อัศวินดำ - ตอนที่ 4

◆ หนึ่งในสหายของผู้กล้า ซาเคะ จิยูกิ

 

[ ดีขึ้นนิดหน่อยแล้วค่ะรุ่นพี่จิยูกิ ]

 

ซาซากิ ริโนะ หรือชื่อเล่นริโนะ กำลังเต้นไปมาอยู่รอบๆ

 

เพราะริโนะชอบการเต้นและการร้องเพลงมาก เดิมทีเธอมีแผนว่าจะไปเป็นนางแบบด้วยการเต้นและการร้องเพลงด้วยนะ

 

คงเพราะแบบนั้นล่ะมั้ง พอเธอรู้สึกตัวก็โดนเรียกว่าเทพแห่งการเต้นรำไปซะแล้ว?

 

แม้แต่อยู่ในเมืองเธอยังเต้นเลย นั้นล่ะทำให้เธอเด่นมากไม่ว่าจะอยู่ที่ไหน

 

ปัญหาก็คือกระโปรงสั้นๆ ที่เธอชอบใส่นี่ล่ะน้า

 

เพราะแบบนี้ไงล่ะ ถึงได้มีบ่อยครั้งที่ภาพลักษณ์ของเธอไม่ค่อยดี ราวกับกำลังยั่วผู้ชายอยู่

 

ถึงฉันจะเตือนเธอไปแล้วก็เถอะ แต่ก็ดูเหมือนเธอจะไม่ได้สนใจ ดูท่าเธอคงจะชินแล้ว เลยทำราวกับไม่สนใจไปสายตาคนรอบข้างไปซะอย่างนั้น

 

ถ้าจะเป็นนางแบบก็เป็นไปไม่ได้ที่จะไม่มีใครมองเรื่องนั้นมันก็ถูก

 

แต่ถ้าฉันเป็นเธอ ฉันคงทนสภาพแวดล้อมแบบนั้นไม่ไหวแน่

 

[งั้นเหรอคะ คุณริโนะ ]

 

ฉันพยักหน้าให้ริโนะ

 

ปราสาทของราชาปีศาจอยู่ข้างหน้าอีกแค่นิดเดียว

 

ถ้าเราสามารถปราบราชาปีศาจที่อยู่ในปราสาทนั้นได้ เราก็จะได้กลับไปยังโลกเดิม

 

และยุติการเดินทางอันยาวนานนี้ลงสักที

 

[ ใช่แล้ว การเดินทางอันแสนเจ็บปวดที่ยาวนานนี้จะจบลงสักที ]

 

เสียงทุ่มๆ นั้นคือเรย์จิ

 

[ โกหกล่ะสิ ก็เห็นเรย์จิดูท่าทางสนุกกับการเดินทางมากเลยนี่นา? ]

 

[ ดูเหมือนเป็นแบบนั้นเหรอ? ]

 

เขาตอบฉันกลับด้วยเสียงหัวเราะ

 

สำหรับเขาที่ได้ฉายาว่าผู้กล้าแห่งแสง นี่อาจจะเป็นเรื่องสนุกก็จริง

 

แต่นี่ไม่ใช่แค่เขาคนเดียว

 

ริโนะหรือนาโอะก็ยังรู้สึกสนุกไปด้วย

 

ตั้งแต่เรามาที่โลกนี้ก็ผ่านไปครึ่งปีแล้ว

 

เราถูกผู้หญิงคนหนึ่งที่ชื่อเรน่าอัญเชิญมา โดยเธออ้างว่าตัวเองเป็นเทพธิดา

 

และเรน่าขอร้องให้เราปราบราชาปีศาจให้

 

สถานการณ์แบบนี้มันเหมือนกับในมังงะเลยนะ

 

ถ้าให้พูดตามความรู้สึกก็คือไม่สบอารมณ์เอาซะเลย นี่มันเป็นการลักพาตัวชัดๆ ในใจของฉันบอกับฉันว่ายกโทษให้เธอไม่ได้

 

แต่เรน่าบอกกับเราว่า ถ้าไม่ยอมทำตามก็ไม่อาจกลับไปยังโลกเดิมได้

 

สุดท้ายเลยต้องรับขอร้องสาวสวยที่ชื่อเรน่าและช่วยเธอไปจัดการพวกปีศาจ

 

ท้ายที่สุดแล้วเด็กผู้หญิงคนอื่นก็เป็นเหมือนกัน

 

จนตอนนี้มีแต่ฉันที่ไม่สบอารมณ์กับสถานการณ์ในตอนนี้ ซึ่งเรย์จิ นาโอะ ริเนะ ต่างสนุกกับการเดินทางราวกับตัวเองอยู่ในโลกเกมซะแบบนั้น

 

และนั่นคือจุดเริ่มต้นของการผจญภัยของพวกเรา

 

ตอนแรกฉันกังวลมาก

 

ว่าเราจะใช้ชีวิตในโลกนี้ได้มั้ย

 

แต่ความกังวลนั้นก็หายไปแทบในทันที

 

เพราะในโลกนี้แข็งแกร่งมาก

 

ตั้งแต่มาที่โลกนี้ พลังกายของเราก็ราวก้าวกระโดดไปมากอย่างไร้เหตุผล

 

จากการสังเกตของฉัน ดูเหมือนพลังของพวกเราจะเพิ่มขึ้นตามสัดส่วนความสามารถเดิมของโลกดั้งเดิมของเรา

 

เพราะเดิมทีเรย์จิและนาโอะ ที่โลกเดิมก็มีความสามารถของกายสูงที่สุดในหมู่พวกเรา ทำให้ในโลกนี้พวกเขาเองก็แข็งแกร่งไปด้วย

 

แม้แต่ซาโฮโกะที่แต่เดิมร่างกายอ่อนแอที่สุดในหมู่พวกเขา ตอนนี้เธอสามารถทุ่มผู้ชายตัวโตๆ ในโลกนี้ได้อย่างสบาย

 

ยังมีอีกเรื่องที่สุดยอด

 

ดูเหมือนว่าในโลกนี้จะมีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่ใช้เวทมนตร์ได้

 

และในกลุ่มเราทุกคนสามารถใช้เวทมนตร์ได้ และยังสามารถใช้เวทมนตร์ระดับสูงสุดที่คนบนโลกนี้ใช้ไม่ได้ด้วยนะ

 

หากจัดอันดับคนที่มีพลังเวทมนตร์มากที่สุดในหมู่พวกเราก็คือฉัน ซาโฮะโกะ เรย์จิสูงที่สุด โดยน้อยที่สุดคือนาโอะ

 

ฉันไม่รู้หรอกนะว่าทำไมในโลกเดิม เราถึงใช้เวทมนตร์ไม่ได้

 

แต่ก็ใช่ว่าเราจะสามารถใช้เวทได้ทุกธาตุ

 

เช่นทางฉันไม่เก่งเวทไฟฟ้ากับเวทไฟ ทางด้านนาโอะเองก็ไม่เก่งเวทฮีลเหมือนกับซาโฮโกะ กลับกันริโนะกับซาโฮะโกะไม่สามารถใช้เวทมนตร์เคลื่อนย้ายได้

 

รินะเป็นผู้ใช้เวทสายวิญญาณและซาโฮโกะเป็นผู้ใช้เวทฮีล ทางด้านนาโอะเป็นผู้ใช้เวทเหมือนในเกม ฉันเองก็เป็นผู้ใช้เวทสายพลังเวท

 

พวกเราสามารถใช้พลังได้อย่างอิสระและกลายเป็นคนที่แข็งแกร่งที่สุดในโลก

 

โดยเฉพาะเรย์จิที่เป็นผู้กล้าแห่งแสง พลังของเขาช่างน่ากลัว ซึ่งถึงแม้เรา 5 คนจะร่วมมือกันก็ไม่อาจเอาชนะเขาได้

 

ดูเหมือนแค่พลังของเขาคนเดียวก็สามารถเทียบได้กับเทพโอดินแล้ว

 

แม้ว่าจะอยู่ในสถานที่ที่อันตรายสำหรับเด็กผู้หญิงแบบนี้ การที่มีเรย์จิอยู่ด้วยต้องขอบคุณจริงๆ

 

และการเดินทางนี้จะจบลงในอีกไม่ช้าแล้ว

 

สำหรับฉันมันก็ดีไปล่ะนะที่เรามีความสามารถโกงๆ แบบนี้ติดตัวมา

 

แม้ว่านี่จะเป็นสถานการณ์ผิดแปลกไปบ้าง แต่ขอแค่ส่งพวกเรากลับไปยังโลกเดิมฉันก็ไม่ต้องการสิ่งตอบแทนแล้ว

 

เรย์จิเองก็คงไม่เรียกร้องอะไรหรอกเพราะเขายอมรับคำขอของเรน่าด้วยตัวเองแต่ว่านะ จะไปเรียกร้องค่าตอบแทนทีหลังก็ไม่เสียหาย

 

บางทีความอ่อนหัดของเรย์จิอาจจะเข้าทำร้ายเขาเข้าสักวัน ไม่ช้าก็เร็วนั้นล่ะ

 

ฉันเคยคิดว่าเขาคงใจดีแบบนี้กับผู้ชายด้วย แต่กลายเป็นว่าถ้าเป็นผู้ชายเขาจะไม่สนใจใยดีเลย

 

เขาเคยพูดไว้ว่า ถ้าเป็นลูกผู้ชายก็ต้องแก้ปัญหาด้วยตัวเอง เพราะเหตุนั้นล่ะเขาถึงได้ช่วยแต่ผู้หญิงเท่านั้น

 

จากสายตาของฉัน เห็นเขาช่วยแค่เด็กผู้หญิงน่ารักเท่านั้น แต่ดูท่าว่าฉันจะแค่คิดไปเองล่ะมั้ง

 

[ เห็นปราสาทราชาปีศาจแล้ว ]

 

นาโอะที่เพิ่งไปสอดแนมกลับมารายงานสถานการณ์

 

เธอเป็นเอซของชมรมกีฬา ในหมู่พวกเขาคนที่มีความสามารถทางกายสูงพอๆ กับเรย์จิก็มีเธอนี่ล่ะ

 

แม้ว่าในโรงเรียนเธอจะถูกเรียกว่าคนป่าเถือนแต่พอรู้จักเธอแล้ว เธอก็เป็นคนน่ารักดี

 

ตามธีมของเกม อาชีพของเธอคือโจร (Thief) หรือเรนเจอร์นั่นเอง มันช่างน่าหัวเราะที่อาชีพนี้มันเข้ากับเธอได้เป็นปี่เป็นขลุ่ย

 

[ สถานการณ์เป็นยังไงบ้างคุณนาโอะ? ]

 

[ อืมม ไม่มีกับดักเลยล่ะ เหมือนจะไม่มีทหารคอยป้องกันด้วยซ้ำ คิดว่าผ่านไปได้สบายๆ ได้เลย ]

 

[ นี่มันเป็นที่มั่นสุดท้ายของศัตรูเชียวนะ มันไม่แปลกเหรอ? ]

 

[ หรือว่าพวกมันำลังกลัวเราอยู่กันแน่? ]

 

ริโนะพูดในแง่ดี

 

[ บางทีเรื่องมันอาจจะง่ายกว่าที่คิดก็ได้ ไม่มีทหารคอยปกป้องราชาปีศาจใช่มั้ยล่ะ? หมายความว่าเราไม่ต้องจัดการชายที่เรียกตัวเองว่าอัศวินดำเมื่อวันก่อนแล้ว แม้จะมีรูปร่างแบบนั้น แต่อัศวินดำคนนั้นอาจจะเป็นปราการสุดท้ายของพวกเขาเลยก็ได้…. ]

 

ชิโรเนะพูดขึ้นด้วยสีหน้ามั่นใจ

 

ทางบ้านของชิโรเนะเปิดโรงฝึกเคนโด้อยู่ ดังนั้นเธอเลยพอจะรู้วิชาเคนโด้อยู่บ้าง

 

ในโลกนี้เธอถือว่าเป็นนักดาบระดับโลกเลยล่ะ คนที่แข็งแกร่งรองจากเรย์จิก็คือเธอคนนี้นี่ล่ะ ถ้าเป็นการต่อสู้กันโดยไม่ใช้เวทมนตร์ล่ะก็นะ

 

ตอนที่เธอเห็นสู้นั้นราวกับตุ๊กตาที่มีผมหางม้ากำลังเต้นรำอยู่

 

และเพื่อให้เคลื่อนไหวตัวได้สะดวกขึ้น ชิโรเนะถึงได้สวมชุดเกราะเบา

 

เดิมทีเรย์จิเคยแนะนำว่าให้เธอใส่ชุดเกราะบิกินี่ด้วยซ้ำ แต่ก็ตามคาดนั้นล่ะ เธอปฏิเสธในทันที

 

พอพูดถึงเธอแล้วก็นึกถึงเรื่องอัศวินดำที่เราต่อสู้ด้วยเมื่อสี่วันก่อน

 

ตอนนั้นเพราะเรย์จิกำลังต่อสู้อยู่อีกด้านโดยเหลือเพียงพวกเรา จึงเป็นสถานการณ์ที่น่าวิตกมากที่เราต้องต่อสู้โดยไม่มีเรย์จิ

 

เพราะชายที่ชื่อรันฟิวนี่ล่ะมั้ง เขาเป็นหัวหน้าของพวกมอนสเตอร์แล้วก็มีพลังมหาศาล โดยฝีมือการใช้ดาบของเขาพอๆ กับชิโรเนะและพลังต้านทานเวทมนตร์สูงมาก จนทำให้พวกเราเข้าจนมุม

 

แต่ในตอนนั้นเองเรย์จิที่เห็นว่าเรากำลังแย่ก็รีบตรงดิ่งเข้ามาช่วยเราเอาไว้ทัน รันฟิวหนีไปแบบไม่คิดชีวิต

 

โดยการโจมตีของอัศวินดำเกือบทั้งหมดถูกทำลายให้หายไปด้วยการโจมตีของเรย์จิ

 

[ ทั้งที่พวกเราก็คิดว่าตัวเองเก่งพอตัวแล้ว แต่ว่า… ]

 

ซาโฮโกะพูดออกมา

 

เธอเป็นคนไม่ค่อยพูดนัก

 

แต่ก็เป็นเด็กที่ใจดีและอ่อนโยน เมื่อบาดเจ็บหรือมีใครเปนโรคอะไรเธอก็จะรักษาให้

 

จนถูกขนานนามว่า “เซนต์แห่งการรักษา”

 

[ ค่ะ ถ้าเขาไม่มีพลังต้านทานเวทจนน่ารำคาญแบบนั้น พวกเราก็น่าจะจัดการเขาได้สบายเลยแท้ๆ ]

 

ฉันพูดเห็นด้วยกับซาโฮโกะ

 

[น่า เดี๋ยวเราก็รู้วิธีรับมือกับเขาเอง ไปกันเถอะทุกคน!!]

[[โอ้!!]]

 

ริโนะกับนาโอะพูดด้วยเสียงดังตอบรับคำพูดของเรย์จิ

 

เรากำลังก้าวเข้าไปในปราสาทราชาปีศาจ

 

ไม่กี่นาทีต่อมา

 

เราก็มาถึงประตูหลักของปราสาทโดยไม่พบอุปสรรค์ใดเลย

 

ไม่มีทหารคอยปกป้อง มีแค่เพียงชายที่สวมเกราะสีดำอยู่เพียงคนเดียว

 

[อัศวิน… ดำ?]

 

แม้ว่าจะมองไม่เห็นใบหน้าของเขา แต่ก็ยังมองเห็นผมของเขาที่โผล่ออกมาข้างนอกหมวก ดูเหมือนว่าอัศวินดำคนนี้จะไม่ใช่รันฟิว

 

แต่ทำไมถึงมีเพียงเขาคนเดียวที่อยู่ที่นี่

 

ทุกคนต่างเอียงหัวสงสัย ยกเว้นแค่ฉัน

 

อัศวินดำแค่คนเดียว ไม่ใช่คู่มือของพวกเราหรอก

 

นี่ราชาปีศาจคิดอะไรอยู่

 

อัศวินดำจับดาบของเขาขึ้นมา

 

[ ชื่อของข้าคืออัศวินดำไดร์ฮาร์ด! ผู้กล้าเรย์จิเอ๋ย ข้าขอท้าดวลกับเจ้า!! ]

 

◆ ชายหนุ่มนามคุโรกิที่ผันตัวกลายเป็นอัศวินดำ

 

[ ชื่อของข้าคืออัศวินดำไดร์ฮาร์ด! ผู้กล้าเรย์จิเอ๋ย ข้าขอท้าดวลกับเจ้า!! ]

 

ผมกำลังยืนอยู่ตรงหน้าพวกเขาและแนะนำตัวเอง ขณะที่ตัวเองสวมชุดเกราะสีดำสนิทไปทั้งตัว

 

ผมตวัดดาบที่มือของผม

 

นี่คือดาบต้องสาปที่โมเดสมอบให้ผม โดยความคมของดาบนั้นจะขึ้นอยู่กับพลังเวทมนร์ของผู้ที่ถือครอง

 

ใบดาบสีดำที่มีลวดลายสีแดงไหลผ่านผิวดาบสะท้อนจนเกิดสีหลากหลาย

 

ความรุ้สึกเวลาจับดาบจริงช่างต่างกับตอนที่จับดาบไม้เหลือเกิน

 

มันใกล้เคียงกับคาตานะที่ผมเคยจับในญี่ปุ่นก็ว่าได้

 

ใบดาบที่เปลือยเปล่าต่างจากคาตานะ แค่เพียงตวัดดาบก็สามารถฆ่าคนได้

 

สุดท้ายแล้วผมก็ปฏิเสธคำขอร้องของโมเดสไม่ได้

 

เพราะความสงสารเขาด้วย

 

แล้วตอนแนะนำตัวว่าชื่อไดร์ฮาร์ดน่ะนะ ขนาดผมยังเผลอหัวเราะไปเลย

 

ไดร์ฮาร์ดนั้นคือชื่อของตัวร้ายในอนิเมะที่ผมเคยดูเมื่อนานมาแล้ว

 

เขาเป็นคนที่ตัวตลกที่มีความภาคภูมิใจสูง ที่สามารถจัดการเหล่าผู้กล้าได้อย่างง่ายดายเลยล่ะ

 

ดังนั้นผมคิดว่าชื่อนี้ล่ะเหมาะแล้ว

 

ที่ผมแนะนำตัวด้วยชื่อของตัวร้ายในอนิเมะ เพราะผมไม่อยากให้ใครจำผมได้โดยเฉพาะชิโรเนะ

 

ทั้งเกราะหัวนี้โมเดสก็เป็นคนมอบให้ผมเองเพื่อใช้ปกปิดตัวเองและใช้ป้องกันตัว โดยให้ผมเป็นอัศวินดำที่สวมหมวกแบบคลุมทั้งหน้าไว้

 

แค่นี้ชิโรเนะก็จำผมไม่ได้แล้วล่ะ

 

ดูเหมือนว่าหมวกนี้จะมีเวทมนตร์ที่ทำให้แม้จะสวมหมวก พวกเขาก็ยังได้ยินเสียงชัดเจน

 

และเวทมนตร์ยังทำให้เสียงของผมเปลี่ยนไปนิดหน่อยด้วย

 

เสียงที่ผมได้ยินยังปกติ แต่ที่คนอื่นได้ยินจะต่างกัน ตราบเท่าที่ผมสวมหมวกเกราะนี้อยู่

 

และอัญมณีสีแดงที่ติดอยู่ที่ดวงตาของหมวกเกราะนี้จะช่วยปกป้องดวงตาของผมจากเวทมนตร์ที่ทำให้แสบตาได้

 

นอกจากนี้อัญมณีสีแดงนี้ยังมีเวทมนตร์ช่วยให้มุมมองสายตาของผมกว้างขึ้น

 

ดังนั้นแม้ผมจะสวมหมวกเกราะก็มองเห็นได้ชัดเจน

 

สาวที่มีผมยาวถึงเอว มิซุโอะอุจิ จิยูคิ

สาวงามตามธรรมชาติที่เป็นเพื่อนสมัยเด็กของเรย์จิ โยชิโนะ ซาโกะ

นางแบบซาซากิ ริโนะ

ผู้มีฉายาว่าสาวป่าเถื่อนแห่งโรงเรียนและยังเป็นเอซของชมรมกีฬา โทโดโรกิ นาโอมิ

แล้วก็เพื่อนสมัยเด็กของผมอาคามิเนะ ชิโรเนะ

 

พวกเธอต่างเป็นสาวงามของโรงเรียนทั้งนั้น โดยพวกเธอต่างยืนรายล้อมเรย์จิ

 

ซึ่งตอนนี้ชิโรเนะกำลังยืนอยู่ข้างเรย์จิ

 

พูดตามตรงผมไม่อยากเห็นเธอมายืนอยู่ข้างเรย์จิเลย

 

โอ้ยยย ไม่อยากเห็น

 

ไม่คิดเลยว่าตัวผมจะได้มาเห็นภาพนั้นเข้าในวันนี้

 

ผมมองไปที่เรย์จิ

 

ลวดลายสีทองที่ถูกแกะสลักไว้บนเกราะสีขาวบริสุทธิ์ของเขา

 

โดยเขาสวมสร้อยสีทองที่มีอัฐมณีสีฟ้าฝังอยู่บนหัว

 

มีเสื้อคลุมสีแดงเข้มที่ดูหรูหราติดอยู่ที่ด้านหลัง

 

ช่างเป็นภาพลักษณ์ที่เหมาะกับผู้กล้าแห่งแสงที่ถูกเทพธิดาอัญเชิญมาจริงๆ

 

ถ้าพูดตามความรู้สึกของผมก็คือโครตเท่เลยอ่ะ

 

ตรงกันข้ามกัน ผมเป็นลูกน้องของราชาปีศาจ แล้วผมยังอยู่คนเดียว ไม่มีใครยืนอยู่ข้างเดียวกันเลยสักคน

 

ไอ้ความแตกต่างนี่มันอะไรฟ๊าาา เรื่องมันน่าเศร้าจนผมชักอยากจะร้องไห้

 

[ ทุกคนหลบไปก่อน ]

 

ตาดคาดเรย์จิบอกให้สาวๆ ถอยไปก่อน

 

ดูเหมือนเขาจะอยากต่อสู้แบบหนึ่งต่อหนึ่งกับผม

 

พอมายืนอยู่ต่อหน้าเขาผมก็เริ่มรู้สึกกดดัน

 

ผมเริ่มเสียใจกับการตัดสินใจของตัวเองแล้วสิ

 

ทำไมผมถึงได้ท้าไปกันนะ

 

นี่มันไม่ใช่แค่การดวล แต่เป็นการเป็นต่อสู้ที่เดิมพันด้วยชีวิต

 

แล้วผมก็ยังไม่อยากตายสักหน่อย

 

ผมกลัวตาย

 

กลัวว่าจะถูกฆ่าอย่างน่าสมเพซ

 

เดิมทีผมมันก็แค่ไอ้โง่คนนึงล่ะนะ

 

ถ้าตอนนี้ผมจับดาบแล้วขอร้องให้เขาให้อภัยจะยังทันไหมนะ

 

แต่ทำไมกัน ทำไมมือของผมถึงจับดาบเอาไว้แน่น

 

เรย์จิตวัดดาบ

 

ใบดาบของเขาเกิดประกายส่องแสง ดูเหมือนว่าดาบของเรย์จิเองก็จะมีเวทมนตร์อยู่เหมือนกัน

 

[ ฉันจะจบการต่อสู้นี้ด้วยดาบเดียว ]

 

เรย์จิยิ้มแบบสดใส นั้นเป็นรอยยิ้มที่เชื่อมั่นว่าตัวเองจะไม่มีวันแพ้แน่นอน

 

นี่มันเป็นครั้งที่สองแล้วที่ดวลกับเรย์จิ แต่ผมคิดว่าผมเพิ่งเคยเห็นรอยยิ้มแบบนี้ของเขาเป็นครั้งแรก

 

พวกเราจ้องหน้ากันมานานหลายวินาที

 

[ ถ้านายไม่เข้ามา ฉันจะเข้าไปเอง!! ]

 

คนแรกที่ขยับก่อนก็คือเรย์จิ

 

เรย์จิเตะพื้นเพื่อให้ระยะห่างระหว่างเราใกล้ขึ้น เป็นความเร็วที่มากกว่ารันฟิวอยู่มากทีเดียว

 

แต่สำหรับผมก็ไม่เห็นว่าการเคลื่อนไหวของเขาจะต่างอะไร

 

เรย์จิหายตัวไปแล้วมาปรากฏตัวที่ตรงหน้าผม

 

นี่คงเป็นการเคลื่อนไหวแบบเดียวกับที่ทำให้ผมพ่ายแพ้อย่างน่าสมเพซมาก่อน

 

ผมถือดาบไว้ในมือขวา

 

ดาบของเราเข้าปะทะกันและเกิดคลื่นกระแทก ผมหยุดการโจมตีข้อเรย์จิไวได้ เรย์จิเปลี่ยนมือจากนั้นก็หันเอวขณะที่ผมสับเท้า

 

แต่พื้นที่เรย์จิยืนอยู่กลับทรุดลงไปซะงั้น-

 

[ อุ๊กก!! ]

 

ท่าทีมั่นใจของเขาหายไปตอนนี้เรย์จิอยู่ในท่ากระโดหมุนตัว..

 

โดยเคลื่อไหวคล้ายกับลิงเลยล่ะ จากมุมมองของเขามองเห็นผมเป็นยังไงกันนะ?

 

พอเรย์จิรักษาสมดุลได้เขาก็เข้ามาโจมตีจากด้านหน้าต่อ

 

แต่ไม่ยอมหรอกน่า ผมสกัดการโจมตีนั้นด้วยดาบจากนั้นก็ก้าวไปข้างหน้าโดยการสไลด์เพื่อไม่ให้เสียสมดุล

 

การสไลด์บนพื้นนี้ถือเป็นเทคนิคที่ผมเพิ่งทำได้สำเร็จหลังจากฝึกมาอย่างยาวนานและยากลำบาก

 

เรย์จิที่เสียสมดุลหันไปทางซ้าย

 

จากนั้นใบดาบของเราก็ปะทะกันอีกครั้ง

 

ทุกครั้งที่ดาบของเราปะทะกัน ในหัวผมรู้สึกโล่งไปหมด

 

เสียงใบดาบปะทะกันดังก้อง

 

[อั๊กกก!!]

 

จากนั้นเรย์จิก็ใช้การโจมตีอันหลากหลายโจมตีผม

 

มันเป็นการโจมตีที่เลอะเทอะเหมือนกับว่าเขากำลังร้อนใจ

 

ส่วนผมก็แค่กวัดแกว่งดาบไปมาปกติเพื่อปัดมันทิ้ง

 

และแล้ว ผมก็รู้สึกว่าดาบของผมมันไปฟันอะไรเข้า

 

ในตอนนั้นราวกับเวลาได้หยุดลง

 

ดูเหมือนดาบที่ผมเหวี่ยงไปจะโดนเข้าที่ไหล่ขวายาวไปถึงเอวซ้ายของเรย์จิ

 

มันเป็นบาดแผลที่ใหญ่มาก แต่ร่างกายของก็ยังไม่ขาดเป็นสองท่อน

 

เลือดมากมายไหลออกมาจากแผลของเขา

 

[ อ๊ากกก… ]

 

ใบหน้าของเรย์จิเหมือนกับกำลังบอกว่าไม่เชื่อในสิ่งที่ตัวเองเห็น

 

จากนั้นก็เขาก็ค่อยๆ ล้มลงไป

 

[เรย์จิคุง!!]

[เรย์คุง!!]

[รุ่นพี่เรย์จิ!!]

[เรย์จิคุง!!]

[เรย์จิคุง!!]

 

ทั้งห้าคนต่างกรีดร้องมาในเวลาเดียวกัน

 

จากนั้นพวกเธอก็เริ่มเคลื่อนไหวกันบ้างแล้ว

 

ผมถอยหลังไปเพราะรู้สึกได้ถึงจิตสังหารของพวกเธอ

 

และในตอนนั้นก็มีเปลวไฟขนาดใหญ่พุ่งตรงมายังที่ที่ผมเคยยืนอยู่เมื่อกี้

 

ก่อนที่ผมจะรู้ตัวลูกไฟยักษ์ก็อยู่ตรงหน้าของผมแล้ว

 

ซึ่งคนที่ใช้มันก็คือซาซากิ ริโนะ

 

[ ไปจัดการมันเลยเปลวไฟแห่งราชา !! ]

 

เธอร่ายคาถาจากนั้นลูกไฟยักษ์ก็พุ่งเข้ามาทางผม

 

ผมรู้สึกได้ถึงอันตราย จึงยื่นมือซ้ายที่ไม่ได้ถือดาบไปข้างหน้า

 

[เพลิงทมิฬ!!]

 

เปลวไฟสีดำที่ออกมาจากมือของผมช่วยปกป้องผมจากลูกไฟยักษ์ไว้ได้

 

ก็มันเป็นเวทมนตร์เดียวที่ผมรู้นี่นา

 

[ เรย์คุง! รอก่อนนะฉันจะรักษาให้เดี๋ยวนี้ล่ะ ]

 

โยชิโนะ ซาโกะรีบวิ่งไปที่ด้านข้างของเรย์จิ

 

[ ทุกคน ไปรวบตัวกันที่ข้างเรย์จิคุงเร็วเข้า! ]

 

สาวๆ ทุกคนที่ยืนอยู่ข้างเรย์จิต่างตื่นตระหนกเมื่อได้ยินเสียงมิซุโออุจิ จิยูกิ

 

[ เคลื่อนย้าย (เทเลพอร์ต) ]

 

การโจมตีจากลูกไฟยักษ์หยุดลงทันทีหลังจากได้ยินเสียงของจิยูกิ

 

และตรงหน้าผมก็ไม่มีใครอยู่เลย

 

[ ผม… ชนะเหรอ?]

 

ร่างกายของผมสั่นเทาเพราะคำพูดนั้น

 

เช่นเดียวกัน เข่าของผมทรุดไปแล้ว