อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม - บทที่ 858 เผาตายทั้งเป็น
อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่ 858 เผาตายทั้งเป็น
“พวกเจ้าถอยไปก่อน ให้พวกเราจัดการเถอะ” ผู้อาวุโสผมสีขาวหนวดเคราขาวไม่กี่คนของเผ่าเทียนเฟิ่น รวมทั้งสุดยอดผู้อาวุโสต่างพากันเอ่ยปาก
เวินเส้าหยีคุกเข่าลง “ผู้อาวุโสทุกท่าน ขอร้องพวกท่าน ช่วยรักษาท่านพ่อของข้าให้หายด้วยเถอะ ขอร้องพวกท่านล่ะ”
“หัวหน้าเผ่าน้อย นี่ท่านทำอะไร รีบลุกขึ้น นี่ท่านจะทำให้พวกเขาอายุสั้นนะ”
เวินเส้าหยีหัวเราะเจื่อนๆ “ข้าเป็นหัวหน้าเผ่าน้อยของเผ่าเทียนเฟิ่นหรือไม่ก็ยังไม่รู้ แต่ในใจของเส้าหยี หัวหน้าเผ่าก็คือท่านพ่อแท้ๆของข้าตลอดไป”
“นอกจากว่าหัวหน้าเผ่าจะยอมรับด้วยตัวเองว่า ท่านไม่ใช่ลูกชายของเขา และไม่ใช่หัวหน้าเผ่าน้อยของเผ่าเทียนเฟิ่น ไม่เช่นนั้น ท่านก็เป็นหัวหน้าเผ่าน้อยของพวกเราตลอดไป”
เวินเส้าหยีเบ้าตาแดง ความซาบซึ้งใจชนิดหนึ่งผุดขึ้นในจิตใจของเขาเงียบๆ
“ขอฝากด้วย” เสียงของเขาสะอึกสะอื้น
ผู้อาวุโสหลายคนพยักหน้าด้วยความจริงจัง “วางใจเถอะ พวกเราจะพยายาม”
เวินเส้าหยีถอยออกไป กำมือด้วยความกังวลอยู่นอกห้องศิลาอยู่ตลอด และมองไปที่ประตูห้องลับที่ปิดสนิทอยู่บ่อยๆ
ด้านข้าง ลูกศิษย์ไม่กี่คนมารายงานสถานการณ์อย่างต่อเนื่อง
“หัวหน้าเผ่าน้อย ด่านสำคัญของเผ่าเทียนเฟิ่นเราถูกทำลายแล้ว นอกจากแดนต้องห้าม พื้นที่ทั้งหมดก็ถูกยึดไว้หมดแล้ว รวมทั้งตำหนักเทียนตูก็ถูกทำลายไปแล้วขอรับ”
“หัวหน้าเผ่าน้อย ลูกศิษย์ที่ถอยกลับมาที่แดนต้องห้ามไม่ทันล้วนถูกพวกเขาจับไปเป็นเชลยหมดแล้วขอรับ”
“หัวหน้าเผ่าน้อย คราวนี้หุบเขาตันหุยร่วมมือกับเผ่าหยก เคลื่อนกองกำลังทั้งหมดของพวกเขามา อีกทั้งได้วางยาพิษเผ่าเทียนเฟิ่นของเราในหลายสถานที่ บวกกับรองหัวหน้าเผ่าซือคงโจมตีขนาบทั้งในและนอก เผ่าเทียนเฟิ่นของพวกเราจึงได้พ่ายแพ้อย่างรวดเร็วเช่นนี้”
“รองหัวหน้าเผ่าน้อย ผู้อาวุโสฉี ผู้อาวุโสสือ ผู้อาวุโสโม่และผู้อาวุอื่นอีกยี่สิบกว่าท่านเสียชีวิตในสนามรบ”
ข่าวร้ายแต่ละข่าวส่งมาเรื่อยๆ
จิตใจของเวินเส้าหยีไม่เคยหนักหน่วงขนาดนี้มากก่อน
“ซือคงไอ้คนทรยศนั่นควรจะบดศพมันเป็นหมื่นๆชิ้น เผากระดูกให้เป็นผุยผงไปจริงๆ” ผู้อาวุโสหวงที่อยู่ข้างๆเวินเส้าหยีกระทืบเท้าด้วยความโกรธแค้น
“จะไม่ใช่ได้ไงล่ะ หากว่าให้ข้าจับเขาได้ ข้าจะต้องสับเขาเป็นพันหมื่นมีดเป็นแน่”
เวินเส้าหยีเอ่ยถาม “ทัพหงส์ล่ะ? เสียหายเป็นอย่างไรบ้าง?”
“ครั้งนี้หากไม่ใช่เพราะทัพหงส์เข้าช่วยอย่างสุดกำลัง ก็กลัวเพียงแค่พวกเราคงจะหนีออกมาไม่ได้ แต่ทว่าทัพหงส์กลับ….เสียหายหนักจนน่าอนาถ”
“หัวหน้าเผ่าน้อย ครั้งนี้เผ่าเทียนเฟิ่นของพวกเราพ่ายแพ้อย่างน่าอนาถเกินไป ไม่เพียงแค่หน่วยหลักของพวกเรา หน่วยใหญ่แต่ละหน่วยก็ถูกเผ่าหยกจัดการไปในเวลาเดียวกันแล้ว หลายๆหน่วยล้วนถูกทำลายจนสิ้นซาก ไม่มีเหลือแม้แต่กระทั่งคนสืบทอด”
บรรยากาศต่ำจนแทบจะถึงจุดเยือกแข็ง มีคนกุมมือแล้วก็ถอนหายใจ
มีคนก้มศีรษะและร้องไห้
มีบางคนด่าทอด้วยความโกรธแค้นไม่หยุด
มีคนพิงกำแพงอย่างไร้เรี่ยวแรง
จนกระทั่งมีลูกศิษย์ผู้หนึ่งมารายงานข่าวด้วยความรีบร้อน
“รายงาน…..หัวหน้าเผ่าน้อย แย่แล้วเกิดเรื่องใหญ่แล้วขอรับ”
ไม่กี่วันมานี้ เผ่าเทียนเฟิ่นเคยมีข่าวดีที่ไหนกัน
ทุกเรื่องล้วนเลวร้ายจนไม่สามารถจะเลวร้ายกว่านี้ได้อีกแล้ว
ทุกคนล้วนชินชาแล้ว
อย่างมากที่สุดก็คือเผ่าเทียนเฟิ่นพ่ายแพ้โดยสมบูรณ์แล้ว
“พูดเถอะ เรื่องอะไร”
“ลูกศิษย์ของพวกเราที่ถูกจับเป็นเชลย ทั้งหมด……ทั้งหมด…..ทั้งหมดถูก……ถูกสังหารแล้วขอรับ กว่าหมื่นชีวิตเต็มๆ”
ตื้ด……..
เวินเส้าหยีโซเซทันที แทบจะทรุดลง
ผู้อาวุโสหลายคนตกใจจนกระโดดขึ้นมาทันที
“เจ้าพูดอะไร เกือบหมื่นชีวิต ทั้งหมดถูกสังหารแล้ว? ถูกใครฆ่า?”
“เผ่าหยกและหุบเขาตันหุย พวกเขาจับลูกศิษย์ของพวกเรามัดรวมกัน ราดน้ำมันเพลิงและยิงธนูไฟขอรับ ทั้งหมด…….ทั้งหมดถูกเผาตายทั้งเป็น วิธีการโหดเหี้ยมเป็นที่สุด”
ผู้อาวุโสหวงโกรธจนพุ่งออกจากแดนต้องห้ามไป “ไอ้พวกปีศาจฆ่าคนไม่กะพริบตา ข้าจะไปสู้ตายกับพวกเขา”
“ผู้อาวุโสหวง ท่านใจเย็นหน่อย พวกเขาคนมากกำลังเยอะ ท่านพุ่งออกไปตอนนี้ก็ไร้ประโยชน์ จะเป็นเพียงแค่การเข้าไปเพิ่มอีกชีวิตหนึ่งเท่านั้น” ผู้อาวุโสหลายท่านต่างพากันห้ามไว้