อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม - บทที่ 76 ภาพพิมพ์
กู้ชูหน่วนสับสนไปหมด
นางอยากจะแย่งภาพนั้นกลับมา แต่ซ่างกวนฉู่กลับเก็บใต้เสื้อหน้าอกแล้ว
ต่อหน้าทุกคนในชั้นเรียน นางคงจะแย่งภาพนั้นออกมาจากอกของอาจารย์ไม่ได้
กลับเห็นอาจารย์ซ่างกวนพูดด้วยรอยยิ้มว่า “คุณหนูสามกู้วาดรูปข้าได้ชำนาญเช่นนี้ เกรงว่าหน้าตาข้าคงจะประทับอยู่ในสมองของคุณหนูสามนานแล้ว ในเมื่อเป็นเช่นนี้ งั้นคุณหนูสามก็วาดรูปข้าอีกหนึ่งร้อยรูป ถ้าวาดไม่เสร็จก่อนเริ่มเรียนคาบบ่าย เหอะ……งั้นก็วิ่งรอบราชวิทยาลัยห้าร้อยรอบ”
ทั้งที่เป็นช่วงต้นฤดูใบไม้ผลิ และอาจารย์ซ่างกวนยิ้มราวกับสายลมฤดูใบไม้ผลิ แต่ทุกคนกลับอดไม่ได้ตัวสั่นเทา
กู้ชูหน่วนตบหัวตัวเอง
นางคิดผิดแล้ว
หน้าของผู้ชายคนนี้ ด้านและหนากว่าที่นางคิดไว้
ห้าร้อยรอบ?
ทำไมเขาไม่พูดว่า อยากให้นางวิ่งจนตายล่ะ
“เลิกเรียน เย่เฟิงไปเอาชุดนักเรียนใหม่กับข้า” อาจารย์ซ่างกวนพูดขึ้น จากนั้นก็เดินออกจากห้องไป
กู้ชูหน่วนนั่งลงอย่างเศร้าโศก
คนในห้องเรียนต่างก็ซุบซิบกันขึ้นมา
“พวกเจ้าว่า เทพสงครามจะถลอกหนังของนางออกมาไหม?”
“เทพสงครามต้องทำอย่างนั้นแน่ๆ เขาฆ่าคนไม่กะพริบตา มีเรื่องอะไรบ้างที่เขาไม่กล้าทำ ยิ่งไปกว่านั้นคุณหนูสามยังวาดให้เขาเป็นคนรับ ภาพนั้น จิ๊ๆๆ ข้ายังไม่อยากจะคิดต่อไปเลย และไม่อยากพูดต่อไปด้วย”
“อีกอย่าง……มีแค่เวลาตอนเที่ยงเท่านั้น ต้องวาดภาพอาจารย์หนึ่งร้อยรูป ใครจะทำได้กัน? ถึงแม้นางจะไม่ถูกเทพสงครามฆ่า ตอนบ่ายได้วิ่งจนตายแน่”
“ผิดใจกับเทพสงครามก็ช่างเถอะ ขนาดอาจารย์ซ่างกวนก็ยังกล้าหาเรื่องอีก อาจารย์ซ่างกวนเป็นบุคคลที่ขนาดฮ่องเต้ยังต้องไว้หน้าเลย”
ใบหน้าของกู้ชูหยุนมีรอยฝ่ามือแดงๆปรากฎขึ้นบนใบหน้า นั่นเป็นฝีมือองค์หญิงตังตัง
นางควรจะโกรธมากๆ แต่พอนึกได้ว่าเทพสงครามไม่มีทางปล่อยกู้ชูหน่วนไปแน่ ในที่สุดนางก็รู้สึกเหมือนได้รับการปลอบใจเล็กน้อย
องค์หญิงตังตังแสยะยิ้มเย็นชา “ฟ้าสวรรค์สร้างกรรมยังอยู่ได้ สร้างกรรมเองกลับอยู่ไม่ได้ เจ้ารอเสด็จอาของข้าฆ่าเจ้าทั้งเป็นได้เลย”
กู้ชูหน่วนมือเท้าคาง ไม่มององค์หญิงตังตังเลยด้วยซ้ำ
ทุกคนมองกู้ชูหน่วนด้วยแววตาที่เห็นใจ
พวกเซียวหยู่เซวียนขยับเข้ามาใกล้
“ลูกพี่ ตอนนี้ทำยังไงดี? หรือว่า เจ้าไปหลบที่บ้านข้าก่อน? ถึงแม้เทพสงครามจะโอหังแค่ไหน ก็ไม่กล้าวิ่งมาฆ่าคนที่บ้านข้าหรอก”
“ตอนนี้หลบได้ แล้วตอนหน้าล่ะ?”
“งั้นทำยังไงดี? ไปขอร้องเทพสงครามไหม?”
ขอร้องเทพสงคราม?
กู้ชูหน่วนอยากจะหัวเราะจนตาย
ในพจนานุกรมของนางไม่มีคำว่าขอร้องสองคำนี้
ก็แค่เทพสงคราม คนอื่นกลัวเขา นางไม่กลัวหรอกนะ
หลิวเยว่พูดอย่างกังวลใจว่า “เทพสงครามว่ายุ่งยากแล้ว อาจารย์ซ่างกวนก็ยุ่งยากเหมือนกัน ถ้าเจ้าวาดหนึ่งร้อยรูปไม่ได้ เกรงว่าเจ้าคงไม่ได้ออกจากประตูนี้แน่ และตายบ่ายคนทั้งโรงเรียนต้องมองเจ้าวิ่งห้าร้อยรอบแน่นอน”
“รุนแรงขนาดนั้นเชียว?”
“ก็ต้องรุนแรงสิ ก่อนหน้านี้ก็มีคนไม่ได้ทำตามที่อาจารย์ซ่างกวนพูด วันที่สองยศราชการของพวกเขาทั้งบ้านก็ถูกถอนออก และยังโดนรื้อบ้านด้วย แถมนักเรียนคนนั้นยังโดนโบยห้าสิบทีอีกนะ”
กู้ชูหน่วนมองไปด้านนอก กลับเห็นมีทหารล้อมอยู่ที่นี่ทั้งในและนอก สายตาแต่ละคนดูไม่ได้ใจดีเลย
นางก็ถึงรู้ตัวว่า เมื่อกี้ที่ทุกคนมองนางด้วยสายตาเห็นใจ นอกจากเหตุผลของเทพสงครามแล้ว ยังมีอาจารย์ซ่างกวนอีกสินะ
อวี่ฮุยพูดอย่างร้อนใจว่า “หนึ่งร้อยรูปเชียวนะ นี่ต้องวาดถึงเมื่อไหร่กัน?”
“ก็แค่หนึ่งร้อยรูปเอง รีบทำไม แม้จะเป็นหนึ่งพันรูป ข้าก็ทำได้หมด” กู้ชูหน่วนพูดอย่างเกียจคร้าน ไม่รู้สึกว่าเป็นเรื่องใหญ่มากเลย
พวกเซียวหยู่เซวียนต่างก็ล้มหน้าทิ่ม
“ลูกพี่อย่ามาล้อเล่นได้ไหม หนึ่งร้อยรูปเชียวนะ อาจารย์ซ่างกวนยังมีมาตรฐานสูงอีก ถ้าเจ้าวาดไม่ดี เขาก็ต้องหาเรื่องจากภาพนั้นแน่นอน”
กู้ชูหน่วนกระตุกยิ้มมุมปาก กะพริบตาดำและขาวที่แบ่งแยกชัดเจน
“ไปเอาแผ่นไม้มา แล้วเอามีดเล็กมากด้วย”
“เจ้าไม่ได้จะฆ่าตัวตายนะ?”