อัศวินดำ - ตอนที่ 30

◆ ราชาปีศาจโมเดส

[ ไม่จริง นี่เทพแห่งความตายซัลคิซิสยังมีชีวิตอยู่งั้นเหรอ… ]

เมื่อลอร์ดไดร์ฮาร์ดกลับมาที่นากอล ข้าก็ได้ยินเรื่องของซัลคิซิสจากเขา

ซัลคิซิสคือชายที่ของลูกน้องของแม่ข้า

แม่ของข้าครั้งนึงเคยพยายามจะทำลายโลกใบนี้จึงถูกเรียกว่าผู้ทำลายล้างพระเจ้าหรือราชาปีศาจแห่งการทำลายล้าง

แต่ตัวข้าไม่อยากทำลายโลกใบนี้จึงแปรพักต์ไปอยู่ฝ่ายโอดิน ซึ่งเป็นราชาเทพของฝ่ายศัตรู

แม่ของข้าถูกล้มลงได้ด้วยฝีมือของโอดินและลูกชายของตัวเองซึ่งก็คือข้า หลังจากนั้นดินแดนแห่งนี้จึงกลายเป็นดินแดนต้องสาปและถูกปกปิดไว้ในความมืดมิด ดินแดนต้องสาปนั้นมีชื่อว่านากอล

เขาควรจะตายไปแล้ว แต่ไม่คิดเลยว่าจะยังไงมีชีวิตอยู่

[ เจ้านั้นวางแผนคิดจะทำอะไรกันแน่… ]

เขาเป็นลูกน้องของแม่ข้า ผู้นำภัยพิบัติมาสู่โลกใบนี้

[ แต่ฝ่าบาท พลังของซัลคิซิสไม่ได้ผลกับฝ่าบาทอยู่แล้ว ควรจะกลัวด้วยรึครับ? ]

ข้าพยักหน้าให้ลูคัส

ซัลคิซิสมีความสามารถที่ทำให้พลังของผู้ที่เข้ามาในเขตแดนของเขาถูกริดรอนพลังไป

ด้วยสิ่งนั้นทำให้มีเทพมากมายตกเป็นเหยื่อของซัลคิซิส

ยกเว้นเฉพาะผู้ที่ได้รับการยอมรับจากซัลคิซิสหรือบรรดาผู้ที่ได้รับพลังจากดินแดนนากอลของแม่ข้า ซึ่งพลังนี้เองก็ไม่ได้ผลกับแม่ของข้าเหมือนกัน เพราะข้าเป็นลูกพลังของเขาก็ไม่ได้ผลกับข้าที่มีพลังของนากอลเหมือนกัน

ซัลคิซิสยังเป็นลูกน้องของแม่ข้าที่เหลืออยู่เพียงน้อยนิด แต่สำหรับข้า พวกเขาก็ถือว่าไม่มีภัยคุกคามอะไร

[ งั้นแล้วตอนนี้ลอร์ดไดร์ฮาร์ดทำอะไรอยู่รึ? ]

เขากลับมาที่ปราสาทในสภาพปางตาย แต่ยังไงก็ดูเหมือนจะนำเขากลับมาได้

ข้าไม่รู้ว่าทำไมผู้กล้าถึงอยู่ที่นั้นได้ เขาต่อสู้กับผู้กล้าและพ่ายแพ้ เพราะแท้จริงแล้วลอร์ดไดร์ฮาร์ดไม่ได้อยากเป็นศัตรูกับผู้กล้าและพรรคพวกของเขา

นี่ล่ะปัญหา ข้าคงต้องคิดหามาตรการมารับมือ เพราะหากสูญเสียเขาพวกเราก็จบสิ้น

ลอร์ดไดร์ฮาร์ดต้องการเพื่อนที่เชื่อใจได้ เพราะพลังของเขาทำให้การหาเพื่อในนากอลนั้นเป็นเรื่องยากแม้กระทั่งลอร์ดรันฟิวก็ไม่ได้ จะว่าไปลอร์ดริวฟิวถึงเขาอยู่ตัวคนเดียวเขาก็ไม่สนใจอยู่แล้ว ดังนั้นข้าจำเป็นต้องดำเนินการทันทีเพื่อเพิ่มพลังรบของนากอล

[ จัดเตรียมการเตรียมเทพธิดาให้ท่านลอร์ดไดร์ฮาร์ดทันที! ]

[ ครับ !! ]

แต่ร่างกายโดนมาซะหนักขนาดนั้น พักแค่วันเดียวจะพอเหรอ?

[ ครับ ข้าในฐานะรัฐมนตรีจะดำเนินการให้เร็วที่สุด… ]

[ ดีมาก ]

ตอนนี้จะพูดว่าเขาไม่เป็นไรก็ไม่ถูกซะทีเดียว อย่างน้อยก็อยากมอบเพื่อนให้เขาสักคน

หากจิตใจและพลังเวทไม่สัมพันธ์กัน เวทมนตร์ก็จะไม่บังเกิด แต่อย่างลอร์ดไดร์ฮาร์ดคงไม่เป็นไร

[ เอาล่ะ จากนี้ก็โล่งใจไปได้นิดหน่อย ]

ข้าพึมพำนิดหน่อย

◆ นักปราชญ์ผมดำ จิยูกิ

[ นี่ คุณจิยูกิ ฉันควรทำยังไงดี? ]

ชิโรเนะพูดขณะที่เดินไปทั่วห้อง

[ ใจเย็นหน่อยสิคุณชิโรเนะ เดินไปรอบห้องก็แก้ปัญหาอะไรไม่ได้หรอกนะ ]

หลังจากที่พวกเรากลับมายังห้องในอาณาจักรร็อก ชิโรเนะก็เดินไปทั่วห้องไม่อยู่กับที่สักทีแบบนี้

[ แต่ทำไมคุโรกิถึงมาอยู่ที่โลกนี้… ฉันไม่เข้าใจอะไรแล้ว  ]

ชิโรเนะกุมหัว

ฉันเองก็เหมือนกัน พูดตามตรง ฉันเองก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

น่าเป็นห่วงเรื่องที่ตัวจริงของไดร์ฮาร์ดก็คือเพื่อนสมัยเด็กของชิโรเนะ

ในตอนนั้นเราเกือบจะฆ่าเขาไปแล้ว

ในตอนนั้นทุกคนต่างสับสนไปหมดมีเพียงเรย์จิ

เพราะคำพูดของชิโรเนะทำให้ฉันสับสนจนขยับไม่ได้และมีเพียงเรย์จิที่เคลื่อนไหวได้และพยายามจะปล่อยเวทเทพแห่งการชำระล้างใส่เขา

ถึงจะเป็นเพื่อนสมัยเด็กของชิโรเนะเขาก็ไม่สนใจเลยสินะ

ดูเหมือนเรย์จิจะตัดสินไปว่าเจ้านั้นปลอมเป็นเพื่อนสมัยเด็กของชิโรเนะเพื่อหลอกเธอ

แต่ว่าทางริโนะก็มีดวงตาที่จับได้หากมีอะไรผิดปกติและเธอยังยืนยันเองว่านั่นคือเืพ่อนสมัยเด็กของชิโรเนะดังนั้นจึงไม่มีข้อสงสัย

แล้วเดิมที เขาจะหาเรื่องข้อมูลลักษณะหน้าตาของเพื่อนสมัยเด็กมาได้ยังไง?

ถ้าเปลี่ยนเขาให้เป็นสาวสวยแทนเรย์จิอาจจะไม่โจมตีก็ได้

ดังนั้นเลยคิดว่าเขาน่าจะเป็นเพื่อนสมัยเด็กของชิโรเนะจริงๆ

ความเป็นไปได้ที่ปีศาจตัดไปได้เลย เรย์จิยังสงสัยอยู่ว่าเขาจะเป็นตัวปลอม แต่ถึงเรย์จิจะรู้ว่าเขาเป็นตัวจริงก็ยังจะโจมตีใส่เลยล่ะมั้ง? ฉันเองก็อยากไปถามตรงๆ หรอกนะ แต่ช่างมันก่อน ช่วยไม่ได้

งั้นถ้าเขาเป็นเพื่อนสมัยเด็กของชิโรเนะตัวจริงเสียงจริง แล้วเขามาอยู่ที่โลกนี้ได้ยังไง?

[ มีคนถูกอัญเชิญไปอยู่ฝ่ายราชาปีศาจ… ]

ฉันพึมพำ

ความจริงมีเพียงอย่างเดียวเท่านั้น

[ งั้นเขาก็คือโจ๊กเกอร์ ]

ฉันพยักหน้าให้คำพูดของชิโรเนะ

[ มันเป็นเรื่องธรรมดาที่เขาจะถูกอัญเชิญมาด้วยเวทมนตร์บางอย่าง ]

ถ้าด้วยวิธีนี้ก็มีความเป็นไปได้ที่เขาจะกลายเป็นอัศวินดำ

[ เรื่องพรรค์นั้น… ]

ใบหน้าของชิโรเนะเปลี่ยนเป็นสีซีด

ฉันประหลาดใจที่ชิโรเนะสีหน้าซีดได้ขนาดนั้น เพราะสำหรับชิโรเนะถึงจะไม่มีความรู้สึกพิเศษอะไรให้แต่เขาก็ยังเป็นคนที่รู้จักกันตั้งแต่เด็กๆ ดังนั้นเมื่อรู้ความจริงว่าตัวจริงของไดร์ฮาร์ดคือเขา ท่าทางของเธอจึงแปลกไปถนัดตา

น่าจะใจเย็นให้มากกว่านี้หน่อยนะ

[ น่า คุณชิโรเนะ จะห่วงเรื่องนั้นไปตอนนี้ก็ไม่ได้อะไรขึ้นมา ดังนั้นคิดอย่างใจเย็นวิธีที่จะทำให้เขากลับมาเป็นเหมือนเดิมดีกว่า ]

ฉันเอามือไปวางบนไหล่ของชิโรเนะ

[ ค่ะ… ]

ชิโรเนะพยักหน้า แต่ก็ยังรู้สึกกระวนกระวายใจ

มาคิดถึงเรื่องในอนาคตดีกว่า

ในแง่นี้เขาก็คือตัวประกัน ดังนั้นเป็นไปไม่ได้ที่จะโจมตีนากอลตรงๆ

ถึงตัวประกันชายจะไม่มีค่าอะไรในสายตาเรย์จิ แต่ถ้าเรย์จิไปโจมตีนากอลแบบสิ้นคิด พวกนั้นอาจจะฆ่าเขาก็ได้ 

และยังมีปัญหาอื่นอีก ถ้าในกรณีที่เขามาโจมตีทางเราเอง ในกรณีนั้นฉันเองก็คงช่วยอะไรไม่ได้

ชิโรเนะมีความผูกพันธ์กับเพื่อนสมัยเด็กคนนั้นมากกว่าความสัมพันธ์กับเรย์จิซะอีก จึงไม่ใช่คนที่จะตัดความสัมพันธ์ทิ้งไปได้

ถึงจากที่ชิโรเนะบอกมาคือเขาอ่อนแอมาก แต่นั้นมันห่างไกลจากคำว่าอ่อนแอเลยนะ

เพราะเขาสามารถสู้กับเราทุกคนได้และยังมีพลังเวทมหาศาล การที่จะทำให้เขากลับมามีสตินั้นคงจะยากมาก

ดังนั้นควรคิดถึงแผนการไว้

จะว่าไปแล้วจะมีเรื่องคนจากโลกเราถูกอัญเชิญมาโลกนี้เยอะไปรึเปล่า?

คิดดูแล้วเรื่องชายสวมหน้ากากที่ห้องใต้ดิน ถ้าเราร่วมมือกับเขาก็น่าจะจัดการเจ้าหมอนั้นได้สบายเลยล่ะ แต่เขากลับเอาแต่ซ่อนตัว นั่นน่าจะมีเหตุผลอะไรสักอย่าง

ยังมีเรื่องลึกลับที่เราไม่รู้อีกมาก

[ มีเรื่องต้องตรวจสอบอีกหลายเรื่องเลยนะ… ]

ทางฉันเองก็ไม่รู้จะทำยังไงต่อ เพราะไม่ใช่แค่ชิโรเนะที่มึนงงกับเรื่องราวที่เกิดขึ้น ฉันเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน

ตรงหน้าฉัน ชิโรเนะก็ยังคงเดินไปมาทำตัวกระสับกระส่ายอยู่

ฉันได้แต่ถอนหายใจ

◆ เทพธิดาแห่งปัญญาและชัยชนะ

[ ท่านเรน่าดูเหมือนอัศวินดำจะได้เขาราชันย์มังกรศักดิ์สิทธิ์ไปแล้วค่ะ ]

เนียร์รายงานฉัน

[ เขาถูกเอาไปแล้ว… ]

ฉันถอนหายใจ

ตั้งแต่ค่ำคืนนั้นแห่งความผิดพลาดนั้นฉันก็เอาแต่ร้องไห้อยู่ในห้องของตัวเองที่เอลีอัส

ยาเสน่ห์นี้ไม่สามารถลบล้างด้วยผลจากภายนอกได้ นอกเสียจากการต้านทานเวทมนตร์ของร่างกายเท่านั้น

โชคดีที่แค่เพียงชั่วข้ามคืนผลของยาเสน่ห์ก็หายไปแล้วต้องขอบคุณความต้านทานเวทมนตร์มหาศาลของตัวฉัน

ดังนั้นในหัวฉันไม่ได้คิดเลยสักนิดว่า จะเอาปลอกคอสวมให้เขาแล้วพาไปเดินเล่นเอ่ย จะไปทานอาหารกันสองต่อสองเอ่ย หรือจะร่วมมือกับเขา ฉันไม่ได้คิดอะไรแบบนั้นในหัวเลย แน่นอน ไม่ได้คิดอยู่จริงๆ นะ

ก็ได้ๆ ในหัวฉันมีแต่เรื่องของเขา ถ้าตอนนี้ฉันมีสร้อยอยู่กับตัวล่ะก็นะ แต่มันก็คงอยู่กับเขาแน่ๆ

และยังผิดพลาดที่ถูกเอาเขาราชันย์มังกรศักดิ์สิทธิ์ไปได้อีก

เพราะจู่ๆ ฉันก็กลับไปที่เอลีอัส วาลคิเรียที่เห็นท่าทางผิดปกติจึงกลับมาด้วย เป็นผลให้เขาราชันย์มังกรศักดิ์สิทธิ์ถูกเอาไปได้

แบบนี้เขาก็จะสร้างเทพธิดาจากผมของฉันนะสิ

ไม่ไหวเลยนะ ทำไมถึงต้องเทพธิดาตัวปลอมด้วยล่ะ? ทั้งที่ตัวจริงก็อยู่ตรงนี้แล้วแท้ๆ

[ มีฉันอยู่ทั้งคน ยังไปมองเทพธิดาตัวปลอมอีกนะ!! ]

ฉันพูดออกไปโดยไม่ได้ตั้งใจ

ทำให้เนียร์มีใบหน้าประหลาดใจ

[ เอ่อ… ท่านเรน่า…]

[ ไม่มีอะไร ขอบคุณสำหรับรายงาน ไปทำงานต่อแล้วได้เนียร์ ]

เมื่อฉันพูดอย่างนั้น เนียร์ก็ออกจากห้องไป 

เหลือแต่เพียงฉันในห้อง

ฉันรู้สึกกระสับกระส่ายและหัวใจก็เต้นแรง นี่ยังดีที่ใบหน้าของฉันพวกวาลคีเรียไม่ได้สังเกต

แน่นอน ฉันรู้สาเหตุดี เพราะฉันจินตนาการถึงในตอนนั้น

[ ฉันไม่ยอมให้มันจบลงแบบนี้หรอก เตรียมตัวเตรียมใจซะเถอะคุโรกิ! ]

ฉันประกาศคำพูดนั้นออกมาพร้อมกับมองไปทางนากอล

◆ อัศวินดำคุโรกิ

เด็กสาวตรงหน้าผม

เด็กสาวที่มีทรงผมสลวย

เธอคือเทพธิดาคนใหม่ที่ถูกสร้างจากเขาของราชันย์มังกรศักดิ์สิทธิ์ที่เป็นวัตถุดิบสุด้าย

แม้เพียงเกิดมาเท่านั้น เธอเป็นเทพธิดาที่งดงามมากเหมือนเรน่า มีเส้นเผมที่สวยและมีสีเหมือนราชันย์มังกรศักดิ์สิทธิ์ที่เป็นหนึ่งในวัตถุดิบ

ดูจะตัวเล็กกว่าเรน่ากับโมน่าแต่ขนาดหน้าอกก็เหมือนกัน

[ สำเร็จ!! ]

ผมเผลอโพสท่าออกไปโดยไม่รู้ตัว ทำให้ร่างกายที่มีแผลเจ็บขึ้นมา

[ เจ็บๆ … ]

ผมพยายามเคลื่อนไหวตัวเบาๆ แม้ว่าแผลจะรักษาหายแล้ว แต่ก็ยังยากที่จะขยับร่างกาย

แต่เรื่องนั้นผมอยากให้มันเป็นความลับที่สุดเท่าที่ทำได้

ผมจำเรื่องที่ภูเขานั้นได้ดี

พวกเขาหัวเราะร่ากันอย่างมีความสุข

เรย์จิต่างถูกอ้อมล้อมด้วยรอยยิ้มอันสดใสของสาวๆ รวมถึงชิโรเนะก็ยังมองเขาด้วยดวงตาเปล่งประกาย

ผมที่ทำขยับร่างกายไม่ได้ จึงได้แต่มองพวกเขา

เรย์จิถูกอ้อมล้อมด้วยสาวสวยมากมาย นั่นมันน่าอิจฉาจริงๆ เลยน้า

ผมไม่ต้องการมากนักหรอก แค่คนเดียวก็พอแล้ว แค่อยากได้ผู้หญิงที่จะอยู่เคียงข้าง

และเธอคนนั้นก็อยู่ตรงหน้าผม

เทพธิดาตัวน้อยจ้องมองด้วยสายตาแปลกๆ

[ เพราะเป็นโคลนนิ่งของเรน่า ดังนั้นผมจะตั้งชื่อเธอว่าคุนะ ]

ผมลูบหัวคุนะ

[ คุนะ? ]

คุนะเอียงหัว

[ ใช่แล้วชื่อของเธอคือคุนะ ผมชื่อคุโรกิ ยินดีที่จะรู้จักนะคุนะ ]

คุนะจ้องมองมาที่ผม

[ คุโรกิ ]

คุเระเรียกชื่อผมด้วยเสียงน่ารัก

ด้วยคำพูดนั้นทำให้หนามในใจของผมราวกับหายไป เพราะผมไม่มีอะไรต้องกังวลอีกแล้ว

ผมมองคุนะ

ดวงตาอันงดงามของคุนะก็จ้องมองมาที่ผมเหมือนกัน