เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) - ตอนที่ 496 ฉันยินดีจะเป็นเมียรอง

ตอนที่ 496 ฉันยินดีจะเป็นเมียรอง!

คำพูดนี้ของหวังเจียเหยาทำให้เย่เฉินตกใจรู้สึกเหมือนหล่อนพูดถึงเรื่องบางอย่าง!

“แม่งเอ้ย หวังเจียเหยากล้าพูดจาอ่อยเราขนาดนี้ต่อหน้าเมียเราอีกต่างหาก!”

อันที่จริงหวังเจียเหยาเคยเรียกเขาว่านายท่านมาก่อน

นั่นคือตอนที่กลับมาคืนดีกันแล้วเล่นเกมนายบ่าวกันบนเตียง

ที่หล่อนพูดแบบนี้ก็เพื่อให้เย่เฉินกวนนึกถึงช่วงเวลาที่แสนงดงามของพวกเขาทั้งสองคน

ซูมู่ชิงสวยมากก็จริง แต่หล่อนไม่ได้เป็นงานเท่าหวังเจียเหยา

ผู้หญิงดีๆ ชวนให้ทะนุถนอมมากว่าผู้หญิงร้ายๆ ก็จริง

แต่ของบางอย่างเสน่ห์บางอย่าง ผู้หญิงร้ายๆ อาจจะเก่งกว่ามาก พวกหล่อนรู้ว่าต้องทำยังไงให้ผู้ชายพอใจ

เย่เฉินเก้อเขินอย่างมาก แต่เขาไม่โทษอีกฝ่ายเพราะเดิมทีนี่เป็นแค่ประโยคธรรมดา

ในเมื่อหวังเจียเหยาเป็นคนใช้ เย่เฉินเป็นเจ้านาย จะเรียกเขาว่านายท่านก็ไม่แปลกอะไร

อีกอย่างกระทั่งซูมู่ชิงยังไม่คิดอะไร

ดังนั้นเย่เฉินจึงตอบเขินๆ “อ่อก็ดี”

ขาของหวังเจียเหยาเรียงชิดแล้วค้อมตัวลงทำความเคารพเขาแล้วถามเสียงเบา “นายท่าน มีอะไรต้องการให้ดิฉันทำไหมคะ?”

เย่เฉินทนไม่ได้ที่หล่อเรียกเขาว่านายท่าน คนผู้นี้คิดอะไรแผลงๆ ไม่ใช่เพราะเย่เฉิใจไม่แข็งพอและไม่ใช่เพราะเย่เฉินให้อภัยหล่อนแล้ว เพียงแต่ว่าความทรงจำที่เคยมีนั้นมันตราตรึงใจ

เย่เฉินกล่าว “ไม่ล่ะ หวังเจียเหยา ไม่ต้องอยู่ที่นี่แล้วกลับห้องไปดูลูกเถอะ”

หวังเจียเหยากล่าวอย่างนอบน้อม “ขอบคุณค่ะนายท่าน”

เห็นหวังเจียเหยากำลังจะออกไป ซูมู่ชิงเลยถามเสียงแผ่ว “ที่รักคะ คุณเห็นอดีตภรรยายกอาหารให้เราคุณสงสารเหรอคะ ถึงได้ปล่อยหล่อนไป”

ดูแล้วซูมู่ชิงน่าจะแยกแยะอะไรไม่ค่อยออก เย่เฉินจะสงสารหวังเจียเหยาได้ยังไงกัน!

เห็นหวังเจียเหยาที่สูงส่งเย่อหยิ่งต้องมาถือจานถือชามเหมือนคนใช้ เย่เฉินรู้สึกดีใจอย่างมาก!

เย่เฉินไม่สามารถบอกความจริงกับภรรยาเพื่อไม่ให้หล่อนต้องหึงหวงเลยตอบ “ครับ อย่างไรเสียก็เคยเป็นสามีภรรยากัน”

ซูมู่ชิงกินอารหารเสร็จอย่างรวดเร็ว อาหารมื้อนี้หล่อนไม่แตะเหล้าแม้แต่หยดเดียว คืนแรกที่มาถึงหล่อนดื่มจนเมามาย จนร้องเพลงทำให้หล่อนตัดสินใจว่าจะเลิกเหล้านับตั้งแต่นี้ไป !

ทว่าเย่เฉินและคนในครอบครัวรวมไปถึงบิดาของหญิงสาวล้วนแต่ดื่มเหล้า

เมื่อซูมู่ชิงกินเสร็จแล้วก็ลุกออกจากโต๊ะ หล่อนอยากเห็นลูกชายของหวังเจียเหยากับเย่เฉิน

ในเมื่อเด็กเป็นลูกเย่เฉิน เช่นนั้นแล้วซูมู่ชิงก็มีหน้าที่เป็นแม่เลี้ยงให้เด็กน้อน

หล่อนมาที่ห้องคนรับใช้ที่หวังเจียเหยาอยู่ ห้องมีขนาดเล็กแต่ตกแต่งไม่เลว

ก๊อกๆ

ซูมู่ชิงมาที่ประตูก็พบประตุกำลังเปิดอยู่แต่ซูมู่ชิงก็ยังคงเคาะประตู

ในระหว่างที่หวังเจียเหยาเห็นซูมู่ชิงก็รีบทัก “คุณ…คุณนายน้อย”

หวังเจียเหยาไม่อยากจะเรียกอีกฝ่ายแบบนี้ หล่อนอยากจะเท่าเทียมซูมู่ชิง แต่ตอนนี้หล่อนเป็นแค่คนใช้ ซูมู่ชิงต่างหากที่เป็นเจ้านาย

ซูมู่ชิงรีบร้อนกล่าว “คุณหนูหวัง คุณอย่าเรียกฉันแบบนี้เลยค่ะ เรียกชื่อฉันก็พอ”

หวังเจียเหยาถาม “คุณหนูซู มีธุระอะไรคะ?”

ซูมู่ชิงชี้เด็กบนเตียง “ฉันอยากเห็นลูกของคุณกับเย่เฉินค่ะ”

ซูมู่ชิงเดินมาดูเด็กทารกด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม ไม่ได้มีท่าทีไม่เป็นมิตรกับเด็กน้อยเพียงเพราะเด็กน้อยเป็นลูกของสามีตนเองกับหญิงอื่น

แถมยังเอาแต่หยอกเขา

หวังเจียเหยาเห็นซูมู่ชิงเล่นกับลูกตนเองก็แอบกล่าวในใจ “ผู้หญิงคนนี้ใจกว้างสุดๆ ใจดี ฉันไม่ควรเห็นหล่อนเป็นศัตรู”

หลังจากที่เจอซูมู่ชิงแล้วหวังเจียเหยาเห็นหล่อนเป็นศัตรูมาโดยตลอด จึงเอาแต่ตนเองเปรียบเทียบกับอีกฝ่าย

แต่ตอนนี้ซูมู่ชิงเองรักใคร่กลมเกลียวกับเย่เฉิน หวังเจียเหยาที่เป็นผู้หญิงที่เล่นชู้ อยากจะแย่งเย่เฉินมาจากหญิงสาวคงเป็นไปไม่ได้

จู่ๆ หวังเจียเหยาก็หันมองเย่เฉินอย่างอ้อนวอน “ซูมู่ชิง ฉันขอร้องอะไรคุณได้ไหม?”

ซูมู่ชิงแปลกใจ “เรื่องอะไรเหรอคะว่ามาสิ”

หวังเจียเหยากล่าว “คุณหนูมู่ชิง เธอเองก็รู้ว่าฉันแต่งงานกับเย่เฉินมาสามปี ฉันแต่งงานกับเขาตั้งตอนเรียนมหาลัย เขาเป็นผู้ชายที่ฉันรักที่สุดในชีวิตนี้! ไม่มีเขาฉันตายแน่ๆ! ฉันไม่กล้าขอให้เธอยกเขาให้ฉัน ฉันเป็นเหมือนคนทำผิด ไม่คู่ควรจะได้ครอบครองเขา แต่ฉันหวังว่าเธอจะยอม ยอมให้ฉันเป็นเมียรองของเขา!”

ซูมู่ชิงตัวแข็ง หวังเจียเหยาที่เย่อหยิ่งยอมเป็นรองหล่อน!

แต่ต้องรู้ว่าขนาดเป็นผู้ชายที่ฐานะทางบ้านดีพร้อมอย่างซูมู่หลินบอกให้หล่อนเป็นภรรยารอง หล่อนยังไม่ยอม!

ด้วยคุณสมบัติของหวังเจียเหยาหล่อนสามารถแต่งงานกับชายหนุ่มรูปหล่อนร่ำรวยได้อย่างง่ายดายย

มองออกเลยว่าเพื่อจะได้ครอบครองเย่เฉินอีกครั้ง หล่อนเสียสละทุ่มเทอะไรไปมาก!

ทว่าซูมู่ชิงกลับปฏิเสธ “ขอโทษด้วยนะคะคุณหนูหวัง ฉันไม่เห็นด้วย!”

“อะไรนะ?”

หวังเจียเหยาคิดไม่ถึงว่าซูมู่ชิงจะปฏิเสธตนเองอย่างรวดเร็ว!

หวังเจียเหยาหัวเสีย “ซูมู่ชิง หรือว่วคุณอยากจะครอบครองเย่เฉินคนเดียวเหรอ? ด้วยฐานะทางบ้านและหน้าตาทางสังคมของเขาเขาไม่มีทางมีภรรยาเพียงคนเดียวไปตลอดชีวิตหรอกนะ! พ่อเขาก็ไม่ได้ใีภรรยาแค่คนเดียว พ่อเธอก็มีเมียสองคนไม่ใช่หรือไง? ทำไมเธอถึงไม่ยอมรับที่จะแบ่งสามีกับฉันล่ะ? ฉันรับรองเลยว่าจะนับถือเธอ เคารพเธอเหมือนเป็นพี่สาว เอาแบบนี้หนึ่งสัปดาห์ให้เขานอนกับเธอสี่วัน อบู่กับฉันสามวันได้ไหม? ถ้าไม่ได้จริงๆ เธอห้าฉันสองก็ได้!”

คิดไม่ถึงว่าหวังเจียเหยาคิดวางแผนทุกอย่างเป็นอย่างดี ถึงขนาดที่ว่าควรจะแบ่งเวลาหนึ่งสัปดาห์อย่างไร!

ทว่าซูมู่ชิงกลับกล่าว “ฉันย่อมต้องอยากรักกับเย่เฉินคนเดียวมีแค่ฉันกับเขาครองคู่กันไปตลอดชีวิต ไม่อยากให้มีผู้หญิงคนอื่น เพราะชีวิตนี้ฉันรักเขาแค่คนเดียว”

หวังเจียเหยาผุดลุกขึ้นอย่างไม่พอใจ “เธอเห็นแก่ตัวเกินไป! เย่เฉินมีเสน่ห์ขนาดนี้ ทำไมเธออยากจะครอบครองเขาเอาไว้คนเดียวล่ะ? ถ้าหากว่าตอนนี้ฉันยังเป็นภรรยาของเขา ถ้าเขาอยากให้เธอเป็นภรรยารองหรือมีภรรยาอีกคนฉันก็จะยอมทั้งนั้น! ขอแค่เขามีความสุข!”

ซูมู่ชิงชะงักไปแล้วกล่าวต่อ “แต่ฉัันก็รู้ว่าเย่เฉินไม่มีทางเป็นเหมือนฉันที่จะรักฉันแค่คนเดียว ดังนั้นที่จริงแล้วฉันยอมรับได้ถ้าเขาจะมีภรรยาอีกคน”

หวังเจียเหยาดีใจรีบเอื้อมมือไปคว้ามืออีกฝ่าย แล้วหอมแก้มซูมู่ชิง ใบหน้างดงามล่มเมืองของหญิงสาวทั้งสองแนบชิดเข้าหากันงดงามจนลืมหายใจ!

“ขอบคุณค่ะพี่มู่ชิง!” หวังเจียเหยาดดีใจอย่างยิ่ง ไพล่คิดไปว่าอีกฝ่ายยอมรับหล่อนให้เป็นภรรยาคนที่สอง

ทว่าซูมู่ชิงกลับกล่าวว่า “คุณหนูหวัง คุณคงเข้าใจผิดแล้วค่ะ ฉันยอมให้เย่เฉินมีภรรยาคนที่สอง แต่ไม่ได้แปลว่าจะให้เขาแต่งงานกับคุณนะคะ”

“เขาไม่แต่งฉันแล้วจะแต่งกับใครได้?” หวังเจียเหยาถามอย่างตกใจ

ซูมู่ชิงเอ่ยชื่อหนึ่งออกมาเนิบๆ “ฉินหงเหยียน!”