เงินอุดหนุนหมื่นล้านเป็นของฉันคนเดียว - บทที่ 143 ยัยบื้อ

บทที่ 143 ยัยบื้อ

ท้ายที่สุด พวกเราพังข้าวของในร้านเป็นเวลาสิบกว่านาที เคาน์เตอร์ถูกทำลายจนเละไม่เป็นท่า หลังจากที่ตำรวจมาถึง เฉินห้าวถึงได้สั่งให้เหล่าแก๊งเพื่อนฝูงหยุด และออกไปจากที่นี่ เรื่องนี้เขาจะรับผิดชอบเองแต่โดยผู้เดียว

ทีแรกเฉินห้าวบอกให้เซี่ยจิ้งออกไปจากที่เกิดเหตุ ใครจะไปรู้ว่าเธอมีน้ำใจ ไม่ยอมไปไหน กล่าวว่าต่อให้ติดคุกติดตะราง ก็จะอยู่กับเฉินห้าว

เฉินห้าวไร้หนทาง ติดคุกไม่มีห้องขังรวมแบบ “คู่รัก” หรอกนะ

ดีที่สหายแก๊งนั้นออกไปอย่างทันท่วงที จึงไม่ต้องเป็นกังวลพวกเขา เฉินห้าวไม่ลืมที่จะโอนเงินไปให้กับหวังเฉียงเป็นจำนวนห้าหมื่น เพื่อให้เขาซื้อของขวัญเล็กๆ น้อยๆ ให้กับทุกคนที่มาในวันนี้ ไม่ให้พวกเราต้องช่วยเหลือตนฟรีๆ

เมื่อตำรวจมาถึง เหล่าลูกกระจ๊อกต่างชี้ไปทางเฉินห้าวเป็นผู้ร้าย

ตำรวจเองก็รู้สึกประหลาดใจ เหล่าลูกกระจ๊อกพวกนี้ต่างก็เป็นแขกประจำของสถานีตำรวจ ทำไมวันนี้ถึงได้กลับกลายเป็นเหยื่อไปได้?

แต่หลังจากที่ผ่านการตรวจสอบ เฉินห้าวเป็นฝ่ายผิดก่อน จึงคิดที่จะรวบตัวเขากลับไปที่สถานี ยังไงซะข้าวของที่พังเละเทะของเมืองบันเทิงจื้อจูน และเฮียสือที่ได้รับบาดเจ็บ คือหลักฐานพยาน

“ฉันเป็นคนออกคำสั่ง ถ้าพวกแกจะจับก็จับฉันนี่!”

ในเวลานี้เองเซี่ยจิ้งยกแขนอันเรียวเล็กขึ้น เรียกร้องให้ตำรวจรวบตัวเธอแทน เธอต้องการรับผิดแทนเฉินห้าว

เฉินห้าวตื้นตันใจ ไม่เสียแรงที่มีมิตรภาพอย่างเซี่ยจิ้ง

หากแต่เขาดึงเซี่ยจิ้งหลบไปข้างหลัง พลันกล่าวกับเธอ “ไม่เกี่ยวกับเธอ ผมไม่มีทางมีโทษแน่”

“แต่ว่า ตำรวจรวบตัวนายแล้ว” เซี่ยจิ้งกล่าวอย่างกังวล

“งั้นหรอ? พวกเขาเข้าใจผิดไปเอง ไม่เชื่อเธอก็คอยดูแล้วกัน”

เฉินห้าวกล่าว ก่อนที่จะปลดล็อกหน้าจอโทรศัพท์ กดเข้าไปที่บัตรเงินอุดหนุนหมื่นล้าน ใช้แต้มที่เหลือทั้งหมด20แต้ม ใช้แลกเปลี่ยนบัตรมหัศจรรย์ บัตรยกเลิกโทษ

บัตรยกเลิกโทษ: สามารถลบข้อหาทั่วไปทิ้ง ใช้การได้เพียงครั้งเดียว ;คำเตือน ไม่เกิดผลต่อคดีร้ายแรง

สิ่งนี้เป็นที่เพิ่งพาของเฉินห้าว เขาไม่ออกรบในศึกที่ไร้ความมั่นใจ ก่อนหน้านี้ เขาก็ได้วางแผนเอาไว้แล้ว ในขณะที่ตำรวจเข้ามารวบตัวเขา เขาจึงกดใช้สิทธิ์บัตรยกเลิกโทษ

“บัตรยกเลิกโทษเกิดผลสัมฤทธิ์ ยกเลิกโทษการทำผิดของเฉินห้าว ขอให้เคารพกฎหมาย เป็นคนดีของสังคม”

โทรศัพท์แสดงข้อความ ตำรวจที่คิดจะใส่กุญแจมือเฉินห้าว ตกตะลึงงัน ก่อนที่จะยกมือขึ้นเกาหัวแกรก เก็บกุญแจมือลง นำทีมกลับไปยังสถานี

“เฮีย ทำไมไม่รวบตัวคนร้ายไปซะล่ะ!”

เฮียสือร้อนใจ ลุกขึ้นยืนตะโกนเสียงดัง ด้วยความเคลื่อนไหวที่รุนแรง ทำให้ชายหนุ่มมึนศีรษะ ครั้งนี้บาดแผลที่เขาถูกฟาดด้วยขวดบรั่นดีไม่เบาเลย

“การเป็นการขัดแย้งกันในเศรษฐกิจ ยังไม่ระดับคดีอาญา คุณสามารถขึ้นศาลฟ้องร้องได้”

ตำรวจจากไปทันทีที่กล่าวจบ ทิ้งไว้เพียงใบหน้าที่ตะลึงงันของเหล่าลูกกระจ๊อก

“ถ้างั้นก็ต้องขอโทษด้วย วันนี้สนุกไปหน่อย เงินนี่เอาไปรักษาตัวก่อนแล้วกัน”

เฉินห้าวโยนปึกแบงก์ร้อยออกไปสองปึก ธนบัตรสีชมพูปลิวว่อนไปทั่ว ก่อนที่เฉินห้าวจะเดินออกไปจากที่ด้วยเสียงหัวเราะที่ดังลั่น ส่วนเซี่ยจิ้งคล้องแขนของเขา เดินออกไปอย่างไม่แยแส

“ฝากไว้ก่อน ฉันไม่ปล่อยแกไปแน่!” เฮียสือกัดฟันกรอด แต่กลับกระทบไปถึงบาดแผลบนหัว กรีดร้องด้วยความเจ็บปวด

เมื่อออกมายังนอกตึก หวังเฉียงและคนอื่นๆ ยังไม่ไปไหน เมื่อเห็นเฉินห้าวเดินออกมาครบสามสิบสอง ถึงได้วางใจ

“พอได้แล้ว วันนี้รบกวนทุกคนมามากแล้ว แล้วเราค่อยฉลองกันวันหน้า” เฉินห้าวกล่าว

“สหายกันทั้งนั้น ไม่ต้องเกรงใจหรอก ไม่รบกวนแล้ว ผมไปก่อน กลับไปพักผ่อนเถอะ”

หวังเฉียงที่เห็นเซี่ยจิ้งเกาะติดกับข้อแขนของเฉินห้าว คอยถูไถกับร่างของเขา แม้แต่คนที่ดูเหตุการณ์อย่างหวังเฉียงยังโลหิตพลุ่งพล่าน เซี่ยจิ้งเสมือนกับลูกบอลไฟที่พุ่งชน เมื่อเห็นอย่างนั้นเขาจึงไม่เป็นก้างขวางคอต่อไป เขาส่งสายตาให้กับเฉินห้าว ก่อนที่จะยิ้มตาหยีขึ้นขับรถออกไป

เฉินห้าวยิ้มแห้ง เขากับเซี่ยจิ้งไม่ได้มีความสัมพันธ์แบบนั้น แต่ความรู้สึกที่แขนนี่ ก็ไม่เท่าไหร่ กระชุ่มกระชวยนัก

หลังจากนั้นเขาและเซี่ยจิ้ง ขับรถกลับบ้านไปคนละคัน

หลังลงจากรถ เซี่ยจิ้งกลับไปที่ห้องของตนเอง อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จเรียบร้อยแล้วจึงเคาะประตูห้องของเฉินห้าว วันนี้เธออยู่นอนขนห่าน แต่งตัวจัดจ้านเช่นเคย

ยังไงซะตอนนี้ก็เที่ยงคืนแล้ว เธอเองก็เริ่มง่วงแล้ว ครั้งนี้เธอไม่นอนที่โซฟาที่ทำให้เธอปวดเอวอีกแล้ว พลันซุกเข้าไปในนวมหนานุ่มของเฉินห้าว ราวกับนกพิราบที่แย่งชิงรังนอนของนกนางแอ่น

เมื่อเฉินห้าวเห็นหญิงงามที่นอนอยู่ข้างกายของเขา เขาไม่รู้ว่าควรที่จะเป็นสุภาพบุรุษหรือสัตว์ป่า

เป็นไปตามคาดเซี่ยจิ้งช่างไร้จิตใจ เธอนอนหลับไปในไม่กี่นาที ในเตียงนอนเดี่ยวของผู้ชาย ด้วยลมหายใจที่สม่ำเสมอ ไร้การป้องกันแม้แต่น้อย

“ก็ได้ ผมอาจจะเข้าใจเธอผิดไป บางทีเธออาจจะเป็นแค่ยัยบื้อที่ไร้หัวใจ”

เฉินห้าวส่ายหน้ายิ้มอย่างขมขื่น ท้ายที่สุดเขาก็ระงับความคิดที่จะกลายร่างเป็นสัตว์ป่า ยังไงซะวันนี้เธอก็ยอมที่จะแบกรับความผิดแทนเขา ผู้หญิงที่มีน้ำใจอย่างเธอหาไม่ได้ง่ายๆ เขาจะ “ทรยศหักหลัง” เธอไม่ได้ ดังนั้นเขาจึงปิดไฟในห้อง ไปหลับนอนที่อีกห้องหนึ่งแทน ยังไงซะห้องนอนที่นี่ก็มีตั้งมากมาย ไม่เสียเวลาเขาพักผ่อน

เช้าวันที่สอง หลังจากที่เซี่ยจิ้งตื่นนอน เธอกลับไปที่ห้องของเธอเพื่อทำอาหารเช้า ก่อนที่จะยกเข้ามา จับจ้องเฉินห้าวด้วยรอยยิ้ม มองดูชายหนุ่มทานอาหาร อย่างมีความสุขมากกว่าที่เธอได้ทานของอร่อยเสียอีก