เจ้าชายที่มีเสน่ห์ของฉัน - ตอนที่ 28

28.จับชายหญิง…

ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไรแล้ว หลิ่วเจินรู้สึกคอแห้งเป็นผง สุราเพียงนิดเดียวก็ทำให้ผู้คนกระหายน้ำมากจริง ๆ นางโซเซ ลุกขึ้นมาหาน้ำดื่ม หญิงสาวยังรู้สึกมีนเมาอยู่บ้าง ทว่าหลังจาก ได้น้ำเย็นเข้าไป จึงสร่างเมาเป็นปลิดทิ้ง

หลังจากตื่นขึ้นมา หญิงสาวถึงพบความผิดปกติ นั่นคือมี

คนหายไป

ท้องฟ้าข้างนอกมืดมิดสลัว ดวงจันทร์แขวนอยู่กลางนภา มานานแล้ว โลกทั้งใบดูเงียบสงัด ชัดเจนว่ายามนี้เป็นเวลาดึก มาก

อย่างไรก็ดี กู้หรูเฟิงยังไม่กลับ หญิงสาวไม่ได้คิดมากอัน ใด เพียงรู้สึกไม่สบายใจเท่านั้น ดังนั้นโดยไม่ต้องคิด หญิงสาว จึงสวมเสื้อนวมกันหนาว และเดินฝ่าออกไปในความมืดมิด

ที่บ้านไม่มีโคมไฟ ดังนั้น นางจึงต้องอาศัยเพียงแสงจันทร์ สลัวเพื่อส่องทาง บ่อยครั้งที่เห็นทางไม่ชัด เท้าข้างหนึ่งย่ำลง บนพื้นที่ลึก อีกข้างย่ำเพียงตื้น ๆ สุดท้ายก็ย่ำเท้าผลุบลงไปใน หล่มหิมะจนได้ ทั้งเท้าเย็นจัดแทบเป็นน้ำแข็ง

ใบหูของหญิงสาวย้อมเป็นสีแดงเพราะความหนาว มือทั้ง คู่ก็แห้งและแตกจนรู้สึกเจ็บ หญิงสาวล้มลุกคลุกคลานคลำทาง มา ในที่สุดก็บรรลุถึงบ้านผู้ใหญ่บ้าน ครั้นแล้วจึงตรงเข้าไป เคาะประตูเรียกโดยไว “นี่ข้าเอง…หลิ่วเจิน เปิดประตูให้ข้า ด้วย!”
นางตะเบ็งเสียง

นาง

มาเสื้อคลุมหันหลังให้อยู่ ทว่าเผยแผ่นหลังเปลือยเปล่างดงามและเส้นผม

ที่ตกหนา

นี่นับว่านางจับชู้ได้คาเตียงใช่หรือไม่?

หลิ่วเจินรู้สึกหน้ามืดคล้ายจะเป็นลมคงเนื่องจากสัมผัส อากาศเย็นจัดและรีบวิ่งเข้ามาครู่นี้ ในวินาทีนั้น นางถึงกับ สะดุดเกือบจะล้มคะม่า ดีทีลูกสะใภ้ผู้ใหญ่บ้านคว้าตัวไว้ทัน

“อาหลิ่ว เจ้าไม่เป็นไรนะ?” ภรรยาเสี่ยวชานถามขึ้นทันใด เมื่อนางรู้สึกว่าเหลิ่วเจินดูไร้เรี่ยวแรงที่จะทรงกายยืน คล้ายว่า หากนางปล่อยมือ อีกฝ่ายอาจจะล้มลงไปกองกับพื้นได้ทุกเมื่อ

หลิ่วเจินพยายามฝืนยืนตัวตรงสุดฤทธิ์ ทว่าเกิดอันใดขึ้น กับนาง? จู่ ๆ ก็รู้สึกไม่มีเรี่ยวแรงและกระทั่งรู้สึกถึงความเจ็บ ปวดสายหนึ่งผุดวาบขึ้นมาในใจชั่วขณะ ทว่าความรู้สึกแบบนี้ ยังคงทิ้งร่องรอยอยู่ในใจไม่ไปไหน

บางทีอาจเป็นเพราะอากาศที่เย็นขึ้นมากะทันหัน ทำให้ สมองมึนงงหน่อย ๆ จึงส่งผลต่อจิตใจ มันต้องเป็นเหตุผลนี้แน่

กู้หรูเฟิงรู้สึกร้อนรนเมื่อเห็นคนที่ยืนอยู่ข้างประตู เขาสาว เท้าตรงมาหาหลิ่วเจินผู้ซึ่งยังคงอ่อนแรงอยู่มาก ทว่ามันทำให้ เขารู้สึกเสียใจมาก

“อาเจิน ข้า..ก็้หูเฟิงอยากอธิบายทว่าไม่รู้ว่าจะเริ่มต้น ตรงไหน เพราะใครมักกล่าวว่าเห็นกับตาถึงจะเชื่อ ถึงได้ยิน กับหูก็ไม่มีผล

ยามนี้แม้ว่าสิ่งที่หลิ่วเจินเห็นจะเป็นเพียงการจัดฉากหลอกลวง แต่หากเขาพยายามอธิบายออกไป อาจยิ่งทำให้ สถานการณ์เลวร้ายลงไปอีก

เด็กสาวบนเตียงรีบเก็บเสื้อผ้าที่เกลื่อนกลาดบนพื้น ขึ้นมา สวมใส่ ในฤดูหนาวเช่นนี้ ทันทีที่ประตูเปิด อากาศอันหนาวเย็น ก็ไหลทะลักเข้ามาในห้อง เซียงเซ่าเพิ่งจะสวมเสื้อผ้าเสร็จ

ประตูห้องก็พลันเปิดออกอีก