อัศวินดำ - ตอนที่ 17

◆ อัศวินดำคุโรกิ

[ ง่ายจนน่าประหลาดเลยนะ ]

ไม่มีใครเลยที่ต่อต้านเวทนอนหลับของผมได้ ทำให้ผมมาถึงที่นี่ได้แบบสบายๆ

แต่ผมรู้ว่ามันไม่ง่ายแน่ ถึงได้ใส่ชุดเกราะดำเพื่อเตรียมตัวสำหรับความพร้อมในการต่อสู้ที่รุนแรงไว้ด้วย

ผมส่ายหัวเพื่อไล่ความประมาทในหัวออกไป ระวังไว้ดีกว่ามานั่งเสียใจทีหลัง

ทันทีที่ผมเปิดประตูห้องบูชานี้ ผมก็น่าจะได้เจอเรน่าแล้ว

ผมส่งคำสั่งจากทางจิตไปให้เหล่าทหารเขี้ยวมังกรเพื่อไม่ให้ใครเข้ามาในห้องนี้

หลังจากที่เปิดประตู ผมก็พบกับห้องบูชาที่กว้างขวาง มีแสงสว่างจากอุปกรณ์เวทอยู่หลายแห่ง

และมีวงเวทขนาดใหญ่อยู่กลางห้อง

มีโคมไฟหินที่สูงกว่าผมนิดหน่อยอยู่ตรงมุมของทั้งสองด้าน ที่ถูกจุดด้วยเวทมนตร์

โคมไฟหินคล้ายกับที่ผมเห็นตอนที่ถูกโมเดสอัญเชิญมา ไม่ต้องสงสัยเลยว่านี่คือหนึ่งในอุปกรณ์ที่ใช้ในการอัญเชิญของเทพแห่งการฝีมือเฮย์บอส

และมีผู้หญิงคนหนึ่งยืนอยู่ตรงกลางของวงเวทโดยหันหลังให้ผมอยู่

[ จับตัวผู้บุกรุกได้แล้วงั้นเหรอหัวหน้านักบวช? ]

เรน่าถามออกมาโดยไม่หันกลับมามอง

[ ต้องขอโทษด้วยนะ ที่ฉันไม่ใช่หัวหน้านักบวช ]

เรน่าหันกลับมาหลังจากได้ยินคำพูดของผม

[ อัศวินดำ… ไม่จริง ไดร์ฮาร์ด!!! ]

เรน่าลุกขึ้นยืนด้วยใบหน้าตื่นตระหนก

[ เคลื่อนย้าย! ]

แต่เวทมนตร์ไม่แสดงผล

[ ต้องขอโทษด้วย แต่ฉันได้ปิดผนึกเวทมนตร์เคลื่อนย้ายตอนที่โจมตีวิหารนี้ไปแล้ว ไม่มีใครจะใช้เวทมนตร์เคลื่อนย้ายที่นี่ได้อีกแล้ว ]

เรน่าแสดงสีหน้าตกใจ

ผมจำได้ว่าการปิดผนึกเวทมนตร์ของฝ่ายตรงข้ามจะไม่ได้ผลหากระดับของพลังเวทแตกต่างกันเกินไป ดังนั้นพลังเวทของเรน่าไม่น่าจะต่างจากผมนัก

ผมคิดว่าถึงมันไม่ได้ผลก็ช่วยไม่ได้ แต่ค่อยโล่งใจหน่อยที่ทุกอย่างราบรื่นดี

ผมเดินเข้าไปหาเรน่า เธอพยายามจะหยิบอะไรสักจากแถวนั้น

บางทีเธอคงจะหาอาวุธล่ะนะ

แต่ดูเหมือนในห้องนี้จะไม่มีสิ่งที่ใช้เป็นอาวุธได้เลย

[ เป้าหมายของนายคือ… ฆ่าฉัน? ]

ผมส่ายหัวปฏิเสธจากนั้นก็ถอดหมวกเกราะออก

จนสามารถได้ยินเสียงลมหายใจของเรน่า

[ ยินดีที่ได้พบเทพธิดาเรน่า ต้องขอโทษอย่างสุดซึ้งสำหรับการบุกรุกวิหารเช่นนี้ ]

ผมแสดงท่าทีเคารพขณะที่กำลังถือหมวกเกราะอยู่

การเคารพตามมารยาทของผมจะใช้ได้มั้ยนะ

ผมคิดว่าคงต้องไปเรียนเรื่องมารยาทกับเทพของโลกนี้กับโมเดสสักหน่อย เพราะจากนี้ไปผม้องไปท่องเที่ยวโลกนี้นี่นะ

แต่โลกใบนี้ก็ไม่ต่างจากโลกของผมเท่าไหร่ ถึงจะไม่มีจุดเชื่อมโยงของวัฒนธรรมระหว่างโลกนี้กับโลกของผมแต่มันก็อาจจะคล้ายคลึงกันก็ได้

เพราะผมยังไม่ตัดสินใจไปว่าเรน่าเป็นคนไม่ดีหรอก

บางทีเธออาจจะไม่ได้เลวร้ายเสมอไป ดังนั้นผมคงแสดงท่าทีไม่สุภาพต่อหน้าเธอไม่ได้

ผมเงยหน้าขึ้นและมองไปยังเธอที่สวยยิ่งกว่ารูปวาดใดๆ

เรน่ากำลังจ้องหน้าผม

ขณะที่ผมกำลังรอคำตอบจากเรน่า

เธอจ้องมองไปที่ใบหน้าของผมแต่ไม่พูดอะไรเลย

[เทพธิดาเรน่า…? ]

ผมเรียกชื่อเธออีกครั้ง

[ ค-ค่ะ.. เอ๊ะ… ]

ในที่สุดเธอก็ได้สติกลับมาสักที เรน่าสับสนเล็กน้อย

[ ด-ดูเหมือนเป้าหมายของคุณจะไม่ใช่การฆ่าฉันสินะ งั้นมาที่นี่ด้วยเหตุผลอะไรล่ะอัศวินดำ? ]

เรน่ายิ้มอ่อนๆ ให้ จนผมรู้สึกหลงใหลในรอยยิ้มของเธอ

บางทีเธออาจจะกำลังโล่งใจ ที่ผมไม่ได้มาฆ่าเธอล่ะมั้ง

[ เทพธิดาเรน่า ผมมีเรื่องบางอย่างอยากจะยืนยันได้มั้ย? ]

[ อยากจะ.. ยืนยัน? ]

[ ใช่แล้ว คุณจะ… อัญเชิญคนจากโลกวิญญาณเหมือนกับผมอีกครั้งงั้นเหรอ? ]

ที่จริงแล้วผมโกหก ผมแค่คิดว่าจะได้ข้อมูลมากแค่ไหนจากเรน่าเท่านั้นเอง

[ อา เรื่องนั้นเองเหรอ… ดูเหมือนคุณจะเข้าใจผิดนะอัศวินดำไดร์ฮาร์ด ]

ดูเหมือนเรน่าจะคิดว่าที่ผมมาที่นี่ก็พื่อป้องกันไม่ให้เธออัญเชิญผู้กล้ามาได้

[ แล้ว… อะไร? ]

[ ข้าแค่จะส่งเพื่อนของผู้กล้ากลับไปโลกเดิม มันไม่น่าจะไปขัดแข้งขัดขาอะไรคุณนี่? ]

เรน่าคิดว่าผมกับผู้กล้าเป็นศัตรูกัน ดังนั้นหากสหายของผู้กล้าไม่อยู่ที่นี่ มันก็จะสะดวกกับผมมากกว่า

[ อีกอย่างการอัญเชิญคนจากโลกวิญญาณได้ถูกสั่งห้ามในโลกแห่งเทพแล้ว ดังนั้นคงไม่มีการอัญเชิญมาอีกแล้ว ]

[ เรื่องจริงงั้นเหรอ? งั้นก็แปลกจังนะ เพราะผมได้ยินมาว่าการส่งตัวพวกเขากลับไปที่โลกเดิม… มันเป็นไปไม่ได้นี่นะ? ]

[ อา รู้เรื่องจากโมเดสมาแล้วเหรอ… งั้นการที่จะเชื่อเขาก็ช่วยไม่ได้ จะไม่มีการอัญเชิญมาอีกแล้วอย่างที่คุณรู้นั้นแหละค่ะ ]

[ เข้าใจแล้ว แต่ถ้าสมมติมันเป็นเรื่องจริง งั้นสิ่งที่คุณจะทำจะทำให้เพื่อนของผู้กล้าตกอยู่ในอันตรายมาก ผมเข้าใจถูกใช่มั้ย? ]

[ ใช่แล้ว แต่มันก็ไม่เห็นมีอะไรเกี่ยวกับคุณสักหน่อย จริงมั้ย? ]

เมื่อผมได้ยินคำพูดของเรน่า ผมก็สวมหมวกเกราะอีกครั้ง

ผมได้รับคำยืนยันทุกอย่างแล้ว

[ อัศวิน.. ดำ ]

เพราะท่าทีของผมจู่ๆ ก็เปลี่ยนไป ทำให้เสียงของเรน่าที่เรียกผมดูสับสนไปด้วย

จะถามต่อไปก็ไร้ค่า

ผมตวดดาบระหว่างที่กระโดดจากนั้นก็ผ่าอุปกรณ์อัญเชิญเป็นสองท่อน

[ อ-อะไรกัน… ]

เสียงเรน่าตกใจ

ส่วนบนสุดของอุปกรณ์ล้มลงมาและกระแทกกับพื้นเสียงดัง

จากนั้นผมก็ฟันอุปกรณ์ในการอัญเชิญชิ้นที่สองและสาม

หลังจากฟันชิ้นที่สี่จนพังไป ผมก็ชี้ดาบไปที่เรน่า

[ สำหรับเธอแล้วผู้กล้าคืออะไรกัน? ]

ผมพูดแล้วใช้ความโกรธกดดันเธอ

เรน่าสับสนเมื่อได้ยินคำถามของผม เธอจะดูจะกลัวอยู่นิดหน่อย

[…จริงด้วย… เป็นธรรมดาที่คุณจะโกรธ เพราะคุณก็เป็นคนที่ถูกอัญเชิญมาเหมือนกัน ]

เรน่าพำพึมกับการคาดเดาที่ผิดพลาดไปนิดหน่อย

[ ทำไมเธอถึงต้องหลอกพวกผู้กล้า… ]

ผมพูดแล้วชี้ดาบไปที่เรน่า

[ มันเป็นปัญหาใหญ่มากนะรู้มั้ย… การอัญเชิญคนมาแล้วน่ะ ]

เรน่าพูดด้วยน้ำเสียงเศร้า

เธอที่สูญเสียความสงบไป ถึงขนาดจะฆ่าพวกผู้กล้าด้วยเวทส่งตัวกลับ

[ งั้นก็เป็นความจริงสินะ… ]

[พ-เพราะมันช่วยไม่ได้ไม่ใช่เหรอ เพราะเจ้าโมเดสอัปลักษณ์นั้นมันบังอาจมาสร้างโคลนนิ่งร่างฉัน… ]

เรน่าพูดขณะที่หลบสายตา

[ จนในที่สุดก็ขับไล่เขาออกจากเอลีอัสและทำให้ไปใช้ชีวิตอย่างลำบากได้… แต่เขาก็ยัง!!.. ]

ผมไม่สามารถตอบอะไรกลับไปได้

เดิมทีการโต้เถียงในครั้งนี้ก็ควรจะเป็นโมเดส ดังนั้นเราจึงหยุดการพูดคุยไว้

พูดตามตรง ผมหมดแรงจะตอบหลังจากได้ยินคำพูดของโมน่าแล้วล่ะ

แต่พอผมลองคิดดูอีกครั้ง บางทีสาเหตุของเรื่องทั้งหมดมันคงเพราะอารมณ์พาไปมากกว่า

แต่ว่า ผมกลับเริ่มปวดหัว พอคิดไปว่าถ้าไม่มีคนรักโมเดสจริงๆ

เขาอาจกลายเป็นราชาปีศาจที่ลักพาตัวเจ้าหญิงเหมือนในนิทานและนั่นก็เป็นเหตุผลที่จะให้อัญเชิญผู้กล้ามาปราบเขา อาการปวดหัวของผมเริ่มหนักขึ้นหลังจากได้ฟังความจริงไปงั้นเหรอ?

และสุดท้ายในตอนที่เขาโดนปราบลงได้ เจ้าหญิงคงจะด่าแช่งว่า “ไปตายซะ เจ้าหมูอัปลักษณ์โสโครก” กับราชาปีศาจก็ได้ เพราะผมไม่เคยได้ยินว่ามีเจ้าหญิงใจดีที่ไว้ชีวิตราชาปีศาจไว้หลังจากเขาพ่ายแพ้หรอก

แต่มันก็ยังไม่ใช่เหตุผลที่เธอจะมาหลอกชิโรเนะอยู่ดี

ให้เธอไปบอกความจริงกับพวกผู้กล้าซะ นั่นคงเป็นผลลัพธ์ที่ดีที่สุดสำหรับเรน่าและพวกผู้กล้าแล้วล่ะ

[ เทพธิดาเรน่าไปบอกความจริงกับพวกผู้กล้าซะ ]

ผมชี้ดาบไปที่เรน่า

บรรยากาศระหว่างผมและเรน่าเริ่มตึงเครียดขึ้น

[…. นี่ อยากมาเป็นอัศวินของฉันมั้ย? ]

เรน่าพูดคำพูดที่ไม่คาดคิดออกมา

[ เอ๊ะ!? ]

ผมปล่อยเสียงตกใจออกไป

[ เดิมทีมันก็แปลกอยู่แล้วที่คุณอย่างคุณจะไปเป็นลูกน้องของโมเดส ดังนั้นมาเป็นอัศวินให้ฉันดีกว่ามั้ย ]

เทพธิดาคนนี้กำลังพูดอะไรเนี่ย?

จะบอกให้ผมเป็นพวกเดียวกับผู้กล้า? นี่มันเป็นคำขอที่แปลกประหลาดสุดๆ 

จากนั้นประตูก็เปิดออกและมีเงากระโจนออกมา

[ ย๊ากกกก!! ]

เงานั้นตรงเข้ามามาพร้อมกับดาบที่ฟันมายังผม

ผมถอยหลบการฟันนั้น

[ ปลอดภัยดีนะคะคุณเรน่า!! ]

เงานั้นไม่ใช่ใครอื่นนอกจากชิโรเนะ

[ ขอโทษที่มาช้าค่ะ เพราะมีคนคุ้มกันอยู่ตลอดทาง… ]

ชิโรเนะชี้ดาบมาทางผม ขณะที่กำลังปกป้องเรน่าที่อยู่ข้างหลัง

[ ไอ้คนขี้ขลาด กล้าชี้ดาบใส่ผู้หญิงที่ยังไม่ได้แต่งงานได้ยังไง!! ]

ชิโรเนะมองผมด้วยสีหน้าโกรธ

ผมไม่อยากให้เธอมองผมด้วยสีหน้าแบบนั้นเลย

[ หนีไปคุณเรน่า!! ที่เหลือปล่อยให้ฉันจัดการเอง!! ]

[ค- ค่ะ… เข้าใจแล้วชิโรเนะ… ฝากที่เหลือด้วย ]

เรน่าที่โดนกดดันจากชิโรเนะวิ่งหนีไปที่ประตู

[ เดี๋ยว…!! ]

ผมพยายามจะไล่ตามเธอไปแต่ชิโรเนะมาขวางเอาไว้

[ ไม่ให้ผ่านไปได้หรอก!! คู่ต่อสู้ของนายก็คือฉัน! ]

◆  เพื่อนสมัยเด็กของคุโรกิ นักดาบชิโรเนะ

ฉันจะปล่อยให้เรย์จิมาต่อสู้ไม่ได้

ฉันที่ดูซาโฮโกะพยายามหยุดเรย์จิไว้อย่างเต็มกำลัง

เธอคงไม่อยากให้เรย์คุงต้องบาดเจ็บอีกแล้ว

เพราะงั้นล่ะ ฉันถึงต้องมา

เรย์จิคุงเป็นผู้กล้าของพวกเรา

ฉันรู้เรื่องของเรย์จิคุงสมัยที่เรียนอยู่ชั้นม.ต้น ตอนนั้นฉันรู้แค่ว่าเขาเป็นพวกเนื้อหอมเท่านั้น

จนกระทั่งเกิดเหตุการณ์ในวันหนึ่ง

ในตอนนั้น ฉันอยากจะช่วยเด็กผู้หญิงคนหนึ่งจากพวกนักเลง

ตัวฉันที่มั่นใจในฝีมือของตัเอวง มั่นใจว่าต้องช่วยเด็กคนนั้นได้แน่

ดังนั้นฉันถึงได้เอาดาบไม้ไปด้วยเพื่อช่วยเด็กคนนั้น

ที่ตรงนั้นมีชายห้าคนกำลังรุมล้อมรอบเด็กผู้หญิงอยู่สามคน แต่ถึงพวกเขาจะเป็นเด็กม.ต้นเหมือนกัน แต่ฉันกลับได้กลิ่นอายที่รุนแรงจากตัวพวกเขา

แต่จนถึงตอนนี้ฉันก็ยังไม่เคยแพ้ผู้ชายเลย ทำให้ฉันมั่นใจมากว่าจะชนะ ตราบใดที่มีดาบอยู่ในมือ

แต่ฉันคิดผิด

ผู้ชายคนนั้นโกรธมากที่ฉันชี้ดาบใส่หน้า พรรคพวกของเขาฟาดท่อเหล็กใส่ฉันอย่างเต็มแรง

แต่ฉันก็รับไว้ได้ด้วยดาบไม้ มันเป็นการฟาดที่รุนแรงจนน่ากลัว ในตอนนั้นมือของฉันสั่นไปหมด จนดาบไม้หล่นจากมือ

พวกเขาเยาะเย้ยตัวฉันที่กลัวจนจับอาวุธไว้ไม่ได้

ในช่วงเวลานั้นเรย์จิคุงก็ปรากฏตัวออกมา ไม่ใช่แค่ฉัน แต่เรย์จิคุงยังช่วยพวกเด็กสาวไว้ได้อีกด้วย

ฉันจำได้ดีถึงการต่อสู้ของเรย์จิคุงในตอนนั้น แม้ว่าเรย์จิคุงจะมือเปล่าแต่ก็สามารถต่อสู้กับฝ่ายตรงข้ามที่มีอาวุธครบมือและจัดการทั้งห้าคนได้อย่างง่ายดาย

แม้เขาจะไม่มีอาวุธ แต่เขาก็เอาชนะศัตรูที่อาวุธครบมือได้ทุกคน ตัวเขาช่างเหมือนกับผู้กล้าในตำนาน

เรย์จิคุงยิ้มอย่างอ่อนโยนให้ตัวฉันที่กำลังสั่นกลัวและฉันก็เริ่มร้องไห้เมื่อได้เห็นรอยยิ้มนั้น

เรย์จิคุงที่ได้รับบาดแผลที่มือขวาการจากทะเลาะครั้งนั้น ทำให้ฉันและพวกเด็กสาวตัดสินใจคอยดูแลเขาจนกว่าแผลจะหายดี ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นฉันจะปกป้องเขาเอง

ในตอนนั้นเองที่ฉันได้พบกับซาโฮโกะและจิยูกิ

พวกเรากลายเป็นผู้ติดตามของเรย์จิคุงไปแล้ว

แต่บางครั้งก็รู้สึกหงุดหงิด ฉันไม่สนใจหรอกว่าใครจะมาเยาะเย้ยฉัน แต่ฉันไม่ยกโทษให้คนที่มาเยาะเย้ยเรย์จิคุงเด็ดขาด

ทั้งๆ ที่เรย์จิคุงไม่ได้ทำอะไรแย่ๆ กับพวกเขาเลยแท้ๆ

ฉันถึงได้ทะเลาะกับเพื่อนสมัยเด็กด้วยเหตุผลนี้เหมือนกัน แม้ว่าเขาจะไม่ได้พูดออกมาตรงๆ แต่เขาก็บ่นเรื่องของเรย์จิคุงทำให้ฉันโกรธสุดๆ 

ไม่สิ บางทีเหตุผลที่คุโรกิโกรธอาจจะเพราะเรื่องบางอย่าง

ฉันเองก็รู้ว่าครั้งนี้ฉันทำเรื่องไม่ดีกับคุโรกิไว้หลายเรื่อง จนคุโรกิอาจจะเกลียดฉันไปเลยก็ได้

ฉันทำผิดซ้ำแล้วซ้ำเล่า เรย์จิคุงเป็นผู้กล้า ฉันก็แค่อยากให้คุโรกิยอมรับเรื่องนี้เท่านั้นเอง

ซึ่งเรย์คุงก็คือผู้กล้าของโลกนี้ตัวจริง

ทำเอาฉันนึกถึงอนิเมะที่เคยดูเมื่อนานมาแล้ว เรื่องราวของผู้กล้าที่มาจากต่างโลกเพื่อมาปราบราชาปีศาจ สถานการณ์ในตอนนี้มันเหมือนกับในอนิเมะเลยล่ะ

จะว่าไปเมื่อก่อนคุโรกิกับฉันก็เคยเล่นเป็นผู้กล้าจากอนิเมะเรื่องนั้นด้วย ฉันเล่นเป็นผู้กล้า ส่วนคุโรกิเล่นเป็นลูกน้องของตัวร้าย ชื่อของตัวร้ายตัวนั้นมันอะไรกันนะ?

ฉันรู้ดีว่าคุโรกิก็อยากเล่นเป็นผู้กล้าเหมือนกัน แต่ฉันไม่ยอมยกบทผู้กล้าให้หรอกน่า

แต่บางทีผู้กล้าตัวจริงคงเป็นเรย์จิคุงมากกว่า ไม่ใช่ฉัน

ตอนที่เรย์จิคุงปางตายครั้งก่อนทำเอาฉันตกใจมาก

ฉันที่เดิมทีคิดว่าเรย์จิคุงเป็นผู้กล้าในตำนาน คงไม่มีทางแพ้ใครแน่

แต่ฉันกลับคิดผิด ตอนนั้นเรย์จิคุงเก็บจะตายไปแล้ว

ฉันพึ่งมาตระหนักถึงความจริงตอนที่เขาแพ้ให้ไดร์ฮาร์ด

ซาโฮโกะแทบจะสิ้นหวังในตอนนั้น เธอพยายามเต็มที่เพื่อรักษาเรย์จิคุง

สำหรับคุณซาโฮโกะแล้ว เรย์จิคุงก็คือคนพิเศษ

สำหรับฉัน คุโรกิก็เป็นคนพิเศษของฉัน

คุโรกิเป็นห่วงฉันจากใจจริง

ดังนั้นฉันจึงต้องกลับไปให้ได้

ฉันจะกลับไปที่โลกเดิมพร้อมกับคุณจิยูกิเพื่อให้คุโรกิสบายใจ

ถ้ามีคนสำคัญกำลังบาดเจ็บสาหัสก็ต้องเป็นห่วงแน่อยู่แล้ว

ฉันหยุดกังวลไม่ได้เลย เวลามองไปที่คุณซาโฮโกะ

ดังนั้นฉันจึงวิ่งออกไป

ต่อสู้แทนเรย์จิคุงที่กำลังบาดเจ็บ

ที่ห้องโถง ฉันจัดการทหารเขี้ยวมังกรไปสองตัว

เมื่อฉันเข้าไปในห้องนั้นก็เห็นไดร์ฮาร์ดกำลังชี้ดาบใส่คุณเรน่า

ทันทีที่เห็นฉันก็สูญเสียความเยือกเย็น

หากเป็นเรย์จิคุงจะไม่มีวันหันดาบใส่ผู้หญิงที่ไม่มีอาวุธแน่

แต่ผู้ชายคนนี้กลับ

[ ย๊ากกกก!! ]

ฉันฟันใส่ไดร์ฮาร์ดแล้วเข้าต่อสู้กับไดร์ฮาร์ด

 

◆ อัศวินดำคุโรกิ

[ เตรียมตัวเตรียมใจซะ ไดร์ฮาร์ด!! ]

ชิโรเนะเข้ามาโจมตีผมหลังจากพูดจบ

ทำไมมันถึงกลายเป็นแบบนี้นะ 

ถ้าพูดถึงไดร์ฮาร์ดละก็ หรือว่านี่จะเป็นการเล่นเป็นผู้กล้ากับตัวร้ายที่ผมกับชิโรเนะเคยเล่นกันเมื่อสมัยก่อน?

ผมอยากจะบอกความจริงกับชิโรเนะ แต่ก็ไม่อาจเปิดเผยตัวจริงได้ เรื่องมันถึงได้กลายเป็นแบบนี้ไป

ผมคิดไปขณะที่รับดาบของชิโรเนะ

ชิโรเนะกวัดแกว่งดาบด้วยความคิดที่จะฆ่าผมเต็มที่

ผมดีใจนะที่ชิโรเนะเป็นคนที่ดูออกได้ง่าย นี่ล่ะเหตุผลที่ปกป้องเธอง่ายไปด้วย

ผมเพิ่งสังเกตตอนที่ต่อสู้กับชิโรเนะ

ว่าทำไมตอนที่ดวลกับเรย์จิครั้งแรก ผมถึงได้แพ้เรย์จิ

ตอนนั้นผมอ่านการโจมตีของเขาไม่ออกเลยสักนิด

และจู่ๆ ผมก็แพ้ทันที ที่แน่ๆ เหตุผลที่ผมแพ้ไม่ใช่เพราะผมสวมเครื่องป้องกันที่หนักกว่าเรย์จิ

จนสุดท้ายผมก็ไม่รู้ว่าทำไมผมถึงแพ้ ใช่แล้ว เหตุผลก็เพราะผมมองไม่เห็นวิถีดาบของเรย์จิ ทำให้ตัวผมสับสนและสลัดความกลัวไปไม่ได้

แต่ตอนที่ผมต่อสู้กับเรย์จิครั้งที่สอง ผมสามารถมองการเคลื่อนไหวของเขาได้อย่างชัดเจน ทำให้ผมเอาชนะมาได้

และตอนนี้ผมก็เพิ่งรู้สึกตัวหลังจากต่อสู้กับชิโรเนะ

วิชาดาบของชิโรเนะที่มีพื้นฐานมาจากวิชาดาบทำให้ผมสามารถคาดเดาการเคลื่อนไหวได้

แต่ตรงกันข้าม เรย์จิไม่มีวิชาดาบหรือเรียนวิชาดาบมาเลย มันจึงเป็นการเคลื่อนไหวที่มั่วไปหมด ผมถึงได้กลัวเพราะไม่เข้าใจการเคลื่อนไหวของเรย์จิตอนที่ดวลกับเขาเมื่อตอนนั้น

ถ้าพูดตรงๆ ก็คือวิชาไร้รูปแบบเหมาะสำหรับการทะเลาะวิวาท มันไม่ใช่การเคลื่อนไหวของคนที่เรียนศิลปะการต่อสู้มา

เพราะเรย์จิมีพลังกายที่แข็งแกร่ง วิธีการต่อสู้ของเขาจึงเหมือนสัตว์ที่อาศัยแรงเข้าสู้

เพราะแบบนี้ล่ะมั้ง คนที่เรียนศิลปะการต่อสู้ที่โรงเรียนถึงเอาชนะเขาไม่ได้

เดิมทีศิลปะการต่อสู้ก็เป็นทักษะที่ใช้ต่อสู้กับมนุษย์ ถ้าต้องเจอการเคลื่อนไหวของสัตว์ร้ายอย่างเรย์จิ เป็นธรรมดาที่ต้องสับสนอยู่แล้ว

ในการดวลกันครั้งแรก เพราะผมไม่สามารถตามการเคลื่อนไหวของเขาได้ทัน ทำให้ผมแพ้ในทันที

แต่ในการต่อสู้ครั้งที่สอง การเคลื่อนไหวของเรย์จิก็ไม่ได้เปลี่ยนไปเลย ผมที่อ่านการเคลื่อนไหวของเขาออกจึงสามารถชนะมาได้

พอผมมาต่อสู้กับชิโรเนะถึงเพิ่งรู้ตัวว่าการเคลื่อนไหวของเรย์จินั้นคล้ายกับพวกสัตว์ร้าย

ดังนั้นตราบใดที่ตอนต่อสู้กับเรย์จิ ผมคิดไปซะว่าไม่ได้ต่อสู้กับมนุษย์อยู่ก็น่าจะเอาชนะได้

แน่นอน ความจริงของเรื่องนี้ผมขอปฏิเสธที่จะบอกโมเดสแล้วกัน

ว่าแท้จริงแล้วเรย์จิเป็นสัตว์ร้ายน่ะ

สัตว์ร้ายที่ซื่อตรงต่อความต้องการของตัวเอง โดยปกติคนเราไม่สามารถใช้ชีวิตได้อย่างอิสระเสรีเหมือนขาหรอก พวกผู้หญิงถึงได้โหยหาถึงเขาและผู้ชายถึงได้อิจฉาเขา

ผมเองก็ไม่สามารถใช้ชีวิตอย่างอิสระได้เหมือนเขาเช่นกัน เป็นไปได้ว่าวิถีชีวิตนั้นคือเสน่ห์ของตัวเขาล่ะมั้ง?

แม้ด้านเสน่ห์ผมจะสู้เรย์จิไม่ได้ แต่ขอชนะด้านวิชาดาบแล้วกัน ผมคิดเช่นนั้น

ชิโรเนะตวัดดาบของเธอใส่ผม

นานมากแล้วนะ ตั้งต่ที่ผมไม่ได้สู้กับชิโรเนะ นี่ชิโรเนะอ่อนแอลงกว่าเมื่อก่อนงั้นเหรอ?

ผมคิดว่าเมื่อก่อนเธอเก่งกว่านี้อีกนะ ไม่สิ  คงเป็นผมมากกว่าที่แข็งแกร่งขึ้น?

การมันเป็นการดวลที่ไม่สูสีกันเลย

ผมต้องบอกความจริงกับชิโรเนะ ต้องให้เธอรู้ให้ได้

บางทีเธออาจจะไม่ฟังผมก็ได้ เพราะตอนนี้ผมคือไดร์ฮาร์ด

แต่ก่อนอื่นต้องปลดอาวุธชิโรเนะก่อน

ความจริง การเอาชนะชิโรเนะมันก็ไม่ได้ง่ายนักหรอก เพราะผมทำร้ายเธอไม่ได้ ดังนั้นสุดท้ายแล้วผมอาจจะแพ้เธอก็ได้

และตอนนี้พวกเรากำลังใช้ดาบจริงไม่ใช่ดาบไม้ ผมยิ่งฟันเธอไม่ได้เด็ดขาด ถ้าหากจะชนะชิโรเนะก็ต้องฟันเธอ

แต่ผมไม่อยากทำให้เธอบาดเจ็บเลย…

นี่ผมควรจะทำยังไงดี?

 

◆  เพื่อนสมัยเด็กของคุโรกิ นักดาบชิโรเนะ

แข็งแกร่ง ดาบของฉันฟันไม่ถึงเขาเลย

ฉันคิดอย่างนั้น ขณะมองศัตรูตรงหน้าของฉัน ไดร์ฮาร์ด

เขาหลบการโจมตีของฉันได้อย่างง่ายดาย

การเคลื่อนไหวของฉันถูกอ่านอย่างสมบูรณ์แบบ

ไดร์ฮาร์ดหลบดาบของฉันโดยแทบจะเฉียดฉิว

เท่าที่ฉันรู้ คนที่เคลื่อนไหวแบบนั้นได้มีเพียงคนเดียว

และคนๆ นั้นคือลุงที่มาสอนที่สนามฝึกที่บ้านฉัน

ลุงเป็นคนรู้จักของพ่อจึงมักจะแวะมาบ่อยๆ

พ่อคยบอกไว้ว่าลุงเป็นปรมาจารย์ดาบ

บางครั้งฉันก็แอบดูพ่อกับลุงดวลกัน ผลคือพ่อที่ฉันคิดว่าแข็งแกร่งแตะตัวลุงคนนั้นไม่ได้เลย

การเคลื่อนไหวของไดร์ฮาร์ดเหมือนกับลุงเลย ไม่สิ ฉันมั่นใจว่าเขาอาจจะแข็งแกร่งเท่าลุงเลยก็ได้

แต่ฉันว่าลุงที่แข็งแกร่งคนนั้นมองคนไม่เป็นเลยนะ

ก็เขาบอกว่าคุโรกิมีพรสวรรค์นี่นา แต่คุโรกิยังไม่เคยชนะฉันสักครั้งเลยนะขอบอก

จากนั้นลุงก็สอนหลายๆ เรื่องให้กับคุโรกิ

ฉันเองก็ดีใจด้วยล่ะ เพราะฉันเองก็จะได้เรียนวิชาดาบจากลุงด้วย

แต่สุดท้ายฉันก็ทนความเข้มงวดของการสอนของลุงไม่ได้ จนยอมแพ้ในทันที

ฉันนึกเสียใจกับการตัดสินใจในตอนนั้น

ถ้าฉันทนเรียนวิชาดาบจากลุงอีกสักนิด อาจจะสู้กับไดร์ฮาร์ดได้สูสีก็ได้

ฉันแทบจะร้องไห้ จะว่าไปการต่อสู้มันก็ผ่านไปนานมากแล้ว

มีเหตุผลอะไรที่ไดร์ฮาร์ดต้องยืดเยื้อการต่อสู้นี้ด้วย? ทำไมเขาถึงไม่พยายามจะฟันดาบใส่ฉันเลย?

เขากำลังล้อเล่นกับฉันรึไงนะ

ฉันโกรธมาก ทั้งที่ศัตรูเป็นแค่ไอ้คนขี้ขลาดที่หันดาบใส่ผู้หญิงที่ไม่มีอาวุธ แต่ฉันกลับเอาชนะเจ้าคนพรรค์นั้นไม่ได้

ฉันทำอะไรไม่ได้เลยนอกจากแกว่งดาบไปมา

ไม่รู้ว่าฟันไปกี่ครั้งแล้ว

จนกระทั่งมือของฉันรู้สึกเบาและเสียง ‘เคร้ง’ ดังขึ้น

ฉันมองไปที่มือ… ดาบที่ควรอยู่ในมือไม่อยู่

ดาบของฉันหล่นไปที่ด้านข้าง

ฉันรู้สึกสับสนที่เห็นว่าไดร์ฮาร์ดปัดดาบฉันทิ้ง

เขาคงพยายามโจมตีฉันในช่วงที่อ่อนแอแน่

ปกติฉันจะใส่แรงไว้เวลาแกว่งดาบเสมอ

แต่มันก็ยังมีช่องว่างที่ฉันคลายแรงที่ด้ามจับ

ไดร์ฮาร์ดโจมตีตอนที่ฉันคลายแรงที่ด้ามดาบ

ดาบของฉันถูกไดร์ฮาร์ดปัดทิ้งไป

ฉันไม่อยากเชื่อสายตา ราวกับทุกอย่างเป็นไปตามที่เขาคิด

ไดร์ฮาร์ดเป็นสัตว์ประหลาดตัวจริง ฉันมองไปที่ไดร์ฮาร์ด

แต่น่าตกใจที่ไดร์ฮาร์ดไม่ทำอะไรเลย

บางทีเขาอาจไม่ได้คิดว่าฉันเป็นภัยคุกคามต่อเขาเลยด้วยซ้ำ

[ ฉันเป็นผู้กล้าไม่ได้… ]

ก่อนที่จะรู้ตัว น้ำตาก็ไหลออกมาจากดวงตาของฉัน

[ อย่าคิดว่าจะชนะแล้วนะ! ]

ฉันจ้องมองไดร์ฮาร์ดขณะที่ร้องไห้

 

◆ อัศวินดำคุโรกิ

มันเป็นไปตามแผนของผม

ผมสามารถปัดดาบของเธอทิ้งได้ ตอนที่เธอกำลังเผลอ

นี่เป็นวิชาที่ใช้ได้ผลหากอีกฝ่ายไม่ใส่แรงเอาไว้ที่มือเสมอ

ที่ผมใช้วิชานี้กับชิโรเนะเพราะรู้จักวิชาดาบของเคยต่อสู้ด้วยกันมาแล้วเมื่อนานมาแล้ว

ชิโรเนะที่เสียดาบไป ต่อสู้ไม่ได้อีกแล้ว ต่อไปก็คงต้องหาทางคุยกับเธอ

ผมเดินเข้าไปใกล้ชิโรเนะ

[ ฉันเป็นผู้กล้าไม่ได้… ]

ชิโรเนะพึมพำคำพูดนั้นแล้วหัวก้มลง

เท้าของผมหยุดหลังจากได้ยินคำพูดของเธอ

[ อย่าคิดว่าจะชนะแล้วนะ! ]

ชิโรเนะตะโกนคำพูดนั้นแล้วจ้องหน้าผม

เธอกำลังร้องไห้

ผมพูดอะไรไม่มากเมื่อเห็นสีหน้าของเธอที่เปอะเปื้อนไปด้วยน้ำตา

[ อีกไม่นานเรย์จิคุงจะต้องมาจัดการนายแน่! ]

ลมหายใจของเธอเต้นระรัวขณะที่ตะโกนออกมาเสียงดัง

[ เรย์จิคุงน่ะเท่กว่านายเป็นพันเท่า!!! ]

คำพูดนั้นมันเสียดแทงในใจผม

มันเจ็บปวดมาก

เพราะคำพูดนั้นทำให้ผมนึกถึงคำพูดแบบเดียวกันของเธอในอดีต

เหมือนตอนที่ผมทะเลาะกับชิโรเนะเรื่องเรย์จิ

ช่วงเวลาในตอนนั้นก็เจ็บปวดเหมือนกัน

ความเจ็บปวดใจในตอนนั้นยังคงเจ็บอยู่กระทั่งตอนนี้

ใช่ ผมชนะเขาไม่ได้ แม้ว่าผมจะเก่งเรื่องวิชาดาบ แต่ผมก็ชนะเรย์จิไม่ได้

หลังจากชิโรเนะตะโกนเธอก็นั่งร้องไห้อยู่ที่พื้นเสียงดัง

ผมรู้สึกเหมือนกับตัวเองทำเรื่องที่ผิดพลาดไป เมื่อเห็นชิโรเนะร้องไห้

ผมทำให้เธอร้องไห้ งั้นคนที่แย่มันก็คือผมนะสิ?

อารมณ์ของผมจมลงสู้ก้นบึ้ง

แม้ผมจะต้องบอกความจริงกับเธอ แต่ก็ไม่รู้จะบอกเธอไปว่ายังไงดี

อย่างน้อยตอนนี้เครื่องมืออัญเชิญก็พังไปหมดแล้ว ชิโรเนะก็คงจะปลอดภัยแล้ว

เรน่าเองก็บอกว่าจะไม่ทำอะไรแล้ว แต่ก็ยังน่าเป็นห่วงอยู่

[ ไม่เป็นไรนะชิโรเนะ!!! ]

[ คุณชิโรเนะ!! ]

ขณะที่ผมกำลังขบคิดเรื่องราวต่างๆ เรย์จิก็มา

[ ร-เรย์จิคุง… ]

ชิโรเนะที่ร้องไห้ ยิ้มได้อีกครั้งเพราะเห็นเรย์จิ

พอเห็นฉากนั้นเข้า ทำเอาผมอยากจะร้องไห้

[ แก- !! ออกไปห่างๆ ชิโรเนะนะ!! ]

เรย์จิพยายามจะดึงดาบออกมา

เขาช่างเหมือนกับเจ้าชายที่มาช่วยเจ้าหญิงเมื่อตอนลำบาก

ถ้างั้น ตัวร้ายอย่างผมคงไม่มีทางเลือกนอกจากต้องหายไป

ผมเดินถือดาบแล้วตรงไปที่ทิศตรงข้ามกับเรย์จิและชิโรเนะ

โดยไม่สนใจเรย์จิที่กำลังงุงงงอยู่ข้างหลัง

ขณะที่ผมเดิน ที่มือของผมก็มีเปลวไฟสีดำปรากฏขึ้น

ราวกับเปลวไฟสีดำนั้นมันออกมาจากก้นบึ้งของจิตใจของผมเอง

ผมขว้างเปลวไฟสีดำไปยังเพดานของวิหารจนมันละลาย ทำให้เกิดหลุมขนาดใหญ่แต่ไม่มีฝุ่นตกลงมาเลย

ผมโดดขึ้นไปและใช้เวทมนตร์บินเพื่อกลับไปที่นากอล

ดินแดนที่มืดมิดคงเหมาะกับผมมากกว่า

ผมไม่สนใจแล้วว่าพวกเทพจากเอลีอัสจะมาพบเข้า ตอนที่ผมใช้เวทมนตร์บิน

ร่างกายอันอ้างว้างของผมล่องลอยภายใต้แสงจันทร์อย่างเดี่ยวดาย