เกิดใหม่ชาตินี้ ขอเป็นเศรษฐีนีในยุค 80 - เล่มที่ 3 ตอนที่ 89 ผัดปลาไหลและปลิงทะเลตุ๋น

เซี่ยเสี่ยวหลานขายเสื้อผ้าราวกับเก็บเงินทองได้โดยเปล่า.

เงินในกระเป๋าคาดเอวเหลือเฟือ เธอเองก็ไม่ใช่คนตระหนี่ถี่เหนียว

จึงชักชวนคังเหว่ยด้วยเสียเลย จากนั้นกลับบ้านไปรับหลิวเฟิน

หลิวเฟินกลับบอกว่ารับประทานแล้ว หลิวเฟินอดทนต่อความลำบากเก่ง แต่นิสัยหน่อมแน้มเนิบนาบไม่อาจแก้ไขได้ในระยะเวลาสั้นๆ

หากให้เธอไปสถานที่อย่างภัตตาคารเธอจะต้องรู้สึกกระสับกระส่ายเป็นแน่

เซี่ยเสี่ยวหลานรู้ดี คงต้องพามารดาไปที่แบบนี้บ่อยๆ นานวันผ่านไปสถานการณ์อาจจะดีขึ้น

ทว่าอยู่ต่อหน้าโจวเฉิงและคังเหว่ย เธอไม่ยินดีปล่อยให้หลิวเฟินประหม่า จึงไม่บังคับ

ส่งปลาไหลให้ภัตตาคารตั้งมากมายขนาดนั้น

เซี่ยเสี่ยวหลานกลับสั่งผัดปลาไหลในภัตตาคารเป็นครั้งแรก

อาหารในยุค 80 ไม่อร่อยหรือ?

อร่อยจนทนไม่ไหว!

ไร้น้ำมันใช้ซ้ำ ไร้สารปรุงแต่งอาหารชนิดต่างๆ

แม้แต่หมูยังเลี้ยงด้วยการกินหญ้าเคี้ยวรำธรรมดาทั่วไปเป็นปีถึงเชือดได้ วัตถุดิบด้านอาหารธรรมชาติคุณภาพสูง

อาหารที่ทำออกมาจะรสชาติไม่ดีได้อย่างไร?

ผู้คนเพียงแค่ไม่มีเงินทองเหลือเฟือเพียงเพื่อเพลิดเพลินกับอาหารเลิศรส

เพราะอาหารเลิศรสมักจะอยู่ในภัตตาคารของรัฐหรือในร้านดั้งเดิมที่โด่งดัง

เซี่ยเสี่ยวหลานรู้สึกอิ่มเอมไปทั้งใบหน้า

ชาติก่อนเธอไม่ใช่คนให้ความสำคัญกับความปรารถนาในรสชาติ

ตอนนี้กลายเป็นวัยรุ่นอีกครั้ง เธอกลับถูกอาหารหลายอย่างดึงดูดจนรู้สึกคันยุบยิบอยู่ในใจเสียได้`

จังหวะการคีบตะเกียบทั้งว่องไวและสม่ำเสมอ

ทุกครั้งที่ลงตะเกียบสามารถคีบปลาไหลได้หลายชิ้นอย่างแม่นยำ 

เส้นปลาไหลที่มีความหนาเท่ากัน คีบขึ้นมาแล้วแกว่งไหวสั่นระริก

ซอสแดงน้ำมันข้น [1] ถึงจะเป็นผัดปลาไหล

ปรุงด้วยความร้อนพอดีทำให้เมื่อเข้าปากแล้วทั้งนุ่ม ลื่น หนึบ และสู้ฟัน

ปลาไหลในตอนนี้เป็นของดี เติบโตในคลองจับได้ในนา

ไม่ใช่แบบที่ผู้คนร่ำลือว่าเร่งโตด้วยยาคุมกำเนิด

เซี่ยเสี่ยวหลานรับประทานได้อย่างสบายใจไร้กังวล

ขนาดเห็นเธอรับประทานด้วยท่าทางสำรวม คังเหว่ยยังกลืนน้ำลายโดยไม่รู้เนื้อรู้ตัว

ตระกูลคังไม่ขัดสนเรื่องอาหารการกิน แม้เวลาอดอยากจนทุกคนต้องใช้ชีวิตแบบรัดเข็มขัด

คุณย่าคังก็ไม่ปล่อยให้คังเหว่ยหิวโหย เขาเคยรับประทานของดีมามากมาย

ผัดปลาไหลของภัตตาคารแห่งนี้ก็ทำได้ไม่เลว แต่เวลาเซี่ยเสี่ยวหลานรับประทานได้แสดงสีหน้าที่มีศรัทธาแรงกล้าเหลือเกิน

อร่อยขนาดนั้นเลยหรือ?

คงไม่เคยพบของดีตั้งแต่เด็กสินะ

คังเหว่ยนึกถึงพื้นเพของเซี่ยเสี่ยวหลาน เด็กสาวชนบท ครอบครัวยากจน

ทั้งไม่เป็นที่รักใคร่เอ็นดู

คังเหว่ยชะงักตะเกียบเล็กน้อยขณะกำลังคีบปลาไหล ช่างเถอะ ให้เธอได้รับประทานมากๆ ดีกว่า

โจวเฉิงชำเลืองมองเขาน้อยๆ อาจหาญดีจริงนะ

กล้าแสดงอารมณ์สงสารต่อภรรยาของเขาอย่างนั้นหรือ?

โจวเฉิงไม่ได้สงสารเซี่ยเสี่ยวหลาน แต่เขาเอ็นดูเธอ

เขารู้สึกรื่นรมย์อยู่กับการมองเธอรับประทานอาหาร แม้โจวเฉิงจะไม่ได้รับประทานเองก็ยังคงมีความสุข

 ผัดกุ้งกับปลาทอดเปรี้ยวหวานเธอน่าจะชอบ รีบชิมเร็ว… 

เซี่ยเสี่ยวหลานส่งยิ้มให้เขา กลืนปลาไหล และพึมพำออกมาเสียงเบา  ขายปลาไหลมานานขนาดนั้น ฉันยังไม่เคยกินอาหารนี้ในภัตตาคารมาก่อน พอได้กินมีความสุขแล้ว 

ปลาไหลเหนียวเหนอะหนะทั้งคาวทั้งมันไม่ใช่หรือ?

ตัวเธอเป็นผู้หญิง ชาติก่อนเธอไม่เคยทำงานอย่างการขายปลาไหลเช่นนี้

ของที่นิ่มลื่นเหมือนงู เซี่ยเสี่ยวหลานชื่นชอบสิถึงแปลก!

ทว่าเพื่อการดำรงชีวิต เธอต้องทนความขยะแขยงหันไปทำธุรกิจนี้ เซี่ยเสี่ยวหลานรู้สึกว่าผัดปลาไหลรสชาติอร่อยยิ่งนัก

ไม่เพียงอร่อยด้วยตัวมันเองเท่านั้น

แต่การนั่งอยู่ในภัตตาคารสั่งผัดปลาไหลหนึ่งที่

หมายความว่าเซี่ยเสี่ยวหลานได้ใช้ชีวิตที่ดีขึ้นแล้ว

ต้องมีเงินทองมีเวลา ถึงกล้าเดินเข้าภัตตาคารของรัฐ

สั่งอาหารโต๊ะใหญ่เลี้ยงผู้อื่น

เมื่อเรียกเก็บเงิน เซี่ยเสี่ยวหลานเป็นคนจ่าย

อย่างน้อยเธอเป็นถึงคนที่เคยนั่งตำแหน่งผู้บริหารระดับสูงของบริษัทข้ามชาติ

อาหารเลิศรสทั่วไปจะทำให้เธอถึงกับเสียอาการได้ที่ไหน

แต่หลิวเฟินไม่เคยรับประทานของดีอะไรเลย เซี่ยเสี่ยวหลานไม่ได้ตื่นเต้นเมื่อเจออาหารทะเล ทว่าสั่ง ‘ปลิงทะเลตุ๋น’ ที่แพงที่สุดในภัตตาคารห่อกลับบ้านไปให้หลิวเฟิน!

 ฉันบอกแล้วว่าจะทำให้แม่ได้ใช้ชีวิตอย่างมีความสุข

แค่ปลิงทะเลตุ๋นที่เดียวเอง 

เซี่ยเสี่ยวหลานกล่าวพลางแกว่งไกวห่ออาหาร

โดนไล่ออกจากตระกูลเซี่ยโดยหอบมันเทศเพียง 20 ชั่ง วันนี้เธอสามารถทำให้หลิวเฟินได้รับประทาน ‘ปลิงทะเลตุ๋น’ ราคา 20 หยวน อีกหน่อยย่อมทำให้หลิวเฟินได้มีความสุขที่ยิ่งใหญ่มากขึ้น! ตระกูลเซี่ยเป็นแค่อะไรกัน? เฮอะ!

โจวเฉิงรู้ดีว่าเธอเบิกบานใจ

เขาส่งเซี่ยเสี่ยวหลานกลับบ้าน มองประตูบานนั้นปิดลง หันกลับมาก็ใบหน้าบึ้งตึง

มีความร้ายกาจจากการเสแสร้งแกล้งยิ้ม

 คังจื่อ พี่สะใภ้นายหน้าตาสะสวย มักมีคนเล็งเธออยู่เรื่อย

ฉันก็เฝ้าอยู่ซางตูทุกวันไม่ได้ด้วย นายว่าทำอย่างไรดี? 

คังเหว่ยขาดแค่ยกสองมือขึ้นยอมจำนนแล้ว

คังเหว่ยไร้ซึ่งประสงค์ร้ายต่อว่าที่พี่สะใภ้ของเขาอย่างแท้จริง

แรกเริ่มนั้นตกตะลึงในความงดงาม แต่ต่อมาเธอถูกพี่เฉิงจื่อเลือกแล้ว

คังเหว่ยจึงดับความคิดของตนเสีย

เขากล่าวอย่างระมัดระวัง  ปีหน้าพี่สะใภ้ไม่ได้จะไปเรียนหนังสือในปักกิ่งหรือ? 

พี่ชาย พี่อดทนอีกสักเกือบปีก็ไม่มีอะไรแล้ว

ไม่ถูกต้อง ปักกิ่งมิได้สงบสุขโดยสมบูรณ์เช่นกัน เพราะยังมีหวังเจี้ยนหัวผู้ต้องสงสัยว่าเป็น ‘รักแรก’ ของเซี่ยเสี่ยวหลานอยู่ทั้งคน แค่กๆ

คังเหว่ยเกือบสำลักน้ำลายตัวเองตายเสียแล้ว

ใช้เส้นสายคุณลุงของเสี่ยวกวงดึงหลิวหย่งออกจากวงการแล้ว

ยังต้องใช้เส้นสายคุณลุงของเสี่ยวกวงช่วยพี่เฉิงจื่อตัดความต้องการของศัตรูหัวใจอีกหรือ? ทำเรื่องเล็กให้กลายเป็นเรื่องใหญ่เช่นนี้ หากแพร่ไปถึงปักกิ่งต้องโดนคนหัวเราะเยาะตายแน่นอน

เพื่อที่จะหลีกเลี่ยงการโดนคนหัวเราะเยาะ คังเหว่ยใช้ความจริงใจทั้งหมดที่มีเพื่อเกลี้ยกล่อม

 พี่สะใภ้ไม่ชอบคนอื่นหรอก 

แน่นอน เสี่ยวหลานพูดแล้วว่าชอบเขา

สิ่งนี้ทำให้หัวใจของโจวเฉิงตั้งมั่นขึ้นเล็กน้อย

—————————————–

เซี่ยเสี่ยวหลานนำห่ออาหารกลับบ้าน ปลิงทะเลตุ๋นยังมีไอร้อนอยู่

หลิวเฟินไม่เคยลิ้มลองปลิงทะเลมาก่อน และคาดไม่ถึงว่าอาหารชนิดนี้กล้าขายที่ราคาละ 20 หยวน เซี่ยเสี่ยวหลานตั้งใจนำมาให้เธอ เธอจึงรับประทานอย่างเต็มใจ

รสชาติช่างดีงามยิ่งนัก เซี่ยเสี่ยวหลานบอกว่าคือ ‘ปลิงทะเล’ เป็นสิ่งหนึ่งที่อยู่ในทะเล หลิวเฟินพยักหน้ารับ

 อร่อย เสี่ยวหลานลูกก็กินสิ 

 ฉันกินที่ร้านมาแล้ว แม่กินเยอะๆ หน่อย เจ้านี่บำรุงร่างกายดีนะ 

หลิวเฟินผ่ายผอมเกินไปแล้ว

ไปโน่นมานี่ทุกวี่วัน ทำให้เธอไม่มีโอกาสผิวพรรณผ่องใส ทว่านัยน์ตาเปี่ยมไปด้วยชีวิตชีวา

มีความแตกต่างจากหญิงชนบทที่สภาพราวกับหุ่นเชิดไม้นั้นเมื่อครั้งเซี่ยเสี่ยวหลานเพิ่ง ‘ฟื้น’ ซากศพเดินได้ถูกบรรจุจิตวิญญาณ

หลิวเฟินเกิดความหวังต่ออนาคตของตนแล้ว

เธอเลียบเคียงถามเรื่องระหว่างเซี่ยเสี่ยวหลานกับโจวเฉิง

เซี่ยเสี่ยวหลานยอมรับอย่างเถรตรง

 ฉันคิดว่าเขาไม่เลว ลองคบหาไปก่อน อย่างไรเสียก็ไม่ต้องเจอหน้ากันทุกวัน

ไม่ถ่วงรั้งธุระใดทั้งนั้น 

 โจวเฉิงเป็นคนขับรถบรรทุกหรือ? 

 ทำงานในหน่วยงานลับ ตอนนี้อยู่ระหว่างลาพักงาน 

ทำงานในหน่วยงานลับ? เช่นนั้นไม่ใช่ว่าเซี่ยเสี่ยวหลานต้องเป็นสมาชิกในครอบครัวหรือ

หลิวเฟินคิดไปไกลชั่วพริบตา

ตามแนวคิดของหลิวเฟิน คบหาดูใจกับคนอื่นล้วนมีเป้าหมายเป็นการวิวาห์

คนซื่อตรงอย่างเธอไม่เคยคิดว่าจะมีใครใจร้ายเหมือนลูกสาวแบบนี้

ความรักและการแต่งงานยังรวมเป็นเรื่องเดียวกันไม่ได้

เซี่ยเสี่ยวหลานแค่อยากมีความรักกับโจวเฉิงก็เท่านั้น!

 เป็นสมาชิกครอบครัวน่ะดีทีเดียว ดีทีเดียว… 

โจวเฉิงอายุยังน้อย หลิวเฟินไม่กล้าคิดว่าเขาคือพนังงานของหน่วยงานอะไร

ในใจเชื่อมั่นว่าเขาเป็นคนธรรมดาสามัญ

คนธรรมดา แม้จะอยู่ปักกิ่ง ทว่าหน้าตาหล่อเหลา

เสี่ยวหลานของเธอยังมีอะไรที่ไม่คู่ควรหรือ? เสี่ยวหลานหน้าตาสะสวย

เสี่ยวหลานเอาการเอางาน ทั้งเสี่ยวหลานยังอาจจะสอบติดมหาวิทยาลัยด้วย

ในสมองของหลิวเฟินไม่มีความคิดรังเกียจคนจนโปรดปรานคนรวย

สามีภรรยาล้วนใช้ชีวิตโดยพยายามไปด้วยกัน คนสองคนรักใคร่กลมเกลียว

ใครหาเงินก็เหมือนกันทั้งนั้น

ขอเพียงโจวเฉิงไม่รังเกียจชื่อเสียในอดีตของเสี่ยวหลาน

หลิวเฟินกังวลเล็กน้อย แต่แล้วก็ปลาบปลื้ม อุตส่าห์ย้ายมาเมืองซางตูแล้ว

เรื่องราวก่อนหน้านี้มีไม่กี่คนที่รับรู้

โชคดีที่หย่ากับเซี่ยต้าจวิน!

โชคดีที่ย้ายบ้านแล้ว!

สองสิ่งนี้ตัดสินใจทำได้ถูกต้องเหมาะสมเหลือเกิน

ใบหน้าของหลิวเฟินมีความยินดีที่ห้ามไว้ไม่อยู่

 เหมือนลุงลูกจะไม่ค่อยเห็นด้วยกับเรื่องของลูกและโจวเฉิง ถ้าเขาตำหนิลูก

ลูกก็ฟังอย่างว่านอนสอนง่ายไปเสีย ลุงดีกับลูกมาก… พ

หลิวเฟิ่นทำได้เพียงบ่นยืดเยื้อไปเรื่อย เซี่ยเสี่ยวหลานไม่รู้สึกรำคาญแม้แต่นิดเดียว

ทั้งเธอยังหางานให้หลิวเฟินทำเพิ่มอีกอย่างหนึ่ง คือการให้หลิวเฟินนับเงินในกระเป๋าคาดเอว

เชิงอรรถ

[1]浓油赤酱 ซอสแดงน้ำมันข้น คือ

ลักษณะของการทำอาหารที่น้ำมันมากและรสชาติเข้มข้น

ปรุงด้วยน้ำตาลจนมีสีซอสแดงหรือสีน้ำตาล