อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม - บทที่ 1105 ข้าเอง
อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่ 1105 ข้าเอง
“ข้าเชื่อว่าพวกเขาไม่โกหกข้า ยังไงตระกูลไป๋หลี่ก็สืบทอดกันมาเป็นเวลาเกือบพันปีแล้ว คิดว่ายังไงพวกเจ้าก็ยังอยากที่จะสืบสกุลรุ่นต่อรุ่นต่อไปอีกใช่ไหม”
ราชินีพูดด้วยเสียงเบา แต่ความหมายแฝงที่พูดเตือนนั้นหนักแน่น
ไป๋หลี่เฉิงไม่กล้าพูดอะไร แต่ในใจกลับอยากที่จะฆ่าราชินีเสีย
ตระกูลไป๋หลี่จงรักภักดีต่อราชินีมาหลายร้อยปี คอยทำงาน จัดการคนตั้งมากมายให้กับราชินีอยู่เบื้องหลัง สุดท้ายแม้แต่ลูกศิษย์ที่ดีของตระกูลไป๋หลี่ ราชินีก็ไม่ยกเว้น
พวกเขาตายแล้ว ตระกูลจะต้องอุตสาหะมากเพียงใดในการที่จะสามารถฝึกฝนลูกศิษย์ให้เก่งได้ขนาดนั้น
ยังมีหลานของเขา
คิดถึงหลานของตนเอง ไป๋หลี่เฉิงรู้สึกทุกข์ทรมานขึ้นมา
“หมอจิน อาการบาดเจ็บของเย่จิ่งหานรักษาเป็นอย่างไรบ้างแล้ว?” ราชินีหันไปถามกู้ชูหน่วน
“เรียนราชินี คุณชายเย่บาดเจ็บสาหัสอย่างมาก สามารถรักษาได้ แต่ว่าต้องใช้เวลานานหน่อย และขั้นตอนการรักษาก็ค่อนข้างวุ่นวาย ต้องการยาสมุนไพรพิเศษมากมาย”
“เจ้าช่วยชีวิตเย่จิ่งหานไว้ได้ บอกมา อยากได้อะไรเป็นรางวัล”
“สามารถได้รักษาอาการบาดเจ็บของคุณชายเย่ ถือเป็นบุญของข้าน้อย ข้าน้อยไม่คาดหวังที่จะได้รางวัล”
“ในเมื่อข้าบอกแล้วว่ามีรางวัล แล้วจะไม่ให้ได้อย่างไร”
จนถึงตอนนี้กู้ชูหน่วนยังคงมองไม่เห็นหน้าราชินีอย่างชัดเจน เพราะมีม่านกั้นไว้
แต่ความอัดอั้นใจที่นางรู้สึกยังคงไม่ลดน้อยลง
โดยเฉพาะสายตาเย็นชาที่นางมองมาเป็นครั้งคราว
สายตาแบบนี้ นางไม่สบายใจอย่างมาก
ความรู้สึกไม่สบายใจ เป็นความรู้สึกที่ออกมาจากภายในกระดูกมาจากจิตวิญญาณ
ราวกับในภพชาติก่อนของตนเอง เป็นศัตรูกับนาง
กู้ชูหน่วนเงียบสักพัก แล้วพูดขึ้นว่า “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ งั้นข้าน้อยอยากขออยู่ในโรงหมอ หวังว่าจะสามารถได้เรียนรู้ความรู้ทางการแพทย์ในโรงหมอเพิ่มเติม”
ทุกสำนักใหญ่ล้วนกำลังตามฆ่านาง หลบอยู่ในวังปลอดภัยที่สุด
อย่างแรกจะได้ช่วยเลว่อิ่งฝูกวงตามหาแม่หนอนกู่
อย่างที่สองจะได้แอบสืบหานักฆ่าล้างตระกูลมู่
อย่างที่สามจะได้ช่วยเหลือเย่จิ่งหาน
“ได้ งั้นต่อไปเจ้าก็อยู่ในโรงหมอ แต่งตั้งให้เป็นหมอระดับสาม รับผิดชอบดูแลรักษาคุณชายเย่”
“ขอบพระทัยราชินี”
“รักษาคุณชายเย่หาย ข้ามารางวัลให้ รักษาไม่หาย เชื่อว่าผลที่จะตามมาเจ้าก็รู้ดี”
“ข้าน้อยจะตั้งใจรักษาคุณชายเย่ให้ดีที่สุด รับรองว่าจะรักษาคุณชายเย่ให้หายดี”
ราชินีอมยิ้มอย่างพอใจ พร้อมพูดขึ้นว่า “ข้าให้เวลาเจ้าหนึ่งวัน เจ้ากลับไปจัดการงานที่บ้านให้เรียบร้อย แล้วก็กลับมาตั้งใจทำงานอยู่ในวัง”
“ขอบพระทัยราชินี”
“ไป่หนิง พาพวกเขาออกจากวังไปพร้อมกัน”
“เพคะ ราชินี”
กู้ชูหน่วนไม่รู้ว่าราชินีตั้งใจให้นางกับไป๋หลี่เฉิง ออกจากวังไปพร้อมกันหรือเปล่า
แต่ว่านี่เป็นโอกาสที่ดีที่สุด
นางจะไม่ทอดทิ้งโอกาสนี้ที่จะไปพิสูจน์ดูว่า ตระกูลไป๋หลี่เป็นคนร้ายฆ่าล้างตระกูลมู่หรือเปล่า
ภายในป่าไผ่นอกพระราชวัง
ไป๋หลี่เฉิงให้คนใช้หยุดรถม้า ตนเองวางโถเถ้ากระดูกลง แล้วลงจากรถแล้วหันไปมองทางด้านหลัง
“ออกมาเถอะ”
ภายในป่าไผ่ กู้ชูหน่วนเอ่มือไขว้หลังพร้อมเดินออกมา
นางปลอมตัวเป็นผู้ชาย แสร้งทำเป็นหมอวัยกลางคนธรรมดาคนหนึ่ง
แต่แววตาของนางชัดเจน ทั่วทั้งร่างกายแสดงออกถึงความสูงส่งและความเย่อหยิ่งโดยกำเนิด ไม่มีความถ่อมตนเหมือนอย่างที่อยู่ในวังเมื่อกี้ ทำให้ไม่อยากเชื่อว่า นางเป็นเพียงหมอธรรมดาคนหนึ่ง
“เจ้าตามข้ามาตลอดทางทำไม? พวกเรารู้จักกันหรือ?”
ไป๋หลี่เฉิงหงุดหงิด อัดอั้นความโกรธโมโหไว้
หลานของเขาตายแล้ว เขาอยากที่จะตอบโต้ราชินีอย่างมาก
แต่เขารู้ว่า หากเขาตอบโต้ ตระกูลไป๋หลี่อาจจะพินาศย่อยยับทั้งตระกูล
กู้ชูหน่วนหัวเราะเย้ย ฉีกหน้ากากบนใบหน้าออก เผยให้เห็นถึงใบหน้าที่งดงาม
“ผู้อาวุโสไป๋หลี่ช่างลืมง่ายจริงๆ ไม่ทันไรก็ลืมข้าเสียแล้ว”
“เจ้า มู่หน่วน”
“ข้าเอง”