เกิดใหม่ครั้งนี้ ไม่ขอเป็นซุปตาร์ (Yaoi) - เล่มที่ 1 ตอนที่ 27 ภาพลักษณ์ที่สวยงามของฉันในใจเจาเยี่ยได้มลายหายไปหมดแล้ว

 เฮ้  กู้หลานอันที่ไม่ได้ยินความในใจที่แสนเย็นชาของเขา ยิ้มอย่างมีความสุขแล้วพูดว่า  ยอดเยี่ยมเลย 

        เจาเยี่ยไม่ได้พูดอะไร มุมปากยกสูงเป็นเส้นโค้งเล็กน้อยแม้แต่เจ้าตัวเองก็ไม่ได้รู้ตัวเลย แล้วก็ดื่มเหล้าอยู่กับตัวเอง โดยไม่ได้สนใจการมีอยู่ของกู้หลานอันเลยแม้แต่น้อย เจาเยี่ยไม่พูดอะไร กู้หลานอันเองก็ไม่ได้เปิดปากพูดอะไร เจาเยี่ยชอบความเงียบ หลานอันรู้ และจะทำแบบนั้นเพื่อเขา ยืนจ้องมองทุกการเคลื่อนไหวของเขาด้วยรอยยิ้มอยู่ตรงนั้น หัวใจพองโตด้วยความสุข สามารถอยู่กับคนที่ตัวเองรักได้ แม้ว่าจะไม่ได้ทำอะไรเลย มันก็เป็นความสุขที่ยิ่งใหญ่ได้จริงๆ

         เด็กโง่ ทำไมไม่เริ่มพูดอะไรก่อน หรือไม่ก็รุกหน่อย กระโจนเข้าไปเลยให้ตายสิ ไม่มีความหวังเลย  ผู้ติดตามความเคลื่อนไหวชิดขอบสนามอย่างอันนาเห็นแล้วรู้สึกร้อนรน อดที่จะส่งเสียงแนะนำออกมาไม่ได้

         เอ๊ะ? คุณน้าพูดว่าอะไรนะคะ?  คุณหนูที่กำลังสนทนาด้วยได้ยินไม่ชัด มองอันนาที่ท่าทางร้อนรนแล้วถาม

         ไม่ได้พูดอะไร  อันนาที่ถูกถามก็ได้สติขึ้นมา พลางยิ้มอย่างอบอุ่นแล้วพูดว่า  น้ากำลังชมว่ากระโปรงตัวนี้ของหนูสวยจังเลย 

         จริงเหรอคะ? นี่เป็นการออกแบบโดยดีไซเนอร์ชาวฝรั่งเศสชื่อดัง คุณอีริค ถ้าคุณน้าชอบเดี๋ยววันหลังหนูจะให้เขามาวัดตัวตัดให้คุณน้าตัวหนึ่งค่ะ  คุณหนูปลาบปลื้มใบหน้าแดงก่ำ

         ขอบใจสำหรับความตั้งใจนะ แต่ไม่เป็นไรหรอก น้าแก่แล้วใส่กระโปรงแบบนี้ก็ไม่เหมาะ มันเหมาะกับสาวๆแบบหนูนั่นแหละ  อันนาหัวเราะ พลางมองไปยังกู้หลานอันที่ไม่มีความเคลื่อนไหวใดๆแล้วกัดฟันแน่น

         แก่ที่ไหนกันคะ คุณน้าเหมือนอายุ 18 อยู่เลยค่ะ  คุณหนูกล่าวชม

         ฮ่าฮ่า? จริงหรือ?  คำพูดพวกนี้ดึงความสนใจทั้งหมดของอันนากลับมา เธอจับใบหน้าของตัวเองแล้วพูดว่า  น้าดูหน้าเด็กขนาดนั้นเลยเหรอ? 

         แน่นอนอยู่แล้วค่ะ ผิวพรรณของคุณน้า……(คำพูดประจบสอพลอทั้งหลาย) 

        อันนาที่ไม่ทันได้สังเกต ทางด้านของกู้หลานอันมีการเคลื่อนไหวแล้ว แต่การเคลื่อนไหวนี้ไม่ได้มาจากกู้หลานอัน แต่เป็นเจาเยี่ย 

         นั่งสิ  ถูกกู้หลานอันจ้องมองจนอึดอัด เจาเยี่ยขยับร่างกายเพื่อให้เขามีที่นั่ง

         ห้ะ? นายเรียกฉันเหรอ?  ใบหน้ากู้หลานอันปนไปด้วยความไม่อยากเชื่อและประหลาดใจ

         ตรงนี้ยังมีคนอื่นอีกเหรอ?  เจาเยี่ยย้อนถาม เริ่มสงสัยในสิ่งที่เขารู้เกี่ยวกับกู้หลานอันในตอนแรก เขาเคยคิดว่าคนคนนี้ฉลาดพอที่จะหาทางลัดเกาะคนรวยดังไปได้อย่างไร เห็นกันอยู่ชัดๆว่าเขาเป็นพวกซื่อบื้อ

        กู้หลานอันมองดูแวดล้อมรอบๆ แต่ก็ไม่มีใคร เจาเยี่ยนั่งอยู่ตรงมุมห้อง มีไม้แกะสลัก 2-3 ต้นบังอยู่ และมันก็ห่างไกลจากฝูงชนในงานอยู่พอสมควร ถ้ามีคนอยู่รอบๆตัวจริง เขาจะยืนจ้องเจาเยี่ยอยู่ตรงนี้โดยไม่มีคนรุมล้อมได้อย่างไร เจาเยี่ยจะไม่เริ่มถูกคนห้อมล้อมได้อย่างไร

         ไม่มี  ตอบกลับคำถามของเจาเยี่ย กู้หลานอันรู้สึกอยากร้องไห้ให้กับความโง่เขลาของตัวเอง ในใจเต็มไปด้วยความเสียใจ ภาพลักษณ์ที่สวยงามของตัวเองในใจเจาเยี่ยได้มลายหายไปหมดแล้ว (เดิมก็ไม่เคยมี) 

        สูดจมูกฟุดฟิดเบาๆ กู้หลานอันจัดการปรับอารมณ์ตัวเอง แล้วนั่งลงใกล้ๆเจาเยี่ย มองเห็นเหล้าของเขาหมดขวดแล้ว รีบโบกมือหาพนักงานที่เดินผ่านมา  ไปเอาเหล้าแบบที่เตรียมไว้สำหรับโต๊ะนี้มาอีกหนึ่งขวด 

        เจาเยี่ยกะพริบตาแล้วครุ่นคิดอยู่สักครู่ ว่าจะลองถามดูสักหน่อยเหล้าที่ตัวเองดื่มไปเขาเตรียมไว้รับรองแขกคนอื่นหรือเปล่า ถ้าหากตัวเองดื่มผิดไป จะได้คืนเงิน  โต๊ะนี้จองไว้ให้แขกคนอื่นหรือเปล่า? 

         ไม่ใช่ ก็นายนั่นแหละ  กู้หลานอันมองหน้าเขาแล้วยิ้มกว้าง คนรักของฉันทำไมยิ่งมองยิ่งงดงามแบบนี้กันนะ ถ้าหากเป็นไปได้อยากจะโอบกอดเขา หรือไม่ก็ถูกเขาโอบกอดเอาไว้

         ฉัน?  เจาเยี่ยงุงงง  งั้นเหล้าขวดนี้ก็เตรียมไว้ให้ฉันเหรอ? 

         อืม รู้ว่านายชอบ ฉันเลยไปเอาของพ่อมา 2-3 ขวด  กู้หลานอันตอบ

         นายรู้ได้ยังไงว่าฉันชอบ?  เจาเยี่ยงุนงงเข้าไปอีก เพราะว่าปกติเขาไม่ค่อยเข้าร่วมงานเลี้ยง และไม่ค่อยได้พบปะพูดคุยกับผู้คน เพราะฉะนั้นคนที่จะรู้ว่าเขาชอบเหล้าแบบนี้มีแค่หลินเซวียน แต่หลินเซวียนเหมือนไม่ได้รู้จักกู้หลานอันเลย ถึงแม้จะรู้จักกันก็คงไม่พูดคุยเรื่องแบบนี้กันรึเปล่า