เงินอุดหนุนหมื่นล้านเป็นของฉันคนเดียว - บทที่ 202 ว่าที่สามีของประธาน

บทที่ 202 ว่าที่สามีของประธาน

เฉินห้าวเห็นโจวซีถงซาบซึ้ง เขาเลยโน้มหน้าไปข้างหูเธอและพูดหยอกว่า

“ตอนที่ผมขาดเงิน ผมสามารถไปหาเงินจากคุณได้ไหม” เฉินห้าวถามอย่างยียวน

ทันใดนั้นโจวซีถงก็หน้าแดงขึ้นมาทันที เธอหัวร้อนจนพูดอะไรออกมา เพราะตอนนี้มีแค่พวกเขาสองคนเท่านั้นที่รู้

“คืนนี้ไม่ได้หรอก…ฉันไม่ค่อยสบายตัว อีกอย่างเมื่อนิทรรศการจบ ฉันต้องรีบกลับบ้าน” โจวซีถงกระมิดกระเมี้ยนพูดไม่เต็มปาก

“ไม่เป็นไร อย่างมากก็แค่รอให้คุณดีขึ้น แล้วผมค่อยไปทำเงินก็ได้ จากความสามารถของผม กลัวว่าจะเอาเงินที่คุณสะสมออกมาจนหมดน่ะสิ” เฉินห้าวกระซิบข้างหูของเธออย่างมีเลศนัย

โจวซีถงเขินเล็กน้อย เธอเพิ่งเปลี่ยนจากสาวน้อยเป็นหญิงสาวมาไม่นาน เธอยังรู้สึกเขินกับเรื่องพวกนี้ เธอจึงรีบหันหลังเดินไปหลบในห้องน้ำ

เฉินห้าวเห็นก็อดยิ้มออกมาไม่ได้ คนที่เย็นชาอย่างโจวซีถงจะมีมุมน่ารักแบบนี้ด้วย

เมื่อโจวซีถงกลับมา เธอยังคงทำงานต่อ แต่ว่าเธอไม่สบายตัวจริงๆ ทำงานแค่นิดหน่อยก็รู้สึกปวดขึ้นมา เพราะเรื่องเมื่อคืนที่รุนแรงเกินไปหน่อย

เฉินห้าวเห็นแล้วก็อดสงสารไม่ได้ เขาต้องดูแลผู้หญิงของตัวเอง เขาซื้อยาทาภายนอกมาจาก app เงินอุดหนุนหมื่นล้านและเอาให้เธอ เขาเป็นฝ่ายที่จะดูแลงานทุกอย่างแทนเธอทั้งหมด

เฉินห้าวบอกว่าวันนี้เขาจะดูแลทั้งหมด

“วันนี้ฉันวางแผนว่าจะเซ็นสัญญามูลค่ากว่ายี่สิบล้าน แต่ดูท่าแล้วน่าจะไม่สำเร็จ”

โจวซีถงนั่งหน้าสลดอยู่บนเก้าอี้

“มีผมอยู่ คุณวางใจได้เลย ก็แค่เซ็นออเดอร์ไม่ใช่เหรอ เรื่องเล็ก”

รอยยิ้มมั่นใจปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเฉินห้าว

โจวซีถงรู้สึกอุ่นใจ เธอตอบตกลง และให้บรรดาลูกน้องฟังคำสั่งของเฉินห้าวในวันนี้ ให้เฉินห้าวเป็นคนจัดการงานทั้งหมด

ทันใดนั้น เมื่อเห็นท่าทางสนิทสนมของทั้งคู่ ราวกับเด็กชายและเด็กหญิงที่บริสุทธิ์ไร้เดียงสา เหล่าพนักงานที่แสนฉลาดในบริษัทโจวซื่อต่างพากันเดาได้แล้ว เฉินห้าวคงจะเป็นว่าที่สามีของประธานบริษัทโจวซื่อ

“สวัสดีค่ะประธานเฉิน”

“เชิญประธานเฉินสั่งมาได้เลยครับ”

เหล่าพนักงานพวกนี้ช่างอยู่เป็นจริงๆ พวกเขารีบเยินยอว่าที่สามีของประธานทันที

เฉินห้าวมีประโยชน์อย่างมาก จากนั้นเขาจึงวิเคราะห์ถึงสาเหตุที่ทำให้งานไม่เป็นไปตามเป้าหมายอย่างละเอียด

ถ้าจะเคลียร์ออเดอร์ อันดับแรกต้องดึงดูดลูกค้าจำนวนมากที่เข้ามาซื้อของในร้าน เมื่อลูกค้าเพิ่มขึ้นตามความน่าจะเป็นลูกค้าที่แท้จริงก็จะเพิ่มขึ้นด้วยเช่นกัน

เพราะบูธอื่นจ้างนางแบบมืออาชีพ ราวกับพริตตี้รถยนต์อะไรประมาณนั้น แต่งตัวเซ็กซี่และยืนดีดดิ้นอยู่หน้าบูธ ทำให้ดึงดูดลูกค้าผู้ชายได้ดี ดังนั้นจึงทำให้บูธของบริษัทไฮเทคโจวซื่อคนน้อยมาก

แต่ไม่ต้องกังวล สุภาษิตกล่าวไว้ว่าสำหรับประชาชนเรื่องกินเป็นสิ่งสำคัญเทียมฟ้า ทุกคนล้วนใส่ใจเรื่องอาหารการกินของตัวเอง ยิ่งไปกว่านั้นถึงจะดูสาวงามมากแค่ไหนก็ไม่สามารถเอากลับบ้านได้ ของกินสิถึงจะอิ่มท้อง

ดังนั้นเฉินห้าวจึงนำกระดาน LED เมื่อวานออกมา และเขียนคำโฆษณาลงไป

“ลูกค้าทุกคนที่เข้ามาเซ็นสัญญากับร้านของเราในวันนี้ จะได้รับไวน์ผลไม้พาเลซหนึ่งลัง สั่งออเดอร์หนึ่งล้านออเดอร์ จะได้รับไวน์ผลไม้พาเลซสามลัง สั่งออเดอร์ห้าล้านออเดอร์ขึ้นไป จะได้รับไวน์ผลไม้พาเลซสิบลัง สั่งออเดอร์สิบล้านออเดอร์ขึ้นไป รับไวน์ผลไม้พาเลซไปเลย 40 ลัง!”

อย่างไรก็ตามเฉินห้าวได้กำหนดราคาไวน์ผลไม้พาเลซไว้ขวดละ 555 หยวน ราคาขายต่อลังอยู่ที่ 5,000 กว่าหยวน ซึ่งมันน่าสนใจเป็นอย่างมาก เรียกว่าได้เงินคืนสูงมาก

พนักงานบริษัทไฮเทคโจวซื่อสงสัยเล็กน้อย แค่ไวน์ไม่กี่ลังจะดึงดูดออเดอร์ได้เยอะจริงเหรอ

“รอดูแล้วกัน ฉันเชื่อว่าผลิตภัณฑ์จากเทคโนโลยีที่ดีบวกกับไวน์ชั้นดี จะต้องส่งผลให้เกิดความเปลี่ยนแปลงอย่างแน่นอน” เฉินห้าวพูดอย่างมั่นใจ

“เปิดไวน์ผลไม้พาเลซมาหนึ่งลัง แล้วเทลงในแก้ว!”

เฉินห้าวดึงไวน์ผลไม้พาเลซส่วนหนึ่งออกมาจากapp เงินอุดหนุนหมื่นล้าน วันนี้ที่เอามาเป็นสินค้าตัวอย่างทั้งหมด เขาพบว่าแก้วใช้แล้วทิ้งไม่ดีพอสำหรับดื่มไวน์ผลไม้พาเลซ ดังนั้นเขาจึงกดซื้อแก้วไวน์ขนาดเล็กจาก app มาจำนวนหนึ่ง ทุกแก้วสามารถดื่มได้หนึ่งถึงสองครั้ง

“ไปล้างมาให้ฉันหน่อย จากนั้นจัดเรียงเป็นรูปแบบแชมเปญทาวเวอร์” เฉินห้าวเอากล่องใบใหญ่มาจากมุมหนึ่ง ข้างในเป็นแก้วไวน์ใหม่ทั้งหมด

แน่นอนว่าไม่สามารถขัดขืนคำสั่งของว่าที่สามีของประธาน เหล่าพนักงานบริษัทไฮเทคโจวซื่อเริ่มทำงานทันที หลังจากที่ล้างแก้วเสร็จเรียบร้อย ก็เริ่มเรียงให้เป็นทาวเวอร์สูง

คนส่วนใหญ่ของที่นี่เป็นช่างวิศวกรรม ไม่ค่อยรู้อะไรเกี่ยวกับงานโรงแรมสักเท่าไร เฉินห้าวยืนสอนอยู่ข้างๆ พวกเขาเรียงทาวเวอร์แชมแปญได้สูงและเป็นระเบียบมาก

เฉินห้าวกับพนักงานสองสามคนช่วยกันเปิดขวดไวน์ผลไม้ และเทมันลงมาจากชั้นบนสุดของทาวเวอร์ เมื่อของเหลวเต็มแก้วชั้นบนมันก็ไหลลงมายังแก้วข้างล่างราวกับน้ำตก แก้วทุกแก้วเต็มไปด้วยไวน์ผลไม้

พนักงานที่รับผิดชอบการจัดทำบูธนำไฟมาเสริมไว้ข้างหลังแชมเปญทาวเวอร์ ทำให้มันดูระยิบระยับสะดุดตา ของเหลวสีน้ำตาลอ่อนงดงามราวกับอำพัน

บูธอื่นเต็มไปด้วยสินค้านานาชนิด แต่ที่นี่กลับตกแต่งสบายๆ เหมือนบาร์เหล้าอะไรทำนองนั้น มันโดดเด่นและดึงดูดสายตาของนักท่องเที่ยวทันที

การรับรู้ทางสายตาสำเร็จลุล่วงไปด้วยดี ตอนนี้ต้องเรียกความรู้สึกด้านอื่นของมนุษย์ ความรู้สึกด้านการแสวงหาอาหารนั่นก็คือการได้กลิ่น

กลิ่นของไวน์ทั้งลังโชยอยู่ในอากาศ กลิ่นหอมของไวน์แผ่กระจายไปทั่ว เหมือนตาข่ายไร้รูปร่างที่จับนักท่องเที่ยวเข้ามา

“กลิ่นอะไร กลิ่นเหมือนผลไม้เลย” มีคนทำจมูกฟุดฟิด

“เหมือนพวกเครื่องดื่มแอลกอฮอล์” อีกคนหนึ่งพูดขึ้น

คนเริ่มประหลาดใจขึ้นมา และต้องการหาคำตอบ ไม่นานหน้าบูธของบริษัทไฮเทคโจวซื่อก็แน่นขนัดไปด้วยผู้คน

“สามารถชิมไวน์ผลไม้ได้ฟรี จำกัดแค่คนละหนึ่งแก้วนะครับ” เฉินห้าวพูดขึ้น

“ประธานเฉิน ทำแบบนี้จะเปลืองไวน์หรือเปล่าคะ อย่างน้อยก็ต้องให้พวกเขามาฟังการแนะนำสินค้าของเราก่อน” พนักงานที่ชิมไวน์ผลไม้คนหนึ่งพูดขึ้นด้วยความเสียดาย

“ที่นี่คนส่วนใหญ่ไม่สนใจการสื่อสารควอนตัม พวกเธอแนะนำไปก็เปลืองน้ำลายเปล่าๆ ไม่ใช่หรือไง ก็ให้พวกเขาดื่มฟรีๆ ดื่มแล้วก็ถือว่าพวกเขาเป็นคนเรียกลูกค้าให้เรา ใช้ประโยชน์จากการทำตามคนอื่นเพราะคนส่วนใหญ่เขาทำกัน เพื่อดึงดูดลูกค้าที่แท้จริงเข้ามา” เฉินห้าวพูด

“ยอดเยี่ยมไปเลย!” เหล่าพนักงานที่ชำนาญเพียงเรื่องเทคนิคเข้าใจในทันที

ภายใต้การแนะนำของเฉินห้าว พนักงานของบริษัทไฮเทคโจวซื่อเริ่มแนะนำให้ลูกค้าทุกคนดื่มไวน์ นอกจากนี้เพื่อความสะอาด พวกเขาไม่เก็บแก้วกลับมาหลังจากที่ดื่มเสร็จ ลูกค้าสามารถทิ้งลงในถังขยะที่ได้เตรียมไว้เรียบร้อยแล้ว เสียงแก้วดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง เหมือนกับการทิ้งถ้วยเหล้าที่ได้รับความนิยมเมื่อสองสามปีก่อนไม่มีผิด เรียกความสนใจจากผู้คนที่ผ่านไปผ่านมาเป็นอย่างมาก

หน้าบูธของบริษัทไฮเทคโจวซื่อ ไม่เพียงแต่จะสามารถชิมไวน์ แถมยังได้โยนแก้วทิ้งอีกด้วย เรื่องดีๆ แบบนี้หาที่ไหนไม่ได้อีกแล้ว ดังนั้นชื่อของบริษัทไฮเทคโจวซื่อ ก็เริ่มเป็นที่พูดถึงในกลุ่มคนอีกครั้ง คนเริ่มแน่นขนัดขึ้นเรื่อยๆ