เกิดใหม่ชาตินี้ ฉันจะเป็นเจ้าตระกูล [นิยายแปล] - ตอนที่ 48.2
เกิดใหม่ชาตินี้ ฉันจะเป็นเจ้าตระกูล ตอนที่ 48.2
ตอนที่ 48.2
ถึงแม้ตราประทับในเอกสารจะเป็นตราบาราพอร์ท แต่มันก็ชัดเจนอยู่แล้วไม่ใช่หรือพ่ะย่ะค่ะว่าใครกันที่เป็นเจ้าของเหมืองแร่ที่แท้จริง
แน่นอนว่าตระกูลที่ได้รับสัมปทานในการขุดเจาะเหมืองนั่นคือตระกูลชูลส์ของเวสติน แต่รูลลักกลับตั้งใจไม่พูดถึงประเด็นดังกล่าว
ตระกูลอังเกนัสย่อมไม่มีทางรู้ได้ว่าเหมืองนั่นเป็นเหมืองที่มีไว้เพื่อการใด แต่มันเป็นหลักฐานบ่งชี้ว่าพวกนั้นใจกล้าขนาดกล้ายื่นมือเข้ามายุ่งกับเหมืองเหล็กพ่ะย่ะค่ะ
เหมืองเหล็กเป็นเสบียงทางการทหารที่มีความสำคัญเป็นอย่างมาก
แร่เหล็กซึ่งเป็นวัตถุดิบในการสร้างอาวุธ ในอาณาจักรมีเพียงแค่ราชวงศ์และตระกูลจำนวนน้อยมากรวมถึงลอมบาร์เดียเท่านั้นที่มีมันไว้ในครอบครองและพวกเขาเหล่านั้นต่างก็เป็นตระกูลที่จงรักภักดีต่อราชวงศ์มาหลายยุคหลายสมัยอย่างไม่ต้องสงสัย
ถึงแม้อังเกนัสจะเป็นตระกูลของจักรพรรดินี หากแต่รากเหง้าของพวกเขานั้นเป็นตระกูลฝั่งที่จงรักภักดีกับฝ่ายขุนนางมากกว่าราชวงศ์
แร่เหล็กจึงไม่ใช่ทรัพย์สินที่จะอนุญาตให้พวกเขามีไว้ในครอบครอง
และคนที่ทำให้พวกนั้นฝันสูงเกินตัวก็คือฝ่าบาทเองพ่ะย่ะค่ะ
ความผิดของข้างั้นเหรอ! พูดอันใดไร้สาระถึงเพียงนั้นครับ! ข้าก็แค่!
ฝ่าบาทเป็นคนให้อำนาจแก่อังเกนัสเองไม่ใช่หรือพ่ะย่ะค่ะไม่เพียงแค่มอบโอรสองค์โตให้จักรพรรดินี แต่ขนาดโอรสองค์ที่สองก็ยังโยนให้จักรพรรดินีด้วย ไม่เคยใส่พระทัยว่าราวีนี่ อังเกนัสจะสังหารบุตรที่เกิดจากข้ารับใช้นางนั้น หรือจะปล่อยให้รอดชีวิต…
จะสังหารหรือจะปล่อยให้รอดรึ
โยบาเนสไม่ใช่จักรพรรดิที่โง่เขลา
อย่างน้อยจากการประเมินของรูลลักพระองค์ก็เป็นเช่นนั้น
พระองค์เป็นคนที่หูตาว่องไวมาก ยิ่งถ้าเรื่องนั้นเป็นเรื่องผลประโยชน์ของตัวเอง อ่านออกกระทั่งความคิดในใจและคำพูดที่ออกจากปากของผู้คน
เหมือนอย่างตอนนี้
ถ้าอย่างนั้นหมายความว่าจักรพรรดินีทำร้ายเฟเร…เจ้าชายลำดับที่สองหรือครับ
โล่งอกที่ยังมีชีวิตอยู่พ่ะย่ะค่ะ ถึงแม้ดูเหมือนว่าจะถูกวางยาพิษก็เถอะ
เหอะ!
โยบาเนสพูดอะไรไม่ออก ได้แต่หัวเราะเย้ยหยัน
มันไม่ใช่ความรักใคร่ในตัวโอรสที่เกิดจากข้ารับใช้ที่แม้แต่ชื่อก็ยังจำไม่ได้อย่างแน่นอน
พระองค์เพียงแค่รู้สึกโกรธแค้นและรังเกียจจักรพรรดินีที่กล้าลงมือกับสายเลือดของตัวเองเท่านั้น
รูลลักเลื่อนแก้วน้ำไปตรงหน้าจักรพรรดิพลางเอ่ยพูด
แน่นอนว่าการมอบอำนาจให้พวกอังเกนัสโดยการขัดแย้งกับกระหม่อมตลอดเวลาที่ผ่านมา ถือว่าเป็นวิธีการที่ดีมากพ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาท
โยบาเนสผวาเฮือกเมื่อถูกอีกฝ่ายล่วงรู้ความคิดภายในใจ แต่รูลลักเพียงแค่ยิ้มจางยามมองภาพนั้น
แววตาคู่นั้นคล้ายกับอาจารย์ที่มองดูศิษย์เติบโตขึ้นมาจนได้ดิบได้ดี
เพียงแต่มอบให้มากเกินไปเสียหน่อยพ่ะย่ะค่ะ นั่นคือปัญหา พวกนั้นโลภมากเสียจนไม่รู้แม้กระทั่งว่าท้องของพวกมันกำลังจะแตก…และตอนนี้ก็ถึงเวลาที่จะแย่งชิงอำนาจนั่นกลับคืนมาได้แล้วพ่ะย่ะค่ะ
แต่…
ฝ่าบาทไม่จำเป็นต้องลงมือทำอะไรทั้งสิ้นพ่ะย่ะค่ะ
มือของโยบาเนสที่กำลังนวดหน้าผากด้วยรู้สึกปวดราวกับศีรษะจะระเบิดหยุดชะงักทันที
รูลลักมองจักรพรรดิที่ทำท่าเช่นนั้นในขณะที่ฉีกยิ้มกว้าง
และเสนอในสิ่งที่จักรพรรดิไม่มีทางปฏิเสธได้อย่างเด็ดขาด
เพราะกระหม่อมจะรับบทตัวร้ายให้เองยังไงล่ะพ่ะย่ะค่ะ
ฟีเรนเทียกับเฟเรสนั่งจ้องตากันอยู่บนเตียง
โซฟาที่มีอยู่ตัวเดียวในห้องก็จับฝุ่นหนาเตอะ ส่วนพื้นก็เย็นเฉียบราวกับน้ำแข็ง จึงมีทางให้เลือกแค่ทางนี้ทางเดียว
เด็กหนุ่มผิวขาวผมสีดำสนิทระต้นคอ นัยน์ตาสีแดงเหมือนริมฝีปากสดนั่นกำลังมองสบตาเธออยู่
เฟเรส เจ้า…
แพขนตายาวของเด็กหนุ่มสั่นระริกเล็กน้อยยามกะพริบตา
เจ้าสูงขึ้นนิดหน่อยนะ
รู้สึกว่าสูงขึ้นอยู่เหมือนกัน
เฟเรสพยักหน้าตอบด้วยใบหน้านิ่ง
ก็นะ…ตอนนั้นก็ตัวสูงกว่าคนอื่นตั้งหนึ่งช่วงศีรษะนี่นา
เธอนึกถึงภาพลักษณ์ของเด็กคนนี้ในชาติก่อนพลางเอ่ยพึมพำ
สมัยนั้นเธอยืนอยู่ท่ามกลางฝูงชนที่ออกมายืนมุงกันเพราะได้ยินคนอื่นๆ พูดกันให้ทั่วว่า รัชทายาทองค์ใหม่ปรากฏตัว แต่ก็เคยเห็นเขาจากไกลๆ แค่ครั้งเดียวเท่านั้น
ร่างกายแข็งแกร่งตึงแน่นยิ่งกว่าอัศวินที่ยืนอยู่รอบกาย ผ้าคลุมโบกสะบัดพลิ้วไหว นัยน์ตาเย็นชายามมองเหยียดทุกสิ่ง ภาพของเฟเรสในตอนนั้นจับสายตาของฝูงชนได้เสียอยู่หมัด
ใคร
หืม? ปะ…เปล่า
แต่เด็กหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าเธอนี่ จะให้จินตนาการว่าต่อไปเขาจะเติบโตเป็นผู้ใหญ่แบบนั้น มันช่างยากมากจริงๆ
องค์รัชทายาทผู้ยิ่งใหญ่ราวกับหมาป่าตัวใหญ่ยักษ์ที่มีขนสีดำวาวพลิ้วคนนั้น เทียบกับเด็กนี่แล้วมันช่าง
กำลังคิดถึงใครน่ะ
ถึงแม้สีหน้าท่าทางจะเหมือนกัน แต่เฟเรสในตอนนี้มัน…
ลูกสุนัข?
คำพูดไม่มีปี่มีขลุ่ยของเธอทำให้เด็กน้อยเอียงคอมองด้วยความงุนงง
ดูสิ เหมือนจริงๆ …ไม่สิ เหมือนลูกสุนัขเลยไม่ใช่เหรอ
มีลูกสุนัขที่เลี้ยงไว้เหรอ
อ่า เปล่า กำลังคิดอยู่ว่าจะเลี้ยงสักตัวดีมั้ยน่ะ
ชอบสุนัขนี่เอง ข้าก็ชอบนะ ถึงจะไม่เคยเห็นของจริงก็เถอะ แต่ถ้าเจ้าชอบข้าก็ต้องชอบแน่อยู่แล้วละ
เฟเรสพึมพำอะไรบางอย่างที่เธอไม่อาจรู้ความหมาย
ที่ผ่านมาทำการบ้านที่ข้าสั่งดีหรือเปล่า
ที่สั่งให้กินข้าว กินยา ตอนนางกำนัลมาก็นอน ฝึกฟันดาบ
เด็กหนุ่มนับนิ้วทีละนิ้วพลางเอ่ยตอบทันที
อืม นั่นแหละ
ทำหมดแล้ว ข้าทำตามที่เจ้าสั่งทุกอย่างเลย
รู้สึกเหมือนเห็นหางแกว่งอยู่ข้างหลังใบหน้ากระจ่างใสนั่นเลยแฮะ หรือเธอจะเข้าใจผิดไปเอง
แสดงให้ดูเอามั้ย
เฟเรสเอ่ยถาม ทำท่าราวกับพร้อมที่จะจับดาบฟาดฟันให้ดูมันเสียตอนนี้
ไม่ต้อง ตอนนี้เรื่องนั้นมันไม่สำคัญหรอก ในเมื่อทำการบ้านได้ดีก็ต้องรับรางวัลสิ ไม่ใช่เหรอ
รางวัลเหรอ
เธอลากกระเป๋าที่วางอยู่ด้านหนึ่งเข้ามาหาตัวพลางแสยะยิ้ม
สายตาของเฟเรสไม่อาจละไปจากมือของเธอที่กำลังคลายเชือกผูกกระเป๋าออกได้เลย
เอาละ งั้นจะให้ของขวัญแก่เด็กดีนะ
นายรู้จักซานต้ามั้ย
เธอเปิดกระเป๋าออกพรวดในขณะที่เอ่ยพูด