เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) - ตอนที่ 272 เป็นผู้ชายที่ไม่ธรรมดา

ตอนที่ 272 เป็นผู้ชายที่ไม่ธรรมดา!
เย่เฉินแฝงตัวอยู่ในวิลล่านี้ตั้งแต่แรก เขารอคอยช่วงเวลานี้มานานแล้ว!

หลังจากถีบประตูห้องแล้วเย่เฉินก็รีบเปิดไฟใหญ่ของห้องนอน เพื่อให้เขาได้เห็นตำแหน่งที่ชัดเจนของชายหนุ่ม

แต่ไม่ได้เป็นแบบที่หวังเจียเหยาพูดเอาไว้ที่ว่าหน้าตาไม่หล่อแต่ก็ไม่อัปลักษณ์ ผู้ชายคนนี้หน้าตาสวย สวยแบบเหมือนผู้หญิง มองผ่านๆ เหมือนผู้หญิงเลยทีเดียว

หนำซ้ำเขายังไว้ผมยาวไม่ใช่ผมสั้นแบบที่หล่อนว่า

ซึ่งแน่นอนว่าปีที่แล้วเขาอาจจะผมสั้น แล้วเพิ่งจะมาไว้ผมยาวเอาในปีนี้

ทันใดนั้นเองเย่เฉินก็รู้สึกได้ในทันทีว่าชายคนนี้หน้าตาคุ้นๆ หน้าตาเหมือนใครบางคน แต่ว่าเขาไม่เคยเจอหมอนี่จริงๆ

คนผู้นี้อาจจะไม่ใช่ศัตรูของเขา

“เย่เฉินเหรอเนี่ย?”

เมื่ออีกฝ่ายเห็นเย่เฉินปรากฏตัวขึ้น เขามีท่าทีเหลือเชื่ออย่างเห็นได้ชัดแล้วรีบปีนลงมาจากเตียง

เย่เฉินมองชายคนดังกล่าวด้วยแววตาเย็นชา แล้วกล่าวเสียงเย็น “ไอ้หนุ่ม วันนี้แหละวันตายแก!”

ชายคนนั้นอายุไม่ต่างกับเย่เฉินเท่าไหร่ แค่มองก็รู้ว่าเขาเป็นลูกเศรษฐี แต่ในเมื่อเขาท้าทายตนเองขนาดนี้ เย่เฉินก็ไม่มีเหตุผลอะไรจะปล่อยหมอนี่!

ทว่าคนอ่อนวัยกว่าผู้นี้กลับไม่ลนลานแต่กลับหัวเราะคิกคัก “ฮ่าๆ ฉันไม่สนใจหวังเจียเหยาคนนี้แล้ว ลาก่อน!”

พูดจบชายคนดังกล่าวก็ยื่นมือมาอุ้มลูกชายของเย่เฉินกับหวังเจียเหยา

“อยากตายหรือไง!”

เย่เฉินปลดนาฬิกาข้อมือซ้ายแล้วโยนใส่ผู้ชายคนนั้นทันที!

ถ้าวินาทีแรกที่ผู้ชายคนนี้เห็นเย่เฉินแล้วกระโดดหน้าต่างหนีไป

อย่างนั้นแล้วด้วยความสามารถในการปีนตึกสามชั้น เขาย่อมมีโอกาสจะหนีไปทันทีที่รู้ตัว

แต่ชายคนนี้ใจกล้าอยากจะเอาตัวเด็กไปทั้งๆ ที่อยู่ต่อหน้าเย่เฉิน เขานี่มันไม่รู้จักประมาณตัวเองจริงๆ!

“ตัวเองยังเอาตัวเองจะไม่รอด ยังมีหน้าจะเอาตัวเด็กไปอีก!”

ทว่าสิ่งที่ทำให้เย่เฉินประหลาดใจก็คือเมื่อนาฬิกาของเขาลอยเข้าหน้าอีกฝ่าย แต่เขากลับสามารถปัดมันลงพื้นได้อย่างรวดเร็ว!

“อะไรเนี่ย?”

เย่เฉินประหลาดใจเล็กน้อย คิดไม่ถึงว่าหมอนี่จะเร็วได้ขนาดนี้!

โดยปกติแล้วคนธรรมดาๆ จะไม่อาจปัดป้องนาฬิกาที่เย่เฉินโยนออกไปได้!

แต่ว่าหลังจากที่เย่เฉินโยนนาฬิกาไปแล้วก็ไม่ได้อยู่ว่างๆ แต่ตัวเขาเองก็โผตามไปด้วยแล้วลงไม้ลงมือ!

โครม! โครม! โครม!

ชายคนนั้นโดนหมัดของเย่เฉินไปสองที แล้วโดนเขาเตะไปอีกที ทำให้หมอนั่นไม่สามารถอุ้มเด็กไปได้

“น่ารำคาญ!”

ชายคนนั้นหัวเสีย

ทว่าเย่เฉินกลับตกตะลึง หมอนี่ยังอดทนอยู่ได้แม้จะโดนหมัดและฝ่าเท้าของเขาเข้าไป หมอนี่อึดมากทีเดียว!

เย่เฉินเกือบโดนรูปลักษณ์หน้าตาที่ติดจะสวยของผู้ชายคนนี้หลอกเข้า ถึงแม้หมอนี่จะหน้าหวานแต่ร่างกายแข็งแกร่ง แค่ดูก็รู้แล้วว่าเขาเป็นคนที่ฝึกซ้อมการป้องกันตัว

เย่เฉินไม่กล้าประมาท เขาเตะซ้ำอีกที

โครม!

ชายหนุ่มถูกเย่เฉินเตะจนเซไปที่ขอบหน้าต่าง จากนั้นเขาก็กระโดดออกนอกหน้าต่างทันที

เย่เฉินเดินตามมาที่ของหน้าต่าง เห็นผู้ชายคนนั้นกระโดลงพื้นด้วยท่าทางคล่องแคล่ว เขาตีลังกาหนึ่งรอบแล้วชันตัวลุกขึ้น

แล้วเขาก็ลุกขึ้นทันทีด้วยท่าทางปราดเปรียว ดูแล้วไม่ได้รับบาดเจ็บแม้แต่น้อย

ชายหนุ่มแหงนหน้าขึ้นมองเย่เฉินที่อยู่ชั้นที่สาม เขากล่าวด้วยรอยยิ้ม “เย่เฉินเก่งใช้ได้นี่ เสียดายวันนี้ฉันรีบ คราวหน้าฉันจะมาใหม่!”

พูดจบชายหนุ่มก็เร้นตัวหายไป

แต่เขายังไม่ทันได้ไปไหน แต่วิลล่าที่เคยมืดสนิทจู่ๆ ก็มีแสงไฟสว่างวาบขึ้นมา!

ซึ่งเป็นคนของหลิวเจิ้งคุนพอดี!

“เหอะ”

เย่เฉินแค่นเสียงดูถูก หมอนี่ยังคิดว่าตัวเองยังจะรอดอีกเหรอ

ถ้าหากว่าเย่เฉินไม่จัดแจงให้คนมาซุ่มดู ในวินาทีที่ผู้ชายคนนี้กระโดดออกจากหน้าต่าง เย่เฉินคงจะกระโดดตามลงไป จะมีอารมณ์มายืนฟังคำพูดหมอนั่นอย่างใจเย็นอยู่แบบนี้ได้ยังไง?

เย่เฉินหมุนตัวเดินลงจากด้านบนเพื่อเก็บกวาด

เขาคิดว่าตอนที่เขาลงไปด้านล่าง คนของหลิวเจิ้งคุนก็น่าจะจัดการจับหมอนั่นแล้ว

“เย่เฉิน ฉันกลัวจังเลย โชคดีที่นายอยู่ด้วย…”

หวังเจียเหยาผวาคว้ามือเขา

เย่เฉินหัวเราะเสียงเย็น “กลัวเหรอ? ผมไม่เห็นว่าคุณจะกลัวตรงไหนเลย ก่อนนี้คุณบอกว่าเขาหน้าตาเฉยๆ เหอะๆ หน้าตาหมอนี่ถ้าไปประกวดผู้ชายหล่อน่าจะติดอันดับหนึ่งในสิบได้เลยล่ะมั้ง?”

หวังเจียเหยากัดริมฝีปากแล้วกล่าว “ก็ฉันกลัวว่านายจะหึงนี่นา…อีกอย่างฉันก็ไม่ได้รู้สึกว่าเขาหล่อจริงๆ สาวแตกไม่ไหว ทั้งแต่งหน้าทั้งใส่ตุ้มหู หล่อไม่ถึงหนึ่งในสิบของนายเลย! ฮึ ผมไม่เชื่อคำพูดของคุณแม้แต่คำเดียว”

เย่เฉินสะบัดมือหวังเจียเหยาทิ้งแล้วเดินไปด้านหน้า

หวังเจียเหยาเองก็เป็นกังวลใจ หล่อนจึงมองดูสถานการณ์ผ่านทางหน้าต่าง

เมื่อชายหนุ่มหน้าตาน่ามองคนนั้นพบว่าตนเองโดนคนหลายสิบคนล้อมเอาไว้ ใบหน้ายังคงแต่งแต้มด้วยรอยยิ้มอย่างมั่นอกมั่นใจในตัวเอง

“เก่งนี่เย่เฉิน ที่แท้ก็รู้นานแล้วว่าฉันจะมาที่นี่ ถึงได้วางกับดักไว้ดักฉัน” ชายคนนั้นลอบกล่าวกับตัวเอง

ซีกวาตะโกนใส่เขา “รีบคุกเข่าลงซะแล้วอย่าขยับ!”

ชายคนดังกล่าวหัวเราะ “บอกให้ฉันคุกเข่าเหรอ? ฮ่าๆ พวกลูกกระจ๊อกอย่างแกไม่ควรได้รับเกียรตินั้น!”

เมื่อเห็นชายหนุ่มล้วงเอาขวดสีเขียวทหารออกมาจากในเสื้อ แล้วดึงสายชักโยนมาทางพวกซีกวา!

“ทุกคนระวัง!”

ซีกวาร้องเสียงหลง ตอนแรกคิดว่าเป็นระเบิดมือ แต่ที่จริงแล้วเป็นแค่ระเบิดควัน

แล้วกลุ่มควันสีเหลืองก็ผุดขึ้นมาไม่หยุด ควันคละคลุ้งลอยขึ้นกลางอากาศอย่างรวดเร็วจนทำให้คนตกใจ!

แต่ในตอนที่รอเย่เฉินลงมานั้น ลูกน้องของเขาก็ตกอยู่ในความวุ่นวาย ไอกันไม่หยุด

หลิวเจิ้งคุนเดินออกมาจากกลุ่มควันอย่างยากเย็น แล้วไปชนกับเย่เฉินเข้า

“ขอโทษครับ คุณชายเย่!”

เย่เฉินถาม “หมอนั่นล่ะ?”

หลิวเจิ้งคุนกล่าว “เมื่อครู่หมอนั่นโยนระเบิดควันใส่พวกเรา ตอนนี้น่าจะหนีไปแล้ว แต่คุณชายเย่ไม่ต้องกังวล มีแต่คนของเราอยู่รอบๆ วิลล่า เขาหนีไม่รอดหรอกครับ”

“อืม”

เดิมเย่เฉินจัดวางคนไว้ทั่วเพียงแต่เขาคาดไม่ถึงว่าจะได้ใช้ครบทุกอย่างที่วางแผนไว้

เขายังคิดว่าจะจัดการอีกฝ่ายได้ตั้งแต่ในห้องนอนแล้วด้วยซ้ำไป

หลิวเจิ้งคุนเตือนเขา “เขาพกระเบิดควันติดตัว เขาน่าจะมีอาวุธอย่างอื่นอีก ไม่ธรรมดาเลยจริงๆ”

เย่เฉินกล่าว “เขามีฝีมือมากเลยล่ะน่าจะเคยอยู่ในกองทัพมาก่อน”

“กำชับคนที่อยู่รอบๆ ด้วยว่าให้เฝ้าทุกทางเข้าออกวิลล่า”

“ครับ!”

และในเวลานี้เองชายคนนั้นแอบออกนอกวิลล่าได้แล้ว ใบหน้าฉายแววยินดี “หึหึเย่เฉิน ไอ้ชั่ว คิดว่าจะจับฉันเรอะ? ตอนฉันเล่นซ่อนแอบกับเสือดาวในเกาะร้างตอนนั้นแกอยู่ไหนก็ไม่รู้! กล้าเรียกฉันว่าไอ้หนุ่มงั้นเหรอ ไอ้สวะ คราวหน้าฉันจะซ้อมแกเอาหนักๆ เลย!”

ขณะที่พูดชายหนุ่มคนนั้นเห็นรถคันหนึ่งขับมาเขาจึงโบกรถ

เมื่อรถจอดลงชายหนุ่มก็ลากตัวคนขับแท็กซี่ออกมาจากรถ

“นี่คุณทำอะไรน่ะ? คุณจะไปไหน เดี๋ยวผมไปส่ง” คนขับกล่าว

ชายหน้าตาดีคนนั้นมีเรี่ยวแรงมหาศาลเกินคนทั่วไป เขาโยนคนขับแท็กซี่ไว้ที่ข้างทาง “คงไม่ต้องให้นายไปส่ง อีก 20 นาทีก็ค่อยลองๆ หารถเอาแล้วกัน”

ชายหนุ่มขับรถออกจากที่นี่ไปอย่างรวดเร็ว

ทว่าเพิ่งจะออกไปได้ไม่ถึงหนึ่งนาที ชายหนุ่มก็พบว่าด้านหน้ามีรถจอดเรียงรายขวางถนนเอาไว้

“แม่งเอ้ย! ปิดถนนหมดแล้ว เย่เฉินเก่งนี่!”

ชายหนุ่มกลับรถอย่างรวดเร็ว ตั้งใจว่าจะออกอีกทาง

แต่ว่าในเวลานี้เองรถหลายสิบคันขับตรงมาหาเขา แล้วล้อมรถเขาเอาไว้!

ตอนนี้ต่อให้มีปีกเขาก็ยากจะหนีรอดแล้ว!