เกิดใหม่เป็นสาวน้อยชนบท [特工狂妃：农妇山权有点田 - ตอนที่ 211 กำลังโดนทำมิดีมิร้าย
ตอนที่ 211 กำลังโดนทำมิดีมิร้าย
เจียเหวินชอบผู้ชาย หากเขาทำอะไรซุนฉางอานขึ้นมาละก็…
นางไม่อยากจะคิดเลย!
เมื่อนึกถึงเรื่องที่จะเกิดขึ้นนางก็รู้สึกเหมือนจะทนไม่ได้ หัวใจของซูหวานหว่านรู้สึกเย็นยะเยือกขึ้นมา ก่อนรีบวิ่งไล่ตามไปทันที
กลุ่มคนเหล่านั้นเหมือนจะลากกระสอบผ้าไปด้วย พวกเขาเดินหายเข้าไปในลานบ้านเจียเหวิน ก่อนจะเปิดประตูบานใหญ่เข้าไปในห้อง จากนั้นก็ลากกระสอบเข้าไปในห้องแล้วปิดประตูลง เปิดกระสอบเผยให้เห็นใบหน้าอันบริสุทธิ์ของชายคนหนึ่ง นั่นก็คือซุนฉางอาน!
ซุนฉานอางถูกจับตัวมาจริง ๆ ด้วย! ซูหวานหว่านตื่นตระหนก อยากจะเข้าไปช่วยเขา แต่ว่ามีกลุ่มผู้ชายมากกว่าสิบคนยืนเฝ้าอยู่ที่หน้าประตูบ้านของเจียเหวิน นางคาดไม่ถึงเลยว่าครั้งนี้เจียเหวินจะรัดกุมมากขนาดนี้ ดูเหมือนว่าครั้งนี้เขาต้องการที่จะเอาจริงแล้ว!
ซูหวานหว่านขมวดคิ้วแน่น ก้าวเท้าเข้าไปด้านหน้าหนึ่งก้าว ทันใดนั้นบังเอิญเดินเตะเข้ากับก้อนหินบนพื้นจนเกิดเสียงดัง ชายร่างใหญ่ที่เฝ้าอยู่ด้านหน้าประตูจึงถามออกมาว่า นั่นใครกัน?!
ทันทีที่สิ้นเสียงพูด ก็มีเสียงฝีเท้าดังขึ้น ซูหวานหว่านจึงรีบวิ่งไปหลบที่พุ่มหญ้าข้าง ๆ ทันที
นางซ่อนตัวอยู่พุ่มหญ้าได้ไม่นานก็เห็นรองเท้าคู่หนึ่งกำลังเดินวนไปวนมาอยู่ด้านหน้า ก่อนจะเดินกลับไป
ซูหวานหว่านถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอกพร้อมกับหาวิธีขึ้นมาในหัว แต่ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงหัวเราะเจ้าเล่ห์ของเจียเหวินดังขึ้นมา ฮ่า ฮ่า ฮ่า! พวกเจ้าทำได้ดีมาก! ใช้แค่ยาสลบก็จับตัวเขามาได้แล้ว! ทำได้ดีมาก! ทีนี้พวกเจ้าแต่ละคนจงไปรับเงินจากพ่อบ้านคนละสองเหรียญได้เลย!
ขอบคุณขอรับคุณชาย
ไม่ต้องขอบคุณ! ไปบอกให้คนใช้เตรียมน้ำร้อนให้ข้าด้วย! เจียเหวินหัวเราะออกมาอย่างชั่วร้าย แล้วก็เอาตัวเขาไปวางเอาไว้บนเตียงให้ข้าที!
…
ซูหวานหว่านถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก ตอนนี้เจียเหวินยังไม่ได้แตะต้องตัวซุนฉางอาน นางสามารถช่วยซุนฉางอานออกมาได้ในตอนที่เจียเหวินไปอาบน้ำ
เมื่อคิดได้ดังนี้นางก็ออกมาจากที่หลบซ่อน หากแต่ก็ยังได้ยินเสียงของเจียเหวินพูดออกมาอีกว่า ใครก็ได้เอายาปลุกกำหนัดของข้าออกมาแล้วนำไปให้เขาดื่ม! ข้าอยากเห็นเขามีความสุขที่ได้ปรนนิบัติข้าด้วยความเต็มใจ!
แค่ก แค่ก!
ซูหวานหว่านกลอกตาไปมา ทันใดก็คิดวิธีที่ง่ายที่สุดขึ้นมา หญิงสาวเข้าไปที่มิติฟาร์มแล้วทำยาออกมาชนิดหนึ่งเป็นยาที่มีความเข้มข้นสูง แล้วทำบางอย่างที่คล้ายกับระเบิดควันออกมาเพื่อใส่ยาลงไปอีกที
เคร้ง!
ซูหวานหว่านโยนระเบิดควันเข้าไป
นั่นอะไร? เหล่าชายฉกรรจ์ที่เฝ้าหน้าประตูหันไปมอง ทันใดนั้นก็เกิดเสียง ‘ปัง’ ดังขึ้นทำให้กลุ่มควันกระจายไปทั่วทั้งบริเวณ ภายในห้องแปรเปลี่ยนเป็นสีขาว จนพวกเขามองไม่เห็นสิ่งที่อยู่รอบกาย
ข้า…ทำไมจู่ ๆ ข้าถึงไม่มีแรง?
ข้าก็ด้วย…
…
ซูหวานหว่านใช้ยาเบื่อในการจัดการกับพวกเขาในครั้งนี้ จากนั้นนางก็กินยาแก้พิษและเดินเข้าไป ทันใดนั้นเจียเหวินก็รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ เมื่อเขาออกมาจากห้องน้ำก็พบว่าในห้องเต็มไปด้วยควันสีขาว พลันรู้สึกคุ้นเคยกับมันแปลก ๆ กระทั่งผ่านไปสักพักเขาก็รู้สึกคันจมูกแล้วก็จามออกมา ทันใดนั้นร่างกายของเขาก็ไร้เรี่ยวแรงและล้มตัวนอนลง
ซูหวานหว่านเห็นดังนั้นจึงถีบเจียเหวินเข้าไปในห้อง เลยทันเห็นว่ามีคนกำลังป้อนยาให้กับซุนฉางอาน หญิงสาวจึงรีบเข้าจัดการกับอีกฝ่ายจนสลบไป ก่อนที่นางจะใช้มือบีบคอของซุนฉางอานเบา ๆ ไม่นานเขาก็สำลักยาน้ำสีดำคล้ำออกมา
เมื่อหญิงสาวได้กลิ่นของยาก็รู้ได้ว่ามันคือยาปลุกกำหนัดที่มีความเข้มข้นสูง มันทำให้นางรู้สึกขยะแขยงเจียเหวินขึ้นมา และหยิบยาที่ยังดื่มไม่หมดขึ้นมาป้อนใส่ปากของเจียเหวินหลังจากนั้นก็พาซุนฉางอานออกมาทันที
ระเบิดควันเหล่านั้นอยู่ไม่นาน เมื่อสายลมพัดผ่านไปทุกอย่างก็กลับเข้าสู่ความมืดดั่งปกติ ตระกูลเจียสร้างเรื่องขึ้นมาอีกครั้ง และดูเหมือนว่าคราวนี้จะถูกนำไปพูดถึงในทางที่ไม่ดีอีกแน่ ๆ
แน่นอนว่าเรื่องนี้จะต้องเป็นประเด็นขึ้นมาหากผู้คนในเมืองนี้รับรู้! ที่มันเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นก็เป็นเพราะตระกูลเจียเป็นคนสร้างเรื่องขึ้นมา
ซูหวานหว่านช่วยซุนฉางอานออกมาจากบ้านของตระกูลเจีย และหลังจากที่คิดเรื่องนี้นางก็มุ่งหน้าไปที่โรงเตี๊ยมทันที โดยที่ซูหวานหว่านได้พยุงตัวของซุนฉางอานเอาไว้
ซุนฉางอานเป็นคนมีชื่อเสียง และในตอนนี้ซูหวานหว่านมีฐานะเป็นน้องสาวของเป่ยฉวนเฟิงหลิว ตัวนางนั่นถือว่าเป็นน้องสาวของราชาแห่งการพนันหินในเมืองนี้!
ทั้งสองคนต่างเป็นที่ถูกจับตามองของผู้คนในเมืองนี้ เมื่อมาถึงโรงเตี๊ยมทุกคนในนั้นต่างพากันมองดู เมื่อเห็นว่าเป็นพวกเขาทั้งสองคนก็เกิดเสียงนินทาไปทั่ว!
คุณหนูเป่ยฉวนกับคุณชายซุนมาทำอะไรที่โรงเตี๊ยม?
ยังจะให้ต้องพูดออกมาอีกหรืออย่างไร เจ้าไม่ต้องพูดออกมาแล้ว! เจ้าคิดว่าข้าไม่รู้เหรอว่าเจ้าเคยพาหญิงสาวมาที่โรงเตี๊ยม?
ไม่ต้องพูดเรื่องของข้าแล้ว! พูดถึงเรื่องของพวกเขากัน! เจ้าคิดว่าพวกเขาได้เสียกันหรือยัง เหตุใดตอนนี้ถึงมาอยู่ด้วยกัน… ไม่ใช่ว่านอนด้วยกันไปแล้วเหรอ? มันเร็วเกินไปหรือไม่?
…
ผู้คนในเมืองนี้เปิดกว้างขนาดนี้เลยหรือ?
นางแค่จะมาหาห้องพักเท่านั้น! ไม่ใช่ว่ามาที่นี่เพื่อทำอะไรกับซุนฉางอาน! ตอนนี้เขากำลังสลบอยู่นางถึงพาเขามานอนพักผ่อนที่นี่ก็เท่านั้น! ซูหวานหว่านพยุงตัวซุนฉางอานเอาไว้และมองไปยังใบหน้านิ่งสงบของอีกฝ่ายแล้วก็ได้แต่รู้สึกจนปัญญา เมื่อฟังคนอื่นพูดถึงพวกนางในเชิงไม่ค่อยดี จึงแก้เก้อด้วยการหยิบเงินออกมาแล้วพูดว่า ใครก็ได้! พาคุณชายคนนี้ไปนอนพักผ่อนที!
คุณหนูเป่ยฉวน ไม่ไปด้วยกันหรือ? เด็กในร้านคนนั้นทำท่างไม่อยากจะเชื่อ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความสงสัย จากในมุมของซูหวานหว่านนั้นเด็กในร้านคนนี้กำลังนินทานางอยู่ภายในใจแน่!
ซูหวานหว่านกระแอมออกมาอีกครั้ง ปลายหูของนางถูกปกคลุมไปด้วยคราบแป้งสีขาว ๆ รบกวนเปิดห้องให้ข้าอีกห้องหนึ่ง ข้ากับคุณชายซุนนั้นยังบริสุทธิ์อยู่ พวกเจ้าอย่าคิดอะไรเช่นนั้นเลย
อ๋อ! อย่างนั้นเองรึ! เขาดูรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย และรีบเปิดอีกห้องให้ซูหวานหว่านทันที จากนั้นก็พยุงพาตัวซุนฉางอานไปที่ห้องเพื่อพักผ่อน
ซูหวานหว่านเดินตามพวกเขา แต่ก่อนจะได้เดินออกไปนางก็ได้ยินลูกค้าที่กำลังนั่งกินอาหารอยู่ในโรงเตี้ยมพูดออกมาว่า เจ้าว่าคุณหนูเป่ยฉวนนั้นขี้อายหรือไม่ขี้อาย? นางถึงหาข้ออ้างมากลบเกลื่อน
ข้าว่าต้องใช่แบบที่เจ้าว่าออกมาแน่ ๆ! ทั้งสองคนก็เป็นคนเก่ง หญิงสาวก็เป็นคนสวย! จะเขินอายไปทำไมกัน?
…
ชาวบ้านเหล่านี้…
ซูหวานหว่านเองก็จนปัญหาจริง ๆ นางทำได้เพียงเดินตามเด็กในร้านไปอย่างรวดเร็ว
เมื่อซูหวานหว่านเดินมาถึงที่ห้องพัก ก็ได้กำชับเด็กในโรงเตี๊ยมดูแลซุนฉางอานที่นอนอยู่ในห้องถัดไปให้ดี จากนั้นนางก็ขอตัวไปพักผ่อน ไม่นานนางก็ได้ยินเสียงกรุ๊งกริ๊งดังขึ้นจากห้องข้าง ๆ หรือว่าซุนฉางอานฟื้นแล้ว? ซูหวานหว่านเกิดความสงสัยและกำลังจะไปลุกขึ้นไปมองดู แต่ก็พบว่านางไม่สามารถแม้แต่จะลืมตาขึ้นมาได้!
มีคนมาวางยานาง!
คนผู้นั้นเป็นใครกัน?
ซูหวานหว่านคิดยังไงก็คิดไม่ออก คิ้วของนางขมวดขึ้นมาเล็กน้อย ทันใดนั้นก็มีความรู้สึกเย็นวาบเกิดขึ้นบริเวณหน้าผากของนาง ราวกับว่ามีใครใช้นิ้วมาลูบไล้คิ้วของนางเบา ๆ!
แรงอาฆาตนี้เหตุใดนางจึงยังรู้สึกสบายใจอยู่ได้? ซูหวานหว่านคร่ำครวญออกมา ร่างกายของนางเริ่มร้อนขึ้นเรื่อย ๆ ดูเหมือนว่าจะมีของบางอย่างที่มีลักษณะร้อนและเหนียวลื่นเคลื่อนตัวไปรอบ ๆ ตัวนางอย่างช้า ๆ มันน่าขยะแขยงมาก!
หรือว่านางจะบ้าไปแล้ว?
ทำไมนางถึงไม่ต่อต้าน?
จู่ ๆ ก็มีบางอย่างกดทับมาลงบนตัวนาง มันหนักมากราวกับว่ามีบางอย่างกำลังโหมกระหน่ำใส่ และการเคลื่อนไหวแบบนั้นมันหนักมากจนดูเหมือนว่ากำลังลงโทษนางอยู่!
ซูหวานหว่านรู้สึกหวาดกลัวอยู่พักหนึ่ง นางได้แต่นึกโทษตัวเองอยู่ภายในใจ หญิงสาวพยายามปรับลมหายใจเพื่อรวบรวมพลังสำหรับการรักษาตนเอง และในที่สุดนางก็หลุดพ้นจากการพันธนาการนี้
เมื่อลืมตาขึ้นก็พบเงาสีดำ
มีคนอยู่ที่นี่จริง ๆ ด้วย!