เกิดใหม่ชาตินี้ ขอเป็นเศรษฐีนีในยุค 80 - เล่มที่ 1 ตอนที่ 25 อัธยาศัยดีไม่ได้แปลว่าไม่มีอารมณ์

ร้านบะหมี่ปลาไหลหนึ่งแห่ง ต่อให้หนึ่งวันใช้ปลาไหลถึง 20 ชั่ง เซี่ยเสี่ยวหลานเข้ามณฑลหนึ่งครั้งใช้เวลาสองชั่วโมงกว่า เธอจะยอมไปกลับโดยใช้เวลาถึง 5 ชั่วโมง เพื่อจะนำปลาไหล 20 ชั่งมาซางตูเท่านั้นเองหรือ?

ไม่ค่อยคุ้มค่าเท่าไรนัก เธอขายไข่ไก่ในอันชิ่งสามารถหาเงินได้ถึง 10 กว่าหยวนต่อวัน อย่างไรก็ไม่ควรเดินทางไกลกว่าเดิมแต่เงินน้อยลงเกือบครึ่ง

ทว่าหากทุกครั้งที่เธอมาซางตูสามารถขายปลาไหลได้ถึงร้อยกว่าชั่งขึ้นไป แม้สองวันเข้าซางตูหนึ่งครั้ง หนึ่งเดือนต้องได้ถึงหลักสี่ถึงห้าร้อยหยวนแน่นอน เอาเถอะ สี่ห้าร้อยหยวนต่อเดือนก็ไม่ได้มีอะไรให้ภูมิใจนัก เก็บเงินแบบไม่กินไม่ดื่มสองเดือนยังซื้อโรเล็กซ์บนข้อมือข้องโจวเฉิงเรือนเดียวไม่ได้เลย

เซี่ยเสี่ยวหลานพินิจเมืองซางตูในปี 83 ภายในใจรู้สึกโลภยิ่งนัก

ทุกที่ล้วนคือโอการทางการค้า น่าเสียดายที่เธอมีต้นทุนน้อยนิด ไม่เพียงแต่ในซางตูเท่านั้น ตอนนี้ประเทศจีนได้เป่าแตร [1] แห่งการปฏิรูปทางเศรษฐกิจแล้ว หากมีความกล้าดั่งโจวเฉิงที่ขนสินค้าเถื่อนเช่นนี้ ไม่รู้ว่าจะสามารถสะสมความมั่งคั่งสุทธิอย่างเงียบเชียบไว้เท่าไร เซี่ยเสี่ยวหลานรู้ดีว่าตนเองล้าหลัง แต่ตัวเธอเต็มไปด้วยมีจิตวิญญาณในการต่อสู้

 ถ้าอย่างนั้นก็ไปถามทีละร้านสิ ซางตูมีแค่ร้านขายบะหมี่ปลาไหลที่เดียวหรือ? ร้านบะหมี่ไม่รับ ยังมีภัตตาคารอีก! 

แผลบนหน้าผากเธอนั้นดีขึ้นอีกหน่อยแล้ว ราวกับฝังดอกไม้ตูมสีชมพูไว้ตรงนั้น

เซี่ยเสี่ยวหลานผิวขาวเหลือแสน ฝ่าแสงแดดแผดเผาไปโน่นมานี่ทุกวันก็ไม่เห็นว่าผิวจะเกรียมแดดขึ้นเลย สุ้มเสียงของเธอนั้นอ่อนโยน แม้จะพูดจาเด็ดเดี่ยวแน่วแน่เพียงใด พอโจวเฉิงได้ฟังแล้วกลับรู้สึกเหมือนโดนออดอ้อน โจวเฉิงอารมณ์เบิกบาน เห็นได้ชัดว่าไม่ชื่นชมธุรกิจเล็กน้อยที่ได้เงินเหมาเช่นนี้ ทว่ากลับได้รับอิทธิพลจากเซี่ยเสี่ยวหลานเสียแล้ว

 เช่นนั้นก็ลองดู 

ด้วยความกระตือรือร้นส่วนนี้ของเซี่ยเสี่ยวหลาน แม้ไร้คนช่วยเหลือ แต่ไม่ช้าก็เร็วเธอจะต้องหลุดพ้นจากหมู่บ้านต้าเหอที่เธอมีชื่อเสียงไม่พึงปรารถนาอยู่ได้เป็นแน่

ได้เดินบนถนนซางตูกับคนสวยเก่งกระฉับกระเฉงอย่างเซี่ยเสี่ยวหลานแล้ว โจวเฉิงรู้สึกสบายไปทุกอณูรูขุมขน แม้ที่จริงแล้วจะไม่เคยแม้แต่จูงมือกัน อารมณ์กระวนกระวายกลางใจเขาแทบจะหลากล้นออกมาจากอกแล้ว… นี่เป็นความรู้สึกที่ได้สัมผัสเป็นครั้งแรกหลังจากใช้ชีวิตมา 20 ปี!

ทั้งสองเดินมาถึงตลาดสินค้าเกษตรด้วยกัน

ซางตูมีพื้นที่มาก ตอนใต้กับตอนเหนือล้วนมีตลาดสินค้าเกษตรขนาดใหญ่ ที่พวกเซี่ยเสี่ยวหลานมาคือฝั่งตอนใต้

ตอนนี้เป็นเวลา 10 นาฬิกา คนที่มาซื้ออาหารเช้ากลับกันไปแล้ว แต่คนที่ยังมาตลาดสินค้าเกษตรในเวลาแบบนี้เป็นคนที่ไม่บกพร่องเรื่องเงินและมีเวลาว่าง เซี่ยเสี่ยวหลานต้องการลูกค้าเช่นนี้นี่แหละ!

ทั้งสองคนตั้งแผงได้สะดวกตามคาด โจวเฉิงคอยดูแผง ส่วนเซี่ยเสี่ยวหลานใช้ความรวดเร็วดุจแสงในการเดินทั่วตลาด

ตลาดสินค้าเกษตรไม่ได้ขายเพียงอาหาร ยังมีแผงขายเสื้อผ้าอยู่อีกแห่งหนึ่งด้วย

หญิงสาวจำนวนหนึ่งเลือกสรรสินค้าอยู่ที่แผง พวกเธอไม่ชอบที่เสื้อผ้าดูล้าสมัย เจ้าของแผงจึงถลึงตาโต  ของฉันมาจากหยางเฉิง [2] ทั้งนั้น ทั้งถูกและสวยกว่าในห้างสรรพสินค้า พวกเธอยังจะเรื่องมากอีก! 

เจ้าของแผงดึงกระโปรงลายดอกไม้คืนมา บ่นเสียจนเหล่าหญิงสาวอับอาย พวกเธอจึงทิ้งเสื้อผ้าเสียดื้อๆ แล้วหันหลังจากไป

พวกเธอเดินไปพลางแสดงความคิดเห็นไปพลาง

 เสื้อผ้าในห้างสรรพสินค้าแพงเกินไปแล้ว ครั้งก่อนอยากซื้อเสื้อโค้ทสักตัว โอ้พระเจ้า พวกเธอทายสิว่าเท่าไรกัน? ตั้ง 128 หยวน! 

 ซางตูอุตส่าห์ใหญ่ออกขนาดนี้ นอกจากห้างสรรพสินค้าก็มีแค่ของแผงลอย อันหนึ่งแพงอีกอันก็คุณภาพแย่ ไม่มีที่ทันสมัยและราคาถูกเลยหรือ 

 ไปเถอะๆ ใครจะไปซื้อเสื้อผ้าห่วยๆ ของเขากัน 

พูดโดยไม่ใส่ใจ แต่ฟังแล้วน่าสนใจ

เซี่ยเสี่ยวหลานรู้ว่าเสื้อผ้าขายส่งที่หยางเฉิงนั้นราคาถูกเอามาก สายตาของเธอไม่สามารถดูออกได้ว่าทันสมัยเพียงใด แต่อย่างน้อยก็ดีกว่าคนตั้งแผงในตลาดสินค้าเกษตรแน่ ไปหยางเฉิงเพื่อเลือกเสื้อผ้าสมัยนิยมกลับมาขายในซางตู ลู่ทางการค้าขายต้องไม่เลวแน่นอน

ราคาค้าส่งกับค้าปลีกของเครื่องแต่งกายก็ไม่ใช่กำไรแค่หนึ่งเหมาสองเหมาแล้ว

เซี่ยเสี่ยวหลานจดจำเรื่องนี้ไว้ในใจ ทั้งยังสืบเสาะไปทั่วตลาดสินค้าเกษตร เมื่อจดจำราคาสินค้าแต่ละชนิดได้โดยประมาณหนึ่งแล้ว เธอถึงวิ่งกลับไปที่แผงชั่วคราวของเธอกับโจวเฉิง ในตลาดสินค้าเกษตรสามารถตั้งแผงลอยได้ตามสบาย ขอแค่ไม่ขวางทางและส่งค่าบำรุงตลาดนิดหน่อยย่อมใช้ได้ แผงใหญ่จ่ายเยอะ แผงเล็กก็จ่ายน้อยลง เซี่ยเสี่ยวหลานจะถกเถียงกับคนอื่นเรื่องแบบนี้ไปทำไม ใช้ที่ของคนอื่นหาเงินทอง จ่ายค่าบำรุงนั้นถูกต้องเหมาะสมแล้ว

ขณะจ่ายเงินด้วยความกระตือรือร้นนั้นโจวเฉิงก็ริเริ่มธุรกิจแล้ว

ไม่รู้เขาไปยืมกระดาษกับปากกามาจากที่ไหน เขียนไว้ว่าไข่ไก่ 0.15 หยวนต่อใบและปลาไหล 1.2 หยวนต่อชั่ง

ตัวหนังสือของโจวเฉิงเหมือนกับรูปลักษณ์ของเขา ดูแล้วช่างน่ามอง

คนมากมายเข้าล้อมรอบตัวโจวเฉิง และไม่รู้เช่นกันว่าเหล่าพี่สาวต้องการซื้อไข่ไก่จริงๆ หรือเพียงต้องการแทะโลมโจวเฉิงกันแน่

 คนอื่นเขาขายไข่ไก่เป็นชั่งกันทั้งนั้น ทำไมเธอขายเป็นใบเล่า? 

 ปลาไหลแพงจังเลย! วันนี้เนื้อหมูแค่หนึ่งหยวนสี่เหมาเอง เพิ่มอีกสองเหมาฉันซื้อเนื้อติดมันหนึ่งชั่งได้เลยนะ! 　　

 พ่อหนุ่ม ฟังเธอพูดแล้วไม่ใช่คนซางตูนี่ มีคู่หมายแล้วหรือยัง? 

โจวเฉิงไม่อดทนพอจะจัดการกับผู้หญิงทั้งกลุ่มจริงๆ เห็นเซี่ยเสี่ยวหลานกลับมาก็ยกนิ้วชี้ไปทางเธอ

 คนรักของผมกลับมาแล้ว เธอเป็นคนขาย ผมมาช่วยเธอเฝ้าแผงเท่านั้น 

เซี่ยเสี่ยวหลานถลึงตาจ้องเขาไปหนึ่งที

พี่สาวที่อยากจะแนะนำคู่หมายให้โจวเฉิงผิดหวังอย่างสุดซึ้ง  คนหนุ่มสาวอย่างพวกเธอก็ชอบหน้าตาแบบนี้กัน ต้องหน้ากลมสิถึงจะมีวาสนา! 

เซี่ยเสี่ยวหลานโดนสวมหมวก [3] ‘ไร้วาสนา’ อีกใบแล้ว น้ำเสียงก็เลยเย็นชาเสียหน่อย  พี่สาว ยังจะซื้อไข่ไก่อยู่หรือไม่? พี่สาวดูสิว่าไข่ไก่ของฉันใบใหญ่ทั้งนั้น ถ้าพี่สาวไม่อยากซื้อเป็นใบ อย่างนั้นก็คิดราคาหนึ่งหยวนห้าเหมาต่อชั่งแล้วกัน 

ไข่ไก่ใบใหญ่หนึ่งชั่งต้องไม่ถึง 10 ใบแน่ๆ

พี่สาวยังคงโต้แย้งต่อ  ไข่ไก่พวกนั้นมีทั้งใหญ่ทั้งเล็ก มีคนเลือกใบใหญ่ไปแล้ว คนที่ซื้อไข่ไก่ใบเล็กก็ไม่ยุติธรรมน่ะสิ! 

เซี่ยเสี่ยวหลานเห็นด้วยเป็นอย่างยิ่ง  ดังนั้นต้องรีบซื้อจะได้เลือกใบใหญ่นะ! 

พี่สาวยังไม่ทันได้พูดอะไร คนอื่นๆ ก็เบียดเธอออกไปเสียแล้ว พวกเธอแค่อยากจะเลือกใบใหญ่ คนมาทีหลังก็เลือกได้แต่ใบเล็กแล้ว เซี่ยเสี่ยวหลานเน้นย้ำหลักการสองอย่างซ้ำไปซ้ำมาคือหยิบเบา วางเบาและไม่อนุญาตให้เขย่าไข่ จากนั้นจึงปล่อยให้พวกเธอเลือกได้เลย

เพื่อยอดขายแล้วเซี่ยเสี่ยวหลานเคยรองรับอารมณ์ทุกรูปแบบมาก่อน แต่นี่ไม่ได้หมายความว่าเธอเป็นลูกพลับเนื้อนิ่ม[4] เกลียดที่สินค้าไม่ดี เธอย่อมเข้าใจได้ แต่ถ้ามีคนมาโจมตีที่ตัวเธอนั้น เธอรับไม่ไหว เธอไม่ใส่ใจคนที่บอกว่าเธอไร้วาสนาผู้นั้นอีก หันไปตั้งใจต้อนรับลูกค้าจริงๆ ของเธอมากกว่า

 พี่… พี่ไม่ซื้อปลาไหลกลับไปหน่อยหรือ? ถึงแพงไปหน่อย แต่ปลาไหลใช้บำรุงร่างกายได้ดีมาก ฤดูใบไม้ผลิกำลังจะมา ทำปลาไหลหม้อร้อนให้ครอบครัวได้บำรุงร่างกายเสียหน่อย เนื้อหมูอร่อยอยู่แล้ว ก็ควรจะเปลี่ยนรสชาติบ้างไม่ใช่หรือ? 

เซี่ยเสี่ยวหลานยังไม่ฆ่าปลาไหลแน่

คนมาซื้ออาหารเวลานี้ล้วนหิ้วตะกร้ากับถือกระเป๋าผ้า ถุงพลาสติกยังไม่ใช้กันทั่วไป ปลาไหลที่ฆ่าแล้วเก็บรักษายาก คนกินเป็นล้วนรู้กันดีว่าปลาไหลต้องลงหม้อโดยที่ยังมีเลือดอยู่ถึงจะบำรุงร่างกายคนได้

โจวเฉิงเองก็ช่วยเหลืออยู่ข้างๆ

เซี่ยเสี่ยวหลานหน้าตาสะสวย จิตใจของเธอมีความแข็งแกร่ง เธอกล้าทำธุรกิจด้วยตนเอง และกล้าใช้กรรไกรแทงตาของอันธพาล แต่ก็มิใช่ตะบี้ตะบันกระตือรือร้นเอาใจลูกค้าที่ซื้อของ ใครแตะต้องหลักการของเธอ เธอไม่ยอมถอยให้แม้แต่ชุ่น [5] เดียวแน่

แม้จะไม่ทันตลาดเช้า แต่ประชากรในซางตูมีอยู่เยอะแยะ ตลาดสินค้าเกษตรนั้นมีคนมาทั้งวัน ครั้งนี้เซี่ยเสี่ยวหลานนำไข่ไก่ 500 ใบและปลาไหลอีก 38 ชั่งมาซางตู คัดปลาไหลส่วนที่ร้านบะหมี่ปลาไหลซื้อไป 15 ชั่งออกแล้ว สินค้าที่เหลือใช้เวลาไม่ถึงสามชั่วโมงก็ขายจนหมด กำไรที่ได้จากปลาไหล 38 ชั่งมากกว่าไข่ไก่ 500 ใบเสียอีก เธอคิดว่าธุรกิจนี้ต้องไตร่ตรองให้ดีแล้วจริงๆ

 พี่โจว ถ้าพี่ไม่ยุ่ง ฉันอยากไปวนดูรอบซางตูสักหน่อย 

เชิงอรรถ

[1] 吹响号角 เป่าแตร เปรียบเปรยว่า ก้าวไปในทิศทางที่เจริญยิ่งขึ้น

[2] 羊城 หยางเฉิง คือ ชื่อเล่นของเมืองกว่างโจว

[3] 扣帽子สวมหมวก หมายถึง การพยายามแปะป้ายเรียกคนอื่นด้วยชื่อที่ไม่ดี

[4] 软柿子 ลูกพลับเนื้อนิ่ม หมายถึง คนที่ดูอ่อนแอหรือตกอยู่ในสถานะที่ถูกรังแกได้ง่าย

[5] 寸 ชุ่น คือ หน่วยวัดความยาวดั้งเดิมของจีน เท่ากับประมาณ 3.3 เซนติเมตร