อัศวินดำ - ตอนที่ 12

◆ อัศวินดำคุโรกิ

 

ผู้คนร้วมกลุ่มคุยกันในบาร์ที่ตั้งอยู่นอกเมืองสาธารณรัฐศักดิ์สิทธิ์ลีนาเรีย

 

ดูจากการแต่งตัวของพวกเขา บางทีพวกเขาคงเป็นคนที่อยู่ในกองพันทหาร

 

แต่ดูท่าทางของพวกเขาดูเหมือนนักเลงซะมากกว่า

 

ผมฟังพวกเขาอย่างตั้งใจ

 

[ เฮ้ ได้ยินบ้างไหม ว่าผู้กล้าเรย์จิล้มเหลวในการปราบราชาปีศาจล่ะ ]

 

[ เออ ข้าเองก็ได้ยินมา จากที่ข้ารู้มาเห็นว่าเขาได้รับบาดแผลปางตายมาด้วยแน๊ะ ]

 

[ ขนาดผู้กล้าที่แข็งแกร่งขนาดนั้น ข้าไม่คิดเลยว่าท่านผู้กล้าจะแพ้ได้ บางทีการกำจัดปีศาจอาจจะเกินกว่ากำลังของมนุษย์อย่างเราก็ได้ ]

 

[ดูสิ ขนาดผู้กล้าที่แข็งแก่งขนาดนั้นยังไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเจ้าพวกปีศาจเลย… ]

 

[ ไม่ๆ ข้าได้ยินว่าคนที่จัดการผู้กล้าไม่ใช่ราชาปีศาจหรอก ]

 

[ อะไรน่ะ! เอาจริงดิ!! ]

 

[เออ ได้ยินว่าเขาแพ้อัศวินดำ ลูกน้องของราชาปีศาจน่ะ]

 

[อาา นี่เป็นครั้งแรกเลยที่ข้าได้ยินว่าราชาปีศาจยังมีลูกน้องที่แข็งแกร่งขนาดนั้นอยู่ด้วย ]

 

[ ใช่ เรื่องนั้นล่ะที่เป็นปัญหา ]

 

[ ปัญหา? ]

 

[ เพราะจนถึงเดี๋ยวนี้ราชาปีศาจไม่เคยออกมาจากนากอลเลย แต่คราวนี้มันอาจจะต่างกัน ]

 

[ นี่แกกำลังจะบอกว่าอัศวินดำจะมาโจมตีเรางั้นเรอะ? ]

 

[ ข้าเองก็ไม่มั่นใจหรอก แต่ดูเหมือนพวกปีศาจจะเริ่มเหิ่มเกริมกันมากขึ้นหลังจากผู้กล้าได้รับบาดเจ็บ มีข่าวลือด้วยนะว่าอัศวินดำนำทัพไปโจมตีเมืองต่างๆ มากมายด้วย ]

 

[ อัศวินดำแล้วก็ผู้กล้าอีก… เป็นโลกที่เลวร้ายอะไรแบบนี้นะ… ]

 

ผมไม่ได้ดื่มเหล้า เพียงแค่นั่งอยู่เก้าอี้ใกล้ๆ ฟังพวกเขา

 

แล้วข่าวลือกนั้นมันก็ห่างไกลจากความจริงไปเยอะเลยนะ

 

ผมไม่มีความคิดจะโจมตีมนุษย์เลยสักนิด ทางโมเดสเองก็ไม่ได้คิดจะกำจัดเผ่าพันธุ์มนุษย์เหมือนในข่าวลือ อย่างน้อยนั้นก็เป็นสิ่งที่เขาบอกกับผม

 

ผมนั่งมองแขกที่ดื่มเหล้า

 

เหล่าที่อยู่ในแก้วไม้ที่พวกเขากำลังดื่ม โดยที่ทำจากข้าวลาสีจะเรียกว่าเหล้า หากนำไปหมักก็จะเรียกว่าเบียร์

 

เบียร์ในโลกนี้เหมือนกับในโลกของผมเลยล่ะ

 

ถึงผมจะไม่เคยดื่มเบียร์มาก่อน เลยไม่แน่ใจเรื่องรสชาติ

 

แต่โลกนี้ไม่มีตู้เย็นนี่นะ

 

ดังนั้นเบียร์ที่นี่จึงไม่มีแบบเย็น

 

ยังไงผมก็ได้ยินข่าวของพวกเรย์จิมาแล้ว

 

ตามที่คาดไว้ เรย์จิกับพรรคพวกอยู่ที่เมืองนี้

 

[ ท่านไดร์ฮาร์ด… ]

 

ผมได้ยินเสียงจากด้านล่างของเก้าอี้

 

นัครวบรวมข้อมูลจากวิหารเรน่ามาให้ผม

 

[ ยินดีต้อนรับกลับนัค กลับไปที่ฐานลับของเรากันเถอะ ]

 

◆ อัศวินดำคุโรกิ

 

ผมกลับไปที่กระท่อมของโดซุมิพร้อมกับนัค

 

โดซุมิไม่อยู่ที่นี่อีกแล้ว

 

ดูเหมือนเขาจะออกจากประเทศนี้ไปแล้ว

 

ไม่สิ ไม่ใช่แค่โดซุมิ

 

ดูเหมือนกลุ่มทหารที่เขาเคยอยู่ก็หายตัวกันไปหมด

 

เพราะกลัวการแก้แค้นจากเรย์จิ

 

[ ท่านไดร์ฮาร์ด นี่เป็นสถานการณ์ในวิหารขอรับ ]

 

ผมฟังเรื่องจากที่นัคเล่า

 

จากที่นัคบอกก็คือวิหารนั้นถูกสร้างขึ้นโดยเหล่าคนแคระ

 

คนแคระนั้นเก่งกาจมากเรื่องการก่อสร้าง

 

เป็นปกติที่วิหารนั้นจะมีการคัดเลือกอัศวินที่เก่งกาจมารักษาความปลอดภัย ทำให้การรักษาความปลอดภัยภายในสูงมาก

 

แต่ปัญหาก็คือสัญญาณเตือนจากอุปกรณ์เวทที่ติดตั้งในสถานที่ต่างๆ ของวิหาร ซึ่งจำนวนของมันมากกว่าจำนวนของอัศวินซะอีก

 

อุปกรณ์เตือนภัยนี้ถูกสร้างขึ้นจากคนแคระมีฝีมือ ซึ่งมองด้วยตาไม่เห็น ต้องมองด้วยการใช้เวทมนตร์หรือวิธีการพิเศษเท่านั้น

 

ผมจึงเชื่อว่ามีความเป็นไปได้สูงทีเดียวว่าพวกเรย์จิจะอยู่ในวิหาร

 

เพราะการจะแอบลอบเข้าไปในวิหารมันยากมาก ผมจึงต้องให้นัคแอบลอบเข้าไปคนเดียว

 

[ ข้าเป็นกระผมคนเดียวก็สามารถลอบเข้าไปได้สบาย แต่ว่า… ]

 

นัคพูดจาโทนเสียงขอโทษ

 

สัญญาณเตือนไม่ดังขึ้นหากเป็นสัตว์ตัวเล็กๆ เพราะเหตุนั้นนัคที่ตัวเล็กจึงสามารถเข้าไปได้โดยสัญญาณเตือนไม่ดังขึ้น

 

ถ้าผมใช้เวทมนตร์แปลงร่างได้ก็ดีสิ แต่น่าเสียดายที่ใช้ไม่ได้อีกนั้นล่ะ

 

[ ไม่เป็นไร ขอบคุณมากสำหรับข่าว มันช่วยผมได้มากเลยทีเดียว… ]

 

นัคไม่สามารถใช้เวทมนตร์ได้ แต่ความรอบรู้ของเขาน่ะสุดยอดเลยล่ะ เพราะเขาเคยเป็นลูกน้องของเทพแห่งความรู้ล่ะนะ

 

แต่จุดขายของนัคที่แท้จริงคือความสามารถในการรวบรวมข้อมูลและการแทรกซึมไปในสถานที่ต่างๆ ต่างหาก ผมได้ยินว่านัคเคยแทรกซึมไปส่งข่าวให้เพื่อนของโมเดสที่เอลีอัสด้วยล่ะ

 

ถ้าไม่มีนัคเดินทางมาด้วยกัน การเดินทางของผมอาจจะไม่ได้สบายแบบนี้ก็ได้

 

ผมต้องขอบคุณโมเดสที่ส่งลูกน้องที่สุดยอดขนาดนี้มาเป็นคนนำทางให้ผมด้วยซ้ำ

 

ตอนนี้เขาได้ข่าวจากวิหารมาแล้ว

 

[ การแอบลอบเข้าไปดูท่าจะยากใช่มั้ย? ]

 

ผมถอยหายใจ

 

[ ครับท่านไดร์ฮาร์ด ท่านอยากฟังข้อมูลที่ผมได้ยินระหว่างที่แอบลอบเข้าไปมั้ยครับ? ]

 

นัคถามผม

 

[ แน่นอน ถ้าได้ข้อมูลจะมีประโยชน์มากเลยล่ะ ]

 

ไม่งั้นคงไม่มาถึงที่นี่หรอก

 

เดิมทีเหตุผลที่ผมมาที่นี่ก็ใช่ว่ามารวบรวมข้อมูลพวกเขาในฐานะศัตรูสักหน่อย

 

แต่เพื่อรวบรวมข้อมูลที่จะเป็นประโยชน์ต่อผมต่างหากล่ะ

 

บางทีนัคคงกำลังเข้าใจผิดว่าเป้าหมายของผมถือการที่นี่เพื่อฆ่าผู้กล้าให้สำเร็จ

 

แต่ข้อมูลที่นัครวบรวมมาถือว่ามีประโยชนืมากทีเดียว

 

แต่เพราะนัคไม่รู้เป้าหมายที่แท้จริงของผม ข้อมูลที่นำมาเลยไม่ใช่ข้อมูลที่ผมต้องการนัก

 

[ ขอโทษด้วย แต่ผมอยากเห็นพวกเขาด้วยตาของตัวเอง ]

 

ผมปฏิเสธข้อเสนอของนัค

 

[ งั้นรึครับ… ]

 

เสียงของนัคดูมืดมน บางทีเขาอาจจะคิดว่าผมไม่ไว้ใจเขาล่ะมั้ง

 

[ ที่สำคัญ เรามากินอะไรกันก่อนเถอะ ]

 

ผมออกมาจากบาร์ แล้วไปที่กระท่อมของโดซุมิ

 

เส้นทางไปจนถึงกระท่อมนั้นแห้งแล้งมาก

 

มันแตกต่างกันแทบจะเห็นกันได้ชัดหากเทียบกับภายในกำแพง ภายนอกกำแพงไม่มีทางเดินหินปูมาหรอกนะ

 

นี่เป็นวันที่สองแล้ว ตั้งแต่ที่ผมมาถึงเมืองลีนาเรีย

 

ผมเดินไปข้างนอกในยามบ่าย ขณะที่มีกลิ่นหอมของอาหารลอยออกมาจากคอกม้า คงเป็นโจ๊กธัญพืชอะไรสักอย่างนั้นล่ะ

 

มีคนหลายคนที่กำลังมุ่งหน้าไปที่คอกม้า

 

แต่การกินอาหารที่อยู่นอกเมืองมันอันตรายมาก เพราะไม่ค่อยสะอาดนัก

 

เพราะความไม่เท่าเทียมกันของกฏหมาย แต่ก็ใช่ว่ากินเข้าไปแล้วจะตายทันที แต่มันก็คงเป็นพืชมีพิษผสมอยู่ล่ะนะ

 

นั่นล่ะเหตุผลที่ผมไม่ได้กินอะไรในบาร์เลย

 

สิ่งที่ผมทำก็มีเพียงแค่การรวบรวมข้อมูลเพียงเท่านั้น

 

นัคและผม ตัดสินใจว่าจะไปหาอะไรข้างในกำแพงกินกัน

 

เราผ่านประตูเมืองเข้าไปทางประตูหลัก ขณะที่ผมสวมเสื้อคลุมเงาไว้

 

เสื้อคลุมนี้ซ่อนไว้แม้กระทั่งใบหน้าของผม ทำให้คนอื่นๆ มองไม่เห็น หรือรู้สึกผิดแปลกใดๆ ราวกับว่าพวกเขาไม่สังเกตถึงตัวตนของผมด้วยซ้ำ

 

แต่ดูเหมือนถ้าเป็นคนที่มีความสามารถในการตรวจจับในระดับหนึ่งการจะมองเห็นมันก็ง่ายดายมาก

 

ภายในกำแพงสะอาดและสวยมาก แตกต่างจากนอกที่มีแต่ขยะทิ้งเกลื่อนกลาด

 

ผมมุ่งหน้าไปยังร้านเบเกอรี่ที่ผมเจอเมื่อวานทันที

 

ขนมปังมีอยู่สองแบบคือขนมปังที่ทำจากข้าวไรย์ (ขนมปังดำ) และขนมปังที่ทำจากข้าวสาลีชั้นดี (ขนมปังขาว)

 

ขนมปังขาวในโลกนี้รสชาติดีไม่แพ้ขนมปังขาวในญี่ปุ่นเลยล่ะ

 

โดยเอกลักษณ์จะต่างไปในแต่ละเมือง และที่เมืองนี้ก็มีขนมปังกับน้ำผึ้งแสนอร่อยด้วยล่ะ

 

ผมเลยเดินไปร้านขนมปังอยู่นี่ล่ะ

 

หลังจากเดินมาสักพักเราก็ถึงจุดหมายสักที โดยมีผู้คนมากมายอึกทึกอยู

 

ผมพยายามหาช่องว่างจากฝูงชนแทรกเข้าไป  เห็นอัศวินสองคนในชุดเกราะเต็มตัวกำลังเฝ้าระวังอยู่

 

[ นั่นมันอัศวินจากวิหาร อัศวินมาทำอะไรกันที่นี่นะ? ]

 

ที่สาธารณรัฐศักดิ์สิทธิ์ลีนาเรีย คนที่สั่งอัศวินได้มีเพียงหัวหน้าอัศวินเท่านั้น

 

เพราะงานของอัศวินก็คือการรักษาความปลอดภัยบนทางหลวงและปกป้องวิหาร

 

แต่นัคไม่เห็นบอกสักคำ ว่าเวลาพวกเขาจะมาเดินในเมืองจะสวมชุดเกราะซะหนาขนาดนั้น

 

ผู้หญิงสองคนกำลังเดินอยู่ข้างหลังอัศวินเหล่านั้น

 

ทั้งสองคนเป็นคนสวย

 

ผู้หญิงที่เดินอยู่ข้างหน้า หาจำกัดความก็คือราวกับเจ้าหญิง ผมสีสดใสและรูปลักษณ์ที่น่าหลงใหลที่เข้ากันกับท่าทางดูองอาจของเธอ

 

ผู้หญิงที่อยู่ข้างหลังนั้น มีผมไว้สั้นและมัดไว้ ขณะที่กำลังถือขนมปังที่ยาวเหนือหัวไป หน้าของเธอราวกับไร้อารมณ์ ขณะที่เด็กผู้หญิงที่อยู่ข้างหน้ากำลังคุยกันอย่างสนุกสนาน แต่คนที่อยู่ข้างหลังกลับสีหน้าไรอารมณ์

 

แม้จะมองจากไกลๆ ผมก็บอกได้เลยว่าชุดของพวกเธอเป็นเสื้อผ้าชั้นหนึ่ง ดูเหมือนพวกเธอจะรวยมากแน่ๆ

 

และดูเหมือนว่าอัศวินที่อยู่ด้านหน้าและด้านหลังก็คือคนคุ้มกันของพวกเธอ

 

พวกเธอเป็นใครกันแน่นะ?

 

[ ท่านไดร์ฮาร์โ เธอคือเจ้าหญิงระเบิดขอรับ ]

 

นัคชี้ไปยังผู้หญิงที่เดินอยู่ข้างหน้า

 

[ เจ้าหญิงระเบิด!? ]

 

ชื่อฉายาแปลกชะมัด หลังจากนั้นสักพัก นัคก็เริ่มอธิบายต่อ

 

[ เมื่อนานมาแล้ว มีชายคนนึงมาตามตื้อเธอ เพราะความรำคาญเธอจึงใช้เวทมนตร์จัดการชายคนนั้นแต่เกิดควบคุมเวทมนตร์ไม่ได้ ทำให้บ้านเรือนแถวนั้นนับไม่ถ้วนระเบิดไปหมด เธอจึงได้ฉายาว่า “เจ้าหญิงระเบิด” ครับ ]

 

[ อาาาา… ]

 

ผมปล่อยเสียงงี่เง่าออกมาหลังจากได้ยินคำอธิบายของนัค

 

และตอนนี้พวกอัศวินก็กำลังทำหน้าที่ของอัศวินแห่งวิหาร คือป้องกันไม่ให้ใครมาเข้าใกล้เจ้าหญิงระเบิดได้

 

‘นี่มันใช่ผู้คุ้มกันที่ไหนกันละโว้ยย?’ ผมอยากจะบ่นออกไป

 

อัศวินทั้งสี่เหมือนจะเป็นพี่เลี้ยงเพื่อป้องกันไม่ให้คนอื่นโดนลูกหลงต่างหาก

 

[ นอกจากนี้เจ้าหญิงระเบิดยังเป็นน้องสาวของผู้กล้าด้วยครับ ]

 

ผมตกใจกับคำพูดของนัค

 

น้องสาวของผู้กล้า?! งั้นเธอก็เป็นน้องสาวของเรย์จิน่ะสิ

 

ผมรู้สึกตกใจที่เธอเป็นน้องสาวเรย์จิ แต่ที่ตกใจมากกว่าคือนี่มีคนที่ถูกอัญเชิญมาเยอะขนาดนั้นเชียว

 

นี่พวกเขาต้องการอะไรกันแน่ ถึงได้อัญเชิญคนมาเยอะแยะขนาดนี้?

 

ผมอยากจะถามจริงๆ

 

ขนาดผมยังโดนอัญเชิญมาแค่คนเดียวเลยนะ

 

แม้ว่าผมจะไม่สบอารมณ์นิดหน่อย แต่นี่ก็ถือป็นโอกาส

 

ผมพยายามเข้าไปใกล้ๆ เพื่อจะได้ยินที่พวกเขาคุยกัน

 

ผมเอียงหัวไปเพื่อแอบฟัง

 

แต่ไม่ได้ยินอะไรเลย

 

ผมที่เป็นยอดมนุษย์ในโลกนี้ ยังไม่ได้ยินเสียงเลย หูของผมดีมากเลยนะขอบอก สามารถได้ยินเสียงจากที่ไกลๆ ได้เชียวล่ะ

 

แต่ทำไมผมกลับไม่ได้ยินที่พวกเขาคุยกัน

 

ลองไปแอบฟังที่ข้างหลังดูแล้วกัน ผมตัดสินใจวางแผน

 

[ นัคโทษทีนะ ช่วยรออยู่ที่นี่สักพักได้มั้ย? ]

 

[ เข้าใจแล้วครับ ]

 

นัคโดดลงจากไหล่ของผม

 

แม้ว่าผมจะไปคุยกันแบบตรงๆ กับพวกเธอก็ทำได้ แต่ผมไม่อยากทำเพราะหลีกเลี่ยงการถูกชิโรเนะรู้เข้า

 

ผมสวมเสื้อคลุมเงาเพื่อแอบซ่อนตัว

 

ทั้งสองเดินไปยังร้านเบเกอรี่ที่ผมกำลังจะไป

 

โดยที่ผมแอบตามพวกเธอในระยะปลอดภัย

 

จนกระทั่งถึงใกล้ตัวพวกเธอ

 

จนได้ยินเสียงพวกเธอ

 

[ ฉันได้ยินมาล่ะคายะ ว่าขนมปังที่ร้านเบเกอรี่ร้านนั้นอร่อยมากเลยน้า ~ ]

 

นั่นเป็นเสียงน้องสาวของเรย์จิ

 

[ เดี๋ยวก่อนค่ะ!! คุณหนู!! ]

 

[ เกิดอะไรขึ้นงั้นเหรอคายะ? ]

 

เธอเรียกให้น้องสาวเรย์จิหยุดทันที

 

ในตอนนั้นเอง

 

ผมก้มหมอบลง

 

ในตอนนั้นได้มีบางสิ่งบางอย่างผ่านหัวผมไปด้วยความเร็วที่สูงมาก

 

มันเป็นการเตะแบบวงกลม

 

ผู้หญิงที่เตะก็คือผู้หญิงที่อยู่ด้านหลังน้องสาวของเรย์จิ เธอโดนมาด้านหน้าของผม

 

ถ้าผมไม่หลบล่ะก็ป่านนี้คงโดนไปแล้วและเธอยังเล็งไปที่คางด้วยความแม่นยำอีกด้วย น่ากลัวจริงๆ

 

ถ้าผมไม่รู้สึกเร็วกว่านี้สักนิดคงนอนสลบไปแล้ว

 

และบางทีขากรรไกรอาจจะหัก

 

จากนั้นเธอก็บิดตัวและบิดร่างกาย โจมตีผมด้วยส้นเท้า

 

แต่ไม่เห็นด้านในกระโปรงหรอก ขอบอกก่อน

 

ผมหลบการเตะของเธอโดยการกลิ้งไปด้านข้าง

 

เธอใช้ส้นเท้าเหยียบพื้นหินจนแตกและลดระยะห่าง

 

เธอถีบพื้นและตามผมมาทันที

 

เป็นการโจมตีที่แม่นยำมาก แต่บางทีเธอคงจะรีบร้อนเกินไปหน่อย จนลืมนึกถึงเรื่องแรงโน้มถ่วง

 

ผมจับตัวเธอที่พรวดพราดเข้ามา

 

ก็คิดไว้แล้วล่ะ

 

ถ้าไม่จับเธอไว้ มีหวังหัวของเธอหล่นลงพื้นก่อนพอดี

 

ผมตามการเคลื่อนไหวของเธอตามแรงโน้มถ่วงแล้วจับแขนของเธอไว้จากข้างหลัง

 

[ อุ๊ก!! ]

 

ผู้หญิงคนนั้นกำลังร้อง

 

บางทีคงเพราะผมปล่อยเธอลงพื้นแรงไปหน่อย ก้นเลยไปกระแทกพื้น

 

[ ข-ขอโทษด้วย!! ]

 

ผมขอโทษเธอออกไปโดยไม่ได้ตั้งใจ

 

[ คายะ! แกทำอะไรกับคายะ!! ]

 

น้องสาวของเรย์จิพยายามจะชกผม

 

แต่เธอก็ลื่นล้ม

 

ถ้าเธอลื่นล้มท่านั้นอาจจะหน้ากระแทกพื้นได้นะนั้น

 

[ อันตราย!! ]

 

ผมรีบไปอุ้มเธอไว้

 

อ๊า ความรู้สึกที่ส่งผ่านมาที่มือมันช่างนุ่มจริงๆ

 

[ ไปจับที่ไหนกันยะ!! ]

 

ดูเหมือนผมจะเผลอไปจับหน้าอกของเธอโดยไม่รู้ตัว

 

[ เจ้าโรคจิต!! ]

 

เธอตบหน้าผมอย่างแรง

 

แต่มือของผมก็ยังไม่ได้ออกจากหน้าอกของเธอ

 

ในตอนนั้นเองฮู้ดที่คลุมหัวของผมอยู่ก็หลุด

 

[ แย่แล้ว!! ]

 

ผมรีบเอาฮู้ดปิดหน้าเพื่อซ่อนใบหน้าไว้

 

อัศวินที่สังเกตเห็นเหตุการณ์รีบวิ่งเข้ามาพยายามจะจับผม

 

จากนั้นผมก็หนีไปในมุมอับของถนนหลังจากจัดการอัศวินไปคนนึง

 

ผมหนีออกมาไกลพอสมควร จนถึงกระท่อมนอกเมือง

 

จนทำให้หายใจไม่เป็นจังหวะ

 

จากการเคลื่อนไหวและท่าทางของเธอคนนั้น เธอน่าจะมีฝีมือด้านเคนโปะ

 

และมันก็เป็นเคนโปะจากโลกของผม

 

เธอคงเป็นคนที่ถูกอัญเชิญมาเหมือนกัน นอกจากนี้การเคลื่อนไหวนั้นยังเป็นการเคลื่อนไหวของระดับยอดฝีมือ

 

แต่ที่สำคัญก็คือ

 

[ พลาดซะแล้วสิ… ]

 

ผมพึมพำ

 

นี่อาจจะยิ่งทำให้การรวบรวมข้อมูลยากขึ้น

 

จากนี้ไปผมจะทำยังไงดี

 

[ ท่านไดร์ฮาร์ด ไม่เป็นไรนะครับ? ]

 

นัครีบวิ่งมาหาผม

 

แล้วผมก็เริ่มจำเหตุการณ์ได้ หลังจากได้เห็นหน้านัค

 

ผมควรบอกความจริงไปดีมั้ย?

 

เพราะเขาจะได้รวบรวมข้อมูลที่จำเป็นได้ง่ายขึ้นด้วย

 

แต่ถ้าเกิดเขาเปลี่ยนความคิด ถ้ารู้ว่าผมไม่ต้องการจะจัดการผู้กล้าขึ้นมาจะทำยังไง?

 

งั้นก็ไม่มีทางเลือกสินะ

 

ผมนั่งขบคิดของเรื่องต่างๆ

 

จากนั้นก็มองไปที่มือซ้ายของผมเอง

 

[ นุ่มจัง… ]