อัศวินดำ - ตอนที่ 72

◆ อัศวินไร้หัวและเจ้าหญิงที่มีแต่หัว

อัศวินผู้ขี่ม้ายามราตรีกลางแสงจันทร์

ข้าถูกอัศวินคนนั้นโอบกอดและสนุกกับการขี่ม้ายามค่ำคืนข้างนอก

ช่างเป็นเกียรติจริงๆ ที่ท่านซันโดกรุณาข้าแบบนี้ การไม่มีแขนขานี่มันก็ไม่สะดวกล่ะนะ

ดังนั้นจึงต้องให้อัศวินเป็นคนพาไปเท่านั้น

[ คิดว่ายังไง? คงดีใจมากล่ะสิมัลเชียสที่เจ้าได้เป็นอัศวินสวมเกราะตัวจริงอย่างที่หวังไว้ ชอบใจเลยสินะ ]

ข้ามองดูอัศวินที่อุ้มหัวข้าไว้อยู่

เขาสวมชุดเกราะสวยงามและนั่งบนหลังม้า

ทั้งหมดนี้คือสิ่งที่ท่านซันโดให้มา

ทำให้เขาดูเหมือนกลายเป็นอัศวินตัวจริง

แม้ว่าเขาจะเป็นคนที่ไม่เหมาะจะเป็นอัศวินนัก แต่ข้าจะสั่งสอนให้เป็นอัศวินให้เอง แน่นอน ขอบคุณข้าซะล่ะ

เขาไม่ตอบอะไร

[ ฟุฟุ เอาเถอะ คงจะพูดอะไรไม่ได้สินะ ]

ข้าหัวเราะ

เพราะไม่มีหัว เขาเลยตอบอะไรไม่ได้

อัศวินดูลาฮานไร้หัวออกวิ่งไปทั่วยามราตรี

ลมตอนกลางคืนเย็นสบาย

ตั้งแต่ร่างกายกลายเป็นอย่างนี้ ทำให้พอโดนแสงอาทิตย์เข้าจะอ่อนแอลง

ทำให้ฉันออกมาได้เฉพาะตอนกลางคืน

แล้วก็ไม่ค่อยอยากให้ใครเห็นนักหรอก

เพราะมีแต่หัวนี่นา

ฉันอยู่กับอัศวินไร้หัวกันสองคน

หากเป็นมนุษย์ ถ้าคอแยกกับลำตัวก็ตายซะแล้ว ช่างเป็นเผ่าพันธุ์ที่น่าสมเพซจริงๆ 

ทำไมถึงต้องอดทนเป็นสิ่งมีชีวิตที่อ่อนแอแบบนั้นด้วยล่ะ?

ต้องขอบคุณท่านซันโด ที่ทำให้ฉันได้เกิดใหม่และไม่ได้เป็นสิ่งมีชีวิตอ่อนแออีกแล้ว

ตัวฉันแข็งแกร่งขึ้นและยังสามารถใช้เวทมนตร์ที่ทรงพลังได้ แม้ว่าจะไม่มีอัศวินไร้หัว ตัวฉันก็แข็งแกร่งพอจะล้มผู้ชายตัวโตๆ ได้เลย

[ โอ๊ะ? สงสัยว่าจะมีใครมาสินะ? ]

เพราะฉันรู้สึกได้ว่ามีใครกำลังอยู่ตรงหน้า

ฉันสั่งให้อัศวินไร้หัวดึงดาบออกมา

ขณะที่วิ่งผ่านจะให้อัศวินตัดหัวมันไปด้วยซะเลย สำหรับมนุษย์แล้วไม่มีการปราณี

ฉันคิดเช่นนั้น แต่อัศวินไร้หัวก็หยุดลง

[ เอ๊ะ? มีอะไรงั้นเหรอ? อัศวินไร้หัว? ]

ฉันสั่งอัศวินไร้หัว แต่เขากลับไม่เคลื่อนไหวเลย นี่มันเกิดอะไรขึ้น

ฉันมองไปที่คนตรงหน้า

เขาเองก็เป็นอัศวินเช่นกัน แต่สวมเกราะสีดำ หรือว่าเขาจะเป็นอัศวินดำคนที่ได้ยินจากท่านซันโด? 

ที่อัศวินไร้หัวไม่เคลื่อนไหว นี่ก็เพราะอัศวินดำคนนั้นงั้นเหรอ?

ในมือของอัศวินดำคนนั้นกำลังแบกผู้หญิงคนหนึ่งไว้ข้างหลัง

[ ขอโทษทีนะ แต่ช่วยหยุดทีจะได้มั้ย? ]

อัศวินดำพูดออกมาอย่างสงบ

เป็นเสียงที่ดูสภาพแต่ก็เป็นคำขาด

ฉันรู้สึกได้ถึงความกลัวของอัศวินไร้หัว นี่ฉันควรทำยังไงดี? ถึงเขาจะไม่มีหัวแล้วแต่ก็ไม่สามารถกำจัดความรู้สึกที่มีในตัวได้เหรอ?

[ ต้องการอะไร? ]

ฉันถามไปอย่างระมัดระวัง

[ อืมม ～ … ก็นั่นมัน… เป็นร่างของมัลเชียสใช่มั้ยล่ะครับ ]

ฉันรู้สึกประหลาดใจ ถึงแม้ว่ามัลเชียสจะกลายเป็นดูลาฮานไปแล้ว แต่อัศวินดำก็ยังรู้อีกเหรอ

แต่อัศวินดำเพียงเคยเจอกับมัลเชียสแค่ครั้งเดียวเท่านั้น แล้วเขารู้ได้ยังไง?

[ ก็ใช่ แต่ทำไมถึงได้รู้เรื่องแบบนั้นได้? ]

ฉันจ้องมองไปที่อัศวินดำ แต่เพราะมีหมวกเกราะอยู่เลยมองไม่เห็นหน้า

[ อา ว่าแล้วเชียว… เพราะรู้สึกได้ว่ามีอะไรเกิดขึ้นกับมัสเชียส เดี๋ยว ไม่ใช่เวลามาพูดเรื่องนั้นสิ ]

อัศวินดำส่ายหัวไปมา

[ นี่คุณน่ะสนิทกับมัลเชียวขนาดนั้นเชียวเหรอ? ]

เขามาทำอะไรที่นี่กันแน่?

หรือว่าจะมาแก้แค้นมัลเชียวกัน?

[ น่า… จะบอกว่ารู้จักกันก็รู้จักหรอกนะ …. อืมมม… จะว่ายังไงดีล่ะ? ]

เพราะฉันไม่รู้เลยว่าอัศวินดำต้องการทำอะไร ทำให้สับสนไปหมด

และรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อยที่ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น

ทันใดนั้นฉันก็เห็นผู้หญิงคนหนึ่งที่อัศวินดำพามา

เธอคนนั้นตัวสั่น

และทักทายฉัน

[ เอ่อ เหรอว่าคุณจะเป็น… ไม่เจอกันนานนะคะ ]

เธอยิ้มให้ฉันขณะที่ตัวสั่น

ฉันเคยพบเธอมาก่อน

เธอเป็นที่อยู่ในคณะละครเดียวกับมัลเชียว รู้สึกว่าจะชื่อเซนน่า

เซนน่าตาเปิดกว้างขณะที่มองฉันด้วยสีหน้าซีดเซียว

[ เซนน่า นั่นใช่คนรู้จักมั้ย? ]

อัศวินดำถามเซนน่า 

เซนน่าพยักหน้าทั้งๆ ที่ตัวสั่น

[ ค๊าา! ค่ะ! ใบหน้านั่น! เด็กสาวที่อยากเข้าคณะละคร! เด็กสาวในตอนนั้นค่ะ!! ]

เพราะเซนน่าปากสั่นไปหมดเลยพูดออกมาไม่ค่อยเป็นประโยค

[ แล้วตอนนั้นเธอมีแค่หัวแบบนี้เหรอ? ]

[ ไม่ค่ะ! ตอนนั้นเธอเป็นแค่มนุษย์ธรรมดา!! ]

อัศวินดำพยักหน้าเมื่อได้ยินคำพูดของเซนน่า

[ อย่างนี้นี่เอง… ดูเหมือนจะมีคนทำให้เธออยู่ในรูปลักษณ์แบบนี้ โทษทีนะ แต่ช่วยเล่าให้ผมฟังได้มั้ย เรื่องของคนที่ทำให้เธอเหลือแต่หัวน่ะ? ]

ดูท่าว่าอัศวินดำคงจะไม่รู้เรื่องของท่านซันโดและฉันยังรู้สึกได้ถึงความเป็นศัตรูจากตัวเขาอีก

[ เรื่องอะไรล่ะ? ทำไมฉันจะต้องบอกด้วย ]

เมื่อฉันพูดอย่างนั้นบรรยากาศก็เปลี่ยนไป อัศวินไร้ตัวสั่นไปหมด

อัศวินดำคนนี้อันตราย ฉันควรจะหนี

[ ก็นึกไว้อยู่แล้วล่ะ!! ดูท่าว่าจะต้องใช้กำลังทำให้เปิดปากพูดสินะ!! ]

อัศวินดำเริ่มก้าวเดินมาทางนี้

[ ข้ารับใช้ของข้า! ขณะที่ข้ากำลังหนีไปหยุดชายคนนั้นไว้ซะ!! ]

ฉันสั่งอัศวินไร้หัว

เลือดสีดำกระจายถูกสาดกระเซ็นออกจากตัวของอัศวินไร้หัว

เลือดนั้นลอยไปรอบๆ แม้ว่าจะไม่มีปีกและราวกับมีอิสระ

เลือดดำนั้นคือสิ่งที่เรียกว่าเลือดต้องสาป

คนที่โดนเลือดนี้จะต้องตายและก่อนจะตายจะต้องทุกข์ทรมานไปถึงเจ็ดวัน

คำสาปเลือดมุ่งตรงไปหาเซนน่า

เพราะว่าเลือดนี้อาจจะไม่ได้ผลกับอัศวินดำ ดังนั้นต้องเล่นงานเซนน่าเพื่อเปิดช่องว่าง

[ บาเรียไฟสีดำ!! ]

เปลวไฟสีดำถูกปล่อยจากร่างอัศวินดำเพื่อปกป้องเซนน่า

เดิมมันก็เป็นเวทที่เปิดช่องว่างอยู่แล้ว คงดีกว่าหากอาศัยจังหวะนี้หนีไป

ฉันทิ้งอัศวินไร้หัวไว้

และพยายามบินหนีไป

[ คิดว่าจะหนีพ้นงั้นเหรอ? ]

ทันใดนั้นฉันก็ได้ยินเสียงจากด้านหลังและมีคนจับหัวฉันไว้

ฉันหันหน้าไปยังคนที่คว้าหัวฉันไว้

สาวสวยที่เส้นผมสลวย

แต่ฉันรู้สึกได้ถึงอันตรายจากเธอคนนั้น

[ ท่านซันโด!! ]

ฉันเรียกร้องขอความช่วยเหลือจากท่านซันโด

แต่ไม่มีคำตอบอะไรกลับมา เพราะตัวฉันน่าจะเชื่อมต่ออยู่กับท่านซันโดนี่นา เขาน่าจะตอบกลับมาทันทีสิ

[ ไร้ประโยชน์ คุนะได้กางบาเรียไว้แล้ว ยังไงเธอก็หนีไม่พ้นหรอก รีบเล่าทุกอย่างให้คุโรกิฟังได้แล้ว ]

สาวสวยผมสีเงินยิ้มด้วยรอยยิ้มอันเย็นชา

 

 

◆ อัศวินดำคุโรกิ

ผมขู่คาเทียด้วยเปลวไฟสีดำ

และด้วยพลังของคุนะก็ทำให้ได้ข้อมูลมาอย่างไม่มีปัญหาใดๆ

ดังนั้นจึงไม่จำเป็นต้องขู่แล้วก็ได้

เด็กสาวที่ชื่อคาเทีย ไม่ใช่ว่าเธอไม่มีความสุขที่ตัวเองกลายเป็นแบบนี้เลย

แต่กลับดูค่อนข้างมีความสุขดีด้วยซ้ำ

ดังนั้นที่ผมไปช่วยเธอคงจะเป็นความเอาเห็นแก่ตัวของตัวผมเองซะมากกว่า ยังไงก็ทำให้หลับก่อนแล้วกัน

[ แล้ว… นายล่ะมัลเชียสมีอะไรจะพูดมั้ย? ]

เซนน่าจ้องมองมัลเชียสที่ไร้หัวด้วยสีหน้าประหลาดใจ

ไม่น่าแปลกล่ะนะ เพราะคนที่รู้จักกลายเป็นแบบนี้ก็ต้องช็อกอยู่แล้ว

เพราะผมบอกว่าจะไปหามัลเชียส เธอเลยบอกว่าให้พาไปด้วย

แต่เธอคงไม่คิดว่ามัลเชียสจะกลายเป็นแบบนี้ไปซะแล้ว

ใบหน้าของเธอซีดเซียวและตัวสั่น

นอกจากนี้เขาคงอึดอัดอยู่นิดหน่อย

เพราะมัลเชียสกลายเป็นอัศวินไร้หัว ผมเลยใช้หนามสีดำพันตัวไว้

ผมได้ให้พลังกับมัลเชียสไปนิดหน่อยเพื่อขอบคุณที่ทำให้ผมรู้ที่อยู่ของเซียรูด้า

เป็นพลังที่ทำให้มีพลังต้านทานส่งต่างๆ ได้

ผลของพลังจะหายไปในสองปี ขณะเดียวกันก็สามารถป้องกันเวทระดับต่ำได้

ถึงจะเพียงน้อยนิด แต่ก็เหมือนผมเชื่อมต่อกับเขาอยู่

ทำให้ผมรู้ว่ามีอะไรบางอย่างเกิดขึ้นกับมัลเชียส

แต่ไม่คิดเลยว่าเขาจะกลายเป็นแบบนี้

มัลเชียสนั่นเหมือนครึ่งเป็นครึ่งตาย มีชีวิตอยู่แวมไพร์ที่อยู่ในช่องว่างระหว่างเป็นและตาย 

จากที่คุนะได้ยินมาจากคาเทีย การดำรงอยู่ของมัลเชียสนั้นตอนนี้ต่างจากมนุษย์ ทำให้ไม่สามารถกลับคืนแบบเดิมได้แล้ว

นอกจากนี้ยังไม่มีหัวด้วย การจะฟื้นคืนในตอนนี้เลยเป็นไปไม่ได้

แล้วถึงมัลเชียสจะได้หัวกลับคืนมา ก็ใช่ว่าจะหลุดจากการควบคุมของคาเทียได้

ผมกัดฟัน

มันเป็นความผิดของผมเอง ถ้าผมให้พลังมัลเชียสมากกว่านี้ เขาคงจะหลีกเลี่ยงสถานการณ์แบบนี้ได้

น่าสมเพซที่ตัวผมทำอะไรไม่ได้เลย

[ มัลเชียสต้องขอโทษด้วย… ]

ผมปล่อยเปลวไฟสีดำและเดินตรงไปหามัลเชียส

ผมจะปล่อยให้มัลเชียสอยู่ในสภาพนี้ไม่ได้

[ คุโรกิ? จะทำอะไรนะ? ]

คุนะมองผมและถามอย่างกังวล

[ ไม่ต้องกังวลหรอกคุนะ ]

ผมลูบหัวคุนะ

แล้วต่อจากนี้จะทำยังไง?

หากผมทำให้คาเทียหายไป ซันโดอาจจะสังเกตเห็นก็ได้

ซันโด

นั่นคือชื่อของชายที่ทำให้คาเทียเป็นแบบนี้ คงจะไม่ใช่มนุษย์

เพราะเขาสามารถมอบพลังให้คาเทียที่เป็นคนธรรมดาได้มากขนาดนี้ แปลว่าต้องมีสายเลือดของเทพอยู่

ผมเองก็ไม่เคยเจอเขาหรอก แต่มีสังหรณ์ไม่ดีเลย

คาเทียเป็นคอลเลกชั่นของเขา หากทำให้เธอหายไป เขาต้องกลายเป็นศัตรูกับผมแน่นอน

[ คุนะขอโทษด้วยนะ แต่ผมมีที่ที่ต้องไป ช่วยกลับไปก่อนกลับเซนน่าได้มั้ย? ]

ผมพูดและชี้ไปยังเซนน่าที่กำลังสั่นอยู่

ผมต้องไปตรวจสอบให้แน่ใจ คงเป็นการดีหากขอให้เซียรูด้าพาไอนอยมาให้

[ เข้าใจแล้วคุโรกิ คุนะจะทำตามที่บอก ]

คุนะตอบทั้งที่หัวเราะ

ไม่รู้ทำไม แต่เธอกำลังสนุกอยู่

[ ขอบคุณมากคุนะ งั้นผมไปก่อนแล้วกัน ช่วยรออยู่เงียบๆ ทีนะ ]

ผมลูบแก้มของคุนะจากนั้นก็บินขึ้นไปบนท้องฟ้ายามค่ำคืน

 

 

◆ เทพธิดาแห่งแสงจันทร์คุนะ

คุโรกิบินขึ้นไปบนท้องฟ้าของเมืองยามค่ำคืนที่ลมพักแรง

[ แย่จังนะคุโรกิ แต่คุนะไม่ได้คิดจะอยู่รอเงียบๆ หรอก ]

คุนะบ่นขณะที่มองทิศที่คุโรกิบินไป

ตั้งแต่มาที่ประเทศของมนุษย์ คุนะก็รู้สึกอารมณ์ไม่ดีแล้ว

ได้มาเดินเล่นกับคุโรกิก็ดีหรอก แต่ทำไมต้องห้ามไม่ให้ทำอะไรพวกมนุษย์ด้วยล่ะ?

ไม่เห็นจำเป็นจะต้องมีคนรับใช้ที่อ่อนแอด้วย

คุโรกิมักจะเป็นแบนี้เสมอ คุนะต้องอดทนและคอยห้ามปรามตัวเองไว้

แต่คุนะต้องขอโทษด้วย

เพราะมันไม่น่าสบอารมณ์เลย

ทั้งที่คุโรกิแข็งแกร่งมาก คุโรกิน่าจะปลดปล่อยตัวเองสักหน่อยนะ

คุนะอยากเห็นคุโรกิแข็งแกร่งและเด็ดขาดแบบนั้น

แต่ควรจะทำยังไง?

ตอนนี้เหลือแค่ผู้หญิงที่มีแต่หัวและชายที่มีแต่ร่างกายคนนั้นก็หายไปแล้ว

และดูเหมือนซันโดจะเป็นเทพของคนพวกนี้

น่าสนใจดี แค่มนุษย์ในประเทศนี้คุนะคงเล่นได้ไม่หน่ำใจ 

เขาจะใช้การได้มั้ยนะ?

ดีล่ะ คุนะคงต้องไปขอให้ผู้ชายคนนั้นจัดการให้ซะแล้ว

คุนะแสยะยิ้มชั่วร้าย

แต่รอยยิ้มแบบนี้คงจะให้คุโรกิเห็นไม่ได้

[ ผู้อยู่ในป่าแห่งความมืดแห่งนากอล พิชูเคียผู้อาศัยอยู่ในสวนแห่งเอเดนสีขาว จงตอบสนองการอัญเชิญของคุนะ ]

คุนะตั้งสมาธิและเรียกแมลงมา

ที่จริงแล้วนี่เป็นความสามารถของโอเกอรที่ชื่อคุจิค

แต่คุนะได้ยึดครองความสามารถนี้มาแล้ว

พลังนี้จะทำให้คุนะสามารถควบคุมแมลงได้ แต่ว่าถึงจะมีพลังเวทขนาดไหนแต่แมลงก็ยังอ่อนแออยู่วันยังค่ำ

แมลงของคุจิคมันอ่อนแอเกินไป

คุนะเลยตัดสินใจไปหาแมลงที่แข็งแกร่งด้วยตัวเอง

และในที่สุดก็พบ

ผีเสื้อที่ส่องแสงสีขาวปรากฏขึ้นอยู่รอบตัวคุนะ

นี่คือผีเสื้อชนิดพิเศษที่อาศัยอยู่ในป่าแห่งความมืดของนากอล

ผีเสื้อเหล่านี้มีพลังเวทที่ไม่แพ้เหล่าเทพ นอกจากนี้ยังมีความสามารถในการตรวจจับและสร้างภาพลวงตา

สามารถเคลื่อนย้ายไปไหนมาไหนได้อย่างอิสระ แม้จะมีกำแพงอยู่ก็สามารถทะลุเข้าไปได้อย่างง่ายดาย

แม้จะไม่ค่อยมีพลังในการโจมตี แต่ก็ใช้งานได้ดี

การจะควบคุมผีเสื้อนี้ได้ยินว่ายากมาก

หากเป็นคุจิคคงเป็นไปไม่ได้เลย แต่คุนะทำได้อยู่แล้ว 

[ ไปเลย! ผีเสื้อ! ออกค้นหาผู้ที่แอบซ่อนตัวอยู่ในความมืดมิดมาให้คุนะซะ! ]

เหล่าผีเสื้อส่องแสงสีขาวและจางหายไปในความมืดมิดของยามค่ำคืน

[ แล้วจะเอาแต่สั่นอยู่แบบนั้นงั้นเหรอเซนน่า? ]

คุนะมองไปที่เซนน่า

[ ทะ ท่านเทพธิดา?! ]

เซนน่าขยับตัวไม่ได้ ได้เพียงตัวสั่น

บางทีดูลาฮานคงมีพลังในการขู่คนที่มองได้ มันไม่ได้ผลกับคุนะกับคุโรกิ แต่กับเซนน่าดูจะได้ผลมาก

ทำให้เซนน่าล้มลงและสั่นด้วยความกลัว

[ เป็นคนประโยชน์จริงๆ นะ มองตาของคุนะซะ ]

ยังไงผู้หญิงคนนี้ก็เป็นคนสอนคุนะเต้น จะช่วยนิดหน่อยแล้วกัน

คุนะใช้เวทมนตร์ทำให้เซนน่ากลับมาเป็นเหมือนเดิม

[ ขอบคุณมากค่ะ… ท่านเทพธิดา… ]

เซนน่าขอบคุณขณะที่น้ำตาไหล

[ รีบกลับกันได้แล้วเซนน่า เพราะจากนี้คุนะจะยุ่งมาก ]

คุนะพูดขณะที่หัวเราะ ขณะที่เซนน่ามีสีหน้าว่างเปล่า

 

 

◆ นักปราชญ์ผมดำจิยูกิ

[ ไม่เป็นไรใช่มั้ยคะคุณจิยูกิ? ]

นาโอะที่ให้ฉันยืมไหล่พูดออกมา

[ ไม่เป็นไรหรอก แค่รู้สึกไม่ดีนะ ]

[ เป็นอะไรไปเหรอครับท่านนักปราชญ์? หรือว่าจะเห็นอะไรเข้า? ]

เดคิอัสที่เดินอยู่ด้านข้างถามขึ้นด้วยความระแวง

แต่ฉันบอกเรื่องที่เห็นไม่ได้

สถานที่ที่เราอยู่มีทั้งบาร์และโรงแรมรายล้อมเต็มไปหมด

ฉันใช้เวทมองทะลุเพื่อตามหามัลเชียส

แต่ก็ไม่เป็นผล

ให้ตายสิ พวกผู้ชายนี่นะ…

ฉันบ่นออกมาโดยไม่ได้ตั้งใจ

เมื่อฉันมองไปที่ชั้นสองของโรงแรมแต่ละแห่งด้วยเวทมองทะลุก็เห็นชายหญิงกำลังทำเรื่องอย่าว่ากันอยู่

และบางคนก็ทำกับเพศเดียวกัน ความรักไม่มีการแบ่งแยก

แต่อย่างน้อยก็ขอผู้ชายหน้าตาดีทำกันเถอะ

ฉันมองไปเข้าไปห้องๆ หนึ่งเห็นผู้ชายซ้อนทับกันถึงห้าคน ทำให้ถึงกับรู้สึกพะอืดพะอม

และเพราะแถวนี้ยังมีแต่ร้านอย่างว่า เป็นธรรมดาที่จะเห็นคนทำเรื่องอย่างว่ากันอยู่แล้ว

ฉันหน้าแดงและปล่อยให้เดคิอัสค้นหาเองจะดีกว่า

[ ขอโทษด้วยค่ะเซอร์เดคิอัส แต่เราขอกลับก่อนได้มั้ยคะ? ]

ฉันต้องขอโทษเดคิอัสจริงๆ 

จากนี้เดคิอัสต้องค้นหามัลเชียสด้วยตัวคนเดียวแล้ว

[ ครับ ถึงผมคนเดียวก็สบายมาก ]

เราทิ้งเดคิอัสไว้และเดินจากไป

[ กลับกันเถอะค่ะคุณนาโอะ ตอนนี้ก็พอจะได้เบาะแสมานิดหน่อยแล้ว กลับไปรวมกลุ่มกับพวกเรย์จิกันเถอะ ]

[ ค่ะ ]

เราเดินบนถนนตอนกลางคืน

[ เฮ้อ … ฉันรู้สึกสมเพซตัวเองอยู่นิดๆ นะ … ]

ฉันโกรธตัวเองอยู่ในใจ

[ ไม่ต้องคิดมากหรอกค่ะ ก็คุณจิยูกิไม่เหมาะกับที่อย่างนี้เลยนี่ค่ะ ]

นาโอะหัวเราะ

[ แล้วคุณนาโอะคิดว่ายังไงเหรอคะ? ]

เพราะฉันวางภาพลักษณ์เป็นคนมั่นใจในตัวเอง เลยอยากรู้ว่านาโอะคิดยังไงกับฉัน?

[ ก็ไม่มีอะไรเป็นพิเศษหรอกค่ะ ยังไงก็กลับกันก่อนเถอะค่ะ ]

นาโอะยิ้ม

[ อ อา… ]

พวกเราคุยกันขณะที่เดินกลับ

 

 

◆  สตรีแห่งดาบชิโรเนะ

[ เป็นยังไงบ้างครับท่านชิโรเนะ ]

ฉันได้บทละครจากหัวหน้ามิดัสและกำลังอ่านอยู่

แม้ว่าจะเคยได้ยินเนื้อเรื่องมาคร่าวๆ จากคุณจิยูกิบ้างแล้ว แต่นี่มันซับซ้อนกว่าที่คิด

เรื่องคร่าวๆ คือเจ้าหญิงซึ่งไปช่วยเจ้าชายผู้โดนแม่มดลักพาตัวไป

อ้างอิงจากที่คุณที่คุณจิยูกิบอก ชายและหญิงต่างเป็นศัตรูกันเหมือนในตำนานของเซอุส หากเป็นในตำนานญี่ปุ่นก็คงเป็นการกำจัดโอโรจิโนะ ซูซาโนะโอนั้นล่ะ

ทำให้มีบทพูดมากเป็นพิเศษ

แต่ปัญหาไม่ใช่ตรงนั้น

[ เอ่อ… ชุดนี้มันไม่แปลกไปหน่อยเหรอ? ]

ฉันพูดขณะที่มองไปยังชุด

เป็นมันชุดที่บางเฉียบ เป็นชุดที่ดูโป๊มาก จะโป๊เกินไปแล้ว

[ มีอะไรแปลกเหรอฮ๊า? ก็เป็นเรื่องปกติไม่ใช่เหรอฮะ? ]

มิดัสเอียงหัว

ฉันเอามือกุมหัว มันไม่ใช่ความผิดของมิดัสนี่นะ นี่เองก็ถือเป็นเรื่องปกติของคณะละคร

เพราะหากไม่ใช่ผู้นับถือเฟย์เรียก็ไม่จำเป็นต้องลังเลที่ต้องเปิดเผยผิวพรรณ

[ ชุดนั้นเหมาะกับเธอดีแน่ๆ ]

[ ใช่แล้วค่ะ ท่านชิโรเนะขาสวยจะตายไป ]

เรย์จิคุงกับริโนะจังพูดออกมาด้วยท่าทางดีใจ

[ เรย์คุง ริโนะจัง พูดแบบนั้นมันไม่ดีกับคุณชิโรเนะนะคะ ]

คุณซาโฮโกะที่มีสามัญสำนึกที่สุดช่วยห้ามทั้งสองคน

[ เอ่อ ผมเองก็คิดว่าเหมาะนะครับ ]

เด็กหนุ่มอัลโต้บอก

เขารับบทเป็นเจ้าชายที่ถูกลักพาตัวไป อาจจะพูดได้ว่าช่างเป็นบทที่เหมาะกับตัวเขา เพราะเขามีใบหน้าเหมือนกับเด็กผู้หญิงไม่มีผิด

อัลโต้จะเป็นลูกเขยของคุณคลีโอ้ตามกฏหมาย

ฉันรู้สึกประหลาดใจพอควรที่ได้ยินครั้งแรก แต่เพราะเอลฟ์มีอายุยืนจึงดูรูปร่างจึงไม่เปลี่ยนแปลงล่ะนะ

คุณคลีโอ้คอยเฝ้ามองอัลโต้ที่น่ารักของเธอ เพราะเธอก็ไปเจรจากับพ่อแม่เขามาแล้วนี่นะ และเขาก็ยอมรับแล้วด้วย

นี่จะให้เด็กขนาดนี้เป็นคนรักจริงเรอะ?

จะว่าไปก็เคยได้ยินว่าเอลฟ์ชอบลักพาตัวเด็กมนุษย์นี่นะ ดูเหมือนว่าวันๆ หนึ่งหากเด็กหายตัวไปให้สงสัยได้เลยว่าเป็นฝีมือของเอลฟ์

หวังว่าคุณคลีโอ้คงไม่ทำอะไรแบบนั้นหรอกนะ

อัลโต้เฝ้ามองเรย์จิด้วยสายตาเปล่งประกาย ดูเหมือนเขาจะชื่นชมเรย์จิซึ่งเป็นผู้กล้ามาก

เด็กสาวคนอื่นก็มองเรย์จิด้วยสายตาไม่ต่างกัน

มันไม่ใช่เรื่องแปลกที่จะชื่นชมเขาล่ะนะ?

เรย์จิคุงดูจะสับสนเล็กน้อย

แต่ฉันนี่สิกำลังเจอปัญหา

เดิมทีบทเจ้าชายให้ไปช่วยเจ้าหญิง ให้เรย์จิคุงรับจะดีกว่ามั้ยนะ?

[ ชะ ใช่ ถ้าเป็นไปได้ช่วยทำให้ชุดมันหนาขึ้นกว่านี้ก็ได้… ]

ฉันรู้ว่ายังไงคำขอนี้ก็คงไม่ผ่าน แต่ก็อยากพูดไป

[ ไม่เป็นไรหรอกชิโรเนะ! ถ้ามีคนที่ใช้สายตาหื่นมองเธอฉันจะจัดการมันเอง! ฉันจะปกป้องเธอเธอชิโรเนะ ดังนั้นโล่งใจเถอะ!! ]

เรย์จิยิ้มและเอามือวางบนไหล่ของเธอ

การที่ไม่กล้าปฏิเสธใครก็เป็นจุดอ่อนของฉันซะด้วย

ฉันได้แต่ถอนหายใจ

สุดท้ายแล้วคนที่สามารถรู้ใจจริงของฉันก็มีแต่คุโรกิล่ะนะ

คุโรกิกำลังทำอะไรอยู่นะตอนนี้

ฉันคิดถึงสิ่งนั้นและมองออกไปนอกหน้าต่าง

 

◆ เทพแห่งความการหลับใหลและความฝัน ซันโด

[ ท่านซันโดคะ! ท่านพี่! ท่านพี่เค้า!! ]

นางฟ้าของข้ารีบลอยมาหาข้าในความมืดมิด(พวกเธอมีแต่หัว)

[ เข้าใจแล้ว เป็นฝีมือของ… อัศวินดำสินะ ]

จู่ๆ การติดต่อกับคาเทียก็หายไปขณะที่เธอออกไปเดินเล่นตอนกลางคืน

และหลังจากนั้นไม่นาน อัศวินดำก็ปรากฏตัวขึ้นที่ร้าน

ข้าไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับคาเทีย

บางทีอัศวินดำคงทำอะไรสักอย่างกับร่างของมัลเชียสไปแล้ว แต่เขาประมาทเอง

เขาได้ขอมูลมาจากคาเทียและตรงดิ่งมาหาข้าทันที

ถึงเธอจะมั่นใจในฝีมือการต่อสู้ แต่คงไม่มีโอกาสชนะ จึงตัดสินใจหนี

มันอันตรายเกินไป เหล่านางฟ้าที่น่ารักของข้าพยายามถ่วงเวลาและหนีมาแล้ว

นางฟ้าเหล่านั้นอ่อนแอกว่าอัศวินดำมาก แต่ดูเขาจะลังเลที่จะต้องจัดการกับเธออยู่

และมาตามหาข้าแทน

แต่ถึงข้าจะมั่นใจในการซ่อนตัวและวิ่งหนี แต่เขาจะหาข้าเจอได้ง่ายๆ เลยมั้ยนะ?

ข้าควรทำยังไง?

อัศวินดำอาจจะฆ่านางฟ้าที่น่ารักของข้าก็ได้

งั้นก็แปลว่าตอนนี้เทพธิดาสีเงินอยู่ตัวคนเดียวสิ? ใช่แล้ว

ข้าจะทำให้เธอกลายเป็นนางฟ้าของข้าแทนซะ ข้าจะไปเอาหัวเธอมา

จากนั้นข้าก็แสยะยิ้ม

[ ดูท่าว่าข้าคงต้องเปลี่ยนแผนแล้วสินะ… เอ๊ะ? ]

ในตอนนั้น ข้าก็รู้สึกได้ถึงผีเสื้อมากมายทะลุผ่านเข้ามาในห้องของข้า

แต่ไม่น่าจะมีใครรู้จักที่นี่นอกจากนางฟ้าของข้าสิ นอกจากนี้ที่นี่ยังมีบาเรียอยู่ แม้แต่แมลงสักตัวก็เข้ามาไม่ได้

ผีเสื้อหายตัวไปอย่างรวดเร็ว ข้าพยายามค้นหา แต่ก็ไม่รู้สึกถึงอะไรเลย

นี่มันหมายความว่ายังไง? เพียงแค่ชั่วครู่เท่านั้นเอง

น่า สงสัยข้าจะแค่คิดไปเอง

เอาล่ะ มาคิดแผนการต่อ

ที่จริงข้าจะมุ่งเป้าไปที่นักบุญศักดิ์สิทธิ์ซึ่งเป็นพวกเดียวกับผู้กล้าและใช้เธอคนนั้นล่อผู้กล้าออกมา จากนั้นก็ให้ผู้กล้ากับอัศวินดำต่อสู้กัน

ให้พวกมันบดขยี้กันเองและทำร้ายกัน

แต่คงต้องเปลี่ยนแผน คราวนี้ข้าจะมุ่งเป้าไปที่แม่มดสีเงินของอัศวินดำแทน นี่ล่ะถึงเป็นการชดใช้ที่สาสมกับนางฟ้าของข้า

เริ่มแผนการได้

ข้าได้ให้เซียรูด้าไปอยู่ที่บ้านของทาราบอส(กำลังปลุกบาดอล) ส่วนอัลบาลก็คงจะกำลังทำอะไรบางอย่างอยู่

ข้าคิดถึงแผนการ