สึกตื่นเต้น มีความเคารพต่อกู้ชูหน่วนมากขึ้นเรื่อยๆ
“มือหน้าไม้พร้อมซุ่มโจมตีดีแล้วหรือ?”
“รายงานแม่นางมู่ ตามคำแนะนำของท่านทั้งหมดซุ่มโจมตีเป็นอย่างดีแล้ว รอแค่พวกเขาล่าถอยออกไปขอรับ”
ไม่นาน ที่ไกลๆก็มีเสียงร้องโอดครวญอย่างน่าอนาถดังขึ้นอีกทีละเสียง
และหมอกควันเบื้องล่างหน้าผาก็สลายไปพอประมาณแล้ว มองจากด้านบนพวกเขาสามารถเห็นหลุมลึกๆแต่ละหลุมที่พื้นดินถูกระเบิดได้อย่างชัดเจน
ทั่วทุกหนแห่งล้วนเป็นแขนขาที่หลุดขาด
ซากศพแต่ละศพถูกระเบิดเป็นชิ้นๆเศษเสี้ยว ดูไม่ออกโดยสิ้นเชิงว่าเป็นใคร
มีบางคนที่ยังไม่ตายโอบกอดร่างกายพิการและคร่ำครวญอยู่
“แข็งแกร่งมาก…….แค่ลูกบอลเล็กๆแค่นี้ คิดไม่ถึงว่าจะสามารถระเบิดโล่ได้” ชิงเฟิงสูดหายใจด้วยความตกใจ
ในสถานที่ไกลๆ องครักษ์ลับผู้หนึ่งวิ่งเข้ามาด้วยความรีบร้อน บนใบหน้าแขวนไปด้วยรอยยิ้มแห่งความดีใจ
“แม่นางมู่ ทุกพรรคถูกพวกเราซุ่มโจมตี บาดเจ็บล้มตายแสนสาหัส นอกจากบางคนที่หนีออกไปได้ คนอื่นๆล้วนถูกพวกเราลอบสังหารได้แล้วขอรับ”
“แม่นางมู่ยอดเยี่ยมมาก แม่นางมู่ยอดเยี่ยมมาก”
ภูเขาหัวสุนัขล้วนเป็นเสียงหัวเราะอย่างมีความสุขเหล่าองครักษ์ลับ
ทว่ากู้ชูหน่วนสักนิดเดียวก็กลับดีใจไม่ขึ้น ให้พวกเขาถอนทัพออกไปเดี๋ยวนี้
ทุกคนไม่เข้าใจ
ไม่ง่ายกว่าพวกเขาจะตีให้พรรคทุกพรรคเหล่านั้นแตกพ่ายไปได้ ทำไมต้องให้พวกเขาถอนทัพออกไปด้วย?
นายท่านของพวกเขาก็มีเบาะแสไม่แน่นอน หากว่าพวกเขาถอนทัพออกไปแล้ว แต่เจ้านายกลับมาแล้วจะทำอย่างไร?
กู้ชูหน่วนกล่าวอย่างเคร่งขรึม “พวกเขาโจมตีมาสองครั้ง ทั้งสองครั้งล้วนเสียหายยับเยิน เป็นไปไม่ได้ที่คนของตระกูลใหญ่ไม่กี่ตระกูลนั่นจะนิ่งนอนใจ ประมุขพรรคใหญ่ๆเหล่านั้นก็ไม่สามารถเพิกเฉยได้ รอจนพวกเขามาอีกครั้ง ก็เป็นการทุ่มเทพลังทั้งหมดของพรรคต่างๆทั่วทั้งโลกแล้ว…….”
“กลัวอะไร พวกเรามีลูกบอลเหล็ก”
“บอกให้เจ้าใช้ประหยัดๆหน่อย ใช้น้อยๆหน่อย เจ้าดูสิลูกบอลเหล็กยังมีอีกมากน้อยเท่าไหร่”
“ยังมีอีกห้าลูก……”
“ห้าลูกจะค้ำยันโลกได้เหรอ”
“พวกเราจะไปทำเดี๋ยวนี้ได้หรือไม่?”
“เวลาสถานที่คน ยึดครองอะไรไม่ได้สักอย่าง ทำกับผีอะไรล่ะ รีบเก็บของถอนทัพจากที่มั่น จะได้ไม่ต้องทิ้งชีวิตน้อยๆนี่ไว้”
“แม่นางมู่ ไม่มีวิธีจะต้านทานได้แล้วจริงๆหรือ?”
“ข้าไม่ใช่เทพเซียนสักหน่อย แม้ว่าข้าจะเป็นเทพเซียน คนมากมายขนาดนั้น แต่ละคนถ่มน้ำลายข้าก็สามารถจมน้ำตายได้”
“แต่ว่าพวกเราไม่มีทางถอยแล้ว”
“เย่จิ่งหานเลือกที่นี่เป็นฐานที่มั่น เป็นไปไม่ได้ที่จะไม่มีทางถอยทางอื่น”
ก็ไม่มีทางถอยแล้วนี่นา……
นายท่านไม่เคยบอกมาก่อนว่า ที่นี่ยังมีเส้นทางที่สองอีกเป็นทางไปได้อีก
นอกจากจะลงไปจากหน้าผา ออกจากภูเขาลูกนี้ไป
แต่ทางออกจากภูเขาถูกพวกเขาสกัดกั้นปิดตายไว้นานแล้ว ออกไปไม่ได้โดยสิ้นเชิง
“ผู้นำ หานายท่านพบแล้วขอรับ”