อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม - บทที่ 703 แรงสังหารทุ่งดอกไม้
อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่ 703 แรงสังหารทุ่งดอกไม้
กู้ชูหลันลังเลอยู่นาน แต่ก็ไม่ยอมปริปากพูดอะไรออกมาเลย
กู้ชูหน่วนพอจะรู้แล้ว เกรงว่าการตายของแม่ทัพใหญ่เซียวจะเกี่ยวข้องกับนาง กู้ชูหลันต่างหากที่เป็นคนลอบใส่ยาพิษให้กับแม่ทัพใหญ่เซียว
“พูด”
นางพูดเสียงดุดัน ไอสังหารกระจายออกมาทันที ในป่าที่กว้างใหญ่นี้เต็มไปด้วยไอสังหารเยือกเย็น
กู้ชูหลันตัวสั่นอยู่ชั่วครู่ สูดลมหายใจเข้าลึกๆ เอ่ยพึมพำขึ้นมาว่า “แม่ทัพใหญ่เซียวถูก……ฟู่……”
ยังไม่ทันพูดจบ ลำคอของกู้ชูหลันถูกมีดที่ไร้รูปร่างเล่มหนึ่งบาดลงมา เลือดสีแดงฉานไหลทะลักออกมาราวกับสายน้ำที่ไร้สิ่งขวางกั้น
กู้ชูหลันเบิกตากว้างอย่างไม่อยากเชื่อ แทบจะคิดไม่ถึงเลยว่าจะมีคนใช้ดาบบาดคอนางเช่นนี้
ในขณะเดียวกัน จอมมารสะบัดแขนเสื้อ ร่างกายราวกับฝนดาวตกพุ่งกวาดออกไป โจมตีคนที่ลอบฆ่ากู้ชูหลัน
“ปังปังปัง……”
ฝ่ามือทั้งสี่ข้างปะทะกัน ทำเอาก้อนหินดินทรายในป่าปลิวว่อนไปหมด ใบไม้ร่วงหล่นระนาว
กู้ชูหน่วนกวาดตามองไปยังที่ไกลออกไปจอมมารกับรองหัวหน้าเผ่าซือคงกำลังต่อสู้กันอยู่ โกรธจนสะบัดแขนเสื้อ รีบเข้าไปกดลำคอของกู้ชูหลันที่มีเลือดกำลังพุ่งออกมาไม่หยุด
ลำคอของนางถูกบาดด้วยดาบที่ใช้กำลังภายในรวบรวมขึ้นมา ถ้าไม่มีพลังสูงสุดระดับห้าขึ้นไป ไม่มีทางทำได้เด็ดขาด
“บอกข้ามา ใครเป็นคนฆ่าแม่ทัพใหญ่เซียว”กู้ชูหน่วนรีบถามขึ้น
กู้ชูหลันก็อยากจะบอกเหมือนกัน เพียงแต่นางพูดอะไรไม่ออกเลย ได้แต่ใช้สายตาขอความช่วยเหลือมองไปยังกู้ชูหน่วนเพื่อให้ช่วยชีวิตนาง
เส้นเลือดทั่วทั้งลำคอถูกฟันขาดหมด เหลือไว้เพียงผิวหนังชั้นหนึ่งเท่านั้น กู้ชูหน่วนก็อยากจะช่วย เพียงแต่สภาพเช่นนี้แม้แต่เทพเจ้าก็ช่วยไม่ได้
“ฟู่……”
กู้ชูหลันล้มลงไปโดยที่ร่างกายยังคงนิ่งตรง ดวงตาทั้งคู่เบิกกว้าง ราวกับตายตาไม่หลับ
“นายหญิง……”เสี่ยวลู่เอ่ยอย่างเป็นกังวล
กู้ชูหน่วนคลายมือออกอย่างหมดแรง กวาดตามองไปยังกู้ชูหลันที่ลำคอยังคงมีเลือดไหลออกมาไม่หยุด เอ่ยเสียงเรียบว่า “หาโลงศพมา ฝังร่างนางด้วย”
จากนั้นกู้ชูหน่วนก็แตะปลายเท้าลงกับพื้น พุ่งตัวไปยังทิศทางที่มีการต่อสู้กันอยู่
ในเวลาเดียวกัน ลูกน้องที่ทั้งฉลาดและแข็งแกร่งของกู้ชูหน่วน ได้ล้อมพวกของรองหัวหน้าเผ่าซือคงไว้แล้ว พยายามจะโค่นพวกเขาให้ได้
ด้านหนึ่งในป่าลึก จอมมารกับรองหัวหน้าเผ่าซือคงต่างก็ต่อสู้กันอย่างดุเดือดโดยไม่สามารถแยกจากกันได้เลย พลังของทั้งสองต่างก็สูสีกันมาก
การต่อสู้ของยอดฝีมือเช่นนี้ คนปกติทั่วไปแทบจะไม่สามารถเข้าไปแทรกได้เลย เพียงแต่ขอแค่จอมมารส่อแววจะพ่ายแพ้ เหล่าลูกน้องของกู้ชูหน่วนก็พร้อมใจที่จะยิงธนูออกไปอย่างพร้อมเพรียงกันทันที หรือไม่ก็สร้างค่ายกลถ่วงเวลาให้เขาต้องหมดกำลังลงก่อน
“ซือโม่เฟย เพื่อผู้หญิงคนเดียว เจ้าจะเป็นศัตรูกับเผ่าเทียนเฟิ่นของเราจริงหรือ”
รองหัวหน้าเผ่าซือคงควงขาเป็นท่าพายุหมุน โจมตีจอมมารให้ถอยร่นไป คิดจะหนีไปก่อน แต่จอมมารไม่ยอมลดละ ไม่ว่าเขาจะหลอกล่อหรือโจมตีจริงๆ จอมมารก็ขวางเขาเอาไว้ได้ทุกที ทำให้การต่อสู้ยืดเยื้อ เขาไม่สามารถหนีได้ และทำอะไรเขาไม่ได้เช่นกัน
“เผ่าเทียนเฟิ่น ร้ายกาจมากหรือ”จอมมารยิ้มเยาะ
นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เผ่าเทียนเฟิ่นข่มขู่เขา
เขาซือโม่เฟยเติบโตจากการข่มขู่หรืออย่างไร
“ถ้าหากวันนี้ข้าไม่ตาย เผ่าเทียนเฟิ่นกับเผ่าปีศาจไม่ตายไม่เลิกราต่อกัน”
“รอให้เจ้าเอาชีวิตรอดไปได้ค่อยว่ากันอีกที”
การเคลื่อนไหวของพวกเขาว่องไวมาก กู้ชูหน่วนมองตามจนตาลายไปหมด ได้แต่ร้องตะโกนไปว่า “อาโม่ ไม่ต้องเกรงใจ โค่นเขาให้ได้”
“ได้เลย”
คำสั่งของหวานใจ จอมมารไม่กล้าที่จะไม่ฟัง เขายกมือขวาขึ้น ดอกลำโพงลอยอยู่เต็มท้องฟ้า บินไปมาราวกับกำลังร่ายระบำ ก่อให้เกิดเป็นทุ่งดอกไม้ที่แสนจะสดใสงดงาม กลิ่นหอมอบอวลไปทั่วทั้งป่า ราวกับดินแดนเทพเซียน
นี่เป็นภาพวาดที่สวยงามภาพหนึ่ง คนที่ล้อมรอบอยู่ข้างๆต่างก็อดที่จะมองอย่างตกตะลึงไม่ได้
แต่ว่าสีหน้าของรองหัวหน้าเผ่าซือคงกลับดูไม่ดีเลยสักนิด