อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม - บทที่1228 วิชาแปลงโฉม
อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่1228 วิชาแปลงโฉม
กู้ชูหน่วนสูดดมอย่างอาลัยอาวรณ์ แล้วเก็บขนมดอกไม้เข้าไปในแหวนมิติอีกครั้ง
“ทำไมไม่กินล่ะ?”
“อาหารบางอย่างทำได้แค่มองแต่กินไม่ได้”
“คนละครึ่งแล้วกัน”
เย่จิ่งหานแบ่งซาลาเปาออกคนละครึ่ง แล้วยื่นส่วนใหญ่ให้นาง
ทั้งสองกัดกินก้อนซาลาเปาเงียบๆ
อาจเป็นเพราะเหนื่อยเกินไป เพิ่งกินหมด กู้ชูหน่วนก็นอนพิงก้อนหิน ลมหายใจถี่เป็นจังหวะ
เย่จิ่งหานมองดูใบหน้าที่หลับสนิทสวยงามของนาง ขยับอย่างยากลำบาก แล้วบังลมบังเศษดินให้นาง
ทั้งสองเดินๆหยุดๆแบบนี้อยู่นาน หิวแล้วก็ล่าสัตว์ เดินอยู่หลายวันกว่าจะเดินออกจากภูเขาหินนี้ได้
กู้ชูหน่วนเหนื่อยจนยืดเส้นยืดสาย “จะติดต่อลูกน้องเจ้าได้จากไหน”
นางหมายความว่า จะทิ้งเขาไว้ได้ที่ไหน นางไม่อยากลากตัวภาระอย่างเขาอีกแล้ว
เย่จิ่งหานเหลือบตามองนาง แล้วพูดว่า “ลูกน้องของข้าโดนราชินีปลอมจับตัวไปหมดแล้ว”
“อะไรนะ ไม่ได้มีแค่ชิงเฟิงกับเจี่ยงเสวียที่โดนราชินีปลอมนั่นจับตัวไปเหรอ?”
“คนของข้าก็อยู่ในทวีปเย่หยู่ ลูกน้องที่พามาจากทวีปปิงหลิง บ้างก็ตาย บ้างก็บาดเจ็บ บ้างก็ถูกจับไป ตอนนี้ข้าไม่มีลูกน้องแล้วล่ะ”
“งั้นลูกน้องที่บาดเจ็บของเจ้าอยู่ไหนกันหมดล่ะ?”
“อยู่แคว้นเฉินน่ะ”
กู้ชูหน่วนเกือบสะดุดหน้าทิ่มพื้น
แคว้นเฉิน?
นั่นห่างจากแคว้นน้ำแข็งมากเลยนี่?
เจ้าหมอนี่ เขาตั้งใจมาเป็นภาระของนางงั้นเหรอ
“พวกเราออกจากภูเขาหินแล้ว ถึงแม้เจ้าจะช่วยข้าไว้ ข้าก็ช่วยเจ้าเต็มที่แล้วด้วย พวกเราแยกย้ายกันตรงนี้เลยแล้วกัน”
กู้ชูหน่วนให้เขาดูเสื้อและบาดแผลของตัวเอง เพื่อให้เห็นว่า หลายวันมานี้ที่ลากเขาออกมา เสื้อผ้าของนางขาดหลุดลุ่ย มือเต็มไปด้วยบาดแผล ไม่มีแรงจะลากเขาต่อไปแล้ว
“แยกย้ายกันก็ได้ สองขาของข้าบาดเจ็บ กระดูกเอวหัก บาดแผลภายในยังไม่หาย ราชินีคงกำลังสั่งตามหาข้าทั่วแคว้น ถ้าถูกนางจับตัวได้ กำลังภายในของข้าคงจะถูกนางดูดไปหมด ข้าตายก็ช่างเถอะ แต่กลัวว่าราชินีจะมีวิชามารที่แกร่งกล้ามากขึ้น ถึงแม้ยอดฝีมือทั้งโลกมารวมกัน ก็คงจะทำอะไรราชินีไม่ได้”
“เจ้ามีความสามารถขนาดนั้น ราชินีจะจับเจ้าได้งั้นเหรอ?”
“จะจับข้าไม่ได้ได้อย่างไร ราชินีมีลูกน้องเก่งๆเยอะขนาดนั้น บวกกับที่นางเป็นยอดฝีมือระดับเจ็ดอีก แล้วข้าล่ะ……ก็เป็นแค่ชายผู้อ่อนแอคนหนึ่ง”
กู้ชูหน่วนได้ยินแล้วก็แทบอ้วกออกมา
ชาย……ผู้อ่อนแองั้นเหรอ?
เขาอ่อนแอเหรอ?
และ……
เขาเป็นคนที่หยิ่งผยองในตัวเองขนาดนั้น จะยอมรับว่าตัวเองอ่อนแอได้อย่างไร?
หรือว่า เพื่ออยากจะพึ่งนาง เขายอมสละศักดิ์ศรีของตัวเองเลยงั้นเหรอ?
“เส้นทางมีเยอะแยะ ต่างฝ่ายต่างแยกย้ายกันเถอะ”
“เจ้าคิดดีแล้วเหรอ ถ้าเจ้าพาข้าไปด้วย ข้าจะใช้เวลาสั้นที่สุดในการรักษาร่างกายตัวเอง และจะช่วยเจ้าฆ่าราชินีได้ แต่ถ้าทิ้งข้าไว้ ถ้าถูกราชินีจับตัวไป เจ้าก็ลองคิดผลที่ตามมาเองนะ”
กู้ชูหน่วนชะงักฝีเท้า สักพักใหญ่ นางกัดฟัน แล้วกลับไปลากเถาวัลย์เดินต่อ
“ข้าคงจะติดหนี้เจ้าจริงๆ”
“เจ้าจะต้องภาคภูมิกับการตัดสินใจในตอนนี้แน่นอน”
เย่จิ่งหานนอนอยู่บนรถลาก มองดูท้องฟ้าอันกว้างใหญ่แล้วยิ้มอย่างสบายใจ
“ข้างหน้าเหมือนจะเป็นเมืองหนานโจว พวกเราเข้าเมืองไปพักผ่อนก่อน กินอาหารให้อิ่มท้องก่อนแล้วกัน”
วันๆกินแต่เนื้อสัตว์ที่ไม่มีการปรุงแต่งรสชาติ นางจะอ้วกอยู่แล้ว
กู้ชูหน่วนลูบคาง แล้วแสยะยิ้มเจ้าเล่ห์ให้กับเย่จิ่งหาน
เย่จิ่งหานรู้สึกขนลุกซู่
“เจ้าคิดจะทำอะไร?”
“ข้าจะทำอะไรได้ ก็ต้องช่วยเจ้าแปลงโฉมน่ะสิ ไม่งั้นพวกเราจะเข้าเมืองอย่างไร?”
“……”