เจ้ามังกรพรีเมี่ยม - บทที่ 654 ผมยังไม่ตาย
ห้องไว้ทุกข์ที่ถูกปิดสนิท มีเหล่าพวกคุณชายที่มึนเมา แล้วก็แม่ม่ายที่หน้าตาสวยงามอยู่คนเดียว
คิดจะทำอะไร ขนาดคนโง่ยังเดาออก
หลินชิงเสว่กำลังคิดจะร้องตะโกนขึ้น ก็ถูกอุดปากเอาไว้
“ถ้าคิดจะร้องตะโกน คุณไม่กล้าร้องตะโกนหรอก คุณเว่ยพาพวกเราเข้ามาคิดจะทำอะไร คุณไม่รู้หรือไง?”
เด็กหนุ่มคนหนึ่งที่เป็นหัวโจกใบหน้ายิ้มขี้เล่น พร้อมกับพูดขึ้น
หลินชิงเสว่แววตาตกใจกลัว ขัดขืนอย่างไม่หยุดหย่อน
“คิดๆดูแล้วก็น่าตื่นเต้นดีนะ ทำต่อหน้าสามีที่ตายไปแล้วของคุณนี่น่ะ！”
“หืม ท้องของคุณ……”
จู่ๆ เด็กหนุ่มคนหนึ่งก็หันสายตามองไปยังท้องของหลินชิงเสว่
นูนขึ้นเล็กน้อย แต่รอยโค้งนูนไม่ใหญ่มาก ถ้าดูดีๆ ก็ยังคงมองออกอยู่ว่าเธอกำลังตั้งท้อง
“เห้ย ตายไปแล้วยังจะทิ้งสิ่งนี้ให้อีกเหรอวะ！”
สายตาของทุกคนที่มองมายังหลินชิงเสว่เปลี่ยนไป ดูถูกและดูหมิ่นสุดๆ
สายตาแบบนี้ เหมือนกับกำลังมองผู้หญิงที่อยู่ตามข้างทาง
ในที่สุดหลินชิงเสว่ก็สะบัดหลุดออกมาจากเงื้อมมือ น้ำตาไหลรินออกมา
“พวกคุณหยุดเดี๋ยวนี้เลยนะ พวกคุณทำแบบนี้ ไม่กลัวผิดกฎหมายหรือไง?”
“ผิดกฎหมาย? ฮ่าๆ พวกเราไม่กลัวหรอก！”
“แล้วอีกอย่าง รูปร่างหน้าตาแบบคุณ ต่อให้ผิดกฎหมายก็ยอม ฮ่าๆ……”
ทุกคนตรงนั้นก็พากันหัวเราะคิกคักออกมาอีกครั้ง
ตอนนี้หลินชิงเสว่รู้สึกสิ้นหวัง เธออยากจะโทรไปข้อความช่วยเหลือจากหลินจ้าวหยูนมาก แต่มือถือถูกพวกเขาโยนทิ้งไปข้างๆ
ข้างในมีพวกหมาป่าดุร้ายอยู่เต็มไปหมด แต่งานเลี้ยงข้างนอกกลับดำเนินไปอย่างมีระเบียบ
เว่ยหมิงจวินพูดสั่งกำชับไว้แล้ว ว่าไม่ให้ใครหน้าไหนเข้าใกล้ห้องไว้ทุกข์เป็นอันขาด
เธอยกมุมปากยิ้มอย่างเย็นชา
หลินชิงเสว่ ถูกย่ำยีในงานศพของสามีตัวเอง ต่อไปชื่อเสียงจะต้องย่อยยับป่นปี้แน่ๆ
ใช่ เว่ยหมิงจวินอยากจะให้หลินชิงเสว่แต่งงานออกเรือนไป แต่ก็ไม่มีทางให้เธอได้แต่งงานใหม่กับคนดีๆเหมือนกัน
เธอจะให้หลินชิงเสว่แต่งงานกับคนเร่รอนจรจัดไร้ค่าที่อยู่ระดับต่ำที่สุดในสังคม！
ชื่อเสียงย่อยยับป่นปี้ ไม่เหลืออะไรเลย หมดสิ้นทุกอย่าง！
ในขณะเดียวกัน เธอก็หันมองไปยังทางฝั่งของลั่วเย่นหัวอย่างระมัดระวัง พอเห็นว่าไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองใดๆ เธอก็วางใจลง
เด็กหนุ่มที่โดดเด่นที่เธอพาเข้ามาก่อนหน้านี้ แทบจะไม่ใช่พวกคุณชายที่มาจากตระกูลยักษ์ใหญ่อะไรเลย เป็นเพียงแค่พวกผู้ชายที่หามาจากคลับเฮาส์เท่านั้น
แต่งเนื้อแต่งตัวให้ดูเป็นคุณชายมีหน้ามีตาในสังคม คำพูดการกระทำกลับหยาบคาย ต่ำตมที่สุด
บูม！
ในตอนนี้เอง ก็มีเสียงดังขึ้นมา
ประตูเหล็กของงานเลี้ยงถูกรถจิ๊บคันหนึ่งชนเข้ามาอย่างจัง รถจิ๊บคันนั้นราวกับสัตว์ป่าที่บ้าคลั่ง พุ่งชนเข้ามาอย่างแรง ทำเอาบรรดาคนที่อยู่ในงานเลี้ยงต่างพากันตกใจ
“ว้าย”
ชั่วขณะนั้น เสียงกรีดร้องด้วยความตกใจกลัวดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง ทุกคนต่างตกใจจนหลบไปอยู่ริมๆ
แม้แต่เว่ยหมิงจวินก็ด้วย
เธออึ้งตะลึงอยู่สักพัก แล้วจู่ๆก็ตะโกนด่าออกมาด้วยความโกรธ
“ใคร กล้าบุกเข้ามาแบบนี้?”
“บอดี้การ์ด！บอดี้การ์ดล่ะ！”
“ไม่ต้องตะโกนแล้ว บอดี้การ์ดที่พวกคุณเรียก ล้มนอนไปเรียบร้อยแล้ว”
มีน้ำเสียงที่เยือกเย็นของผู้ชายดังออกมาจากข้างในรถ
เสียงนี้คุ้นหูไม่น้อย พวกผู้คนตรงนั้นพอได้ฟัง สีหน้าก็ตกใจทันที
ถังเฉาเดินลงมาจากรถด้วยใบหน้าเย็นชา กวาดสายตามองไปทั้งงานอย่างเยือกเย็น ทุกคนที่ถูกมอง ก็ไม่มีคนไหนที่ไม่สั่นสะดุ้ง
ตอนที่เห็นคนที่มาไว้อาลัยในงานศพ ถังเฉาก็เม้มปาก ยิ้มอย่างเยือกเย็น
“นี่ขนาดผมยังไม่ตาย ก็จัดงานศพให้ผมไว้เรียบร้อยเสร็จสรรพขนาดนี้เชียว ผมควรจะขอบคุณพวกคุณดีๆสักหน่อยไหม?”
ตามมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา จู่ๆถังเฉาก็หันมองไปยังเว่ยหมิงจวินที่ตกใจจนอึ้งตะลึงไปเรียบร้อยแล้ว
บูม……
ทันใดนั้น จิตสังหารก็โอบล้อมเข้ามาราวกับลมพายุโหมกระหน่ำ ล้อมร่างกายของเว่ยหมิงจวินเอาไว้
ตึง！
ทันใดนั้นเว่ยหมิงจวินก็ลงไปนั่งที่พื้นอย่างแรง เหงื่อไหลรินออกมา ดูแล้วเหมือนเพิ่งจะถูกคนฉุดขึ้นมาแม่น้ำอย่างไรอย่างนั้น
ถูกถังเฉาจ้องเขม็ง เธอก็รู้สึกเหมือนถูกดึงดูดเข้าไปในหลุมดำที่ไร้ที่สิ้นสุด มองไม่เห็นด้วยตา ไม่อาจได้ยินด้วยหู
ในเวลานี้ ก็มีเสียงพูดกระซิบดังขึ้นมา
ผู้คนต่างพากันอึ้งมึนงงกันหมด
“นี่ไม่ใช่คนในรูปหน้าศพหรอกเหรอ? ทำไมเขาถึงยังไม่ตาย?”
“แล้วการที่จัดงานศพขึ้นมา มันยังมีความหมายอะไรอีก?”
“ไว้อาลัยให้กับคนที่ยังไม่ได้ตาย ความหมายแย่สุดๆ！”
“……”
คนในงานต่างพากันพูดคุยวิจารณ์กัน เว่ยหมิงจวินเป็นคนที่ช็อกตกใจที่สุดในที่นี้！
เธอถามกองกำลังอารักขาที่คอยเฝ้าอารักขาแล้ว กองกำลังอารักขาเห็นกับตาว่าถังเฉาถูกคนเล่นงานไปอย่างรุนแรง ว่ากันตามหลักแล้ว น่าจะถูกอัดตายทั้งเป็นแล้วนี่นา！
ในใบรายชื่อคนตายก็มีชื่อของเขา！
แล้วกลับมาสภาพดีๆแบบนี้ได้ยังไง?
ถังเฉาในตอนนี้ ที่ตัว ที่หน้าแม้ว่าจะมีรอยแผลเล็กน้อย แต่ก็เป็นแค่บาดแผลภายนอกเท่านั้น ไม่หนักหนาสาหัสอะไรเลย
มันยากที่จะจินตนาการว่า นี่คือคนที่มีชีวิตรอดออกมาจากเงื้อมมือของผู้แข็งแกร่งไร้เทียมทานได้
ถ้าพูดออกไปจะต้องช็อกสะเทือนไปทั่วทั้งวงการต่อสู้แน่นอน！
จู่ๆ เว่ยหมิงจวินก็เหมือนกับนึกอะไรขึ้นมาได้ สีหน้าซีดขาว
จะให้หลินชิงเสว่รู้ว่ายังมีชีวิตอยู่ไม่ได้！
ไม่อย่างนั้น แผนการทั้งหมดของเธอก็จะสูญเปล่าไปทันที！
“มานี่ รีบไล่เขาออกไปเดี๋ยวนี้……”
เว่ยหมิงจวินพูดสั่งด้วยความตื่นตระหนก
แต่ บอดี้การ์ดที่อยู่รอบๆมาแล้ว กลับไม่กล้าเข้าไปสักคน
เพราะว่าไม่นาน ก็มีผู้หญิงที่ท่าทางเยือกเย็นสวมเสื้อหนังสีดำคนหนึ่งลงมาจากรถจิ๊บ
นั่นก็คือเจียงไป๋เสว่
จากนั้น หงโฝกับเถี่ยเมี่ยนก็ตามลงมา
คนหนึ่งถือนมเปรี้ยวหนึ่งกล่อง คนหนึ่งสวมหน้ากากเหล็กที่เย็นยะเยือก
ใครๆต่างก็สัมผัสได้ถึงความหนาวเย็นที่น่าสะพรึงกลัว
เว่ยหมิงจวินเคยเห็นฝีมือของหงโฝกับเถี่ยเมี่ยนมาแล้ว ก็เลยรู้สึกหวาดกลัวมาก
ไม่คิดว่าพวกเขาจะมาด้วยกันกับถังเฉา！
“ภรรยาของผมอยู่ที่ไหน?”
เสียงของถังเฉา เย็นยะเยือกเหมือนกับช่วงเวลาที่หนาวเย็นที่สุดของปี อุณหภูมิในงานเลี้ยง ลดต่ำลงถึงจุดเยือกแข็งในทันที
บูม！
จู่ๆเจียงไป๋เสว่ก็ออกโรง เตะรูปป้ายพิธีฌาปนกิจศพของถังเฉาไปอย่างแรง
ป้ายรูปก็ล้มลงไปกองกับพื้นเกิดเสียงดังอึกทึกขึ้นมาทันที
ถังเฉามาอยู่ตรงหน้าของเว่ยหมิงจวิน บีบคอของเธอเอาไว้ ยกเธอขึ้นมาทั้งเป็น พูดเน้นย้ำอีกรอบ
“ภรรยาของผม อยู่ที่ไหน?”
“อาๆๆ……”
เว่ยหมิงจวินส่งเสียงออกมาไม่ได้ แต่ สายตาของเธอมองไปยังห้องไว้ทุกข์ที่อยู่ไม่ไกล
ถังเฉาเหวี่ยงเธอทิ้งไปข้างๆทันที จากนั้นก็ก้าวเท้ามุ่งตรงไปยังห้องไว้ทุกข์
เว่ยหมิงจวินร้องตะโกนออกมาทันที“แกเข้าไปไม่ได้！”
ถังเฉาไม่สนใจเธอแม้แต่นิดเดียว พังประตูเข้าไปทันที
ทันทีที่เปิดประตูเข้าไป หัวใจของเว่ยหมิงจวินก็จมลงสู่ก้นบึ้ง
ส่วนสีหน้าดำมืดของถังเฉา ก็เผยให้เห็นถึงความโหดเหี้ยม
ผู้ชายกลุ่มหนึ่ง ต่างถอดเสื้อท่อนบนของตัวเองออกเรียบร้อยแล้ว
หลินชิงเสว่น้ำตาไหลอาบเต็มสองแก้ม ในตอนนี้พอเห็นถังเฉาแล้ว เธอก็อึ้งตะลึงทันที
หลังจากที่มั่นใจว่าถังเฉายังมีชีวิตอยู่ เธอก็ไม่รู้ว่าเอาความกล้ามาจากไหน กอดถังเฉาไว้แน่น
“สามี！”
หลินชิงเสว่รู้สึกตื่นเต้นไม่ไหว
ถังเฉาก็กอดเธอเอาไว้เช่นกัน พูดโทษตัวเอง“ชิงเสว่ ขอโทษ”
จริงๆแล้ว เขาควรจะมาอยู่ข้างกายของหลินชิงเสว่ตั้งนานแล้ว แต่เพราะจู่ๆคนที่ทางเบื้องบนส่งมาเรียกพบกะทันหัน จึงจำยอมต้องไปพบ
การล่าช้านี้ เป็นการยืนยันรายชื่อคนตายของเขา ทุกคนต่างก็พากันคิดว่าเขาตายไปแล้ว！
“ขอโทษ……”
ถังเฉาพูดขอโทษเรื่อยๆ หลินชิงเสว่ร้องไห้หนักมาก ใช้กำปั้นทุบเขาอย่างไม่หยุดหย่อน
ถังเฉารับเอาไว้ จู่ๆ ก็หันมองไปยังเหล่าเด็กหนุ่มพวกนั้นด้วยสายตาเยือกเย็น
“พวกแก……คิดจะทำอะไรภรรยาของฉัน?”
ในตอนนี้เด็กหนุ่มพวกนั้นตกใจกับรังสีอำมหิตที่ตัวของถังเฉาจนฉี่แทบราด
หันมองไปยังเว่ยหมิงจวินอย่างอดไม่ได้
“ไหนคุณบอกว่าสามีของเธอตายแล้วไง?”
“ทำไมถึงยังมีชีวิตอยู่?”
มีคนถามขึ้นมาอีก“สรุปแล้วเขาตายหรือว่าไม่ตายกันแน่?”
ในตอนนี้ ที่หูมีเสียงที่เยือกเย็นของถังเฉาดังขึ้นมา“จะเป็นหรือตาย แกมาสัมผัสเองสิ เดี๋ยวก็รู้เอง”
ฉึก！
สีหน้าของเด็กหนุ่มพวกนั้นก็เปลี่ยนไปทันที ยังไม่ทันหันหน้ากลับไป สองตามืดมัว คนทั้งคนลอยกระเด็นออกไป
เด็กหนุ่มคนนั้นค่อยตกลงมาอย่างช้าๆ จากนั้นก็ไม่ได้ลุกขึ้นมาอีก ถูกเตะตายไปทันที
จิตสังหารในตาของถังเฉาไร้ขีดจำกัด“ฆ่าให้หมด！”
“รับทราบ！”
เถี่ยเมี่ยนกับหงโฝที่อยู่ข้างหลังก็เริ่มลงมือทันที
คนหนึ่งถูกเข็มเหล็กสีดำเสียบไปทั่วร่างกาย เจ็บจนตาย
คนหนึ่งถูกหงโฝจับทำเป็นภาชนะของหนอนพิษ มีหนอนพิษคลานยั้วเยี้ยออกมาจากภายในร่างกาย
เป็นการตายที่น่าอนาถสุดๆ
ทั้งห้องไว้ทุกข์ เต็มไปด้วยความหนาวเย็นอย่างสุดขั้ว
พอเห็นเลือดที่เอ่อนองเข้มข้นเต็มสองตา ทุกคนก็ตัวสั่นสะดุ้งทันที！
ใครจะไปคิดว่า ถังเฉาไม่เพียงแต่จะไม่ตายแล้ว แถมยังกลับมาอีกด้วย！
เว่ยหมิงจวินเป็นคนวางแผนจัดการหลินชิงเสว่ กลัวจะไปกระตุ้นจิตสังหารของถังเฉาเข้า
ถังเฉาไม่แม้แต่จะมองศพของเด็กหนุ่มพวกนั้น จู่ๆก็หันตัวมาอย่างช้าๆ จ้องเขม็งเว่ยหมิงจวิน น้ำเสียงน่าสะพรึงกลัว
“คุณคิดว่าคุณเป็นเจ้าแม่ตระกูลหลินแล้ว ผมจะไม่กล้าฆ่าคุณ?”
ตึง ถังเฉาเตะเข้าไปที่ตัวของเว่ยหมิงจวินอย่างแรง ร่างกายของเธอราวกับว่าวที่เชือกขาด ลอยกระเด็นออกไป
เธอกระอักเลือดออกมาหลายครั้ง ลมหายใจอ่อนล้า มองถังเฉาด้วยสายตาหวาดกลัว
ภายในสายตาของเธอ ถังเฉามาหยุดอยู่ตรงหน้าของเธอ เสียงดังตึง ถังเฉายกขาขึ้น เหยียบลงไปที่ตัวของเธอ
“โอ้ย……”
เธอเหมือนกับถูกหินก้อนใหญ่กดทับเอาไว้ เกือบจะถูกบดขยี้จนตาย
“ถัง ถังเฉา แกกล้าแตะต้องฉัน?”
เว่ยหมิงจวินมองถังเฉาด้วยสายตาหวาดกลัว
ในตอนนี้ ที่ตัวของถังเฉา เธอสัมผัสได้ถึงลมปราณแห่งความตายอันแรงกล้า
ถังเฉา ฆ่าเธอแล้วจริงๆ！
“ผมไม่ใช่แค่กล้าแตะต้องคุณ แต่กล้าฆ่าคุณด้วยเหมือนกัน！”
ถังเฉาพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น“ผมยังไม่ตาย ใครกล้าให้ภรรยาของผมแต่งงานใหม่?”
ตามมาด้วยประโยคนี้ ถังเฉาหันกลับไปอย่างแรง จ้องมองเหล่าบรรดาแขกที่มาร่วมงานศพพวกนั้นอย่างเย็นชา
อั่ก……
ทันใดนั้น พวกแขกที่จิตไม่แข็ง ก็ตกใจจนกระอักเลือดออกมา เป็นลมหมดสติไปทันที
“พี่เขย！ หยุดเถอะ！”
จู่ๆก็มีเสียงตะโกนพร้อมกับร้องไห้ดังออกมาท่ามกลางกลุ่มคน
หลินจ้าวหยูนวิ่งตรงเข้ามาราวกับบ้าไปแล้ว ล้มลงอยู่ตรงหน้าของถังเฉา
ใบหน้าของเธอมีน้ำตา พูดขอร้องอ้อนวอนต่อถังเฉา“พี่เขย ฉันขอร้องล่ะ ปล่อยแม่ฉันไปเถอะนะ”
“ฉันรู้ ว่าแม่ของฉันไม่ชอบพี่ คิดหาวิธีต่างๆนานาไล่พี่ออกไปจากตระกูลหลิน แต่ถึงเธอจะเลวแค่ไหน ก็เป็นแม่แท้ๆของฉันนะ！”
หลินจ้าวหยูนใบหน้าดิ้นรนขัดขืน นี่เป็นช่วงเวลาที่เธอเจ็บปวดทรมานที่สุด
ด้านหนึ่งเป็นพี่เขยที่เธอชอบ อีกด้านก็เป็นแม่แท้ๆของเธอ เธอเลือกไม่ได้！
“พี่เขย ฉันขอร้องล่ะ！ฉันขอโทษแทนแม่ของฉันด้วย ขอโทษค่ะ！”
หลินจ้าวหยูนก้มหัวลง
หลินชิงเสว่เดินเข้ามา ส่ายหัวให้กับถังเฉาเช่นกัน
ในที่สุดถังเฉาก็ชักเท้าที่เตรียมจะเหยียบกลับมา
ทั้งหมดเหมือนกับที่หลินจ้าวหยูนพูด นั่นเป็นแม่ของเธอ
เพราะว่าเห็นแก่หลินจ้าวหยูน เขาจึงไม่สามารถฆ่าเว่ยหมิงจวินได้
“หวังว่าคนที่เป็นแม่แบบคุณ จะไม่ทำให้หลินจ้าวหยูนต้องลำบากนะ”
ถังเฉาพูดขึ้นอย่างเย็นชา