อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม - บทที่ 1200 พบความจริง
อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่ 1200 พบความจริง
การล้างแค้นทั้งตระกูลเซียวยังไม่ได้ล้างแค้น เขาไม่อยากตาย
แต่หากสามารถใช้ชีวิตของตนเองแลกชีวิตของยัยขี้เหร่ เขาจะเสียสละชีวิตของตนเองอย่างไม่ลังเล
ยัยขี้เหร่เป็นคนยังไง เขารู้ดีอย่างที่สุด
นางสามารถเข้าไปในนี้ได้ ไม่แปลกเลยสักนิด
อาจเป็นเพราะหวาดกลัว เซียวหยู่เซวียนร้องตะโกนพูดขึ้นว่า “เจ้าเป็นถึงระดับเจ็ด กลัวนางด้วยหรือ”
เขาพูดระดับเจ็ดออกมา ความหมายก็คือเพื่อให้คนที่อยู่ในที่ลับอย่าวู่วาม ไม่อย่างนั้นถ้าออกมาเท่ากับดนหาที่ตาย
“น่าขำ ข้ามีอะไรต้องกลัว”
“งั้นเจ้าร้อนรนทำไม ที่นี่เป็นห้องลับพระราชวัง มีเวรยามแน่นหนา จะมีใครบุกเข้ามาได้? คนเงา เจ้าสร้างสถานการณ์ขู่ขวัญตบตา เป็นเพราะกลัวนาง หรืออยากข่มขู่ข้า?”
ขฌ
“วิธีการยั่วยุหรือ?เซียวหยู่เซวียน เจ้าใช้วิธีการยั่วยุกับข้ามามากเกินไปแล้ว มันใช้ไม่ได้ผลแล้ว”
ราชินียิ้มอย่างน่ากลัว นางคว้ามีดออกมาจ่อตรงหว่างขาเซียวหยู่เซวียน
“ข้านับหนึ่งสองสาม หากเจ้าไม่ออกมา ข้าจะทำให้เขาเป็นขันที”
เซียวหยู่เซวียนหัวเราะเสียงดัง พร้อมพูดขึ้นว่า “แบบนี้ก็ดีฝภ ดีกว่าตกอยู่ในมือของเจ้า แล้วถูกเจ้าเหยียดหยาม”
“ใช่ไหม?”
ราชินีไม่โกรธกลับหัวเราะ มองดูรอบๆที่มืดมิด พร้อมตะโกนพูดขึ้นอย่างเกียจคร้านว่า “หนึ่ง”
“อย่าว่าแต่มีคนสามารถบุกเข้ามา ต่อให้สามารถบุกเข้ามาได้ นางรู้ว่าเจ้ามีพลังระดับเจ็ด ยังจะกล้าออกมาส่งชีวิตหรือ? คนเงาก็คือคนเงา ปัญญาอ่อน”
ราชินีไม่สนใจคำพูดของเซียวหยู่เซวียน
นางพูดต่อไปอีกว่า “สอง”
“ขอเพียงข้านับอีกทีเดียว ชั่วชีวิตนี้เซียวหยู่เซวียนก็จะเป็นผู้ชายไม่ได้อีกต่อไป หากเจ้าเป็นห่วงเขาจริงๆ ก็น่าจะเข้าใจ ให้เขาเป็นผู้ชายไม่ได้ ทรมานกว่าให้เขาตายไหม”
รูม่านตาขาวดำของกู้ชูหน่วน เต็มไปด้วยความโกรธ
นางรู้ว่า หากตนเองไม่ออกไป เซียวหยู่เซวียนคงกลายเป็นคนบ้าแน่
ราชินีใกล้จะนับถึงสามแล้ว
เซียวหยู่เซวียนตะโกนพูดขึ้นอย่างร้อนใจว่า “ไม่ต้องสนใจข้า พื้นที่ในนี้ซับซ้อน ต่อให้เป็นพื้นที่ของนาง นางก็ไม่คุ้นเคยทางลับญฌ เจ้ารีบไปเถอะ”
ราชินีหัวเราะ พร้อมพูดขึ้นว่า “ร้อนใจหรือ? กลัวหรือ? ฮ่าๆ….ช้าไปแล้ว เซียวหยู่เซวียน เจ้าปากดีขนาดนี้ ไม่รู้ว่าข้างล่างเจ้า จะเก่งแบบนี้ไหม”
“คนในที่ลับฟังให้ดี ข้าจะนับสามแล้ว”
“อย่าสนใจข้า ไป….พัฟ….”
เซียวหยู่เซวียนถูกตบบนใบหน้าอย่างแรง เขาร้อนใจอย่างมาก
กู้ชูหน่วนสูดลมหายใจเข้าลึกๆ
ผู้หญิงเฒ่า
ผู้หญิงแก่
ผู้หญิงสารเลว
กล้าตบหน้าเสี่ยวเซวียนเซวียนถึงห้าครั้ง
กู้ชูหน่วนกำลังจะก้าวเท้าออกมา
คิดไม่ถึงว่ามีคนไวกว่านางหนึ่งก้าว
“เจ้าเป็นตัวปลอมจริงๆด้วย ราชินีตัวจริงมีไหน?”
กู้ชูหน่วนหันมองไปทางด้านที่มีเสียงดังขึ้น
คนคนนั้นไม่ใช่คนอื่น คือผู้เฒ่าหนิง
ผู้เฒ่าหนิงมาที่นี่ได้อย่างไร?
ในใจกู้ชูหน่วนมีลางสังหรณ์ที่ไม่ดี เกรงว่าวันนี้ผู้เฒ่าหนิงต้องเอาชีวิตมาทิ้งที่นี่แล้ว
กู้ชูหน่วนแปลกใจ
ชิงเฟิงเจี่ยงเสวียแปลกใจ
เซียวหยู่เซวียนแปลกใจ
แม้แต่ราชินีก็ยังอึ้ง
“เป็นเจ้าได้อย่างไร?”
“งั้นเจ้าคิดว่าเป็นใคร?” ผู้เฒ่าหนิงถามกลับ
ต่อให้รู้ว่าคนตรงหน้าคือยอดฝีมือระดับเจ็ด เขาก็ไม่หวาดกลัว
ราชินีหลับตา สัมผัสลมปราณรอบๆ กลับไม่พบลมปราณอะไรแล้ว
หรือว่า…
กู้ชูหน่วนไม่ได้มาจริงๆ?
เซียวหยู่เซวียนค่อยโล่งอก
ฟ้าสวรรค์รู้ว่าเขาตกใจจนเหงื่อแตกชุ่มไปหมดแล้ว
“ราชินีตัวจริงอยู่ที่ไหน?”ญญ ผู้เฒ่าหนิงตะโกนถามขึ้น
“เห้อ….อย่างเจ้าก็คู่ควรรู้ด้วยหรือ? ต่อให้เจ้ารู้หรือไม่ นับจากที่เจ้าก้าวเข้ามาในนี้ เจ้าก็ถูกกำหนดแล้วว่าจะต้องตาย”