เกิดใหม่ชาตินี้ ฉันจะเป็นเจ้าตระกูล [นิยายแปล] - เล่ม 6 บทที่ 256.1
เล่ม 6 บทที่ 256.1
ตอนที่ 256
งานเลี้ยงฉลองพิธีราชาภิเษกแต่งตั้งองค์รัชทายาทที่จัดเตรียมไว้ถูกเปลี่ยนเป็นพระราชพิธีพระบรมศพแทน
ตลอดระยะเวลา 3 วัน ทั่วทั้งอาณาจักรต่างก็ไว้อาลัยให้กับการสวรรคตของโยบาเนส และเพียงไม่นานก็เตรียมพร้อมต้อนรับองค์จักรพรรดิพระองค์ใหม่
รถม้าที่เธอนั่งได้เดินทางมาถึงพระราชวัง
“ฟีเรนเทีย”
ประตูเปิดออก เฟเรสปรากฏกายขึ้น
เด็กหนุ่มจุมพิตลึกซึ้งลงบนหลังมือของเธอ
เหล่าพลทหารประจำพระราชวัง และเหล่ามหาดเล็กที่ยืนอยู่รอบๆ ต่างก็กระแอมไอด้วยความกระอักกระอ่วน รีบเบนสายตาหลบกันอย่างรวดเร็ว
“เฟเรส!”
ขนาดเธอดุก็แล้ว เฟเรสก็ยังหน้าด้านหน้าทน แถมยังทำตัวทะเล้นขนาดแสยะยิ้มเจ้าเล่ห์ใส่เธออีก
หลังจากเกิดเรื่องโยบาเนสขึ้น เฟเรสก็แสดงความรู้สึกของตัวเองอย่างเปิดเผยมากกว่าเดิม
อย่างน้อยก็ต่อหน้าเธอน่ะนะ
เธอเอ่ยพลางดึงมือของตัวเองที่ถูกเขากุมไว้ออก
“รีบไปกันเถอะ ทุกคนรอกันแย่แล้ว
“ในอาณาจักรแลมบลูแห่งนี้น่ะ ต่อให้เจ้าสั่งให้รอก็ไม่มีใครคิดจะโวยวายอะไรหรอก เทียของข้า ค่อยๆ เดินก็ได้”
‘เทียของข้า’ งั้นหรือ
เคยท้วงไปอยู่หลายครั้งว่าไม่รู้สึกอายบ้างเลยหรือไง แต่ทุกครั้งเฟเรสก็จะตอบแค่ว่า ‘ก็เจ้าเป็นของข้านี่นา’ เถียงเธอฉอดๆ จนเธอคร้านจะสนใจแล้ว
เธอส่ายหน้าเบาๆ แล้วก้าวเท้าเดินนำไปข้างหน้า
“ต้องดื่มด่ำกับช่วงเวลานี้ ให้สมกับที่ลำบากเดินทางมาถึงจนจุดนี้สิ”
เฟเรสพูดตามมาจากด้านหลัง
“นั่นสินะ ลำบากมามากเหลือเกิน”
เรื่องราวมากมายที่ผ่านมาพลันเด่นชัดขึ้นตรงหน้าราวกับภาพแฟลชแบ็ก
“แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่จำเป็นต้องทำเรื่องเสียมารยาทแบบนั้นหรอก”
คิดว่าตอนนี้ข้างในนั้นมีคนมากมายตั้งเท่าไหร่ที่กำลังรอพวกเราอยู่ยะ
เธอจ้องดุๆ กลับไป แต่เฟเรสก็ยิ้มอีกแล้ว
“พร้อมหรือยัง”
ในที่สุดพวกเราก็มายืนอยู่ตรงหน้าโถงจัดงานพิธีราชาภิเษก
พอเธอพยักหน้าให้ เฟเรสก็ยื่นมือออกมาหา
“ถ้าอย่างนั้นเข้าไปกันเลยดีมั้ยครับ ท่านเจ้าตระกูลลอมบาร์เดีย”
“ไปกันเถอะเพคะ องค์รัชทายาท”
วันนี้จะเป็นวันสุดท้ายที่เธอจะเรียกเฟเรสว่าองค์รัชทายาท
ประตูโถงจัดงานเลี้ยงที่เคยปิดแน่นค่อยๆ เปิดออก
“ท่านเจ้าตระกูลลอมบาร์เดียฟีเรนเทียและองค์รัชทายาทเสด็จ!”
เสียงมหาดเล็กแจ้งการมาถึงของพวกเราดังก้องไปทั่ว
แสงสว่างทั่วงานเลี้ยงขนาดใหญ่สาดส่องลงมาราวกับจะต้อนรับพวกเรา และมองตรงไปจะเห็นผู้คนมากมายที่กำลังรอพวกเราอยู่
พวกเขาหลีกทางแหวกออกไปเป็นสองฝั่ง เพื่อให้พวกเราได้เดินตรงไปยังลานพิธีด้านหน้า
ลานพิธียกระดับที่มีเพียงแค่องค์รัชทายาทผู้ได้รับตำแหน่งจักรพรรดิ และคู่สมรสเท่านั้นที่สามารถขึ้นไปยืนบนนั้นได้
พรมใต้เท้าช่วยรองรับทุกย่างก้าวของเธอให้เดินตรงไปได้อย่างมั่นคง
ท่ามกลางผู้คนมากมายที่ยืนอยู่สองฝั่งทางเดิน มองออกไปเห็นใบหน้าคุ้นตาอยู่หลายคน
ท่านปู่ ท่านพ่อ ชานาเนส และเครย์ลีบันที่ยืนอยู่ข้างๆ
ลองหันไปมองอีกฝั่งก็พบกับอาบีน็อกซ์ ลาลาเน่ และสองแฝดยืนอยู่ด้วยกัน
นอกจากนั้นยังมีชานตั้น เซอเชาว์ มิเคนเต้ ไอบัน และเจ้าตระกูลบราวน์กับราโมนาด้วย
พวกเขาโค้งศีรษะให้เธอ
มองสบตากับพวกเขาทีละคนๆ ขณะเดียวกันเธอกับเฟเรสเดินเข้าไปใกล้ลานพิธีมากขึ้นเรื่อยๆ
เธอหันหน้าไปมองคนข้างกาย เฟเรสกำลังมองเธออยู่
จ้องกันตั้งแต่เมื่อไหร่นะ
จู่ๆ ก็รู้สึกสงสัยขึ้นมา
“ขึ้นไปเถอะเพคะ องค์รัชทายาท”
เธอหยุดพูดหน้าแท่นพิธี
“เจ้าตระกูลลอมบาร์เดียก็ขึ้นไปด้วยกันสิครับ”
พอจะคาดการณ์เอาไว้อยู่แล้วเหมือนกันว่าต้องเป็นแบบนี้
ถึงยังไงพวกเราก็หมั้นหมายกันอย่างเป็นทางการแล้ว ดังนั้นจะขึ้นไปบนแท่นพิธีด้วยกันก็คงไม่มีปัญหาอะไรใหญ่โต
เพียงแต่ก็แค่อยากจะถามเฟเรสให้มั่นใจเท่านั้นเอง
เหมือนอย่างที่เฟเรสบอก หนทางของพวกเรามันช่างยาวไกลเหลือเกิน
วินาทีแห่งชัยชนะหลังจากสิ้นสุดปลายทางอันแสนยากลำบาก เธอก็แค่อยากถามเขาว่าอยากจะร่วมแบ่งปันมันกับเธอหรือเปล่า
“เทีย”
ท่ามกลางผู้คนมากมายบนพื้นที่กว้าง เฟเรสยังคงมองแค่เธอ
“หันไปมองดูรอบๆ สิ ทั้งหมดนี่เป็นความสำเร็จของเจ้า”
เฟเรสกระชับมือที่กอบกุมมือเธอเอาไว้แน่น ก่อนจะส่งยิ้มราวกับภาพวาดให้เธอ
“ขึ้นไปด้วยกันกับข้าได้มั้ยครับ เจ้าตระกูลลอมบาร์เดีย”
เสียงของเขาทำให้เธอหลุดหัวเราะออกมาจนได้
เธอพยักหน้าลง แล้วเอ่ยตอบ
“เพคะ องค์รัชทายาท”
พวกเรามองสบตากันและกัน และในขณะเดียวกันปลายเท้าก็ก้าวขึ้นไปยืนอยู่เหนือแท่นลานพิธี
* * *