อัศวินดำ - ตอนที่ 1
ชายหนุ่มคนหนึ่งได้ถูกอัญเชิญมาคุโรกิ
ทันทีที่ผมลืมตาขึ้นมา รอบข้างผมก็เต็มไปด้วยมอนสเตอร์เต็มไปหมด
ผมไม่รู้ว่าตัวเองมามันกลายเป็นแบบนี้ไปได้ยังไงและผมมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง
ที่จำได้คือผมกำลังนอนอยู่ที่ห้องนั่งเล่นจากนั้นจู่ๆ ก็มีวงเวทวงกลมขนาดใหญ่ปรากฏขึ้น
พอผมรู้สึกตัวอีกที รอบข้างผมก็เต็มไปด้วยมอนสเตอร์ไปแล้ว
มอนสเตอร์บางตัวก็มีหน้าเหมือนหมาบ้าง มีหน้าเหมือนนกบ้าง และยังมีตัวที่หน้ามีแต่หนวดและมีดวงตาใหญ่ๆ อยู่ตรงกลางก็มี ถึงแม้จะน้อยมากแต่ก็พอจะมีมอนสเตอร์ที่รูปร่างเหมือนมนุษย์อยู่บ้าง
ในสถานการณ์แบบนี้ผมควรจะกรีดร้องด้วยความกลัวสุดขีดไม่ใช่เหรอไง?
แต่ถ้าผมกรีดร้องไปบางทีอาจจะยิ่งไม่เข้าใจสถานการณ์เข้าไปใหญ่ก็ได้ ดังนั้นผมคงต้องใจเย็นไว้ก่อน
แต่ไม่ว่าผมจะคิดยังไง มันก็เป็นสถานการณ์ที่แทบจะเป็นไปไม่ได้เลยไม่ใช่เหรอไง?
ดูเหมือนพวกมอนสเตอร์จะไม่ได้เข้ามาใกล้ผมและมองดูอยู่ห่างๆ
พวกเขากำลังยืนมองมาที่ผมอยู่
แน่นอน ถ้าเจ้าพวกนี้เข้ามาใกล้ล่ะก็รับรองผมกรี๊ดแตกแน่
นี่ถือว่ายังโชคดีที่พวกมันห่างจากตัวผมไปหน่อยทำให้ใจผมสงบขึ้น
ว่าแต่ที่นี่มันที่ไหนนะ
ความทรงจำก่อนที่ผมจะมาที่นี่ก็ค่อนข้างเลือนลาง
แต่ที่ผมแน่ใจก็คือที่นี่ไม่ใช่ญี่ปุ่นแน่ๆ
ทำไมผมถึงได้มาอยู่ที่นี่?
หรือว่านี่อาจจะเป็นความฝัน….
แต่ผมกลับรู้สึกว่านี่มันไม่ใช่ความฝันเพราะความรู้สึกหนาวจนเย็นยะเยือก
ถ้าที่นี่ไม่ใช่ความฝันแล้วมันคือที่ไหนกัน? นรกงั้นเหรอ?
งั้นผมก็ตายแล้วนะสิ
ในหัวของผมมีความคิดหลายอย่างปะปนกันไปหมด
[ ในที่สุดเขาก็มาถึงแล้ว! ผู้กอบกู้ของพวกเรา ]
เสียงคนๆ หนึ่งดังขึ้นจากที่มุมทแยงของผม
ผู้กล้าเหรอ? หมายถึงผม?
คำพูดนั้นทำให้แน่นอนว่าคงเป็นผมแน่
ผมหันหน้าไป ที่ตรงนั้นถูกมีคนที่ถูกรายล้อมไปด้วยมอนสเตอร์ แต่เฉพาะตรงกลางที่ไม่มีมอนสเตอร์เลย
ในความมืดมิดนั้นผมมองเห็นบางอย่าง
ตรงนั้นคือมอนสเตอร์ขนาดใหญ่
แต่ในที่มืดแบบนั้น ทำไมผมถึงได้มองเห็นได้ชัดนักล่ะ?
มอนสเตอร์ตัวนั้นต่างจากมอนสเตอร์อื่น ผมรู้สึกถึงพลังอันยิ่งใหญ่ของมันได้
รูปร่างของมันคล้ายกับหมูตัวใหญ่ที่ยืนสอนขา มีเขี้ยวที่ด้านล่างของปากและมีเขาขนาดใหญ่อยู่กลางหัว จมูกของมันพ่นเปลวเพลงสีดำออกมาราวกับเป็นลมหายใจ
สวมเสื้อคลุมสีดำสนิท ที่ไม่ได้ปกปิดจิตอันรุนแรงไว้เลย
มอนสเตอร์ตัวนั้นกำลังเข้ามาเดินเข้ามาใกล้ผมเรื่อยๆ
จากนั้นมันก็ก้มหัวลงที่หน้าของผม
[ชื่อของเราคือโมเดส ผู้ถูกเรียกว่าราชาปีศาจและดินแดนที่เราปกครองนี้ถูกเรียกว่านากอล ท่านผู้กอบกู้แห่งเราโปรดเอ่ยนามของท่านได้รึไม่?]
มอนสเตอร์ที่เรียกตัวเองว่าราชาปีศาจเอาหน้ามาใกล้ผมเรื่อยๆ
[เอ่อ… ครับ ผมชื่อคุโรกิ… ยาคิซากิ… เรียกคุโรกิก็ได้ครับ]
ผมตอบไปแบบอ้ำๆ อึ้งๆ เพราะรู้สึกได้ถึงพลังของราชาปีศาจ
[ โอ้ ท่านคุโรกิงั้นเหรอครับ ได้โปรดเถอะครับท่านคุโรกิ ได้โปรดช่วยพวกเราด้วย! ]
โมเดสก้มหัวให้ผมอีกครั้ง
ทั้งที่มอนสเตอร์ตัวนี้มันฆ่าผมได้ง่ายๆ ยิ่งกว่าการก้มหัวซะอีก
ผมไม่เข้าใจเลย
[เอ่อ ขอโทษนะครับ…. ผมไม่เข้าใจสิ่งที่คุณบอก… ทำไมถึงมาขอให้ผมช่วยล่ะ?]
ผมถามแบบสะอึก
[จริงด้วย เราต้องขออภัยด้วย… เพราะจู่ๆ ก็ถูกอัญเชิญมา ท่านคงยังไม่เข้าใจสถานการณ์ ]
โมเดสพยักหน้าและเริ่มอธิบายด้วยสีหน้าบิดเบี้ยวเล็กน้อย
[คราวจริงตอนนี้คือนากอลของพวกเรากำลังถูกรุกรานอยู่ครับ]
[รุกราน?]
[ครับ ถูกรุกราน เพราะผู้กล้าที่ถูกอัญเชิญมาจากโลกแห่งวิญญาณด้วยฝีมือเทพธิดาเรน่าแห่งดินแดนเอลีอัส… เธอไม่สบอารมณ์กับพวกเราขนาดไล่ข้ามาจากดินแดนเอลีอัส ยังไม่พอเธอยังต้องการทรัพย์สมบัติของข้าไปอีก… ]
โมเดสพูดด้วยสีหน้าเศร้า
จากนั้นรอยยิ้มน่าขนลุกก็ปรากฏที่ใบหน้าของเขา แล้วเขาก็จ้องมองมายังผมอีกครั้ง
[เราจึงอยากให้ท่านคุโรกิต่อสู้แล้วจัดการพวกผู้กล้าให้ครับ]
เขาพูดว่าผู้กล้างั้นเหรอ… นั้นมันประโยคที่ได้ยินเฉพาะในเกมหรือมังงะนี่นา
[ผู้กล้่า…. ]
[ครับ ผู้กล้า ผู้กล้าซึ่งอยู่ด้านตรงข้ามของเราโมเดส เรน่าถึงได้อัญเชิญผู้กล้ามาจากโลกวิญญารมาครับ]
พอฟังเรื่องของโมเดสจบ ผมก็อุทานในใจว่า “นี่มันอะไรฟะเนี่ย”
ผู้กล้าจากอีกโลกหนึ่งอย่างกับนิยายแฟนตาซีที่ผมเคยอ่านแน๊ะ
เท่าที่จำได้เรื่องมันคงเป็นทำนองว่ามีเด็กผู้ชายคนหนึ่งในญี่ปุ่นสมัยใหม่ถูกเทพธิดาอัญเชิญมาเพื่อปราบราชาปีศาจสินะ
แต่ทางผมกลับเป็นตรงกันข้ามซะอย่างนั้น
ผมถูกโมเดสอัญเชิญมายังโลกนี้แล้วเขายังบอกว่าตัวเองเป็นราชาปีศาจ แถมยังบอกให้ผมไปจัดการผู้กล้าอีก….
ไม่ใช่ว่านี่มันเป็นสิ่งที่พวกตัวร้ายทำหรอกเรอะ…
[ เราจะให้ท่านดูว่าผู้กล้ามีหน้าตาเป็นยังไงครับท่านคุโรกิ โมน่า!! ]
จากนั้นผู้หญิงคนหนึ่งก็เดิมออกมาจากท่ามกลางมอนสเตอร์ตามเสียงเรียกของโมเดส
พอผมเห็นเธอราวกับโลกของผมหยุดชะงัก
แหงสิ ก็เธอสวยสุดๆ เลยนี่นา
เด็กสาวผมสีดำสลวยจนถึงเอว
มองจากด้านข้างของเธอนั่นใบหน้าของเธอช่างงดงาม
ดวงตาของผมจ้องมองไปยังหน้าอกอันอวบอิ่มของเธอไปเต็มๆ
และผ้าคลุมสีขาวมันช่างเข้ากันได้ดีกับตัวเธอ
ผมไม่สามารถหยุดมองเธอได้เลย
ถึงแม้จะถูกรายล้อมไปด้วยมอนสเตอร์น่าเกลียด แต่ผมกลับเห็นเธอราวกับดวงดาวที่ส่องแสง
จนละสายตาจากเธอไม่ได้
[ คิดว่ายังไงท่านคุโรกิ เธอสวยใช่มั้ย ชื่อของเธอคือโมน่า เธอเป็นภรรยาของข้าเอง เอาล่ะ โมน่าทักทายท่านคุโรกิหน่อยสิ ]
โมเดสแนะนำหญิงสาวชื่อโมน่าอย่างภาคภูมิใจ
ส่วนผมนั้นเหมือนโดนหมัดต่อยเข้าที่ท้องไปเต็มๆ
ราวกับโลกแตกสลาย เธอไปเป็นภรรยาของโมเดสได้ยังไงฟ๊าาา
นี่มันเหมือนกับโฉมงามกับอสูรร้ายชัดๆ (ล้อเรื่องโฉมงามกับเจ้าชายอสูรครับ) อิจฉาเว้ยเห้ย
[ ยินดีที่ได้รู้จักค่ะท่านคุโรกิ ดิฉันชื่อโมน่า จากนี้ไปขอฝากตัวด้วยค่ะ ]
โมน่าทักทายแล้วยิ้มให้กับผม
รอยยิ้มนั้นช่างงงามราวกับกลีบดอกซากุระ
ผมหลงเสน่ห์เพราะรอยยิ้มของเธอไปโดยไม่ได้ตั้งใจ
[ โมน่า ช่วยให้ท่านคุโรกิดูโฉมหน้าของพวกผู้กล้าด้วยเวทมนตร์ของเจ้าสิ ]
[ ได้เลยค่ะที่รัก ]
โมน่าพึมพำบางอย่างออกมาแล้วกางมือทั้งสองข้างไปด้านหน้า
ด้านหน้าก็มีภาพบางอย่างปรากฏขึ้นมากลางอากาศ
ในภาพที่แสดงอยู่นั้น
มีมอนสเตอร์จำนวนมหาศาลกำลังวิ่งเข้าไปโจมตีกลุ่มมนุษย์ที่มีอยู่เพียงไม่กี่คน
แต่ถึงมอนสเตอร์จะมีจำนวนมากกว่า แต่เหมือนทางมนุษย์จะได้เปรียบอยู่
พอผมดูพวกเขาแล้ว พวกเขาน่าจะอายุรุ่นราวคราวเดียวกับผม ไม่ว่าจะมองยังไงอายุก็ไม่น่าจะเกิน 20
ในปาร์ตี้ของพวกเขาประกอบด้วยผู้ชายหนึ่งคนที่ถูกรายล้อมไปด้วยสาวๆ อีก 5 คน
ชายคนนั้นกำลังกวัดแกว่งดาบที่ส่องแสงแล้วต่อสู้กับมอนสเตอร์ ท่าทางของเขาดูราวกับอัศวิยที่หลุดออกมาจากในจินตนาการ
แม้แต่รูปลักษณ์ของพวกผู้หญิงที่อยู่กับเขาก็โครตแฟนตาซีเหมือนกัน
คนนึงเหมือนนักดาบ คนนึงก็เหมือนกับจะเป็นนักเวท และยังมีนินจาด้วย
ปาร์ตี้ของพวกเขาต่อสู้กับเหล่ามอนสเตอร์ด้วยพลังอันแข็งแกร่ง
[ ท่านคุโรกิ ชายผู้อยู่ท่ามกลางหญิงสาวเหล่านั้นคือผู้กล้า มีชื่อว่าเรย์จิครับ ]
โมเดสชี้ไปยังชายคนเดียวที่ต่อสู้อยู่ท่ามกลางเหล่ามอนสเตอร์ จากนั้นภาพของชายคนนั้นก็ขยายใหญ่ขึ้น
[ คน …. คนๆ นั้น… เมื่อกี้คุณบอกว่าเขาชื่อเรย์จิงั้นเหรอ? ]
เมื่อผมได้ยินชื่อของชายคนนั้นก็ราวกับชะงักไป
ใช่ มันเป็นใบหน้าที่ผมรู้จักและยังชื่อของเขาด้วย
มิโด เรย์จิ หรือชื่อเล่นเรย์จิ
นั่นล่ะชื่อของหมอนั่น
เจ้าหมอนั่นเป็นคนที่ผมไม่อยากจำมากที่สุด
พอมองไปพวกผู้หญิงที่อยู่ข้างหลังเขา นั่นก็เป็นใบหน้าที่ผมคุ้นเคยอีกเช่นกัน
ถึงแม้จะต่างจากในความทรงจำของผมไปนิดหน่อย แต่ไม่ผิดแน่
ผู้หญิงที่มีผมสีดำยาวสลวย แต่งหน้าหนาเต๊อะคนนั้นคือมิซุโอจิ จิยูคิ
ผู้หญิงที่อยู่ข้างหลังผมสีดำที่สวมเสื้อคลุมสีขาวเธอคือโยชิโนะ ซาโฮโกะ
ผู้หญิงที่ถือปืนคู่คนนั้นคือซาซากิ ริโนะ
ผู้หญิงผมทรงบ๊อบที่กำลังกวัดดาบสั้นไปมาคนนั้นคือโทโดโรกิ นาโอมิ
แล้วผู้หญิงที่ผมยาวหางม้าคนนั้นคือเพื่อนสมัยเด็กของผม อาคามิเนะ ชิโรเนะ
ทุกคนต่างเป็นเหล่าคนดังของโรงเรียนคาโยว
แต่จู่ๆ พวกเขาก็หายตัวไปพร้อมกับเรย์จิ
และตอนนี้ในภาพตรงหน้าผม พวกเขากำลังต่อสู้กับมอนสเตอร์อยู่