อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม - บทที่ 591 ถูกผู้ชายคนหนึ่งหล่นทับ
อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่ 591 ถูกผู้ชายคนหนึ่งหล่นทับ
ครั้งนี้ พวกนางยังคงเดิมพัน
เพราะพวกนางไม่มีทางให้ถอยอีก
ก้นเหวลึกมาก มือหนึ่งกู้ชูหน่วนโอบเวินเส้าหยี มือหนึ่งใช้กระบี่ของตัวเองปักเข้าผนังน้ำแข็งแรงๆ ยึดร่างกายที่ตกลงไปให้มั่นคง
ธารน้ำแข็งลื่นมาก ความเร็วที่พวกนางตกลงไปเร็วเกินไป กระบี่อ่อนรับน้ำหนักสองคนไม่ไหว ด้วยเหตุนี้จึงไหลลิ่วตลอด
ครั้งนี้ พวกนางไม่โชคดีพบน้ำแข็งที่ยื่นออกมาอีกแล้ว
ในที่สุดกู้ชูหน่วนก็เข้าใจ ว่าทำไมมือสังหารชุดดำถึงใช้เวลาปีนขึ้นมานานขนาดนั้น
เพราะระยะที่ตกลงไปไกลมากนั่นเอง
มือสังหารชุดดำยังรอดมาได้ นางไม่เชื่อว่าตัวเองจะตาย
กู้ชูหน่วนปักกระบี่อ่อนของตัวเองเข้าธารน้ำแข็งแรงๆ ครั้งแล้วครั้งเล่า ไม่สนใจปากแผลตรงบ่าตัวเองที่เปิดอ้าออกอีก เลือดสดไหลเต็มพื้น
“สองคนหนักเกินไป ขืนเป็นแบบนี้ พวกเราจะตายกันหมด เจ้าปล่อยข้า”
“หุบปาก ชีวิตเจ้า ให้คนเผ่าหยกเอาไปได้เท่านั้น”
แกรกเสียงหนึ่ง…
ในที่สุด…
กระบี่อ่อนก็ไม่ไหลลงไปอีก
ความเร็วที่พวกเขาร่วงหยุดแล้ว
กู้ชูหน่วนเบาใจเล็กน้อย
พวกเขาทั้งสองห้อยอยู่กับเหวกลางหุบของธารน้ำแข็ง
ด้านบนมีหมาป่าหิมะที่ร่วงลงมาเป็นตัวๆ ผ่านตัวพวกเขาไป สุดท้ายก็ตกลงหลุมลึกไร้ที่สิ้นสุด
หมาป่าหิมะนั้นมีมากมายมหาศาล เกือบตกใส่พวกเขาหลายครั้ง ดีที่หลบได้ทัน
ท่วงท่าแบบนี้ทำกู้ชูหน่วนทรมานมาก
เพราะมือหนึ่งนางต้องโอบเวินเส้าหยี อีกมือหนึ่งต้องกำกระบี่อ่อนแน่น
มือที่จับกระบี่อ่อนมีเลือดไหลเป็นทางติ๊กๆ หนำซ้ำตรงบ่ายังถูกมือสังหารชุดดำแทงทะลุ
ปากแผลตรงท้องและส่วนเอวปริไม่หยุด
กู้ชูหน่วนยังสงสัย ลำไส้นางจะแลบออกมาอีกหรือเปล่า
“เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ ถ้ายังไม่ตายก็รีบๆ ตื่น เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์…”
“ถ้าเจ้ายังไม่ตื่น นายหญิงของเจ้าจะจบชีวิตแล้วนะ”
“โถ่เอ๊ย! เจ้างูโง่จอมตะกละตัวนี้นี่ ต่อไปอย่าหวังได้กินหมูย่างที่ข้าย่างอีกนะ”
ไม่ว่ากู้ชูหน่วนจะเรียกอย่างไร เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ก็ไม่กระดิกสักนิด
“เจ้าให้มันดื่มเหล้าไปเท่าไร?”
“ข้าจะรู้ได้อย่างไร ถึงอย่างไรเหล้าในแหวนมิติก็หมดเกลี้ยงแล้ว”
กู้ชูหน่วนก้มหน้ามอง ข้างใต้ยังคงขาวโพลนเป็นผืน มองไม่เห็นก้น
“แกรก…”
ธารน้ำแข็งที่ถูกกระบี่อ่อนปักแตกออกเป็นร่อง
สีหน้าเวินเส้าหยีตึงเครียด ตรวจสอบซ้ายขวาดูสิว่ายังมีที่ให้ยืนได้หรือไม่
เขาสิ้นหวังแล้ว ที่นี่เรียบลื่นไปหมด สะอาดจนไม่รู้จะสะอาดอย่างไร
“ข้าจะลงดูข้างล่างว่ามีตรงที่ยืนได้หรือไม่ ถ้ามีจะเรียกเจ้า”
“เอ๊ะ…”
กู้ชูหน่วนตกใจ
เวินเส้าหยีที่เจ็บหนักอ่อนแอไม่รู้เอาเรี่ยวแรงมาจากไหน ถึงกับฝืนแกะมือนางออก กระโดด กระโดดลงไป
นาทีนั้น นางตกตะลึงอย่างไม่ต้องสงสัย
ถูกนางโอบไว้ บางทีเขายังรอด
กระโดดลงไปอย่างนี้ อย่างแรกเขาไม่มีอาวุธ อย่างที่สองไม่มีวรยุทธ์ อัตราการตายมีมาก
นางอยากจับเขาไว้ แต่ความเร็วของเวินเส้าหยีเร็วเกินไป นางจับเขาไม่อยู่ ได้แต่มองเขาตกลงไปต่อหน้าต่อตา
ทั้งหมดกลับสู่ความว่างเปล่า
นอกจากหมาป่าหิมะข้างบนที่ร้องคำรามอยู่ข้างบน ก็มีแต่หมาป่าหิมะร้องอนาถร่วงลงมาไม่หยุด
เลือด ติ๊กๆ…
ความเจ็บปวดบนตัวทำให้กู้ชูหน่วนขมวดคิ้วมุ่น
นางรออยู่สิบหน้านาทีเต็มๆ แต่ก็ไม่ได้ยินเสียงร้องเรียกของเวินเส้าหยี
ร่างกายเริ่มไม่ไหว ผนังน้ำแข็งรับน้ำหนักนางไม่อยู่
จากนั้นก็มีสิ่งหนึ่งตกลงมา กู้ชูหน่วนตกลงไปในที่สุด
นาทีที่ตกลงไป นางถึงเห็นชัดว่าที่อยู่บนตัวนางคืออะไร
นี่ไม่ใช่หมาป่าหิมะ
แต่เป็นคนคนหนึ่ง
ชายปิดหน้าชุดดำ