อัศวินดำ - ตอนที่ 61

◆ ราชินีอสรพิษเดียดอนน่า 

วิหารบนภูเขาที่สูงที่สุดในโลกซึ่งเป็นสถานที่ศักดิ์สิทธิ์

วิหารนั้นมีคริสตัลสีฟ้าสวยงามและมีเสาหินที่ดูซับซ้อนรวมกันคล้ายกับรังนก

ที่ข้ามาที่นี่ก็เพื่อพบกับคาซ่า ผู้เป็นเจ้าของวิหารแห่งนี้

[ เดียดอนน่า ไม่คิดเลยว่าเจ้าจะมายังที่แห่งนี้ ]

คาซ่ามองมาที่ข้าขณะที่พูดออกมา

ดวงตาของเธอกำลังระวังข้าอยู่

คาซ่ากับข้าเป็นศัตรูกัน

ข้ายืนอยู่ข้างนากอลผูเป็นแม่และคาซ่ายืนอยู่ข้างโอกิสผู้เป็นพ่อ

[ ไม่จำเป็นต้องระวังตัวขนาดนั้นก็ได้คาซ่า ข้าไม่ได้มาที่นี่เพื่อหาเรื่องเจ้าหรอก ]

ตอนนี้ทั้งท่านแม่และท่านพ่อก็ไม่อยู่แล้ว มันไม่ดีนักหรอกที่จะเป็นศัตรูกับคาซ่า

คาซ่ามีพลังในการทำนายแทนที่ดวงตาที่บอด

ถ้าเป็นไปได้ ข้าก็อยากเป็นเพื่อนกับเธออยู่หรอก

[ …. ถ้างั้นข้าขอฟังธุระของเจ้าหน่อยเดียดอนน่า ที่ถ่อมาถึงที่นี่คงไม่ใช่พูดเรื่องเล็กๆ ใช่มั้ยล่ะ? ]

[ คุยกันรู้เรื่องเร็ว ข้าก็ดีใจหน่อย งั้นข้าจะไม่อ้อมค้อม มาเป็นพวกเดียวกับข้ามั้ย? ]

[ ถ้าบอกให้ข้าเป็นพวกเดียวกัน แล้วใครล่ะเป็นศัตรู? ]

[ แน่นอน ก็พวกลูกหลานของมิน่าอยู่แล้ว ]

เมื่อข้าพูดออกไป คาซ่าก็มองมาที่หน้าของข้า

[ งั้นทำไมถึงพึ่งฉุกคิดอยากเป็นศัตรูกับพวกเขากันล่ะ? ]

[ เพราะลูกสาวของเมลฟิน่า เรน่าได้อัญเชิญผู้กล้าแห่งแสงมาจากโลกอื่นแล้ว เจ้าผู้กล้านั้นสามารถสร้างดวงอาทิตย์ขึ้นมาได้ ขืนปล่อยไว้มันจะอันตรายเกินไป ]

เดิมทีโลกนี้มีเพียงกลางคืนเท่านั้น

แต่โอกิสได้สร้างดวงอาทิตย์ขึ้นมาเพื่อมิน่า-เทพธิดาผู้มาจากอีกโลก เพราะอยากให้โลกนี้สดใสขึ้น

ข้าเองก็ไม่รู้ว่าโอกิสสร้างดวงทิตย์ขึ้นมาได้ยังไง

แต่มันก็เป็นความจริงที่ว่าดวงอาทิตย์นั้นฉายแสงไปทั่วโลกใบนี้

พ่อของข้าเป็นพวกโง่เขลา ถ้าสร้างดวงอาทิตย์ขึ้นมา การมีตัวตนของมิน่าก็จะถูกนากอลผู้เป็นแม่ล่วงรู้

สุดท้ายแล้วดวงอาทิตย์ก็แตกกลายเป็นสองส่วนทำให้มีครึ่งเดียวที่ส่องสว่างได้

โอดิสเองก็มีพลังแบบเดียวกับโอกิส เขาพยายามจะฟื้นฟูดวงอาทิตย์ แต่ดูเหมือนเพราะมันมีหนักหนาเกินไปจึงทำไม่สำเร็จ

และแล้วผู้กล้าแห่งแสงก็ปรากฏตัวขึ้น

ผู้กล้าแห่งแสงมีพลังแบบเดียวกับโอกิส

ถ้าโอดิสกับผู้กล้าแห่งแสงร่วมมือกันต้องทำให้ดวงอาทิตย์กลับมาเป็นอย่างเดิมได้แน่

ถ้าเป็นเช่นนั้นโลกใบนี้ก็จะกลายเป็นของลูกหลานของมิน่า

แน่นอน ข้าไม่ยอมให้เกิดขึ้นแน่

โลกนี้จะต้องเป็นกลางคืนที่มืดสนิท

[ แต่ผู้กล้าแห่งแสงคนนั้นก็แพ้อัศวินดำ ดังนั้นข้าไม่คิดว่าเขาจะอันตรายถึงขนาดนั้นหรอก… ]

[ แต่ผู้กล้าแห่งแสงก็ยังมีชีวิตอยู่ ตราบใดที่โมเดสยังมีอัศวินดำอยู่เขาก็คงไม่ตาย แต่จากข่าวลือที่ข้าได้ยินมา อัศวินดำคนนั้นทำหน้าที่เพียงป้องกันเท่านั้น ไม่ได้คิดจะฆาผู้กล้าแห่งแสงเลย ]

[ แต่ว่า… ตอนนี้ผู้กล้าแห่งแสงก็ถูกเลวิลรุสจับตัวอยู่ไม่ใช่เหรอ? เจ้าไม่จำเป็นต้องห่วงอะไรเลยนี่เดียดอนน่า ]

ข้าส่ายหัว

[ ไม่หรอก เพราะตอนนี้บาเรียที่ขังผู้กล้าแห่งแสงไว้ได้ถูกทำลายลงแล้ว ซัลคิซิสถึงได้รับร้อนกลับไป บางทีตอนนี้เลวิลรุสคงจะตกอยู่ในอันตราย เขาถึงได้รีบไปช่วย ]

อันที่จริงข้าต้องมาที่วิหารนี้กับซัลคิซิส แต่เขาสังเกตเห็นว่าบาเรียถูกทำลาย จึงรีบกลับไปที่เขาวงกตอย่างรีบร้อน

ข้าเองก็ว่าจะไปที่เขาวงกตเช่นกัน

แต่ก่อนหน้านั้นถ้าอยากจะเห็นหน้าคาซ่าสักครั้งก่อน

[ ไม่อยากเชื่อเลยนะ ว่ากระทั่งซัลคิซิสก็อยากช่วยเลวิลรุสด้วย ]

ข้าพยักหน้า

เลวิลรุสเป็นเทพปีศาจผู้มีแต่ความโลภและเกลียดชังเทพคนอื่นและข้าเองก็ไม่ได้อยากช่วยเขานักหรอก

[ มันก็ใช่ แต่ผู้กล้าแห่งแสงซึ่งเป็นคนรักของเรน่า ดังนั้นเลวิลรุสจึงคิดว่ายกโทษให้ผู้กล้าแห่งแสงไม่ได้ที่แย่งเรน่าไป ]

เลวิลรุสเป็นคนที่ซื่อตรงต่อความปรารถนาของตัวเองและไม่ยอมแพ้ที่จะเอาเรน่ามาเป็นภรรยา เขาจึงไม่ยอมยกโทษให้เด็ดขาดที่เรน่าโดนแย่งไป ตราบใดที่มีพลังล่ะนะ

[ หืม เพราะผู้กล้าแห่งแสงเป็นคนรักของเรน่า ไม่ใช่แค่เลวิลรุสที่ไม่พอใจผู้กล้าแห่งแสงคนนั้น แต่ยังมีเทพคนอื่นด้วยสินะ ]

ข้าพยักหน้าให้คำพูดของคาซ่า

เรน่าเป็นเทพธิดาที่สวยยิ่งกว่าอิชเทีย ผู้เป็นเทพธิดาแห่งความรักและความงามซะอีก

เรน่าคงจะสวยที่สุดในบรรดาเทพธิดาทั้งหมดแล้ว

ไม่เพียงแต่ในเอลีอัสเท่านั้น แต่มีเทพมากมายที่อยากแต่งงานกับเรน่าเช่นกัน

แต่ว่าจนถึงตอนนี้เรน่าก็ยังไม่แต่งงานกับใครทั้งนั้น

แต่เพราะเธอเติบโตขึ้นมาพร้อมกับอัลฟอส เทพหนุ่มที่หล่อเหลาที่สุดในโลก เลยไม่มองหนุ่มคนอื่นเลยก็เป็นได้

ทว่าเหล่าเทพที่หลงรักเรน่านั้นก่อความวุ่นวายไปมากมายเลยล่ะ

[ ข้าเองก็ไม่รู้ว่าเธอดียังไง… แน่นอนนิสัยเองก็ไม่ได้ดีเลย ]

[ ใช่ เรน่านี่ช่างน่ารังเกียจจริงๆ ]

คาซ่าเห็นด้วยกับข้า

นิสัยของเรน่าก็แย่มาก แถมยังมีสายเลือดของเมลฟิน่าอีก

ทุกคนต่างก็สวย ไม่ใช่แค่เรน่า แต่เทพธิดาทุกคนที่มีสายเลือดของมิน่าต่างก็สวยทั้งนั้น

ข้าถึงได้รังเกียจและอยากทำลายพวกมันให้หมด

[ ไว้ข้าจะมาใหม่คาซ่า ไปคิดเรื่องที่จะมาอยู่ฝั่งข้ารึไม่ไว้ด้วยล่ะ ]

ข้าหันหลังให้คาซ่าและพูด

จากนั้นข้าก็ออกจากวิหารของคาซ่าเพื่อไปช่วยเลวิลรุส

 

 

◆ นักปราชญ์ผมดำจิยูกิ

[ จงออกมา บอนนาคอน!! ]

ตามการเรียกของเลวิลรุส จากนั้นก็มีวัวเพลิงออกมาเจ็ดตัว

บอนนาคอนคือสปิริตไฟระดับกลางที่จะใช้ไฟกับก้นที่ชี้มาโจมตีเรา เป็นการโจมตีที่เลวร้ายสุดๆ

[ ริโนะ!! ]

ฉันตะโกนด้วยเสียงตื่นตระหนก

[ เข้าใจแล้วค่ะคุณจิยูกิ! เคลฟี! ช่วยปกป้องทุกคนด้วย! ]

ริโนะอัญเชิญเคลฟีซึ่งเป็นสปิริตระดับกลางออกมา

เคลฟีสามารถอัญเชิญน้ำออกมาเพื่อป้องกันไฟได้

บอนนาคอนเองก็ไม่ถูกกับเคลฟีนักหรอก

จากนั้นบอนนาคอนและเคลฟีก็ปะทะกันและหายไป

[ เอานี้ไปกิน!! ]

นาโอะใช้บูมเมอแรงโจมตี

แต่ถึงบูมเมอแรงจะโจมตีโดนแขนของเลวิลรุสแต่มันก็ไม่ระคายผิวเลวิลรุสเลย

ร่างกายของเลวิลรุสเหมือนเกราะเวทและผิวนั้นยังแข็งเหมือนเหล็ก

การโจมตีของนาโอะคงไม่สามารถทำอะไรเลวิลรุสได้

[ มู่ การโจมตีของนาโอะไม่ได้ผลเลย ]

นาโอะพูดและกลับมา

[ คุณนาโอะช่วยปกป้องคุณซาโฮโกะที! เรื่องโจมตีให้ฉันกับเรย์จิคุงจัดการเอง! ]

ฉันพูดขึ้น จากนั้นก็ใช้หอกน้ำแข็งหลายอันให้พุ่งใส่เลวิลรุส

เลวิลรุสมีพลังป้องกันสูงมาก ไฟเองก็ไม่ได้ผล สายฟ้าก็ไม่ได้ผล

งั้นถ้าเป็นน้ำแข็งล่ะ

[ ฮึ่ม!! จะได้ผลรึเปล่านะ!! ]

แต่เวทมนตร์ของฉันก็ทำความเสียหายกับเลวิลรุสไม่ได้

แม้ใกล้จะถึงตัวเลวิลรุส

เวทมนตร์ของฉันก็ร่วงลงพื้นหมด

เป้นไปตามที่คาดไว้

ที่จริงแล้วเวทมนตร์ของฉันมีไว้เพียงบังตาของเลวิลรุสเท่านั้นเอง 

เรย์จิคุงวิ่งไปจากทางด้านข้าง

[ เจอนี่หน่อยเป็นยังไง ประกายแสง!! ]

[ ฮึ! ]

เลวิลรุสตั้งโล่เวทมนตร์และเกิดกำแพงเวทขึ้น

มีสองนัดที่ผ่านและโจมตีเลวิลรุสได้

กำแพงเวทที่ล้อมรอยโล่หายไป

[ บัดซบ!! ]

เรย์จิเริ่มสังหรณ์ไม่ดี

[ ถ้างั้นเจอนี้ซะ!! ]

เลวิลรุสยกขวานยักษ์ขึ้นและฟันจนเกิดคลื่นกระแทกโจมตีพวกเรา

[ แสงจงปกป้องทุกคน!! ]
ซาโฮโกะร่ายเวททำให้มีกำแพงแสงปรากฏขึ้นตรงหน้าพวกเรา

แต่คลื่นกระแทกก็ทำให้กำแพงนั้นแตกเป็นเสี่ยงๆ จนพวกเรากระเด็น

ถ้าโดนเข้าจังๆ อาจจะตายก็ได้

[ ไม่เอาแล้ว～～！！！ ]

ริโนะพูดทั้งๆ ที่น้ำตาซึม

พลังทำลายของขวานนั้นทรงพลังมาก

ไม่คิดเลยว่าจะถึงขนาดทำลายเวทป้องกันของซาโฮโกะได้

[ อย่าบังอาจมาทำร้ายผู้หญิงของฉัน!! ]

เรย์จิที่หลบคลื่นกระแทกของเลวิลรุสได้ เข้าท้าท้ายเลวิลรุสตรงหน้า

[ ฮึ!! ]

เลวิลรุสฟาดดาบใส่เรย์จิ

เรย์จิหมุนตัวหลบดาบของเลวิลรุสและใช้ดาบฟันเท้าของเลวิลรุส

แต่ในตอนนั้นในห้องก็เรืองแสงขึ้นและแผลของเลวิลรุสก็หายไปอย่างรวดเร็ว

[ แค่คันๆ นิดหน่อย! แค่นี้ไม่เท่าไหร่หรอกน่า! ]

เกิดสายฟ้าขึ้นระหว่างเขาทั้งสองข้างของเลวิลรุส

ไฟฟ้านั้นเข้าช็อตเป็นบริเวณกว้างและทำให้เรย์จิหลบไม่ได้

เรย์จิโดนไฟฟ้าช็อตและหยุดเคลื่อนไหว

ในตอนนั้นเลวิลรุสก็พยายามใช้ขวานโจมตีใส่

เรย์จิกระเด็นไปด้วยแรงของขวาน

แต่ก็ลดแรงกระแทกเพราะร่างกายที่เหมือนสปริงก่อนจะชนเข้ากับกำแพงได้ทัน

[ ศรแสง!! ]

เรย์จิเตะกำแพงและใช้ลูกศรแสงโจมตี

[ มออออ!! ]

เลวิลรุสกระเด็น

[ สำเร็จแล้วเหรอ?!! ]

เรย์จิมองไปยังเลวิลรุส 

แต่จากนั้นเลวิลรุสก็ลุกขึ้น

โล่ของเลวิลรุสกำลังส่องแสง

การโจมตีครึ่งนึงของเรย์จิดูเหมือนจะถูกโล่ป้องกันไว้ได้

[ บัดซบ… แกไอ้ผู้กล้าแห่งแสง มันเจ็บนะเว้ย แต่ระดับนี้ยังเอาชนะข้าไม่ได้หรอก! เพราะเขาวงกตนี้ทำให้ข้าแข็งแกร่งขึ้น!! ]

แสงจากทั้งห้องเปล่งประกายและมารวมกันที่ตัวของเลวิลรุส

ความรู้สึกนี้มันเหมือนกับตอนที่ต่อสู้กับโกเล็มที่ชั้นสี่เลย

บางทีเลวิลรุสคงกำลังฟื้นตัวเอง

[ ตราบใดที่ข้าอยู่ในเขาวงกตนี้ ข้าก็เป็นอมตะ แกชนะข้าไม่ได้หรอกเว้ย! ]

เลวิลรุสหัวเราะ

[ นี่มันแย่แล้วนะ! เราถอยกันเถอะเรย์จิคุง!! ]

ฉันตะโกน

[ เข้าใจแล้ว! ทุกคนไปรวบตัวกัน!! ]

เราทุกคนมารวมกลุ่มกันตามคำพูดของเรย์จิ

จากนั้นฉันก็ใช้เวทเคลื่อนย้าย

[ โกหกน่า?! ใช้ไม่ได้!! ]

ฉันตกใจมาก

เราใช้เวทเคลื่อนย้ายไม่ได้

[ น่าเสียดายนะ ตั้งแต่ชั้นที่ 11 มานี้พวกแกก็ไม่สามารถหนีข้าไปไหนได้อีกแล้ว ]

เลวิลรุสหัวเราะเมื่อเห็นพวกเราที่กำลังแตกตื่น

[ ดูท่าว่าพวกเราจะแย่แล้วล่ะค่ะ… ]

อย่างที่นาโอะบอก ขืนเป็นแบบนี้พวกเราอาจจะต้องตายจริงๆ ก็ได้

 

 

 

 

◆ เทพธิดาแห่งปัญญาและชัยชนะ

ฉันและเหล่าวาลคีเรียต่างมาที่เขาวงกตเพื่อรอต้อนรับเรย์จิ

[ ท่านเรน่า เรย์จิจะไม่เป็นไรจริงๆ เหรอคะ? ]

เนียร์มองลงไปจากเรือเหาะลอยฟ้าด้วยความกังวล

[ กังวลเรื่องอะไรล่ะเนียร์? ]

[ ไม่ค่ะ มันก็ต้องกังวลเป็นธรรมดานี่ค่ะ ]

เนียร์ส่งเสียงตื่นตระหนก

ท่าทีของเนียร์นี่เข้าใจง่ายดีจังนะ

[ ไม่เป็นไรหรอกเนียร์ เพราะเขา(คุโรกิ)แข็งแกร่งจะต้องปลอดภัยแน่ ]

ฉันพูดและมองไปยังเนียร์

[ ท่านเรน่านี่เชื่อใจเขาจังเลยนะคะ… ]

การแสดงออกของเนียร์ดูออกจะมืดมน

[ แน่นอน เพราะเขาเป็นอัศวินของฉันนี่นา ]

ตอนนี้คุโรกิเองก็อยู่ในเขาวงกตแล้ว

ดังนั้นฉันเลยไม่ห่วงอะไร

แตกต่างจากเนียร์

เหล่าวาลคีเรียคนอื่นๆ ต่างมองลงไปด้วยความกังวล

นี่ฉันควรจะกังวลด้วยเหรอ?

ฉันมองไปยังเหล่าวาลคีเรียที่กำลังมองลงไปข้างล่าง

[ ทุกคนไม่ต้องห่วงหรอก เรย์จิจะต้องกลับมาได้แน่ ]

เมื่อได้ยินคำพูดของฉัน เหล่าวาลคีเรียก็หัวเราะนิดหน่อย

คงดีขึ้นแล้วล่ะมั้ง?

[ ต้องกลับมาได้แน่… เพราะผู้หญิงคนนั้นก็กำลังมาทางนี้แล้ว ]

ฉันบ่นพึมพำขณะที่มองไปยังทิศที่คุนะกำลังมุ่งหน้ามา

 

 

 

◆ แม่มดสีเงินคุนะ

[ เกือบจะถึงแล้วโกเรียส จะถึงที่ที่คุโรกิอยู่แล้ว ]

ตอนนี้ฉันกำลังขี่โกเรียสอยู่

เพราะแหวนที่นิ้วนางข้างซ้ายทำให้คุนะรู้ว่าคุโรกิอยู่ที่ไหน

คุนะไม่ได้เจอคุโรกินานจนแทบทนไม่ไหวแล้ว

รอก่อนนะ คุนะกำลังจะไปหาแล้ว

[ รอก่อนนะคุโรกิ ]

 

 

◆ นักปราชญ์ผมดำจิยูกิ

[ ถึงขีดจำกัดแล้วคุณจิยูกิ ]

ริโนะพูดด้วยสีหน้าเหนื่อย

ฉันไม่เคยคิดเลยว่าริโนะที่กระปรี้กระเปร่าอยู่ตลอดเวลาจะมีใบหน้าที่อ่อนแรงได้ขนาดนี้ 

เพราะเป็นในเขาวงกตนี้ทำให้การใช้เวทมนตร์ยากขึ้น ยกเว้นตัวเลวิลรุสคนเดียว

ฉันต้องใช้พลังเวทมากกว่าปกติเพื่อใช้เวทแต่ละครั้ง

ซาโฮโกะเหนื่อยล้าเพราะต้องใช้เวทรักษาและเวทป้องกันซ้ำไปซ้ำมา

มีเพียงเรย์จิคนเดียวที่ยังเหลือพลังอยู่

มีเพียงเรย์จิที่พอจะต่อสู้กับเลวิลรุสได้ในตอนนี้

แต่ฉันไม่รู้ว่าเรย์จิจะรั้งไว้ได้นานแค่ไหน

เพราะเลวิลรุสได้รับพลังจากเขาวงกตนี้ตลอดเวลาทำให้ไม่รู้สึกเหนื่อยเลย

สถานการณ์ตอนนี้เลวร้ายมาก

ริโนะกับซาโฮโกะพยายามยืนขึ้นเพื่อต่อสู้ร่วมกับเรย์จิ

[ ยืนขึ้นสิ คุณริโนะ คุณซาโฮโกะ… เราต้องช่วยเรย์จิคุงสู้นะ! ]

ฉันพยายามลุกขึ้น

แต่ฉันเองก็ถึงขีดจำกัดแล้วเหมือนกัน

เรย์จิและเลวิลรุสกำลังต่อสู้อยู่ตรงหน้า

ฉันเองก็ไม่ยอมแพ้เรย์จิหรอกน่า

จะต้องต่อสู้จนถึงที่สุดแม้สถานการณ์จะแย่แค่ไหนและจะต้องชนะให้ได้

ดังนั้นฉันต้องไม่ยอมแพ้

ริโนะและซาโฮโกะเองก็พยายามลุกขึ้นยืนเหมือนกับฉัน

[ ทำไมถึงยังคิดจะสู้ต่ออีกล่ะ? ]

เลวิลรุสตะโกน

เลวิลรุสคงคิดว่าเราน่าสมเพซและเกะกะน่ารำคาญ

[ ใช่ เพราะพวกเรายังไม่แพ้!! ]

เรย์จิตั้งท่าดาบสองเล่ม

และมองไปเลวิลรุสที่กำลังอารมณ์บูดบึ้ง

[ งั้นข้าจะบอกอะไรให้รู้ไว้! ที่จริงแล้วข้ายังไม่ได้เอาจริง! เพราะมันจะลำบาก หากข้าใช้พลังเต็มที่!! ]

ร่างกายของเลวิลรุสเปลี่ยนเป็นสีแดง

[ ไม่จริงน่า จนถึงตอนนี้ยังไม่ได้เอาจริงเลยเหรอ!!! ]

นาโอะส่งเสียงตกใจ

ฉันเองก็ไม่อยากเชื่อเหมือนกัน ไม่นึกว่าเขายังมีไพ่ตายอยู่อีก

[ ไฟที่สถิตในร่างข้า! จงแผดเผาเหล่าคนที่อยู่ที่นี่ให้สิ้น!! ]

เมื่อเลวิลรุสพูดจบ ร่างของเลวิลรุสก็ห่อหุ้มด้วยเปลวไฟ

เปลวไฟจากร่างเลวิลรุสกระจายไปทั่วห้อง

[ โล่แสง!! ]

ซาโฮโกะร่ายเวทและปลดปล่อยพลังเต็มที่เพื่อป้องกัน

ร่างกายของเราถูกห่อหุ้มด้วยแสงเพื่อป้องกันเปลวไฟที่ลุกลามไปทั่วห้อง

[ ขอบคุณมากนะคุณซาโฮโกะ !! ]

ฉันมองไปที่ซาโฮโกะ

เรื่องนี้ต้องขอบคุณเธอจริงๆ

ดูเหมือนเธอจะใช้พลังเวทไปมากน่าดู

[ กรี๊ดดดด!! ]

[ อ๊ากกก!! ]

เสียงร้องดังมาจากข้างหลังของเลวิลรุส

ดูเหมือนเปลวไฟนั้นจะโดนกระทั่งผู้หญิงที่อยู่ด้านหลังของเลวิลรุส

พวกเธอพยายามหนีแต่ก็โดนเปลวไฟเผาจนหายไป

[ นี่แก ฆ่ากระทั่งผู้หญิงของตัวเองเลยงั้นเหรอ? ]

[ ฮึ! มีผู้หญิงอีกมากมายมาแทนที่พวกมันอยู่แล้ว! พวกมันก็แค่ขยะ! ]

เลวิลรุสมองดูอย่างเบื่อหน่าย

[ หน๊อยแก!! ]

ฉันจ้องมองเลวิลรุส

อภัยให้ไม่ได้เด็ดขาด

[ ยูเลีย!! ]

เรย์จิวิ่งไปหายูเลีย

ยูเลียนั้นถูกปกป้องเอาไว้ได้เพราะเรย์จิ

จากนั้นเรย์จิก็พายูเลียมาหาพวกเรา

[ ทำไมกัน? ท่านเรย์จิ… ก็ฉัน ]

ยูเลียมองเรย์จิด้วยสีหน้าแปลกใจ

[ ฉันจะไม่ทอดทิ้งผู้หญิงของตัวเองเด็ดขาด วางใจเถอะยูเลีย ]

เรย์จิหัวเราะ

[ ท่านเรย์จิ… ]

ฉันเห็นยูเลียกำลังมองเรย์จิด้วยสายตาเปล่งประกาย

แต่ฉันกลับมองเธอด้วยสายตาเย็นชา

นี่มันจะเป็นการเพิ่มภาระให้ซาโฮโกะนะ เพราะเป็นการเพิ่มการป้องกันของบาเรียให้มากขึ้น

นี่นายรู้ตัวบ้างมั้ย?

[ ไฟของข้าจะไม่มีทางหายไป ดูสิ ว่าพวกเจ้าจะทนได้อีกสักกี่น้ำ? ]

เลวิลรุสเดินเข้ามาใกล้

จากนั้นเรย์จิก็วางยูเลียลงและไปเผชิญหน้ากับเลวิลรุส

ฉันเองก็พยายามจะช่วยด้วยการใช้หอกน้ำแข็ง แต่เวทมนตร์กลับไม่ออกมา

เมื่อมองไปที่ริโนะ เธอเอง็ไม่สามารถใช้สปิริตได้เหมือนกับฉัน

บางทีคงเป็นไปไม่ได้แล้วที่จะใช้เวทมนตร์น้ำแข็งหรือสปิริตป้องกันไฟของเลวิลรุส

แค่เรย์จิเอาชนะเลวิลรุสไม่ได้หรอก

[ ไม่มีใครให้แกหวังพึ่งอีกแล้วผู้กล้า!! ]

[ แล้วมันยังไง! ฉันจะสู้คนเดียวเอง! ]

เรย์จิและเลวิลรุสเริ่มต่อสู้กัน

พวกเราทำได้แค่มองเท่านั้น

ช่างน่าสมเพซตัวเองจริง

[ ทำไม! ทำไมเจ้าถึงยังสู้ต่อ! ทั้งที่สถานการณ์กำลังจนมุม ทำไมเจ้าถึงยังไม่สิ้นหวัง! ]

[ เพราะพวกผู้หญิงของฉันยังอยู่ที่ด้านหลัง! ดังนั้นถึงจะเลวร้ายยังไงฉันก็จะสู้!! ]

[ งั้นข้าจะข้าผู้หญิงพวกนั้นทิ้งซะ ]

เลวิลรุสเลี่ยงเรย์จิและมุ่งหน้ามาหาพวกเรา

[ ทุกคนแยกกันหนีเร็ว!! ]

ฉันตะโกนเพื่อบอกให้ทุกคนแยกกันหนีไปคนละทิศ

คนที่น่าเป็นห่วงที่สุดก็คือซาโฮโกะแต่หากอยู่กับนาโอะคงไม่เป็นไร

[ ไม่นะーーーーー！ ท่านพ่อ! ]

ยูเลียกรีดร้อง

เพราะเห็นว่าเลวิลรุสกำลังมุ่งตรงมาทางยูเลีย

[ เล็งที่ลูกสาวตัวเองงั้นเหรอ!! ]

เรย์จิไปยืนขวางหน้ายูเลียด้วยความเร็วในพริบตาเพื่อป้องกันการโจมตีของเลวิลรุส

ตอนนี้ยูเลียขยับไม่ได้เพราะข้อเท้าแพลง

แต่เพราะยูเลียอยู่ด้านหลังทำให้เรย์จิต้องรับการโจมตีและขยับไปไหนไม่ได้

เรย์จิตกอยู่ในอันตรายและป้องกันการโจมตีด้วยดาบคู่

[ วะฮ่าฮ่าฮ่า ]

ดาบเล่มหนึ่งของเรย์จิหักและกระเด็นไปที่ด้านหลังยูเลีย

[ เรย์จิคุง!! ]

ฉันใช้กระสุนเวทโจมตีเลวิลรุสด้วยพลังทั้งหมด

เพื่อดึงความสนใจจากเรย์จิ

จากนั้นก็ปล่อยกระสุนเวทรอบต่อไป

[ ยัยผู้หญิงนั้น! น่ารำคาญชะมัด!!! ]

เลวิลรุสถอยห่างจากพวกเรย์จิและตรงมาทางฉัน

ฉันต้องรีบหนี

[ อ่ะ… ]

ฉันพยายามลุกขึ้นเพื่อหนีไป แต่ไม่มีแรงพอจะลุกขึ้นยืน

[ พลังเวทหมดแล้ว… ]

ฉันใช้พลังเวทจนหมด

แม้แต่ขาก็ยังไม่ยอมขยับ

[ คุณจิยูกิ!!! ]

ฉันมองเห็นนาโอะจากไกลๆ กำลังวิ่งมาทางนี้ แต่ไกลขนาดนั้นจะวิ่งมาก็ไม่ทันแล้ว

เลวิลรุสยกขวานขึ้น

ขวานนั้นกำลังเคลื่อนไหวมาที่ตัวฉันอย่างช้าๆ

นี่ฉันกำลังจะตายงั้นเหรอ?

น้ำตาฉันไหลออกมา ไม่มีใครช่วยได้อีกแล้ว ฉันคงไม่รอดแล้ว

ฉันหลับตาลง

[ มอออออ!! ]

ทันใดนั้นเสียงร้องของเลวิลรุสก็ดังขึ้น

ขวานนั้นไม่มาถึงตัวฉันสักที

เมื่อฉันลืมตาก็เจอกับชายชุดดำยืนอยู่

พอมองหาเลวิลรุสก็เห็นเขากระเด็นอยู่ไปไกล

เขาคงซัดเลวิลรุสจนกระเด็นไป

[ ไม่เป็นไรใช่มั้ย? ]

ชายชุดดำถามฉันที่อยู่ข้างหลัง

ฉันเคยได้ยินเสียงนี้มาก่อน เขาคือคนที่ช่วยฉันที่ห้องใต้ดินในอาณาจักรร็อก

เขามองย้อนกลับทำให้ฉันเห็นใบหน้าของเขา

[ คุณคือ…. ]

ทำไมเขาถึงมาอยู่ที่นี่?

ทำไมเขาถึงได้ช่วยฉันกันล่ะ?

ไม่เห็นเข้าใจเลย

[ จากนี้ให้ผมจัดการเอง ถอยไปก่อน ]

จากนั้นร่างของเขาก็ถูกห่อหุ้มด้วยเปลวไฟสีดำ

เมื่อเปลวไฟสีดำหายไป ที่ตรงนั้นก็ปรากฏอัศวินเกราะดำ

ฉันเพิ่งจะรู้ตัว

ว่าเขาคือคนที่ช่วยฉันไว้ในอาณาจักรร็อก