อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม - บทที่ 662 กัดแล้ว
อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่ 662 กัดแล้ว
“ปัง…..”
เพียงครู่เดียวไม่รู้ว่านางเอาแรงมาจากไหน ถอดกุญแจมือและเท้าแขนทั้งหมดออก กรงเล็บมือทั้งคู่มุ่งไปหากู้ชูหน่วน พร้อมกับแรงอาฆาตกับความโกรธที่ไม่ปกปิด ราวกับจะหักคอกู้ชูหน่วนให้ขาด
สายตาเย่จิ่งหานเยือกเย็นลง แต่ไม่ลงมือ
ชิงเฟิง เจี่ยงเสวียร้อนใจ เตรียมรับมือกู้ชูหยุน
กลับคิดไม่ถึงว่า ในขณะที่กู้ชูหยุนกำลังจะมาถึงตรงหน้ากู้ชูหน่วน นางอ้าปากอ้วกก้อนเลือดสีดำออกมา คนทั้งคนล้มนั่งลงบนพื้นอย่างอ่อนแรง อยู่ในท่าคุกเข่าตรงหน้ากู้ชูหน่วน
กู้ชูหน่วนเหมือนคิดไว้แต่แรกแล้ว ทานแอปเปิ้ลไปด้วย พร้อมพูดขึ้นอย่างตกใจไปด้วยว่า “พี่รอง ต่อให้ซาบซึ้งข้าแค่ไหน ก็ไม่ต้องทำความเคารพข้าแบบนี้ น้องคนนี้จะอายุสั้น”
“เจ้า….เจ้าทำอะไรกับข้ากันแน่”
“ไอหยา แย่แล้ว ยาที่ให้เจ้ากินไปเมื่อกี้ให้ผิดไป กลายเป็นยาพิษไปแล้ว แต่พี่รองวางใจ ยาแบบนี้ไม่เอาชีวิตเจ้า แค่จะทำให้เลือดในกายของเจ้าแปรปรวน กระดูกผิดรูป อืม….ก็แค่ตายถึงเป็นเท่านั้นเอง”
กู้ชูหน่วนเพิ่งพูดเสร็จ หน้าผากกู้ชูหยุนก็มีเหงื่อแตกไหลออกจาก ใบหน้าที่งดงามบอบบางมีรอยย่นจากความเจ็บปวด นางกุมหัวใจไว้ด้วยความเจ็บปวด รู้สึกเหมือนมีพลังปราณที่ทรงพลังคอยฉีกร่างกายของนางอย่างต่อเนื่อง ราวกับจะฉีกเลือดของนางให้แยกออกจากกัน
เจ็บ…..
เจ็บปวดมาก……
เจ็บปวดจนนางรู้สึกหายใจลำบาก
เหงื่อเม็ดโตของกู้ชูหยุนไหลลง พร้อมพูดขึ้นว่า “เจ้า…..เจ้าตั้งใจแกล้งข้าหรือ?”
“หากเจ้าอยากคิดเช่นนี้ งั้นก็คิดไปเถอะ ในเมื่อเจ้าอยากเล่น ข้าก็เล่นเป็นเพื่อนเจ้า ข้าจะคอยดูว่า พี่รองมีความอดทนดีแค่ไหน”
“กู้ชูหน่วน เจ้าอย่าตกอยู่ในกำมือของข้า ไม่อย่างนั้น…..ข้าจะทำให้เจ้าตายทั้งเป็น”
“ได้ ข้าไม่มีปัญหา แต่เจ้าควรที่จะคิดดูว่า จะมีชีวิตรอดไปจากเงื้อมมือข้ายังไง แล้วค่อยพูดดีกว่า”
กู้ชูหยุนกัดฟัน ไม่ว่าจะเจ็บปวดแค่ไหน ยังไงก็ไม่ยอมร้องขอ ความอดทนอดกลั้นทำได้ขนาดนี้ ทำให้พวกกู้ชูหน่วนต่างไม่คาดคิด
ชิงเฟิงถามขึ้นมาอย่างซื่อบื้อว่า “พระชายา ท่านให้นางทานยาผิดไปแล้วจริงๆ หรือ?”
“เจ้าคิดว่าอย่างไรล่ะ”
ชิงเฟิงยกมือกุมท้ายทอยของตนเอง
เขาคิดว่าพระชายาไม่มีทางให้ผิด เป็นความตั้งใจของนาง แต่พระชายารู้ได้อย่างไรว่านางจะดิ้นรนจนหลุด?
กู้ชูหน่วนหัวเราะเย้ย
เดิมนางก็แค่สงสัย พลังในกายกู้ชูหยุนเปลี่ยนแปลงไปอย่างมาก
งานชุมนุมสวินหลงนางก็ไปด้วย และตลอดเวลานั้นก็ไม่มีข่าวของนาง นางสามารถพบความอัศจรรย์ในงานชุมนุมสวินหลง แล้วทำไมกู้ชูหยุนจะเจอความอัศจรรย์ไม่ได้?
อีกอย่าง……
หลังจากออกมาจากจวนแม่ทัพ ฝีเท้าของนางเบาหวิวกว่าปกติอย่างมาก ความรวดเร็วก็เพิ่มมากขึ้น
ต่อให้นางตั้งใจปกปิดยังไง ความผิดปกติก็ยังคงเผยให้เห็นไม่มากก็น้อย
กู้ชูหน่วนอ้าปากหาวหนึ่งที พร้อมพูดขึ้นอย่างเกียจคร้านว่า “ง่วงมากเลย ข้าไม่อยากชมความเจ็บปวดทรมานของเจ้าแล้ว พวกที่รัก ลงมือกัดเลย”
คำว่ากัด ท่าทีกู้ชูหน่วนเปลี่ยนไปทันที กลายเปลี่ยนเป็นโหดเหี้ยมอำมหิต เยือกเย็นไร้ความปรานี
ตามด้วยคำสั่งของนาง สัตว์มีพิษพวกนั้นเหมือนถูกควบคุม คืบคลานไปหากู้ชูหยุนอย่างบ้าคลั่ง กัดทีละคำอย่างไม่หยุด
“อ้าก….”
ไม่มีจะเป็นสัตว์มีพิษแบบไหน ล้วนเป็นสัตว์มีพิษชนิดรุนแรง ปากคอเราะราย กัดลงไปอย่างถี่ยิบ กู้ชูหยุนแทบคิดอยากตาย
นางอยากยกมือตบ สะบัดสัตว์มีพิษพวกนั้นออกไป แต่ร่างกายกลับไม่มีแรง ทำได้เพียงปล่อยให้พวกมันกัด