เกิดใหม่เป็นไอหนุ่ม NTR ในเกมเอโรเกะ แต่ฉันไม่มีวันแย่งเธอมาเด็ดขาด - ตอนที่ 8.1 มุมมองของ อายานะ

[ทำไมนายถึงเล่นฟุตบอลล่ะโทวะคุง?]

ฉันเคยถามโทวะครั้งหนึ่งเพราะจู่ๆฉันก็สงสัยขึ้นมา

ช่วงหลังจากเรียนจบชั้นประถมและเข้ามัธยมต้น โทวะคุงก็ยังคงเล่นฟุตบอลอยู่ ดังนั้นฉันจึงสงสัย

ฉันเข้าใจว่าเขาชอบมันเพราะดูเหมือนเขาจะมีความสุขตอนเล่นฟุตบอล แต่สำหรับฉันแล้วดูเหมือนว่าเขาจะมีเหตุผลสำคัญอยู่อีกอย่างหนึ่ง

[ทำไมฉันถึงเล่น..…อืม..…เพราะฉันชอบฟุตบอลมั้ง?]

[เรื่องนั้นแน่นอนสิ~]

มันเป็นคำตอบธรรมดาแต่มันเป็นเรื่องจริงอย่างแน่นอน และฉันก็เห็นด้วยกับเขา

แต่ฉันรู้ว่ามีอีกเหตุผลที่สำคัญเพราะฉันสังเกตโทวะมาจนถึงตอนนี้

บางทีเขาอาจจะยอมแพ้หลังจากจ้องมาที่ฉัน เขาถอนหายใจเล็กน้อยและพูดต่อ

[อืม……มันเป็นเพราะแม่ของฉันนะ]

[อาเคมิซัง?]

อาเคมิ นั่นคือชื่อแม่ของโทวะคุง

ฉันคุยกับเธอเล็กน้อยตอนที่จะไปบ้านของโทวะกับชู แต่เรามักจะเจอกันตอนไปดูโทวะคุงแข่งฟุตบอล ดังนั้นเราจึงสนิทกัน

เธอมีรูปลักษณ์ที่อ่อนเยาว์จนแทบไม่น่าเชื่อว่าเธอมีลูกชายอยู่สมัยมัธยมต้น แต่ในตอนแรก ฉันรู้สึกว่าเธอดูน่ากลัวเล็กน้อย แต่หลังจากพูดคุยกับเธอ ฉันพบว่าเธอก็เป็นแค่แม่ปกติคนหนึ่งที่รักโทวะมากเท่านั้น

[โทวะลูก ยกเท้ามาทางนี้หน่อยสิ!]

[มันไม่เหมือนในการ์ตูนนะแม่ ผมทำแบบนั้นไม่ได้หรอก!]

อาเคมิซังเป็นผู้หญิงที่ดูมีชีวิตชีวามาก และฉันก็ชอบที่จะได้คุยกับเธอ

การพูดแบบนี้อาจฟังดูไม่ดี แต่ฉันก็อยากมีแม่แบบอาเคมิซังมากกว่า……

อาเคมิซังเป็นผู้หญิงที่วิเศษมาก และเธอก็เป็นผู้หญิงที่ใจดีและเข้มแข็งเสมอ เธอเป็นผู้หญิงแบบที่ฉันอยากเป็นในอนาคต

[อืม….ฉันอยากให้เธอเก็บมันเป็นความลับนะอายานะ อย่าเอาเรื่องนี้ไปบอกแม่ฉันนะเพราะมันน่าอาย]

[จ้า]

โทวะคุงเกาแก้มและดูอึดอัดเล็กน้อยที่จะพูดถึงมัน

ฉันเดาว่าเขาคงจะอายกับสิ่งที่เขาจะบอกกับฉัน แต่ฉันสงสัยว่าเหตุผลของเขาคืออะไร

ขณะที่ฉันรออย่างอดทน โทวะคุงก็พูดขึ้นช้าๆ

[เธอคงน่าจะรู้อยู่บ้างว่าฉันไม่มีพ่อ……เขาประสบอุบัติเหตุเมื่อนานมาแล้ว]

[อะ…….]

ฉันไม่เคยได้ยินรายละเอียดเกี่ยวกับสถานการณ์ครอบครัวของโทวะคุงมาก่อนเลยและฉันรู้ว่าต้องมีเหตุผลอะไรบางอย่างเพราะฉันไม่เคยเห็นพ่อของโทวะปรากฏตัวมาก่อนเลย

ทั้งโทวะและอาเคมิซังไม่ได้พูดถึงพ่อของเขาเลย ฉันก็เลยทำได้แต่เดาและไม่ได้ถามเกี่ยวกับเรื่องนี้……ตอนนี้ฉันเข้าใจแล้ว พ่อของโทวะเสียชีวิตจากอุบัติเหตุ

[ฉันขอโทษนะ]

ฉันรู้สึกเสียใจที่ต้องทำให้เขาพูดเรื่องนี้ แม้ว่ามันจะเป็นเพียงเพราะความอยากรู้อยากเห็นของฉันก็ตาม

ฉันก้มหัวและขอโทษ และโทวะคุงก็ลูบหัวฉันและบอกฉันว่าอย่ากังวลเกียวกับเรื่องนี้ แต่ฉันรู้สึกแย่มากกับหัวข้อประเภทนี้

[ฉันจะพูดต่อแล้วนะ…..แม่ของฉันรักพ่อของฉันมาก จึงไม่แปลกที่แม่จะเศร้ามาก แต่เพราะฉันอยู่ที่นั่นกับแม่ด้วยแม่จึงฟื้นตัวได้เร็ว……ฉันคิดว่าเธอเป็นแม่ที่เข้มแข็งจริงๆ แต่บางครั้งแม่ก็นึกถึงพ่อและฉันก็เคยเห็นแม่ร้องไห้ตอนกลางคืนที่หน้าแท่นบูชา]

โทวะดูเหมือนจะมีช่วงเวลาที่ยากลำบากในการจดจำสิ่งที่เกิดขึ้นในตอนนั้น

ฉันอยากจะบอกเขาว่าเราไม่ต้องพูดถึงมันแล้ว เขาจะได้ไม่ต้องคร่ำครวญถึงความเจ็บปวด แต่ฉันก็ยังอยากรู้เกี่ยวกับเขาให้มากขึ้น

[แม่กลับมายืนได้อีกครั้ง แต่แม่ยิ้มน้อยลงมากเมื่อเทียบกับสมัยก่อน และมันก็เป็นเรื่องยากสำหรับฉันที่เห็นแม่พยายามทำตัวเข้มแข็งแบบนั้น]

เท่าที่ฉันจำได้ อาเคมิซังเธอมักจะยิ้มอยู่เสมอ

ฉันไม่คิดเลยว่ารอยยิ้มของเธอจะลดลง แต่ฉันมีลางสังหรณ์ว่าสิ่งที่เขากำลังจะบอกฉันอาจเป็นเหตุผลที่ทำให้อาเคมิซังกลับมายิ้มได้อีกครั้ง

[ตอนนั้นฉันบังเอิญสนใจฟุตบอลอยู่นิดหน่อย ฉันเลยเข้าชมรมและเริ่มฝึกซ้อมและมีลงแข่งบ้าง……แล้วแม่ก็เริ่มยิ้มมากขึ้นเมื่อเข้ามาให้กำลังใจฉัน แม่เริ่มยิ้มอีกครั้ง…..ยิ้มเหมือนสมัยที่พ่ออยู่ด้วย]

[…..นั้นคงเป็นเหตุผลที่นายพยายามอย่างหนัก]

โทวะพยักหน้าแล้วพูดต่อ

[แต่ยังไงซะในฐานะลูกชาย ถ้าแม่มีความสุขเมื่อเห็นฉันพยายามอย่างหนัก ฉันก็อยากจะทำมันต่อใช่ไหม? อีกอย่างฉันก็ชอบฟุตบอลด้วย ดังนั้นมันจึงเป็นสถานการณ์ที่ได้ประโยชน์ทั้งสองฝ่าย]

[……อืม]

ฉันไม่เคยพยายามทำอะไรเพื่อครอบครัวเลย และฉันสามารถพูดได้อย่างมั่นใจว่าจะไม่มีวันทำ

ฉันไม่เห็นค่าของการมีอยู่ของครอบครัวเลย แต่ตอนนี้ฉันคิดว่ามันมันมีค่ามากและโทวะคุงก็เจ๋งมากที่พยายามทำให้ดีที่สุดเพื่อแม่ของเขา

[ดังนั้น……นั่น……ก็คือเหตุผล]

โทวะคุงดูอายที่จะพูดเรื่องแบบนี้ หรือบางทีที่หน้าของเขาแดงขึ้นคงเพราะเขาอายมากขึ้นเมื่อเขาพูดเรื่องนี้ตอนกลางวันแสกๆ แต่การที่เขาเป็นแบบนี้มันน่ารักมาก และใจฉันก็เต้นรัวเมื่อมองดูเขา

วันนี้โทวะคุงทำให้โลกของฉันกว้างขึ้นอีกแล้ว

ตั้งแต่นั้นมา ฉันใช้เวลาอยู่กับเขาเยอะมาก เพื่อทำความรู้จักเขาให้มากขึ้นเรื่อยๆ และวันนี้ฉันได้เรียนรู้บางอย่างเกี่ยวกับเขาที่ฉันไม่เคยรู้มาก่อน

[เป็นหวัดเหรอ? หน้าเธอแดงไปหมดเลย……]

[ฟุฟุ ฉันก็ว่าอย่างนั้น เพราะฉันได้รู้จักส่วนที่ยอดเยี่ยมของโทวะคุงมากขึ้น]

ฉันอายมาก……ฉันรู้สึกอายจริงๆ แต่ตอนนี้ฉันไม่มีทางเลือกนอกจากจะต้องยอมรับมัน

ฉันรักโทวะคุง ฉันรักเขามากจนอดใจไม่ไหว

ฉันคิดว่าฉันอาจจะชอบเขาตั้งแต่วันแรกที่เจอเขา แต่ฉันก็จะเก็บความรู้สึกนี้ไว้ในใจจนถึงตอนนี้

นี่เป็นช่วงเวลาที่สำคัญมากสำหรับโทวะคุง และนั่นคือเหตุผลที่ฉันจะอยู่เคียงข้างเขาและสนับสนุนเขา

[จะว่าไปแล้ว ทำไมเธอถึงใช้คำสุภาพตลอดเลยละ?]

[อืม มันเป็นเพราะ……]

อย่างที่โทวะคุงบอกไว้ ทุกวันนี้ฉันใช้คำสุภาพเป็นหลัก

เหตุผลง่ายๆ มันเหมือนกับกำแพงป้องกันฉันกับครอบครัว เพราะถึงแม้พวกเขาจะเป็นครอบครัวของฉัน ถ้าฉันพูดกับพวกเขาด้วยภาษาที่สุภาพ ฉันก็ยังมองว่าพวกเขาเป็นคนแปลกหน้าได้

ฉันลงเอยด้วยการใช้ภาษาสุภาพกับโทวะคุงด้วย แต่ฉันสามารถเลิกได้ถ้าฉันต้องการ แต่ฉันเริ่มคุ้นชินกับมันแล้ว ดังนั้นอาจต้องใช้เวลาสักพักถึงจะหยุดใช้มันได้

[…..นั่นคือเหตุผล]

แต่เพราะโทวะคุงเป็นคนใจดีมาก ไม่มีทางที่ฉันจะพูดได้อย่างตรงไปตรงมาว่าฉันอยากจะรักษาระยะห่างจากสมาชิกในครอบครัว ถึงฉันจะรู้สึกเสียใจแต่ฉันก็ใช้เหตุผลที่ฟังดูคลายๆกันบอกเขาไป

[ฉันเข้าใจว่ามีเรื่องเกิดขึ้นมากมาย แต่ฉันคิดว่าการใช้คำสุภาพสำหรับเด็กผู้หญิงก็น่ารักดีออก]

ฉันหัวเราะให้กับโทวะคุงที่พูดออกมา

มันแปลกที่การใช้เวลากับโทวะคุงแบบนี้ทำให้ความกังวลของฉันลงน้อยลง

ไม่ได้หมายความว่าความเกลียดของฉันลงน้อยลง แต่เพราะฉันสนุกกับทุกวันมากจนฉันไม่สนใจมันเมื่ออยู่ใกล้โทวะคุง

[อา ใกล้จะถึงเวลาไปแล้ว…….โชคดีนะโทวะคุง]

เวลาผ่านไปไวเหมือนโกหก และวันที่จะเห็นผลของการฝึกหนักของโทวะคุงก็ใกล้มาถึงแล้ว

ฉันจะสนับสนุนโทวะคุงเท่าที่จะทำได้ และโทวะคุงก็พยายามอย่างเต็มที่เพื่อตอบแทนการให้กำลังใจฉันและอาเคมิซัง

โทวะคุงที่ยังเรียนอยู่มัธยมต้นฝึกซ้อมอย่างหนักด้วยความปรารถนาอันล้ำค่าที่จะได้เห็นรอยยิ้มของอาเคมิซัง และการฝึกซ้อมอย่างหนักของเขาจะได้รับผลตอบแทนอย่างแน่นอน

[ชู!!]

[……เอ๊ะ?]

แต่……โชคชะตาช่างโหดร้ายเหลือเกิน

[……โทวะ……คุง?]

การฝึกหนักและการดูแลเอาใจใส่ร่างกายหลายปีของเขาถูกแย่งชิงไปในทันที

เมื่อฉันเห็นโทวะคุงล้มลงหมดสติ หัวใจของฉันก็เต้นแรงและฉันก็สงสัยว่าเขายังมีชีวิตอยู่หรือไม่ และฉันก็กลัวที่จะคิดถึงเรื่องนั้นจริงๆ……ถ้าเขาจากไป

[……โทวะคุง!!]

ถึงกระนั้น สิ่งเลวร้ายที่สุดก็ถูกหลีกเลี่ยงไปได้

แต่ในวันนั้น ฉันได้เรียนรู้เกี่ยวกับความน่ารังเกียจของมนุษย์มากขึ้น

[ดูสิ ไม่มีใครต้องการเธอเลย ชูมีอายานะ และอายานะก็มีชู มันเป็นโลกที่สมบูรณ์แบบ เธอที่เป็นสิ่งแปลกปลอมดังนั้นถูกแล้วที่เธอจะต้องถูกลงโทษ]

แม่ของชูคุง…..ไม่สิ..…คนโสโครกคนนั้นพูดแบบนี้ออกมา

[แค่โอนี่จังกับพี่อายานะไม่เป็นไรก็ดีแล้ว ที่จริงหนูไม่อยากให้เขาอยู่ด้วยเลย]

หุบปาก หุบปาก เธอต่างหากคือคนที่ต้องจากไป

[โทวะไม่สามารถเข้าร่วมการแข่งขันได้♪……ฮ่าๆ]

นายหัวเราะทำไม? มันเป็นความผิดของนายนะที่โทวะคุงประสบอุบัติเหตุ!

[ฉันรู้ตั้งแต่วินาทีแรกที่เจอกันเลยว่าเขาเป็นเด็กที่น่าขยะแขยงขนาดไหน มีแม่แบบนั้น ไม่น่าแปลกใจที่เขาไม่ได้รับการสั่งสอนที่ดี]

ฉันมีสายเลือดเดียวกันกับคนๆนี้ แค่คิดเกี่ยวกับมันก็ทำให้ฉันรู้สึกแย่แล้ว

ฉันเอามือปิดปากเพราะอยากจะอวก แต่ฉันสังเกตเห็นว่ามันชื้นเล็กน้อย และฉันรู้ว่ามันคือน้ำตาของโทวะคุง

โทวะคุงพยายามอย่างเต็มที่เพื่อทำให้อาเคมิซังยิ้ม และบางอย่างในตัวฉันก็เปลี่ยนไปเมื่อได้ยินเธอปัดเจตนาอันบริสุทธิ์ของโทวะคุงออกไปด้วยคำพูดของเธออย่างง่ายดาย

[คนพวกนั้น……หือ? คนพวกนั้นเหรอ? พวกนั้น……คนอย่างนั้นเหรอ? ไม่ สิ่งเหล่านั้นไม่ใช่คน……สิ่งเหล่านั้นคือ……พวกนั้นคือ……!]

ฉันไม่อยากจะเชื่ออีกต่อไปว่าพวกเขาเป็นคน หรืออะไรก็ชั่ง

[..….มันเจ็บ…….]

หัวใจฉันเต้นแรงเมื่อมองดูโทวะคุงพยายามทำกายภาพบําบัดให้ดีที่สุดเพื่อให้ร่างกายได้กลับมาเคลื่อนไหวเหมือนปกติ

ฉันมีความสุขมากที่โทวะคุงใจดีกับฉันและห่วงใยฉันมาก……แต่ฉันเป็นเพียงคนตื้นเขินที่มีความสุขกับความมีน้ำใจของโทวะคุงเท่านั้น

แล้วฉันก็ได้ยิน

[ฉัน……ชอบอายานะ ฉันอยากให้นายสนับสนุนฉันในเรื่องนี้ นายเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉัน ดังนั้นฉันอยากจะบอกนายเรื่องนี้เป็นคนแรก]

ตอนที่ฉันมาเยี่ยมโทวะคุงตามปกติ ฉันอยู่ที่นั่นตอนที่ชูคุงพูดแบบนี้กับโทวะคุง

เพราะความคลาดเคลื่อนของช่วงเวลาโทวะคุงกับชูคังเลยไม่เห็นฉัน แต่คำพูดนี้ทำให้ฉันนึกถึงสีหน้าของชูคุงในขณะที่เขาหัวเราะเมื่อเห็นโทวะคุงนอนอยู่บนเตียงอย่างหน้าสงสาร

[…..เขาต้องล้อฉันเล่นแน่เลย……..เขาล้อเล่นแน่ เขาต้องล้อฉันเล่นแน่ๆ!]

ครอบครัวนั้นต้องการให้ฉันเจ็บปวดขนาดไหนกัน?

หัวใจของฉันที่พยายามไม่แยแสกลับกลายเป็น…….ดำคล้ำไปด้วยความเกลียดชัง

———————————————————————————————————————————————————–

คุยท้ายตอน

พอรู้ว่าโทวะเล่นฟุตบอลเพื่อให้แม่กลับมายิ้มได้แล้วก็กลับไปอ่านตอนเก่าอีกรอบก็มีอารมณ์ร่วมขึ้นมาเลย

แล้วไอหนุ่ม*ึงคิดเ*ี้ยอะไรอยู่วะเพื่อน*ึงนอนหยอดน้ำข้าวต้มอยู่แล้วไปพูดอย่างงั้นโอ้โห

ด่าโทวะว่าโกรธแล้วนี้เล่นด่ายันแม่….ให้ตายเถอะโรบิน