อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม - บทที่ 509 ปกป้อง
อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่ 509 ปกป้อง
เมื่อเปิดฝาเตาหลอมออก ศิษย์คนหนึ่งของหุบเขาตันหุยก็เอาถาดออกมา บนถาดนั้นวางยาชะไขกระดูกอยู่ห้าเม็ด
คนจำนวนมากร้องตะลึง “สวรรค์! นี่เพิ่งจะเป็นเตาหลอมแรกก็ได้ยาชะไขกระดูกห้าเม็ดแล้ว อัตราการขึ้นรูปมากเกินไปแล้วกระมัง?”
“ก็นั่นนะสิ ปกติเตาหลอมเจ็ดแปดใบได้ยาเม็ดหนึ่งก็ดีมากแล้ว นี่เขาเตาหลอมเดียวได้ถึงห้าเม็ด ช่างน่าสะพรึงโดยแท้”
“นักหลอมยาผู้นี้ดูอายุอานามก็ไม่มาก เหตุใดจึงเก่งกาจเช่นนี้?”
“ผู้มากสามารถเช่นนี้ อยู่สำนักไหนก็ต้องเป็นอัจฉริยะชั้นยอดแน่”
“แต่น่าเสียดายที่สำนักเราไม่มีนักหลอมยาสักคน”
เจ้าหุบเขาใหญ่น่าหลันลูบเคราขาว บนใบหน้าชราพกพาความภูมิใจ
เขากวาดมองเหล่าคนหอหนึ่งในหล้า เผ่าน้ำแข็ง เผ่าหยกและเผ่าเทียนเฟิ่น
กลับเห็นสีหน้าพวกเขาราบเรียบ คล้ายไม่มีปฏิกิริยาใด
รอยยิ้มเจ้าหุบเขาใหญ่น่าหลันเก้กังเล็กน้อยทันที
ก็จริง ยาชะไขกระดูกเป็นเพียงของระดับกลาง คนใหญ่คนโตพวกนี้จะเห็นเป็นสำคัญได้อย่างไร
กลับมีสำนักมากมายเอ่ย “เจ้าหุบเขาใหญ่น่าหลัน ไม่ทราบว่ายาชะไขกระดูกห้าเม็ดนี้ขายอย่างไร? พวกเราสำนักเทียนเจวี๋ยจะขอประมูลทั้งหมด”
“พวกเราสำนักอู๋โยวก็อยากประมูลด้วย”
“เจ้าหุบเขาใหญ่น่าหลัน ท่านเชิญพวกเรามาร่วมงานชื่นชมยาชั้นเลิศ กลับไม่บอกเราว่ากฎเกณฑ์ปีนี้เป็นอย่างไร หรือจะเหมือนปีที่แล้ว?”
เจ้าหุบเขาใหญ่น่าหลันหัวเราะเอ่ย “เหมือนกันทุกปีมิจืดชืดไปหน่อยหรือ? ดังนั้นปีนี้เราวางแผนว่าจะเปลี่ยนการประมูลให้แปลกไปสักหน่อย”
“อ้อ…ไม่ทราบว่าเป็นการประมูลแบบไหน?”
“ง่ายมาก ด้วยยังไม่ได้เปิดเตาหลอม ก็ให้ราคา ผู้ให้ราคาสูงก็จะได้ไป”
ทั้งงานเกิดเสียงเอ็ดอึงฉับพลัน
“ให้ราคาเป็นเตาหลอม? เช่นนั้นเกิดเตาหลอมใบนั้นไม่มียาที่ขึ้นรูปเล่า? เงินที่จ่ายมิต้องสูญเปล่าหรือ?”
“มิผิด แต่หากเตาที่ประมูลได้ใบนั้น มียาขึ้นรูปมาก ก็จะยิ่งได้กำไรทวีคูณ”
“เจ้าหุบเขาใหญ่น่าหลัน นี่ไม่ค่อยดีกระมัง? ยาที่ขึ้นรูปแพงเท่าใดทุกคนต่างรู้ดี มีสำนักเท่าไรแม้ทุ่มสุดกำลังแล้วก็ยังซื้อยาสองสามเม็ดไม่ได้ หากแม้แต่ในเตาหลอมเป็นยาอะไร หรือจะมียาหรือไม่ก็ไม่รู้ ก็เสี่ยงประมูล เช่นนั้นราคาที่ต้องแลกจะไม่สูงไปหน่อยหรือ?”
“ทุกท่านโปรดวางใจ นักหลอมยาที่คัดเลือกครั้งนี้ล้วนเป็นนักหลอมยาที่เก่งกาจที่สุดของหุบเขาตันหุย แต่ละคนล้วนมีประสบการณ์ขึ้นรูปยา กระทั่งยังหลอมยาได้มากกว่าระดับสาม”
“ระยะสาม…สูงขนาดนี้…”
“เช่นนั้นถ้าดวงเฮงได้ของดี ประมูลได้เตาหลอมที่มียาระดับสาม เช่นนั้นมิใช่กำไรงามหรอกหรือ?”
“นั่นก็ไม่แน่ นักหลอมยาทั้งหมดสิบกว่าคน แต่ละคนล้วนหน้าใหม่ เราก็ไม่รู้ว่าใครเก่งใครไม่เก่งนี่ อาศัยแค่การคาดเดาเท่านั้น”
มีคนชี้ไปทางกู้ชูหน่วนที่กำลังหลอมยา ไต่ถาม “เจ้าหุบเขาใหญ่น่าหลัน ท่านว่านักหลอมยาครั้งนี้ล้วนคัดสรรมาอย่างดี แล้วนางเล่า? นางก็รู้วิชาหลอมยาด้วยหรือ?”
เจ้าหุบเขาใหญ่น่าหลันผงะ
เดิมทีกู้ชูหน่วนก็แค่มาเล่นๆ เท่านั้น
นางจะหลอมยาอะไรออกมาได้?
หากเป็นจริงดังที่พวกเขากล่าว ศักดิ์ศรีและขั้วอำนาจของกู้ชูหน่วนก็จะได้รับความเสียหาย
น่าหลันหลิงลั่วที่นั่งอยู่ข้างเขาจึงเอ่ย “นางก็เป็นนักหลอมยาเหมือนกัน บางทียาที่นางหลอมอีกไม่ด้อยไปหว่านักหลอมยาในนี้?”
“จริงหรือ?”
นอกจากขั้วอิทธิพลใหญ่สองสามขั้วแล้ว คนอื่นๆ ต่างไม่เชื่อ
นางเด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม ทั้งไม่เคยเรียนวิชาหลอมยา หากนางหลอมยาเป็นรูปได้จริง แม่หมูก็ปีนขึ้นต้นไม้ได้แล้ว
ถึงเจ้าหุบน้อยต้องการปกป้อง ก็ต้องหาข้ออ้างที่ดีกว่านี้หน่อยกระมัง เหตุผลในตอนนี้ไม่ได้เรื่องโดยแท้