อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม - บทที่1243 ประจันหน้า
อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่1243 ประจันหน้า
แม้แต่ก้อนหินใหญ่ยังโดนราชินีตบจนบดขยี้
ราชินีครั้งแรกพลาด ครั้งที่สองก็ประสานมือเข้าด้วยกัน ยิงลำแสงไปยังเวินเส้าหยี
เวินเส้าหยีเหมือนนกโบยบินไปมา เอนตัวหลบไปมา หมุนตัวไปยังรอบๆงานพิธี
ใบหน้าของเขาหล่อเหลา การเคลื่อนไหวรวดเร็ว เหมือนเทวดากำลังเต้นรำ
แต่ทุกคนกลับไม่มีอารมณ์เชยชมระบำของเขา
เพราะตามด้วยที่ที่เวินเส้าหยีหลบ หรือหลุมที่ถูกระเบิดออก หรือทหารขันทีที่โดนระเบิดตาย หรือแม้แต่ขุนนาง
ทุกคนวุ่นวายกันไปหมด
เสียงร้องไห้ กรีดร้อง ร้องขอความช่วยเหลือดังขึ้น
รองหัวหน้าเผ่าตบโต๊ะ ความโกรธพลุ่งพล่านขึ้นมาทั้งตัว
พวกขุนนางอาจจะมองไม่ออกว่าในอากาศมีอะไรบ้าง แต่พวกเขาเป็นคนฝึกวิทยายุทธ จึงรู้ว่ามันคืออะไร
กระแสอากาศเหล่านี้เหมือนใบมีดยักษ์ที่คมที่สุด เมื่อถูกโจมตี ไม่ตายก็บาดเจ็บสาหัส
พวกเขายอมแต่งงานด้วยใจจริง ราชินีกลับโหดเหี้ยมอำมหิตขนาดนี้
ผู้อาวุโสฉีพูดขึ้น “รองหัวหน้าเผ่า พวกเราจะลงมือไหม?”
แม้แต่ผู้อาวุโสหงก็ทนดูต่อไปไม่ได้ ตะโกนอย่างโมโหว่า “รองหัวหน้าเผ่า ครั้งก่อนนางเกือบโดนหัวหน้าเผ่าฆ่าตาย ครั้งนี้ยังกล้าคิดที่จะฆ่าหัวหน้าเผ่าต่อหน้าผู้คนมากมายและต่อหน้าพวกเราอีก ถ้าได้แต่งงานกันจริงๆ ต่อไปไม่รู้ว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นบ้าง ข้าว่านะ ยกเลิกงานแต่งงานนี้เถอะ”
“ไอ้หยา พวกเจ้ายังจะพูดอะไรอีก ราชินีเป็นยอดฝีมือระดับเจ็ด หัวหน้าเผ่าพวกเรายังอยู่ที่ขั้นสูงสุดระดับหก ถ้าพวกเราไม่ลงมืออีก หัวหน้าเผ่าอาจจะตายได้นะ รองหัวหน้าเผ่า ท่านออกคำสั่งมาเถอะ พวกเราจะได้ลงมือ”
รองหัวหน้าเผ่าเม้มริมฝีปากบาง ดวงตาคมกริบจ้องมองไปยังข้างบน ขอแค่หัวหน้าเผ่าพวกเขามีอันตราย พวกเขาก็พร้อมจะสละชีวิตปกป้องหัวหน้าเผ่า
“หัวหน้าเผ่า……”
พวกผู้อาวุโสร้องขึ้นอย่างร้อนรนใจ
วิทยายุทธของราชินีกล้าแกร่งมาก ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป หัวหน้าเผ่าของพวกเขาต้องเป็นอันตรายแน่
“ใจเย็นหน่อย ถึงแม้นางจะลงมือโหด แต่ก็ยังเก็บแรงไว้ หัวหน้าเผ่าไม่เป็นอันตรายหรอก”
“ยังไม่พูดว่าหัวหน้าเผ่าจะมีอันตรายไหม ท่านดูสิ นางไม่สนใจขุนนางและประชาชนของตัวเองด้วยซ้ำ คนแบบนี้……”
“เงียบปาก”
เขาจะไม่รู้ได้อย่างไร
แต่คำสั่งของบรรพบุรุษจะขัดก็ไม่ได้
นอกจากแต่งงาน พวกเขาเผ่าเทียนเฟิ่นจะเข้าไปยุ่งเรื่องของแคว้นปิงไม่ได้ จะตอบโต้แคว้นปิงไม่ได้ และจะเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับตำแหน่งผู้ปกครองแคว้นปิงไม่ได้ด้วย
ถ้ายุ่งเรื่องการปกครองของแคว้นปิงได้ พวกเขาคงวางแผนโค่นล้มราชินีไปนานแล้ว
“อึก……”
“อึก……”
“อึก……”
“ใต้เท้ามู่หยง ท่านตื่นสิ……”
“ฝ่าบาท หยุดเถอะพ่ะย่ะค่ะ อย่าสู้กันอีกเลย……”
ผู้คนล้มลงเยอะมากขึ้น บางคนก็โดนทุบเป็นชิ้น บางคนก็ตายโดยไม่เหลือศพเป็นชิ้นเป็นอันด้วยซ้ำ
พวกขุนนางโกรธมากขึ้น
ราชินีไม่สนใจความเป็นความตายของพวกเขา ทำตามอำเภอใจ คนแบบนี้ พวกเขาจะภักดีไปทำไม
วินาทีนี้ ทุกคนต่างก็หวังให้อ๋องเสวี่ยฉินบุกเข้ามาเร็วๆ
ถ้าไม่ใช่เพราะหยางโม่ดึงหยางม่านไว้ได้ทัน เกรงว่าหยางม่านคงจะตายในมือราชินีไปแล้ว
หยางโม่พูดขึ้นอย่างร้อนใจ “ที่นี่อันตรายเกินไป เจ้ารีบออกไปเร็วเข้า”
“ไม่ ข้าไม่ไป เสด็จพี่ คำพูดของเสด็จพี่ฝ่าบาทยังพอฟังบ้าง เสด็จพี่ช่วยไปขอร้องให้เวินเส้าหยีหน่อยได้ไหม ขอให้ฝ่าบาทหยุดโจมตีเถอะ”
“เจ้าล้อเล่นอยู่หรือไง ฝ่าบาทจะฟังคำข้าได้อย่างไร ไปกันเถอะ รีบออกจากที่นี่เร็วเข้า!”
“อึก……”
ข้ารับใช้ในวังหลายคนที่อยู่ด้านหลังของเวินเส้าหยีก็ล้มตายกันหมด
เห็นศพที่เริ่มกองเป็นภูเขา เวินเส้าหยีก็เขย่งปลายเท้า และกระโดดเพียงไม่กี่ก้าว ก็ไปถึงข้างตัวนักดีดพิณแล้ว จากนั้นก็หยิบพิณขึ้นมา