เงินอุดหนุนหมื่นล้านเป็นของฉันคนเดียว - บทที่ 107 จับได้แล้ว

บทที่ 107 จับได้แล้ว

โจวซีถงมองดูเฉินห้าวลองพุ่งหอกด้วยความสงสัย การเผชิญกับอุปกรณ์ระดับมืออาชีพแบบนี้ เธอถามด้วยความเป็นห่วงว่า “จะจับปลาได้จริงหรอ”

“ผมว่าได้นะ”

เฉินห้าวตรวจหอกแทงปลา ตัดสินใจลองดู แล้วเขาก็เปลี่ยนเป็นปลายหอกที่เล็กที่สุด ตามสัญญาณตำแหน่งของมอนิเตอร์ บนผิวน้ำสีฟ้าใส เห็นสัมผัสความขาว มีปลาตัวใหญ่ตัวหนึ่ง

เฉินห้าวเล็งแล้วเสียง “สึก” ก็ดังขึ้น ปลายหอกบินออกไปพร้อมกับสายเบ็ด พุ่งลงไปในน้ำ

หลังจากที่คลื่นซัด แต่ครั้งนี้กลับไม่ได้ปลา เป็นเพราะเฉินห้าวเพิ่งจะลองทำครั้งแรก เลยเล็กพลาดไปหน่อย

ไม่ต้องรีบ ความล้มเหลวเป็นแม่ของความสำเร็จ เฉินห้าวเก็บหอกกลับมา เตรียมที่จะบุกอีกครั้ง

“ฮ่าฮ่า ยังอยากจะใช้หอกตกปลาอีก เพ้อฝันไปเถอะ”

ถูเซินเซินหัวเราะเยาะ หนึ่งในพวกเขามีคนนึงที่ตกปลาจวดดำหนัก3กิโลได้ ก็ดีใจจนตะโกนเสียงดัง

เฉินห้าวไม่ได้ทำอะไร เอาหอกดึงกลับมาตั้งหลักใหม่ เล็งปลาตัวนั้นให้แม่น

“สวก”

หอกออกตัวพุ่งลงอีกครั้ง ในครั้งนี้นั้นหลังจากพุ่งลงสู่ผิวน้ำแล้ว ทำให้น้ำกระเด็นทันที แล้วก็มีเลือดสีแดงซึมออกมา

“ได้แล้ว ตกได้แล้ว” โจวซีถงยืนตะโกนดีใจอยู่ข้างๆ ดีใจกว่าตอนที่ตัวเองตกได้เองซะอีก

เฉินห้าวเก็บเชือกกลับมาแล้วเอาปลาตัวนั้นขึ้นมาบนเรือ นี่เป็นปลาที่หนักกว่า7ถึง8โล ปลาแบบนี้เนื้อปลาจะสดมาก เป็นปลาทะเลชนิดหนึ่งที่ผู้คนนิยมนำมาทำอาหาร

ปลาตัวนี้ ในด้านของน้ำหนักตัวก็ข่มฝ่ายตรงข้ามแล้ว เพราะแม้แต่ปลาของพวกเขารวมกันสามตัวก็ยังไม่ถึงเจ็ดแปดโลเลย ทางเฉินห้าวนำในเรื่องแข่งตกปลาไปแล้วก้าวนึง

“อวดอะไรนักหนา ก็แค่แมวตาบอดที่บังเอิญเจอหนูตายเท่านั้นแหละ”

ถูเซินเซินไม่พอใจเป็นอย่างมาก รีบสั่งสาวสวยที่อยู่ข้างๆ ทันที ให้พวกเธอตกปลาให้ได้เยอะที่สุด ถ้าตกได้หนึ่งตัวได้500หยวน

พอได้ยินเงินรางวัลแล้ว พวกเธอก็บ้าคลั่ง บางคนที่ตกปลาไม่เป็น ก็ให้คนอื่นๆ ที่ตกเป็นสอน เพื่อพยายามตกปลาตัวใหญ่ที่สุด

รางวัลนี้มีผลที่แน่นอน แค่พริบตาเดียวพวกเขาก็ตกได้สองตัวแล้ว น้ำหนักรวมเยอะขึ้นทันที

ส่วนทางของเฉินห้าว เบ็ดสองคันนี้ บวกกับการที่ตกปลาไม่เป็นของโจวซีถงเลยตกได้ไม่เยอะ มองตาเปล่าก็รู้ว่าตามหลังอยู่

แต่เฉินห้าวไม่ได้รีบร้อน เขายังคงสังเกตภาพจากจอมอนิเตอร์ หาดูว่าใต้ทะเลมีปลาแปลกๆ รึเปล่า ถึงแม้จำนวนจะเทียบอีกฝ่ายไม่ได้ แต่เขาต้องชนะด้วยคุณภาพ จับตัวที่ทำให้อีกฝ่ายหมดหวังให้ได้

จู่ๆ ก็มีเงาสีดำขนาดใหญ่มากระแทกกับมอนิเตอร์จนลอยขึ้น ขณะที่จอภาพมุมอื่นๆ ก็ส่องเจอมัน นั่นเป็นปลาขนาดใหญ่มากตัวหนึ่ง ดูแล้วอย่างน้อยน่าจะหนักหลายสิบโล

“ดี เป็นแกนี่แหละ”

เฉินห้าวก็ใช้เนื้อลอยอยู่บนผิวน้ำ ตาสังเกตดูปลาตัวนั้น ใหญ่กว่าปลากะพงตั้งหลายเท่า นี่เป็นของที่มีคุณภาพ แค่ต้องจับมันให้ได้ วันนี้ก็เสร็จงานแล้ว คนทั้งเรือของเขากินปลาตัวนี้ได้ไม่หมดหรอก

เฉินห้าวคว้าอาหารกองนึงแล้วโยนไปใต้ท้องเรือ บุกให้ปลาเข้าใกล้ขึ้นอีกหน่อย ปลาตัวนั้นก็สู้แรงมาก แต่สุดท้ายก็ติดกับดักอาหาร

คนยอมตายเพื่อเงิน นกยอมตายเพื่ออาหาร กินโลภก็จะต้องถูกจับ เฉินห้าวได้พึ่งมอนิเตอร์ล็อกตำแหน่งของปลาตัวใหญ่ไว้เรียบร้อยแล้ว ในตอนที่มันอ้าปากใหญ่จะงับอาหารนั้น เฉินห้าวก็ดึงทริกเกอร์ทันที

หรือว่าเทพแห่งความโชคดีก็อยู่ฝ่ายเฉินห้าว หอกพุ่งออกไปเหมือนธนู ตรงกลางเป้า บนผิวทะเลก็มีน้ำสีแดงกระเซ็นขึ้นทันที

“เยี่ยมมาก จับได้แล้ว” โจวซีถงยืนปรบมืออยู่ข้างๆ ด้วยความดีใจ

บนหน้าของเฉินห้าวก็มีรอยยิ้ม จากนั้นก็เขย่ารอกเพื่อดึงเชือกกลับ รู้สึกถึงแรงที่แรงมากต่อต้านอยู่ แรงของปลาใหญ่ตัวนี้เยอะอยู่เหมือนกัน

เพราะหอกนั้นแทงทะลุลำตัวปลาทันที ยึดแน่นมาก เพราะฉะนั้นจะไม่เหมือนตะขอเบ็ดที่ต้องใช้ฝีมือแบบนั้น การใช้หอกตกปลาต้องออกแรงมหาศาล หมุนรอกแล้วเก็บเชือก

แต่นี่คือแรงที่แข็งแกร่งมาก จากที่เฉินห้าวได้ยกปลาตัวใหญ่ขึ้นจากผิวน้ำ ก็เห็นปลาตัวนึงที่ยาวหนึ่งเมตรกว่าดิ้นอยู่ในอากาศ ปลายหอกแทงทะลุที่ลำตัวส่วนบนของมัน เลือดสีแดงย้อมจนน้ำทะเลแดงเป็นแผ่น

ทางด้านของถูเซินเซินตกตะลึงกันไปแล้ว ขนาดทะเลใกล้ๆ ยังมีปลาตัวใหญ่แบบนี้อยู่ด้วย ไม่น่าเชื่อเลยจริงๆ

“ประธานถูประธานถู ทางนั้นตกปลาตัวใหญ่ได้ตัวนึงแหนะ”

สาวสวมบิกินี่ที่สมองไม่ค่อยจะมีความคิดเท่าไหร่นั้นยังคงรายงานด้วยความตะลึง

“ใหญ่แม่มึงสิ อีกะหรี่”

ถูเซินเซินด่าอย่างโมโห เอาเธอเป็นที่ระบายอารมณ์

การแข่งตกปลาครั้งนี้ เขาแพ้อีกแล้ว เบ็ดตกปลาไม่มีทางตกปลาตัวใหญ่แบบนั้นขึ้นมาได้แต่แรกอยู่แล้ว มีแค่อุปกรณ์ตกปลาอย่างหอกแทงปลาเท่านั้นที่สามารถทำได้

เฉินห้าวยกปลาขึ้นมาอยู่ทางนั้น เมื่อพนักงานเรือได้ยินข่าวแล้วเห็นว่าตกได้ปลาตัวใหญ่ขนาดนี้ เลยจะเข้าไปช่วย ในความรู้สึกของเขา ปลาตัวใหญ่ขนาดนี้ ต้องใช้แรงอย่างน้อยสองถึงสามคนถึงจะยกขึ้นได้ ถึงจะมีรอกช่วย แต่แรงคนเดียวก็ไม่พออยู่ดี

“ไม่ต้อง ฉันคนเดียวก็ได้แล้ว”

เฉินห้าวปฏิเสธความหวังดีของพวกเขา กล้ามแขนทั้งสองของตัวเองปูดขึ้น ค่อยๆ ยกปลาขึ้นมาบนเรือ สุดท้ายเขาลากก็หางปลาที่อยู่ข้างนอกเรือ ถอนหายใจหนึ่งที โยนปลาตัวใหญ่ไปบนดาดฟ้าด้วยแขนข้างเดียว เสียงดัง “ปึ้ง” ครั้งนี้โยนแรงมากจริงๆ

ปลาใหญ่ตัวนั้นหล่นลงพื้นแล้วดิ้นสองที ไม่มีแรงที่จะมีชีวิตอยู่แล้ว พนักงานเรือหลายคนยืนล้อมอยู่ตรงนี้ มองดูอย่างประหลาดใจ