เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) - ตอนที่ 53 ขอแต่งงาน!

 อะไรนะ? 

ทั้งฟางเชาและหวังเจียเหยาก็ตะลึงค้างไป

ฉินหงเหยียนและโจวหรงหรงที่อยู่ด้านหลังเย่เฉินต่างก็ยิ้มออกมา

ฟางเชาเองก็หัวเราะเช่นกัน  ฮ่าๆ แกเนี่ยนะจะเป็นเถ้าแก่ของร้านอวิ๋นจงอวิ๋น! โกหกให้มันน้อยๆ หน่อยเถอะ! ฉันหาข้อมูลมาแล้วว่าเจิ้งหงไม่ได้ขายร้านแค่ร้านเดียวแต่ร้านอาหารทุกร้านที่เขามีในอวิ๋นโจวถูกซื้อโดยคนเพียงคนเดียว! ว่ากันว่าเป็นมูลค่าหกสิบล้านเชียว! ขี้ครอกอย่างแกมีเงินหกสิบล้านหรือไง? 

หวังเจียเหยาเองก็ไม่เชื่อว่าเย่เฉินจะมีเงินหกสิบล้าน

ถึงแม้หล่อนจะรู้ว่าเย่เฉินมีเหตุผลในการซื้อร้านอาหารแน่ๆ อยู่แล้ว นั่นเพราะเขาต้องการเอาชนะจงเหว่ย!

 ฮ่าๆ ไม่เชื่ออีกแล้วเหรอ? 

เย่เฉินโดนพวกลูกเศรษฐีพวกนี้ดูถูกมามากพอแล้วจึงเรียกหญิงวัยกลางคนที่กำลังกวาดพื้นอยู่มาหา  คุณน้าครับ มานี่หน่อยสิครับ 

หญิงวัยกลางคนคนดังกล่าวเดินมา หล่อนเคยเจอเย่เฉินมาแล้วเมื่อตอนเช้าจึงรู้ว่าเขาเป็นเจ้าของร้าน จึงค้อมตัวลงทำความเคารพอย่างนบนอบ  เถ้าแก่ 

เย่เฉินชี้ฟางเชาแล้วกล่าวกับหญิงวัยกลางคน  เอาไม้กวาดตบหน้าเขาแล้วผมจะเพิ่มเงินเดือนให้คุณน้าสิบเท่า 

 สิบเท่าเหรอคะ? 

หญิงวัยกลางคนดีอกดีใจแล้วใช้ไม้กวาดในมือตบหน้าฟางเชา

 โว้ย! ถุย! 

ฟางเชาเหลือเชื่อ ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่กล้าเชื่อว่าเขาที่เป็นถึงคุณชายของตระกูลฟางจะโดนพนักงานตบเข้าให้

ฟางเชาหลบไปพลางถ่มขยะที่ติดมากับปลายไม้กวาดที่เข้าไปในปากตนเองออกมาแล้วโวยวาย

 ไม้กวาดขยะ นี่อยากตายใช่ไหม! ไม่รู้หรือไงว่าฉันเป็นใคร? 

หญิงวัยกลางคนพูดด้วยสำเนียงท้องถิ่น  ข่อยไม่รู้ ข่อยมาปัดกวาดทำความสะอาดที่นี่ เถ้าแก่ให้เงินข่อย เขาให้ข่อยทำอะไรข่อยก็ทำตามนั้นเด้อ 

หญิงวัยกลางคนยังคงใช้ไม้กวาดตีฟางเชาจนเย่เฉินบอกให้หยุด

 เชื่อหรือยังล่ะ? ถ้ายังไม่เชื่อผมจะเรียกพนักงานคนอื่นมาตีคุณอีก  เย่เฉินมองฟางเชา

ฟางเชาชี้เย่เฉินแล้วกล่าวด้วยโทสะ  ดีนี่ เย่เฉินฉันว่าแล้วที่ฉันมาขอแต่งงานที่นี่แล้วใครมาพังงานของฉันกัน ที่แท้ก็นายนี่เอง! ทำไมเห็นฉันขอเจียเหยาแต่งงาน? อิจฉาเหรอ? เสียใจล่ะสิ? 

หวังเจียเหยารู้ว่าเย่เฉินยังรักตนเองอยู่ เขาต้องไม่อยากเห็นคนอื่นขอตนแต่งงาน

แต่เย่เฉินกลับพูดว่า  ผมกับเจียเหยาหย่ากันแล้ว คุณขอเธอแต่งงานไม่ได้เดี่ยวอะไรกับผมเลย แต่ที่นี่คือร้านของผม คุณจะต้องเคารพในกฎที่ผมตั้ง ถ้าไม่ได้รับอนุญาตจากผม คุณทำแบบนี้ไม่ได้! 

 แก… 

ฟางเชาโกรธหนัก แต่ตอนนี้เย่เฉินเป็นเจ้าบ้าน ส่วนเขาเป็นแค่แขกไม่มีอภิสิทธิ์ของการเป็นเจ้าของสถานที่จะเอาชนะเขาไม่ได้อยู่แล้ว

ฟางเชากล่าว  เย่เฉินแกไม่มีทางมีเงินมาซื้อร้านนี้แล้วเชิญนักร้องที่กำลังดังมาได้แน่ ขอฉันเดานะ คุณฉินเป็นเจ้าของร้านตัวจริงที่อยู่เบื้องหลังล่ะสิ? 

ฉินหงเหยียนไม่ปฏิเสธ  ฉันมีหุ้นจริงๆ 

ตอนที่ฉินหงเหยียนรู้ว่าเย่เฉินจะรับช่วงยึดแวดวงร้านอาหารให้อวิ๋นโจวก็รีบลงเงินสิบล้าน เพราะหล่อนรู้ว่าด้วยความสามารถของเย่เฉินแล้ว ถ้าต้องการจะครองตลาดอาหารและเครื่องดื่มของอวิ๋นโจวก็ง่ายเหมือนปอกกล้วยเข้าปาก เงินลงทุนก้อนนี้จะมีแต่เพิ่มไม่มีลด

ฟางเชาแค่นเสียงเย็น  เกรงว่าคุณฉินคงมีหุ้นใหญ่ที่สุด ส่วนเย่เฉินคงเป็นแค่เศษเสี้ยวล่ะสิ? เย่เฉินแกคงลงเงินไปไม่กี่แสน แล้วถือหุ้นหนึ่งในร้อยล่ะสิยังจะมาปั้นหน้าอะไรอีก? 

ฟางเชาพูดพลางหยิบเอากล่องทิฟฟานี่ออกมาจากกระเป๋าเสื้อแล้วหยิบแหวนเพชรเม็ดหนึ่งออกมา

วินาทีที่หวังเจียเหยาเห็นแหวนเพชรก็ตกตะลึง สีสัน ความระยิบระยับและคุณภาพของแหวนวงนี้มากเพียงพอที่จะทำให้ผู้หญิงทุกคนต้องเป็นบ้า!

ฟางเชากล่าวอย่าลำพองใจ  แหวนเพชรวงนี้สามกะรัต มีราคาตั้งสี่สิบกว่าล้าน! ต่อให้แกเป็นบอดี้การ์ดทั้งชีวิตก็ไม่มีปัญญาซื้อให้เจียเหยาหรอก! 

 วันนี้ฉันจะใช้แหวนวงนี้แย่งผู้หญิงที่แกรักอย่างลึกซึ้งมาเป็นเวลาสามปีต่อหน้าแก! 

พูดจบฟางเชาก็คุกเข่าลงตรงหน้าหวังเจียเหยา

 เจียเหยา แต่งงานกับผมนะครับ!