อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม - บทที่ 480 บุกเดี่ยวเข้าไปในสถานที่ต้องห้าม

อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่ 480 บุกเดี่ยวเข้าไปในสถานที่ต้องห้าม
ห่างจากคืนพระจันทร์เต็มดวงในเดือนหน้า เหลือเวลาแค่สิบสองวัน

กู้ชูหน่วนต้องไปสามสถานที่ ค้นหากุญแจรูปดาวสามดอก แล้วไปตามหามุกมังกรเม็ดที่หก จากนั้นก็ต้องหามุกมังกรเม็ดที่เจ็ด

เวลาแค่สิบสองวันกระชั้นชิดเกินไปแล้ว

กู้ชูหน่วนจะชักช้าไม่ได้ ให้ซื่อโม่เฟยพาไปที่สถานที่ต้องห้ามของเผ่าปีศาจทันที

จอมมารบีบนางจนต้องถอยไปอยู่ตรงมุมกำแพง เอ่ยอย่างมีเสน่ห์เย้ายวนว่า “พี่สาว เจ้ารีบร้อนจะเข้าไปที่สถานที่ต้องห้าม เป็นเพราะเหตุใดกันแน่”

กู้ชูหน่วนกำลังจะเปิดปากพูด จอมมารก็ยื่นนิ้วอันเรียวยาวออกมา ทำเสียงชู่ น้ำเสียงราวกับมีเวทมนตร์ที่สามารถทำให้หลงเสน่ห์ “อาโม่ไม่ชอบความรู้สึกที่ถูกหลอกใช้ พี่สาวอย่าหลอกอาโม่ แน่นอน อาโม่รู้ เจ้าคงทำใจหลอกข้าไม่ได้หรอกใช่หรือไม่”

“……”

เปิดทางให้นางพูดแล้ว นางควรจะพูดอะไรดี

กู้ชูหน่วนยิ้ม กลับเป็นฝ่ายบีบให้เขาหลังติดกำแพง มองเขาอย่างเอาแต่ใจ “ทำไม เจ้ารู้สึกเสียใจหรือ ไม่อยากจะพาเข้าไปแล้วหรือ”

“พี่สาวยังไม่ตอบคำถามข้าเลย”

“ข้าอยากจะเข้าไปเปิดหูเปิดตา ได้หรือไม่”

จอมมารยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ ปล่อยให้นางจ้องมองมาจากด้านบน กดดันเขาด้วยความเอาแต่ใจ จอมมารหัวเราะหึหึ “พี่สาวคงอยากจะได้กุญแจรูปดาวกระมัง”

กู้ชูหน่วนลมหายใจสะดุด กำมือไว้แน่นเบาๆ

แม้ว่าภายนอกของนางจะไม่แตกต่างจากปกติ แต่มีการเปลี่ยนแปลงเล็กน้อย และก็หนีไม่พ้นสายตาของจอมตา

เดิมทีจอมมารแค่คาดเดา ตอนนี้เขามั่นใจแล้ว กู้ชูหน่วนต้องการเข้าไปในสถานที่ต้องห้าม เพราะอยากจะได้กุญแจรูปดาวเท่านั้น

กู้ชูหน่วนปล่อยนาง เอ่ยขึ้นราวกับไม่สนใจว่า “กุญแจรูปดาวอะไรกัน ข้าไม่เคยได้ยิน”

จอมมารก็ไม่ใส่ใจ เพียงแต่อุ้มร่างของนางขึ้น วางไว้บนเตียงเบาๆ “พี่สาว อาการบาดเจ็บของพี่ยังไม่ดี แข้งขาก็ยังไม่ดี ไม่ควรจะยืนนานๆ เจ้านอนพักดีๆ อาโม่จะกลับมาโดยเร็วที่สุด”

กู้ชูหน่วนยื่นมือออกไป อยากจะร้องเรียกเขาไว้ แต่เงาร่างของจอมมารที่อยู่ตรงหน้าได้หายวับไปแล้ว

ให้ตายเถอะ……

เจ้าคนนี้ คงไม่ฉวยโอกาสซ่อนกุญแจรูปดาวหรอกนะ

กู้ชูหน่วนลงจากเตียง เดินกะเผลกออกไป ถามองครักษ์ที่ยืนอยู่ข้างประตู “ท่านจอมมารเล่า ไปไหนแล้ว”

“เรียนฮูหยิน ข้าน้อยก็ไม่รู้ว่าท่านจอมมารไปไหน”

“เรียกใครว่าฮูหยิน”

“เรียกท่านว่าฮูหยิน ฮูหยิน ท่านจอมมารสั่งแล้ว ไม่ว่าใครในเผ่าปีศาจก็ต้องเรียกท่านว่าฮูหยิน ถ้าหากมีคนไม่ทำตาม จะถูกโบยสองร้อยที”

“……”

“เจ้าไปถามดู ว่าท่านจอมมารไปไหน แล้วรีบกลับมารายงานข้าด้วย”

“ขอรับ ฮูหยิน”

กู้ชูหน่วนเดินสะดุดไปก้าวหนึ่ง

แทบไม่อยากจะคิดเลย ถ้าหากเย่จิ่งหานได้ยินพวกเขาเรียกนางว่าฮูหยิน จะส่งกองทัพมา ทำลายภูเขาหยุนฉีให้ราบคาบหรือไม่

ไม่นานองครักษ์ก็กลับมา ข่าวที่นำกลับมาด้วยคือ ไม่มีใครรู้ว่าท่านจอมมารไปไหน เหมือนเขาได้หายสาบสูญไปกลางอากาศ

แล้วถามอีกเป็นเวลานาน สุดท้ายก็มีคนตอบว่า ท่านจอมมารไปทางสถานที่ต้องห้าม แต่เร็วเกินไป ไม่รู้ว่าท่านจอมมารเข้าไปในสถานที่ต้องห้ามหรือไม่

ตลอดเวลาหนึ่งวันหนึ่งคืน ซือโม่เฟยก็ไม่ปรากฏตัวออกมา

กู้ชูหน่วนอยู่ไม่สุข

ไม่มีการนำทางของจอมมาร นางไม่มีทางเข้าไปในสถานที่ต้องห้ามได้อย่างแน่นอน

ถ้าหากซือโม่เฟยย้ายตำแหน่งของกุญแจรูปดาว หากนางต้องการจะหา ก็คงจะลำบาก

เช้าวันรุ่งขึ้น กู้ชูหน่วนอดรนทนต่อไปไม่ไหวแล้ว อยากจะบุกเข้าไปในสถานที่ต้องห้าม แต่ซือโม่เฟยกลับโผล่ขึ้นมาอย่างกะทันหัน

เขาสวมชุดสีแดงเพลิงแขนเสื้อกว้าง เผยให้เห็นหน้าอกที่กำยำและมีเสน่ห์ ใบหน้าที่หล่อเหลาอย่างไรที่ติมีความซีดขาวผิดปกติอย่างที่ไม่สามารถสังเกตเห็นได้ง่ายๆ

เขาพิงอยู่ข้างกำแพงด้วยท่าทีเกียจคร้าน กะพริบตามองมาทางนาง

กู้ชูหน่วนระเบิดความโกรธออกมา

“เจ้าหายไปไหนมา”