เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) - ตอนที่ 488 ปราสาทเย่อ้ายของตระกูลเย่

ตอนที่ 488 ปราสาทเย่อ้ายของตระกูลเย่!

แต่ไหนแต่ไรมาหวังเจียเหยามักจะอ่อนน้อมถ่อมตัวเสมอยามอยู่ต่อหน้าซูมู่หลิน แถมยังมักจะปรนนิบัติเอาใจอีกฝ่ายสารพัดด้วย

แต่ว่าตอนนี้หวังเจียเหยากลับด่าซูมู่หลินอย่างรุนแรง

ซูมู่หลินเองก็เริ่มจะมีอารมณ์เหมือนกัน “หวังเจียเหยาเป็นบ้าไปแล้วเหรอ! คิดไม่ถึงว่าจะใช้ท่าทีแบบนี้พูดกับฉัน! แถมยังจะโยนของใส่ฉันอีก! ยังอยากจะเป็นเมียฉันอยู่ไหม!”

แต่หวังเจียเหยากลับกล่าวว่า “ฉันไม่อยากจะเป็นเมียน้อยของนายหรอกนะยะ! ฉันอยากนั่งรถม้าทองคำ ฉันอยากจะเป็นควีนออฟบาร์ของอังกฤษ!!”

ซูมู่หลินคว้าเสื้อผ้าที่หวังเจียเหยาโยนมาแล้วกระชากเสียง “คนแบบนี้น่ะเหรอจะนั่งราชรถทองคำ? หัดส่องกระจกดูตัวเองเสียมั่ง ดูว่าคู่ควรหรือเปล่า!”

หวังเจียเหยากล่าวอย่างขึงขัง “ฉันส่องกระจกทุกวัน! ฉันสวยมาก! สวยสุดยอดด้วย! ฉันไม่ด้อยไปกว่าซูมู่ชิงสักนิดเดียว! อีกอย่างฉันน่ะมีลูกชายให้เย่เฉิน ซูมู่ชิงมีแค่ลูกสาวเอง! ฉันจะต้องไปที่ปนะเทศอังกฤษ ไปหาคุณปู่เย่ ไปทวงความยุติธรรมจากเขา!”

หวังเจียเหยาจัดการเก็บกระเป๋าเดินทางแล้วกล่าว “พรุ่งนี้เช้า ฉันจะหอมเอาลูกชายของฉันกับเย่เฉินไปอังกฤษ ส่วนนายดูแลลูกสาวอยู่ที่นี่นะ!”

พูดจบหญิงสาวก็ตั้งท่าเดินออกจากห้องของซูมู่หลินไป

“แก…นั่งแพศยากลับมาเดี๋ยวนี้นะ! ห้ามไปหาเย่เฉินที่อังกฤษสิ! เธอเป็นของฉันนะ!”

ซูมู่หลินเห็นหวังเจียเหยาเป็นแค่ผู้หญิงราคาถูก แต่ว่าตอนที่หญิงสาวจะจากไปนั้นเขากลับอาลัยอาวรณ์ในตัวเจ้าหล่อนเป็นอย่าางมาก

เห็นได้เลยว่าหวังเจียเหยาเองก็พอจะมีสเน่ห์อยู่บ้าง จนสามารถทำให้ผู้ชายทุกคนหวั่นไหว

……

ในเวลาเดียวกัน ณ ประเทศอังกฤษ เย่เฉินและซูมู่ชิงที่ยังนั่งบนรถม้าทองคำรับการเคารพจากทุกคน

หลังจากที่แยกกับเพื่อนๆ แล้วซูมู่ชิงก็กล่าวถาม “ที่รัก เราจะไปไหนกันคะ? โรงแรมเหรอ?”

เย่เฉินมองทิวทัศน์ยามค่ำคืนที่แสนสวยงามตรงหน้าแล้วกล่าว “ไม่ไปโรงแรมหรอกครับ ไปที่บ้านของผม ไปพบคุณปู่ พ่อคุณตอนนี้ยังทานข้าวเย็นกับคุณปู่ผมอยู่เลย”

ซูมู่ชิงมีท่าทีกระวนกระวายทันที “แย่แล้วจะต้องพบคุณปู่คืนนี้เลยเหรอคะ? ไม่เอาล่ะ ฉันดื่มมาเยอะเลย ถ้าไปพบคุณปู่แบบี้เขาจะต้องคิดว่าฉันเป็นผู้หญิงไม่ดีแน่เลย ที่รักคะ ฉันตื่นเต้น ฉันกลัวด้วย พรุ่งนี้ตอนเช้าเราค่อยไปพบท่านดีไหมคะ?”

เย่เฉินหัวเราะ “ที่รักต่อให้ดูไม่ดีเราก็ต้องไปพบพ่อแม่ผมนะครับ อีกอย่างคุณสวยขนาดนี้จะกลัวอะไร คุณปู่ของผมเป็นคนนิสัยดีมากนะครับ แล้วท่านก็เป็นคนหัวทันสมัย ดื่มเหล้าไม่เป็นอะไรหรอกครับ น้องสาวผมก็ดื่มกัน”

วัฒนธรรมในการดื่มเหล้าของในและต่างประเทศไม่เหมือนกัน ถ้าเป็นที่ประเทศเราหากผู้หญิงไปอื่มเหล้าที่บาร์ก็จะถูกมองว่าเป็นผู้หญิงไม่ดี

แต่ที่ต่างประเทศก็เป็นเรื่องธรรมดาทั่วไป

ซูมู่ชิงยิ่งกระวนกระวายหนักขึ้นเรื่อยๆ ต่อให้ทิวทัศน์ตรงหน้าจะสวยงามมากขนาดไหนก็ตาม

เสียงกุบกับของม้าลากราชรถดังสม่ำเสมอ แล้วคนก็เริ่มบางตาลงจนไม่เหลือใครเมื่อเข้าไปยังพื้นที่เศรษฐีที่ให้ความสำคัญกับเรื่องความเป็นส่วนตัวอย่างยิ่ง

ทั้งสองคนเดินทางมาถึงสวนสาธารณะที่แสนสวยงามแห่งหนึ่ง ซูมู่ชิงหันมองรอบๆ อย่างตื่นตาตื่นใจ “ที่รักคะ คุณปู่พักอยู่ที่นี่เหรอคะ? แหม สภาพแวดล้อมสวยดีจริงๆ”

เย่เฉินกล่าว “ยังไม่ถึงหรอกครับ ต้องผ่านพริมโรสฮิลล์นี่ไปก่อนถึงจะไปเจอปราสาทที่เป็นที่พักของคุณปู่ผม”

“ปราสาทเหรอคะ?”

ซูมู่ชิงตื่นเต้น อยากจะเห็นเหลือเกินว่าปราสาทที่สามีบอกจะมีหน้าตาเป็นยังไง!

เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่หญิงสาวมาที่นี่ แถมยังนั่งรถม้ามาด้วยดังนั้นตลอดทางที่ผ่านมาเย่เฉินจึงให้รถม้าค่อยๆ เคลื่อนตัวไปอย่างเชื่องช้าเพื่อให้ซูมู่ชิงได้ชมวิวสมใจ

วิวทิวทัศน์ของตลอดทางที่ผ่านงดงามจับใจ ทำให้ซูมู่ชิงดื่มด่ำไปกับธรรมชาติอันแสนงดงาม หญิงสาวใช้มือถือกดถ่ายภาพไม่หยุด

แล้วเมื่อเดินทางไปได้สักพัก จู่ๆ ซูมู่ชิงก็กล่าวว่า “โทรศัพท์ไม่มีสัญญาณเน็ตแล้ว”

เย่เฉินกล่าว “ถึงแล้วครับ ปราสาทที่คุณเห็นตรงหน้านี้ก็คือปราสาทอ้ายเย่ของตระกูลเย่เราครับ”

ซูมู่ชิงหันมองไปด้านหน้า ก็พบปราสาทสีเทาที่แสนโอ่อ่าปรากฏขึ้นตรงหน้า!

“ว้าว เป็นปราสาทที่สวยจังเลย! ชื่อปราสาทอ้ายเย่เหรอคะ? เย่ที่เป็นแซ่ของคุณน่ะเหรอ?” หญิงสาวกล่าวถาม

เย่เฉินตอบด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม “ไม่งั้นจะเป็นเย่ไหนล่ะครับ?!”

ซูมู่ชิงเขินอาย “คนบ้า”

เย่เฉินกุมมือหญิงสาวแล้วกล่าว “ลงรถเถอะ เราเข้าไปดูด้านในกัน”

“ค่ะๆ”

เย่เฉินและซูมู่ชิงจับจูงเดินเข้าไป เงาของทั้งสองที่ทอดยาวภายใต้แสงดวงดาราระยิบระยับอย่างมีความสุข

ปราสาทตรงหน้านี้ก็คือบ้านที่เย่เฉินแสนจะคุ้นเคย

แต่ว่าในวินาทีนี้เย่เฉินกลับคิดถึงใครคนหนึ่ง

ฉินหงเหยียน!

วงหน้าอันแสนงดงามของหญิงสาวปรากฏขึ้นในหัวสมองของเขา!

“เราก็คิดว่าคนที่เราพาจูงมือเดินมาที่นี่จะเป็นฉินหงเหยียน…”

ที่จริงแล้วเย่เฉินเองก็เคยจินตนาการถึงภาพที่ตนเองจะจูงมือผู้หญิงสักคนกลับมาบ้านด้วย!

ตอนแรกเขาคิดว่าจะเป็หวังเจียเหยาที่กลับมากับตนเอง ต่อมาเขาก็คิดว่าคนๆ นั้นอาจจะเป็นฉินหงเหยียน

แต่ทำไมไม่เคยคิดเลยว่าผู้หญิงคนแรกที่จะกลับบ้านมากับเขาจะเป็นซูมู่ชิง

คงไม่ต้องสาธยายถึงสาเหตุที่ไม่ใช่หวังเจียเหยา เพราะหล่อนทรยศเขา หล่อนไม่คู่ควรจะเข้ามาที่นี่!

แต่ว่าฉินหงเหยียน…

“หงเหยียน คุณรู้ไหมครับ ผมอยากให้คุณมาที่นี่กับผม ได้มาเห็นบ้านของผมขนาดไหน?”

เย่เฉินที่กุมมือซูมู่ชิงก็รู้สึกเจ็บแปลบขึ้นมาในใจ!

“อ้าว! ที่นั่นมีคนนี่คะ!”

ทันใดนั้นเองซูมู่ชิงก็อุทานออกมา

หญิงสาวพบว่าที่ด้านนอกของสวนมีเงาคนอยู่

เย่เฉินยิ้มทักทายผู้หญิงคนนั้น “Hi”

ผู้หญิงคนนั้นค้อมตัวลงทักทายเย่เฉินและซูมู่ชิงน้อยๆ

เย่เฉินแนะนำ “นั่นคือคนดูแลสวนของตระกูลเย่ ที่ด้านนอกปรสาทเรามีสวนดอกไม้กับสวนผลไม้ครับ”

ซูมู่ชิงเห็นดอกไม้หลากสี ก็อดเพ่งมองอย่างละเอียดไม่ได้

“ว้าว ดอกไม้สวยจังเลยค่ะ ฉันไม่เคยเห็นมาก่อนเลยค่ะ พวกมันคือดอกอะไรบ้างหรอคะ? แล้วพวกผลไม้ในสวนฉันก้ไม่เคยเห็น กินได้หมดเลยเหรอคะ?”

เย่เฉินหัวเราะ “อย่าเพิ่งใจร้อนสิครับ เรามีเวลาเหลือเฟือ พรุ่งนี้เช้าผมจะพาคุณมาดูอย่างละเอียดเลย”

ในที่สุดพวกเขาก็เดินผ่านสวนดอกไม้และต้นไม้เข้าไปในปราสาท

บริเวณที่ประตูปราสาทมีราชองครักษ์อยู่

“ทำความเคารพ!”

เมื่อเย่เฉินและซูมู่ชิงเดินผ่านทั้งสองคนก็ทำความเคารพพวกเขา

ซูมู่ชิงพยักหน้ารับน้อยๆ แล้วเดินเข้าไปอย่างประหม่า

“ทำยังไงดีคะ ที่รัก ฉันตื่นเต้นจังเลย ที่บ้านคุณทำไมมีราชองครักษ์ด้วยล่ะคะ อย่บอกนะคะว่าควีนก็ทรงอยู่ปราสาทด้วยน่ะ?”

เย่เฉินกุมมือหญิงสาวแน่นแล้วเร่งฝีเท้า ต้องรีบให้หล่อนได้เจอคนในครอบครัวเขาเสียที ไม่อย่างนั้นหล่อนจะต้องตื่นเต้นจนประสาทเสีย

เมื่อเข้ามาด้านในก็พบกลับความมลังเมลืองที่ทำให้ซูมู่ชิงต้องอาปากค้าง

หล่อนไม่เคยเห็นปราสาทที่หรูหราแบบนี้มาก่อน

ซูมู่ชิงถามอย่างประหลาดใจ“คิดไม่ถึงว่าที่อังกฤษจะมีปราสาทที่หรูหราขนาดนี้? ทำไมไม่เคยได้ยินมาก่อนเลย?”

เย่เฉินอธิบาย “ก็คุณจะค้นหาข้อมูลของปราสาทอ้ายเย่ในอินเตอร์เน็ตไม่ได้ ใช้กูเกิ้ลเอิร์ธก็เสิร์ชไม่เจอ มีคนน้อยนิดมากครับที่รู้เรื่องที่นี่”

เย่เฉินจูงซูมู่ชิงมาถึงห้องรับประทานอาหารที่น่าจะใหญ่เท่าบ้านทั้งหลังของเจ้าหล่อน

“คุณปู่ครับ ผมพาภรรยาของผมมาพบแล้วครับ!”