อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม - บทที่ 417 ได้ม้วนหนังแกะโบราณมาครอบครอง

อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่ 417 ได้ม้วนหนังแกะโบราณมาครอบครอง
“ให้หมอหลวงตรวจ ข้าจะได้วางใจ”

“เห็นคนแก่พวกนั้น ข้าก็หงุดหงิด ไม่อยากเห็น” กู้ชูหน่วนหันหน้าไปทางอื่น

“ได้ งั้นก็ไม่ตรวจ หากเจ้ารู้สึกไม่สบายตรงไหนก็บอกนะ”

“อืม ตอนนี้ข้าหิวแล้ว”

“ข้าป้อนเจ้าทานข้าวต้ม”

“ได้”

คนใช้ที่รออยู่ด้านข้าง ต่างมองดูอย่างตะลึง

หลายวันก่อนท่านอ๋องยังทะเลาะกับพระชายาไม่ใช่หรือ เขาถูกพระชายาแกล้งขนาดนั้น นี่เพิ่งผ่านไปกี่วันเอง ท่านอ๋องก็ดีกับพระชายาขนาดนี้แล้ว?

พวกเขาคิดว่า พระชายาระเบิดจวนอ๋องหลายที่ขนาดนั้น แม้แต่เรือนอุ่นก็ระเบิดแล้ว ท่านอ๋องต้องมาคิดบัญชีกับพระชายาแน่

กลับคิดไม่ถึง…..

หากไม่เห็นด้วยตาตนเอง พวกเขาแทบไม่อยากเชื่อ เป็นถึงอ๋องเทพสงคราม กลับรักใคร่เอาใจเมียอย่างไม่มีขีดจำกัดเช่นนี้

ชิวเอ๋อร์มองดูเย่จิ่งหานป้อนกู้ชูหน่วนทีละคำอย่างอ่อนโยน ก็อดไม่ได้ที่จะโล่งใจ

ยังดีที่ท่านอ๋องไม่โกรธ คุณหนูกับท่านอ๋องน่าจะคืนดีกันแล้วใช่ไหม

“ท่านอ๋อง หลายวันก่อนข้าทำเช่นนั้นกับเจ้า เจ้าไม่โกรธแล้วหรือ?” กู้ชูหน่วนเงยหน้าลืมตาโตอย่างไร้เดียงสา มองดูเขาด้วยสายตาวิ้งวิ้ง

มองเห็นสายตาของกู้ชูหน่วน เย่จิ่งหานไม่รู้จะพูดอย่างไรขึ้นมาในทันที

เขาโกรธ แต่ต่อให้โกรธมากแค่ไหน ก็เทียบกับความเจ็บปวดที่จะสูญเสียนางไปไม่ได้

คิดถึงคำพูดของหมอหลวง สภาพจิตใจของนางซึมเศร้า และหดหู่

เย่จิ่งหานคาดเดาว่า นางสำนึกผิดแล้วหรือเปล่า แต่ไม่อยากพูดขอโทษ จึงใช้วิธีนี้บังคับให้เขายอมให้อภัย

หากเป็นเช่นนี้ เย่จิ่งหานรู้สึกปวดใจ

“เรื่องที่ผ่านไปแล้วก็ช่างเถอะ ต่อไปห้ามก่อเรื่องอีก”

“ได้ ข้าเชื่อฟังเจ้า” กู้ชูหน่วนหรี่ตาลงเล็กน้อย ซ่อนความคิดทั้งหมดไว้ในใจ

“หลายวันมานี้เจ้าหลอมยาอะไรบ้างหรือ? หรือเจออะไรแปลกใหม่ ทำไมพลังถึงเพิ่มมากขึ้นรวดเร็วขนาดนี้?”

กู้ชูหน่วนหลบสายตา ไม่อยากพูดถึงเรื่องนี้ จึงพูดขึ้นว่า “แค่หลอมยาปกติธรรมดาทั่วไปไม่กี่อย่าง ข้าไม่มีความรู้วิชาหลอมยาอะไร ส่วนที่พลังเพิ่มมากขึ้น ข้าก็ไม่รู้”

เย่จิ่งหานไม่ได้โง่ ทำไมจะฟังไม่ออกว่านางกำลังเลี่ยงคำพูด

เขาพูดเตือนว่า “ยิ่งรีบก็ยิ่งช้า บางครั้งพลังเพิ่มมากขึ้นอย่างรวดเร็ว ก็ไม่ใช่สิ่งที่ดี”

กู้ชูหน่วนก้มหน้าก้มตา มือทั้งคู่กำมัดแน่น

พลังเพิ่มมากขึ้นหรือ?

นางรู้สึกว่าช้ามาก

ยิ่งรีบก็ยิ่งช้าหรือ?

นางมีเวลาไม่มากแล้ว ประชาชนเผ่าหยกยังรอนางอยู่ รอนางรวบรวมมุกมังกรให้ครบเจ็ดลูก

“ท่านอ๋อง ครั้งก่อนที่จัดประมูลเฟิงเซียงเห็นบอกว่า ยังมีงานประมูลอีกงานหนึ่งจะจัดขึ้นไม่ใช่หรือ? ตอนนี้ถึงแม้เวลาจะผ่านไปแล้ว ข้าก็ยังอยากไปดูอีก เจ้าไปกับข้าได้ไหม?”

“ที่จัดประมูลเฟิงเซียงยกเลิกแล้ว เวลาที่แน่นอนรอประกาศอีกครั้ง ดังนั้นงานประมูลครั้งนั้นจึงยังไม่ได้จัดขึ้น”

กู้ชูหน่วนดีใจ

ความรู้สึกบอกนางว่า สิ่งของที่ประมูลมาจากที่จัดประมูลเฟิงเซียง บางทีอาจจะมีเบาะแสมุกมังกร

และนางหลอมยามากมายขนาดนั้น สูญเงินไปมากมายขนาดนั้น ชีวิตนี้ก็แทบจะต้องสูญเสียไปด้วย ยังไงก็ต้องไปเอากำไลมาประมูลสิ่งของที่ตนเองอยากได้

นางพูดขึ้นอย่างอ่อนช้อยว่า “งั้นเจ้าไปกับข้าดีไหม?”

เดิมเย่จิ่งหานอยากปฏิเสธ ให้นางอยู่รักษาตัวในจวน แต่คำพูดมาถึงปาก กลับกลายเป็นพูดว่า “ได้”

“ขอบคุณท่านอ๋อง เจ้าดีที่สุด”

กู้ชูหน่วนกอดแขนเขาไว้ แล้วเอาใบหน้าสัมผัสแขนของเขา

ในใจเย่จิ่งหานเกิดความรู้สึกดีใจ

เขาชอบเวลาที่กู้ชูหน่วนอ่อนช้อยเขา

“บอกข้ามา เจ้าจะเอาม้วนหนังแกะโบราณไปทำอะไร? ข้าต้องการฟังความจริง”

“ต่อให้ข้าพูด เจ้าก็ไม่ยกให้ข้า”

กู้ชูหน่วนเพิ่งพูดเสร็จ เย่จิ่งหานก็เอาม้วนหนังแกะโบราณมาวางตรงหน้านางแล้ว

“ยกให้เจ้า”