อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม - บทที่ 686 ก้นหน้าผา
อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่ 686 ก้นหน้าผา
กู้ชูหน่วนเงยหน้าขึ้น เห็นเย่จิ่งหานราวกับอสูรชั่วร้าย ถือขลุ่ยหยกขาวฆ่าสังหารมา ทรายหินลอยฟุ้งตลอดทาง แรงอาฆาตดุเดือด
ด้านหลังเย่จิ่งหาน ยังมีลูกน้องของนางสีชิ่น กับไป๋จิ่น
เย่จิ่งหานเห็นนางตกลงไปในก้นเหว ความโหดเหี้ยมปะทุ ราวกับจอมมารปีศาจ ต่อสู้กับชายแก่ชุดดำอย่างคึกคักเร่าร้อน
กู้ชูหน่วนไม่มีเวลาสนใจการต่อสู้บนหน้าผา นางยังคงพยายามคว้าเกาะหน้าผา อยากที่จะคว้าจับไว้ ร่างกายจะได้ไม่ตกลงไป
“เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ ……เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ ……”
กู้ชูหน่วนร้องตะโกน แล้วก็สะบัดเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ตรงข้อมืออย่างต่อเนื่อง หากไม่ใช่เพราะมืออีกข้างโอบร่างอาจารย์ซ่างกวนไว้ กู้ชูหน่วนคว้าหิ้วเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ออกมาแต่แรกแล้ว
สิบเมตร ยี่สิบเมตร สี่สิบเมตร หกสิบเมตร……..
ตกลงไปอย่างรวดเร็ว เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ก็ยังไม่มีวี่แววจะฟื้นขึ้นมา กู้ชูหน่วนจึงจำต้องตะโกนพูดขึ้นว่า “เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ ข้าจะย่างหมูหนึ่งร้อยตัว เจ้าจะกินไหม”
ได้ยินว่าหมูย่าง เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ที่นอนหลับใหลรีบฟื้นตื่นขึ้นมา มองซ้ายมองขวาด้วยดวงตาพริ้ม เหมือนกำลังมองหาหมูย่าง ยังไม่เข้าใจสถานการณ์ตอนนี้
กู้ชูหน่วนโกรธจัด
งูตะกละที่ไม่น่าเชื่อถือตัวนี้…..
ไม่รอให้เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ได้สติกลับมา กู้ชูหน่วนตะโกนพูดขึ้นว่า “อึ้งนิ่งอยู่ทำไม รีบพาพวกเราขึ้นไป ไม่งั้นข้าจะย่างเจ้าเสียก่อน”
เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์สั่นเทา แล้วค่อยรู้สึกตัวขึ้นมาว่าเกิดอะไรขึ้น
จากนั้นเวลาผ่านไปอย่างยาวนาน พวกเขาแทบจะตกลงมาถึงก้นหน้าผา เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์พูดขึ้นว่า “บนหน้าผาสูงเกินไป ยังขึ้นไปไม่ได้ในทันที”
“งั้นก็พาพวกเราลงไปอย่างปลอดภัย”
“ซี๊ด….ข้างล่างก็ไม่รู้ว่าลึกแค่ไหน”
สีหน้ากู้ชูหน่วนย่ำแย่ขึ้นมา เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์หดคอไว้ แปลงร่างเป็นงูเหลือมเก้าเศียรอย่างรวดเร็ว พากู้ชูหน่วนกับอาจารย์ซ่างกวนลงไปยังก้นหน้าผา
อาจารย์ซ่างกวนค่อยโล่งอกว่า พร้อมพูดขึ้นว่า “เลี้ยงงูน้อยไว้สักตัว ก็ไม่เลวเหมือนกัน”
เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ทั้งได้ใจและไม่พอใจ
เลี้ยงเขายังไงก็ดีอยู่แล้ว
แต่เขาไม่ใช่งูน้อย
เขาคือราชางู
“เซี้ยวๆ เซี้ยวๆ …….”
เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์พาลงมาอย่างคดเคี้ยว ในที่สุดพวกกู้ชูหน่วนที่พามาถึงก้นเหวได้อย่างปลอดภัย
ก้นเหวเป็นป่าหนาทึบ ที่นี่มีพุ่มไม้หนาแน่น ภูเขาเป็นลูกๆ ติดต่อกัน ราวกับมีภูเขาเป็นหมื่นลูก
กู้ชูหน่วนรีบประคองอาจารย์ซ่างกวนลง แล้วตรวจดูชีพจรของเขา
ซ่างกวนฉู่บาดเจ็บสาหัสมาก เส้นเอ็นทั้งหมดในร่างกายแทบคลาดเคลื่อนไปหมด อวัยวะภายในก็ได้รับบาดเจ็บสาหัสเช่นกัน หากไม่ใช่เพราะเขามีพื้นฐานร่างกายที่แข็งแรง คงเสียชีวิตไปนานแล้ว
“ก่อนหน้านี้เจ้าเคยบาดเจ็บ? และสาหัสอย่างสาหัสด้วย?”
อาจารย์ซ่างกวนพยักหัวเล็กน้อย ถือเป็นการยอมรับ
เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ร้องซี๊ดๆ ขอของกินอยู่อย่างน่าสงสาร
กู้ชูหน่วนมองดูเขาอย่างรังเกียจ พร้อมพูดขึ้นว่า “ไปหาน้ำมา”
“นายหญิง หมูย่างของข้าล่ะ?”
“ติดไว้ก่อน”
“เจ้าติดไว้ตั้งหลายตัวแล้ว”
“เจ้าไม่พอใจ”
“เจ้าอย่าโกหกหลอกลวงงูตลอดสิ”
“งั้นเจ้ารักษาซ่างกวนฉู่ให้หายดี ข้าจะย่างให้เจ้าทันที”
“เชอะ บาดเจ็บสาหัสขนาดนั้น รออาการบาดเจ็บของเขาดีขึ้น อย่างน้อยก็หนึ่งเดือนกว่าแล้ว”
“งั้นก็ไม่หาทางออก หาทางออกได้แล้ว ก็พาพวกเราออกไป”
“ที่นี่…..ที่นี่ร้างมาก อย่างน้อยก็น่าจะไม่มีคนเคยมาหลายร้อยปีแล้ว อยากหาทางออก คงไม่ง่าย”
“นี่ก็ไม่ได้ นั่นก็ไม่ได้ งั้นข้าจะมีเจ้าไว้ทำอะไร”
“เมื่อกี้ข้าเพิ่งช่วยชีวิตเจ้า”
“งั้นทำไมเจ้าไม่พูดว่าข้าเลี้ยงเจ้ามานานแค่ไหน?”
เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ยังอยากพูดอะไรอีก เห็นสีหน้ากู้ชูหน่วนไม่สู้ดี จึงเลื้อยคลานจากไป
แปลกประหลาด
เขาช่วยชีวิตนายหญิง แต่ทำไมสีหน้านายหญิงยังย่ำแย่ขนาดนี้?