เงินอุดหนุนหมื่นล้านเป็นของฉันคนเดียว - บทที่ 51 งานโปรโมท

บทที่ 51 งานโปรโมท

“งานโปรโมทเสื้อผ้าสตรีที่ขายไม่ออก แพลตฟอร์มช่วยเหลือ : ขณะนี้มีชุดชั้นในสตรีครบชุดเกรดสูงที่ขายไม่ออกชุดหนึ่ง และต้องการให้ผู้ซื้อถ่ายภาพรีวิวผู้ซื้อชุดหนึ่ง ถ้าขายสินค้าสำเร็จภายในเจ็ดวัน ก็จะได้รางวัลแต้มสะสม 20 แต้ม”

ชุดในของVictoria’s Secret ราคาขาย 250,000 เหรียญสหรัฐ จำเป็นต้องขายออกไปในราคาเดิม

ดวงตาของเฉินห้าวสว่างวาบขึ้น เขากำลังกังวลว่าจะทำอย่างไรให้ได้รับแต้มสะสม ตอนนี้ก็มีงานมาแล้ว และเขายังเพิ่งค้นดูภาพโฆษณาของชุดชั้นในชุดนั้นในลิงค์ ทันทีที่เห็น ก็เกือบจะถูกความระยิบระยับของชุดนี้ทำให้ตาบอดแล้ว

นี่คือชุดชั้นในที่ประดิษฐ์ออกมาโดยหินเพชรดำ ทับทิม หินโมรา ทองคำ โลหะราคาแพงและหินแร่นับร้อย ตัวชุดชั้นในมีสีดำเป็นหลัก เซ็กซี่ล่อลวงผู้คน เห็นแล้วก็สามารถคิดไปไกล สวมใส่บนร่างสาวงามผลลัพธ์พร่างพราย เพียงแค่มองรูปภาพสินค้า ก็ทำให้มีความรู้สึกที่ทำให้ผู้คนไม่สามารถหยุดได้

ชุดนี้ถึงแม้จะหรูหรา แต่มีข้อเสียอยู่สองข้อ หนึ่งคืออัญมณีมากมายส่งเสริมความเปล่งประกายหรูหราให้ชุดชั้นใน หลังใส่แล้วจะต้องมีเอกลักษณ์เช่นราชินีอย่างแน่นอน ไม่ใช่หญิงสาวที่มีความงามสง่าสูงส่งไม่อาจที่จะควบคุมได้แน่

สองคือราคาแพงเกินไป 250,000 เหรียญสหรัฐ เท่ากับประมาณ 1.75 ล้านหยวน เพียงแค่ชุดชั้นในหนึ่งชุดก็เป็นเงินมากมายขนาดนี้ อย่างเช่นเฉารุ่ยและเซี่ยจิ้งที่อยู่ข้างกายก็ล้วนไม่อาจซื้อไหว

งานโปรโมทนี้ก็มีความแปลกเล็กน้อย แอพเงินอุดหนุนหมื่นล้านนี้ล้วนออกค่าใช้จ่ายเองมาโดยตลอดเพื่อให้เฉินห้าวผู้บริโภคคนนี้ได้กำไร ตอนนี้นึกไม่ถึงเลยว่ายังให้เขาขายของ ค่อนข้างแปลก หรือว่าเป็นการทดลองบางอย่างที่ปรับแก้ออกมา?

เฉินห้าวไม่รู้ แต่เขาจะต้องทำงานนี้ให้สำเร็จ

อยากทำงานให้สำเร็จ ผู้ซื้อคือจุดสำคัญ ในใจของเฉินห้าวมีตัวเลือกแล้ว เธอคือสาวงามอันดับหนึ่งของเมืองนี้ โจวซีถงทายาทของบริษัทโจวซื่อ ทั้งมีสง่าราศีทั้งมีกำลังทรัพย์ ตัวเลือกเป็นหนึ่งไม่มีสองในการทำงานให้สำเร็จ

วันที่สอง เฉินห้าวจะต้องไปวิ่งเต้นทำงานโปรโมทเพื่อแอพเงินอุดหนุนหมื่นล้านแล้ว เขาโทรศัพท์ไปหาโจวซีถง บอกว่ามีเรื่องสำคัญจะพูดคุยปรึกษาหารือ

โจวซีถงบอกว่าตอนเช้าเธอมีประชุม ตอนเช้า 10 เวลาโมงสามารถพบกันได้ที่ตึกบริษัทโจวซื่อ

ตอนเก้าโมงกว่าเฉินห้าวก็ออกจากเขตที่พัก แต่ไม่ได้ไปที่นั่นในทันที แต่กลับไปดูสถานการณ์ที่ร้านอาหารฝรั่งเศส วันนี้เป็นวันแรกที่แม่ครัวพะโล้คนงามเซี่ยจิ้งทำงาน เขาที่เป็นเจ้านายก็ต้องไปตรวจสอบสักหน่อย

ถึงประตูแล้ว Bruno ชายต่างชาติวัยกลางคนยังอยู่ที่ใต้ป้ายร้านค้าใหม่ “ร้านพะโล้ฝรั่งเศส” เร่ขายอาหารให้กับคนที่สัญจรไปมาบนถนน

Bruno ใช้สำเนียงแปลที่แปลกประหลาดตะโกนเรียกลูกค้า “พี่ชายพี่สาว คุณปู่คุณป้า มาดูพะโล้สดใหม่นี่สิ โอ้พระเจ้า รสชาติที่มาจากมหาสมุทรริมฝั่งฝรั่งเศส นั่นคืออาหารรสชาติโอชะที่พระเจ้าประทานให้”

เฉินห้าวอยากหัวเราะมาก คิดไม่ถึงว่าคุณลุงคนนี้จะทุ่มเทกำลังขนาดนี้ ตะโกนขายของดูเหมือนจะค่อนข้างสำเร็จ คนเดินถนนมากมายมาหัวเราะมุงดู เพียงแค่มีระดับความสนใจ ก็ไม่ต้องกลัวว่าจะไม่มีแขกมา

ตอนนี้ที่ประตูร้านวางหม้อพะโล้ไว้หม้อหนึ่ง กลิ่นหอมตลบอบอวลไปทั่ว หลายคนถือโอกาสเดินผ่านซื้อชิมสักชิ้น การค้าขายดีอย่างยิ่ง

หลังจากเฉินห้าวมาถึง Bruno โค้งทำความเคารพแบบสุภาพบุรุษโดยไม่รอช้า เขารีบเช็ดคราบมันที่มุมปาก เดาว่าต้องแอบกินไปแล้วแน่ๆ

“พะโล้นี้รสชาติเป็นอย่างไรบ้าง? ” เฉินห้าวถาม

“ยอดมากเลย เป็นผลงานชิ้นเยี่ยมของพระเจ้า! ”

Bruno ใช้การประเมินสูงสุด “ฝีมือการปรุงอาหารของแม่ครัวคนสวยคนนั้นยอดเยี่ยมมาก ปรุงพะโล้รสเยี่ยมเช่นนี้หม้อหนึ่งได้อย่างง่ายดาย”

“งั้นก็ใช้ได้แล้ว เชิญชวนลูกค้าให้ดีๆ ” หลังจากเฉินห้าวให้กำลังใจไปประโยคหนึ่งแล้ว ก็เข้าไปภายในร้านอาหาร

เขาพบว่าพนักงานร้านอาหารต่างกำลังย้ายโต๊ะเก้าอี้ เดิมทีโต๊ะเก้าอี้ตกแต่งแบบตะวันตกทั้งหมด ตอนนี้รื้อมาครึ่งหนึ่งแล้ว เปลี่ยนเป็นโต๊ะเก้าอี้แบบจีน จากทางเดินตรงกลางเป็นขอบเขต แยกแยะชัดเจน

“นี่พวกคุณกำลังทำอะไร? ” เฉินห้าวกำลังถามพนักงานเหล่านั้น

พลันเซี่ยจิ้งก็เดินออกมาจากฉากหลังกล่าวขึ้น “เป็นฉันที่ให้พวกเขาเปลี่ยนเอง ฉันบอกว่าร้านอาหารตะวันตกไม่มีหนทางไปต่อแล้ว พวกเขาชาวต่างชาติพลิกไปพลิกมาก็มีอาหารไม่กี่อย่างนั้น มีหลากหลายเหมือนอาหารจีนของพวกเราที่ไหน อยากทำให้ยิ่งใหญ่ ก็ต้องทำอาหารจีน”

ตอนนี้เธอสวมชุดแม่ครัวสีขาว แต่ก็ยังสามารถมองออกถึงรูปร่างอันร้อนแรง มองเห็นกระดุมที่รัดแน่น เฉินห้าวรู้สึกว่าชุดแม่ครัวนี้ซื้อมาเล็กไปแล้ว เขากังวลว่ากระดุมจะปริขาดได้ตลอดเวลา

ในเมื่อเซี่ยจิ้งมีความคิดเห็นขนาดนี้ เฉินห้าวรู้สึกว่าเอาร้านอาหารฝรั่งเศสนี้ยกให้เธอจัดการดูแลไปเสียให้สิ้นเรื่องสิ้นราว ทำให้เธอมีความรู้สึกเป็นเจ้าของ

“งั้นก็ได้ ต่อไปร้านอาหารให้เอาตามที่เธอพูด” เฉินห้าวกล่าว

“ขอบคุณ เฉินห้าว คุณเป็นเจ้านายดีจริงๆ! ”

เซี่ยจิ้งยิ้มมีความสุขอย่างมาก ตอนที่ดีใจ ยังใช้มือทำเป็นรูปหัวใจให้เฉินห้าวด้วย

เฉินห้าวหัวเราะไม่ได้ร้องไห้ไม่ออก ผู้หญิงคนนี้เป็นคนที่ทำอะไรตามนิสัยตัวเองเสียจริง เขายังมีธุระ จึงบอกลากับเซี่ยจิ้ง

“จำไว้ว่าตอนเย็นมาที่นี่ชิมอาหารที่ฉันเพิ่งหัดทำ ฉันกำลังขอคำชี้แนะกับคุณปู่ของฉันล่ะ! ” เซี่ยจิ้งไล่ตามออกมา โบกผ้าขนหนูสีขาวที่หน้าประตูตะโกนบอก

เฉินห้าวรู้สึกว่าฉากนี้ดูประหลาดมาก เหมือนกับแม่เล้าสมัยก่อนที่ร้องเรียกแขกที่คุ้นเคยให้กลับมาเที่ยวอีกอย่างไรอย่างนั้น

เฉินห้าวขับรถมาถึงตึกบริษัทโจวซื่อ ครั้งนี้เมื่อเขามา พนักงานต้อนรับหญิงคนก่อนก็จำเขาได้แล้ว อีกทั้งยังให้เขาตรงขึ้นตึกได้เลย เฉินห้าวได้รับการอนุญาตของโจวซีถงแล้ว ไม่ต้องนัดหมายล่วงหน้าก็สามารถพบเธอได้

หลังจากเฉินห้าวขึ้นตึกไปแล้ว เห็นห้องทำงานของโจวซีถง แล้วเคาะประตู

“เข้ามา” น้ำเสียงเคร่งขรึมของโจวซีถงถ่ายทอดออกมาจากด้านใน

เฉินห้าวผลักประตูเข้าไป พบว่าโจวซีถงกำลังทำงานบนคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊ก เธอกำลังพิมพ์อย่างรวดเร็ว จากนั้นคลิกเมาส์ไปมา รอไปหนึ่งนาที เธอถึงเสร็จงานที่ทำอยู่ในมือ แล้วปิดคอมพิวเตอร์ลง