เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) - ตอนที่ 348 คุณไม่คู่ควรจะเป็นพ่อเลี้ยงลูกสาวผม

ตอนที่ 348 คุณไม่คู่ควรจะเป็นพ่อเลี้ยงลูกสาวผม!

ตัวอักษร ‘มงคลคู่’ ถูกฉีกครึ่ง กลายเป็นตัวอักษรมงคลที่โดนแยกออกจากกันแต่ก็ยังแปลว่ามงคลเหมือเดิม

ดังนั้น เย่เฉินจึงฉีกอีกครั้ง โดยฉีกอักษรมงคลออกเป็นสองท่อน แล้วโยนขึ้นไปบนท้องฟ้า!

“กลืนไปสิ!” เย่เฉินกล่าว

ตัวอักษรมงคลคู่สีแดงถูกฉีกออกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยปลิวว่อนในอากาศ ส่วนชายจากเมืองหลวงที่เป็นคนส่งอักษรตัวมงคลคู่นี้ตกใจอย่างมาก

“คุณ…คุณกล้าฉีกตัวอักษรมงคลของคุณชายหลี่เชียวเหรอ? ผมขบอกเลยนะคุณซวยแล้ว คุณเกิดเรื่องใหญ่แล้ว! ผมจำเลขที่บ้านคุณได้แล้ว ถ้าแน่จริงก็อย่าหนีล่ะ ผมจะไปฟ้องคุณชายหลี่เดี๋ยวนี้ ถ้าคุณชายหลี่ทราบเรื่องแล้วต้องจับคุณถลกหนังเป็นชิ้นๆ แน่!”

ชายคนนั้นตะโกนใส่เขาแล้วเดินจากไป

“ชิ”

เย่เฉินไหนเลยจะกังวลกับการล้างแค้นของลูกน้องที่ขี้แพ้ของหลี่เฉิงเจี๋ย?

แต่ว่าหลังจากที่รู้ว่าหลี่เฉิงเจี๋ยจะแต่งงานกับซูมู่ชิงแล้ว เย่เฉินก็อารมณ์เสียมาก เขาไม่อยากให้ซูมู่ชิงแต่งงานกับอีกฝ่ายอย่างมาก

เย่เฉินรู้สึกกังวลใจ เนื่องด้วยเมื่อคืเขาพูดจาทำร้ายจิตใจซูมู่ชิง หญิงสาวถึงได้ตัดสินแต่งงานด้วยโทสะ

“ไม่ได้การละ ต้องไปคุยกับซูมู่ชิงหน่อย”

เย่เฉินรีบล็อคประตูเรือนสี่ประสาน แล้วเรียกแท็กซี่ตรงไปบ้านของซูมู่ชิง

นอกจากจะไปคุยกับซูมู่ชิงแล้ว เขาจะได้ไปเยี่ยมซือซือลูกสาวที่รักของเขาด้วย

เย่เฉินอยู่ไม่ไกลจากที่พักของซูมู่ชิง ขับรถเพียงสิบนาทีก็ถึงแล้ว

ทว่าในขณะที่กำลังจะถึงที่พักของซูมู่ชิง ทันใดนั้นก็มีรถลินคอล์น เนวิเกเตอร์ SUV บีบแตรตลอดทาง และขับมาทางนี้อย่างรวดเร็ว

ปี๊ด ปี๊ด ปี๊ด…

รถลินคอล์นที่เมื่อวินาทีก่อนหน้านั้นตามหลังรถแท็กซี่ของเย่เฉิน แต่พอวินาทีถัดมาก็บีบแตรเพื่อพยายามจะแซงขึ้นมาด้านหน้า

คนขับรถแท็กซี่เองก็ไม่พอใจ “ใครเนี่ย ขับรถกร่างขนาดนี้ ฉันไม่ยอมให้แกไปหรอก โห รถลินคอล์น เนวิเกเตอร์ แม่ง ราคารถคันนี้เกินล้านไหมเนี่ย? ทะเบียนรถตองสาม! ยุ่งไม่ได้ ยุ่งไม่ได้ ปล่อยให้ไปแล้วกัน”

เดิมทีคนขับรถแท็กซี่ก็ไม่คิดจะให้อีกฝ่ายแซงไป เพราะจุดหมายของเย่เฉินกำลังจะถึง แค่อีกนิดเดียวก็จะถึงแล้ว

แต่ว่า ทันทีที่เห็นเป็นรถหรูราคาล้านกว่า บวกกับป้ายทะเบียนรถตองสามของเมืองหลวงที่ราคาแพงเสียยิ่งกว่ารถหรู ก็ตกใจจนทำอะไรไม่ถูก

เขารู้ว่าคนที่ขับรถแบบนี้ได้ ต้องเป็นคนใหญ่คนโตในเมืองหลวงแน่ๆ ทั้งรวยทั้งมีอำนาจ ไม่ใช่คนที่ปุถุชนคนธรรมดาอย่างพวกเขาจะหาเรื่องได้!

ทว่าทันทีที่เย่เฉินเงยหน้าเห็นตัวรถก็จำได้ทันที “นี่มันรถของหลี่เฉิงเจี๋ย!”

เมื่อก่อน ตอนเย่เฉินกับซูมู่ชิงไปศูนย์ตรวจสอบ DNA เพื่อทำการตรวจ DNA กับซือซือ หลี่เฉิงเจี๋ยก็เคยขับรถคันนี้มาตัดหน้าเย่เฉินที่ลานจอดรถ

เมื่อรู้ว่าเป็นรถของหลี่เฉิงเจี๋ย เย่เฉินก็รู้ดีว่าหลี่เฉิงเจี๋ยมาหาซูมู่ชิงเหมือนกับเขา

“สารเลวนี่ จะมาคู่ควรเป็นสามีของซูมู่ชิงได้อย่างไร!”

ใจเย่เฉินร้อนรน หากไม่ใช่เพราะคำพูดของเขาที่ทำร้ายซูมู่ชิงเมื่อคืนนี้ หลี่เฉิงเจี๋ยก็ไม่มีโอกาสที่จะได้แต่งงานกับซูมู่ชิงอย่างแน่นอน!

“คุณลุงครับ ห้ามให้เขาแซงนะครับ! เร่งเลย!”

เย่เฉินกำชับกับคนขับรถทันที

คนขับรถเหลือบมองเย่เฉินที่นั่งอยู่ข้างคนขับด้วยท่าทีลำบากใจ “หา? ไม่ยอมเหรอ? นี่มันรถหรูเลยนะ คุณดูป้ายทะเบียนนั่นสิ!”

เย่เฉินพูดด้วยสีหน้าจริงจังว่า “อย่ายอมครับ! เร่งความเร็วต่อเลย ถ้าเกิดอะไรขึ้นผมรับผิดชอบเอง!”

คนขับรถแท็กซี่เจอคนมามาก มองเพียงปราดเดียวก็รู้ว่าเย่เฉินไม่ใช่คนธรรมดาทั่วไปจึงยิ้มแล้วตอบตกลง “ได้เลย!”

ดังนั้นคนขับแท็กซี่จึงเหยียบคันเร่ง รถลินคอล์น SUV ที่กำลังจะแซงได้อยู่แล้วก็แซงรถแท็กซี่ไม่ได้ จึงจำใจต้องเบียดข้างรถแท็กซี่ในตรอกซอยเล็กๆ

“ฮึ คนขับแท็กซี่คันนี้ใจกล้ามาจากไหน จะไม่ยอมหลบให้ใช่ไหม?”

ภายในรถลินคอล์น เนวิเกเตอร์ คนขับคือลูกน้องของหลี่เฉิงเจี๋ยชื่อเฉียนช่วนจื่อ

หลี่เฉิงเจี๋ยที่นั่งอยู่ด้านหลังรู้สึกไม่พอใจ เขาเป็นคนสนใจในเรื่อหน้าตาและภาพลักษณ์อย่างมาก เขากร่างเหลือเกินในเมืองหลวง

จะยอให้คนขับแท็กซี่มาเทียบบารมีเขาได้ยังไง?

“เฉียนช่วนจื่อ แซงให้ได้เดี๋ยวนี้! เหยียบให้มิด หมุมพวงมาลัยไปทางขวา แซงหน้าไปดูว่าจะยอมไหม!”

หลี่เฉิงเจี๋ยพูดด้วยความโมโห

“ครับผม!”

หลี่เฉิงเจี๋ยตะคอก “คนขับแท็กซี่เก่าๆ ยังกล้าจะแข่งกับฉัน ไม่รู้สำเหนียกเลยนะ!”

ฝั่งคนขับรถแท็กซี่เหยียบคันเร่งต่อ แต่สองมือสั่นเทา “แย่แล้วๆ พวกเขาเร่งความเร็วเพิ่มอีกแล้ว! เอาไงดี จะลดความเร็วไหม?!”

เย่เฉินหัวเสียเขากำกับ “ห้ามลดความเร็ว เร่งต่อ! ต่อให้ถึงจุดหมายแล้วก็ไม่ต้องจอด ห้ามให้เขาแซงมาได้!”

ภายในรถลินคอล์น เฉียนช่วนจื่อก็เริ่มกระวนกระวาย “แม่ง รถเน่าๆ นั่นเร่งความเร็วอีกแล้ว!”

หลี่เฉิงเจี๋ยพูดอย่างอารมณ์เสียว่า “ไม่ต้องสนมัน! ขับตรงไป! ฝืนแซงไปเลย!”

“ครับผม!”

รถลินคอล์น SUV เร่งเครื่องอีกพร้อมๆ กับพยายามแซงทางขวา

ในเวลานี้เอง คนขับรถแท็กซี่จำเป็นต้องเหยียบเบรกตามสัญชาตญาณ แต่ถึงจะเป็นเช่นนั้นระยะทางก็ยังสั้นเกินไป

แล้วเกิดเสียงดัง ‘โครม’ แท็กซี่จึงชนเข้าที่ท้ายรถลินคอล์น เนวิเกเตอร์

แม้ว่าแท็กซี่จะชนท้ายอีกฝ่าย แต่คนที่ขับรถต่างรู้ดีว่า รถลินคอล์นต้องเป็นคนรับผิดชอบ

“แม่ง!”

เฉียนช่วนจื่อโกรธจนหัวฟัดหัวเหวี่ยง เขารีบลงมาจากรถ พุ่งไปหาคนขับรถแท็กซี่แล้วตะโกนใส่ “คนขับแท็กซี่บ้าเอ๊ย หูหนวกรึไง? ไม่ได้ยินเสียงฉันบีบแตรไง?” แล้วยังจงใจเร่งเครื่องอีก จะไม่ให้ฉันแซงเหรอ? แหกตาถั่วๆ ของแกดูสิว่านี่มันรถของคุณชายหลี่นะ! ตระกูลหลี่แห่งเมืองหลวงรู้รึเปล่า!”

คนขับรถแท็กซี่รีบร้อนลงจากรถลง เขารู้ว่าเฉียนช่วนจื่อไม่ใช่คนธรรมดาทั่วไป จึงกล่าวกับเฉียนช่วนจื่ออย่างเกรงอกเกรงใจ “จะโทษผมไม่ได้นะครับ ลูกค้าเป็นคนขอให้ผมเร่งความเร็วตลอดเลย”

“ลูกค้า?”

เฉียนช่วนจื่อถึงได้มองด้านในรถแท็กซี่

ส่วนเย่เฉินก็เดินลงมาจากรถ หันมองเฉียนช่วนจื่อแล้วพูดขึ้นว่า “พวกคุณไม่ใช่รถตำรวจและก็ไม่ใช่รถพยาบาล พวกเราไม่จำเป็นต้องยอมให้คุณแซง ถนนเส้นนี้ห้ามบีบแตร แต่พวกคุณกลับบีบแตรมาตลอดทาง รบกวนชาวบ้านเป็นอย่างมากแล้วดูอยากแซงอะไรขนาดนั้น เอาจนรถชน ยังจะกล้าโวยวายอีกเหรอ?”

เฉียนช่วนจื่อเมื่อเห็นเย่เฉินก็ตกใจ “คุณคือ…”

ในเวลานี้เองหลี่เฉิงเจี๋ยที่นั่งในรถก็เห็นเย่เฉินเช่นกัน

“บัดซบ เป็นเขาจริงๆ ด้วย!”

หลี่เฉิงเจี๋ยรีบลงจากรถ หันมองเย่เฉิน “เย่เฉิน? ผมก็ว่ารถแท็กซี่ใครกล้าดีขนาดนี้ กล้าพยามจะเอาชนะฉัน ที่แท้ก็นายนี่เอง! มาทำอะไรที่นี่!”

เย่เฉินตอบว่า “ผมมาหาลูกสาวผม ทำไมเหรอ?”

หลี่เฉิงเจี๋ยหัวเราะ “มาหาซือซือหรอ เหอะๆ นายน่าจะรู้เรื่องที่ฉันกับมู่ชิงจะแต่งงานกันแล้วใช่ไหม? ไม่นานฉันก็จะเป็นพ่อของซือซือแล้ว!”

“คุณไม่คู่ควร!” เย่เฉินโต้กลับทันที

“แก…” หลี่เฉิงเจี๋ยหัวเสีย

เมื่อคนขับแท็กซี่เห็นว่าทั้งคู่รู้จักกัน ดูท่าแล้วจะเป็นคนใหญ่คนโตทั้งคู่ จึงรีบพูดแทรกว่า

“คุณชายทั้งสอง หยุดก่อนนะครับ ในเมื่อทั้งสองคนรู้จักกันก็เยี่ยมไปเลย พวกคุณลองดูนี่นะ รถของผมชนกับรถ SUV ของคุณ ไฟหน้าของผมถูกชนจนเสีย ไม่งั้นคุณชายทั้งสองลองปรึกษากันว่าจะชดเชยให้ผมอย่างไรได้บ้างครับ?”