เจ้ามังกรพรีเมี่ยม - บทที่ 905 ไป๋เสว่เสียใจในภายหลัง

คุณชอบเขาหรือ?

ถังเฉาถามคำถามนี้ออกมา เจียงไป๋เสว่ตะลึงไป

เธอเบิกตาโต ส่วนลึกในจิตใจสับสนงงงวย

เจียงไป๋เสว่ไม่เคยพิจารณาถึงเรื่องนี้มาก่อนเลย

หรือจะพูดว่า ไม่ได้พิจารณาถึงความหมายของคำถามเช่นนี้เลยสักนิด

เธอที่ได้สัมผัสการเปลี่ยนแปลงของโลกใบนี้ไปทั่วมาตั้งแต่เด็ก นับว่าเพิ่งจะหาครอบครัวที่มีความหมายที่แท้จริงได้ในกองทัพปราณมังกร

ท่านมังกรปฏิบัติต่อเธออย่างอ่อนโยนและเข้มงวด หลี่เห้าก็ปกป้องเธอเหมือนเป็นพี่ชายคนหนึ่ง

ใช่แล้ว

หลังจากที่เจียงไป๋เสว่ได้เข้าไปในกองทัพปราณมังกร หลี่เห้าก็อยู่ที่นั่นแล้ว เขาในตอนนั้นได้เป็นสมาชิกที่ดีเด่นคนหนึ่งของกองทัพปราณมังกรแล้ว

แต่ว่าเจียงไป๋เสว่ในตอนนั้นไม่เคยได้คิดมาก่อนเลยว่าวันหนึ่งจะได้กลายเป็นแฟนสาวของหลี่เห้า ยิ่งไม่เคยพิจารณาถึงของอย่าง ‘ความชอบ’ ‘ความรัก’ ที่ใช้การไม่ได้จริงเช่นนี้

เธอไม่ยินดีที่จะเป็นข้อยกเว้นในกองทัพปราณมังกร ยิ่งไม่อยากจะเป็นคนที่ ‘สวยงามแต่ไร้ประโยชน์’ ที่ถูกคนอื่นปกป้อง

เธอจะต้องเปลี่ยนไปแข็งแกร่ง!

เปลี่ยนไปจนแข็งแกร่งกว่าทุก ๆ คน!

เช่นนี้จึงจะสามารถมีตัวตนอยู่บนโลกที่โหดร้ายเช่นนี้ได้!

อีกทั้งกองทัพปราณมังกรยังจะต้องเข้าสนามรบ การโดนปืนยิงจนได้รับบาดเจ็บเป็นเรื่องปกติ ถึงขั้นที่เพื่อนร่วมรบที่สรวลเสเฮฮากันอยู่เมื่อวาน พรุ่งนี้ก็สามารถกลายเป็นศพเย็น ๆ ศพหนึ่งได้… ภายใต้สิ่งแวดล้อมเช่นนี้ เจียงไป๋เสว่แบ่งจิตใจไปพิจารณาเรื่องรัก ๆ ใคร่ ๆ แบบที่เด็กสาวอายุเท่านี้ตามหากันไม่ได้

ดังนั้นเจียงไป๋เสว่โตมาขนาดนี้แล้ว จึงไม่เคยพิจารณาเรื่องพวกความรักความชอบพวกนี้เลย

ในจิตใต้สำนึกของเธอ เป็นแฟนสาวของหลี่เห้า เช่นนั้นชาตินี้เธอก็เป็นคนของหลี่เห้าแล้ว

หลี่เห้าหายสาบสูญไป เธอก็ไปตามหา ตามหาเขากลับมา ก็เรียบง่ายเช่นนี้

ถังเฉามองเจียงไป๋เสว่ที่มีใบหน้าสับสนอย่างเงียบ ๆ รอเธอตอบคำถาม

พอตั้งสติได้ เจียงไป๋เสว่ก็พยักหน้าไปตามสัญชาตญาณ

แต่ว่าตอนที่กำลังจะพยักหน้า เธอก็ตะลึงไป

“มีบางอย่าง…ผิดปกติ”

เธอพูดกับตัวเอง

ถังเฉามองเห็นอยู่ในสายตา และก็คิดถึงเรื่องในอดีต ทันใดนั้นก็สูดลมหายใจเข้าลึกเฮือกหนึ่ง

ทหารหญิงในกองทัพปราณมังกรมีน้อยมาก คนที่สวย ๆ เหมือนกับเจียงไป๋เสว่ก็ยิ่งหาได้ยาก… ดังนั้นเจียงไป๋เสว่ในตอนนั้นจึงเป็น ‘คนที่ทั้งกองทัพรักและเอ็นดู’

คนที่มาแสดงความจริงใจต่อเธอมีไม่ใช่น้อย รวมถึงหลี่เห้าก็เคยแสดงออกมาก่อน แต่ว่าเจียงไป๋เสว่ไม่ได้ตอบตกลง

“ยังจำวันที่คุณได้กลายเป็นพี่สะใภ้ของผมวันนั้นได้ไหม?”

ทันใดนั้นถังเฉาก็เอ่ยออกมาเบา ๆ เอ่ยถามด้วยรอยยิ้ม

เจียงไป๋เสว่ตะลึงไปพักหนึ่ง ไม่นานก็พยักหน้าอย่างเหม่อลอย

“จำได้”

เธอตกลงเป็นแฟนของหลี่เห้าในสนามรบ

ในตอนนั้นเจียงไป๋เสว่ถูกศัตรูขนาบทั้งหน้าหลัง มีคนลอบยิงอยู่ข้างหลัง เป็นหลี่เห้า ที่บุกเข้าไปช่วยชีวิตเธออย่างไม่กลัวอันตราย

หลี่เห้าล้มลงในอ้อมอกของเจียงไป๋เสว่ด้วยเนื้อตัวที่เต็มไปด้วยเลือดทั้งร่าง บาดแผลทำให้เขาเจ็บปวดจนต้องสูดลมหายใจเย็น ๆ เข้าไปอย่างต่อเนื่อง แต่เขากลับเค้นรอยยิ้มออกมาให้กับเจียงไป๋เสว่หนึ่งที ถามเธอด้วยรอยยิ้มว่า ‘เป็นแฟนผมได้ไหม?’

‘…’

เจียงไป๋เสว่ไม่ได้เอ่ยปากพูด

เรื่องนี้ไม่มีต่อจากนั้น

‘คุณตกลงแล้ว? ยังไม่ได้ตกลงใช่ไหมล่ะ… อย่าทำหน้าเย็นชาอย่างนั้นสิ ตกลงได้ตอบหรือเปล่า?’

หลังจากที่ได้รู้เรื่องนี้แล้ว ถังเฉาที่ยังเป็นเด็กใหม่ชั่วคราวในตอนนั้นก็ร้อนรน ถามคำถามออกมาสามคำติดต่อกัน

เจียงไป๋เสว่ยังคงไม่ตอบคำถามนี้ ในตอนนี้หลี่เห้าก็เดินเข้ามาแล้ว โอบเอวของเธออย่างเป็นธรรมชาติ

เจียงไป๋เสว่ขัดขืนอยู่พักหนึ่งอย่างไม่เป็นธรรมชาติ ตีมือของหลี่เห้าจนหลุดไป หลี่เห้ายิ้มอย่างร่าเริงเป็นอย่างมาก

“ในตอนนั้นหลังจากที่หลี่เห้าทำการกระทำนั้นกับคุณ ผมก็รู้แล้วว่าผมได้ถามคำถามที่โง่เง่ามากออกไป”

ถังเฉายิ้มให้กับเจียงไป๋เสว่ เอ่ยขึ้น

“…”

ปากของเจียงไป๋เสว่อ้าพะงาบ ๆ ไม่มีประโยคหลุดออกมาแม้แต่ประโยคเดียวราวกับมีอะไรอุดลำคอเอาไว้

จากนั้นถังเฉาก็ไม่ได้ใส่ใจว่าที่นี่คือเตียงที่เจียงไป๋เสว่นอนมาก่อน กลับหัวนอนลงไป

เจียงไป๋เสว่ทำได้เพียงก้มหน้าลง มองถังเฉาที่กำลังมองฝ้าเพดานอย่างเลื่อนลอย

มองไปมองมา ดวงตาของเธอก็แดงก่ำ

ทุกคนล้วนแต่รู้ว่าเธอเป็นพี่สะใภ้ของถังเฉา แต่ใครล่ะจะรู้ว่าก่อนที่เธอจะกลายเป็นแฟนของหลี่เห้า เธอกับถังเฉาเป็นรักแรกของอีกฝ่าย?

และก็เป็นตั้งแต่ตอนนั้นที่ความสัมพันธ์ของทั้งสองคนเกิดความเปลี่ยนแปลงขึ้นอย่างล้ำลึก

“ตอนนี้มาคิดดูแล้ว ยังคิดว่าไม่อยากจะเชื่อเลย”

ถังเฉามองเพดาน ยิ้มพลางเอ่ยว่า “ตอนนั้นคนที่ผมชอบก็คือคุณ แต่พริบตาเดียวคุณก็กลายเป็นพี่สะใภ้ของผมแล้ว… ผมอาจจะเป็นคนที่ล้มเหลวที่สุดแล้ว แต่ว่า… นั่นอาจจะเป็นความโชคดีก็ได้ ได้เรื่องดีจากเรื่องแย่ ๆ โชคชะตาของแต่ละคนไม่เหมือนกันเสมอไป นี่เป็นที่ที่ทำให้คนลุ่มหลงที่สุดในวิชาโชคชะตาไม่ใช่หรือ?”

“ผมไม่มีทางเสียใจในภายหลังที่ตัวเองไม่เคยสารภาพรักกับคุณ ถ้าหากว่าผมสารภาพรักกับคุณก่อน คุณจะยอมรับผมไหม?”

ถังเฉาเอ่ยกับเจียงไป๋เสว่อย่างกึ่ง ๆ จะพูดเล่น “พวกเราในกองทัพปราณมังกร ไม่มีใครรู้ว่าพรุ่งนี้จะกลายเป็นศพเย็นชืดหรือไม่ ใครมันจะไปมีกะจิตกะใจไปมีความรักกัน? ความทุกข์ทรมานที่พวกเราได้ผ่านมาตั้งแต่เกิดมีมากกว่าคนธรรมดาตั้งมากมาย การมีชีวิตอยู่จึงจะเป็นรากฐานของการทำเรื่องอื่น ๆ คุณเองก็เหมือนกัน ไม่ใช่หรือ?”

“คุณเป็นพี่สะใภ้ของผมแล้ว ผมก็อวยพรให้คุณอย่างจริงใจ ผมยังรอดื่มสุรามงคลของพวกคุณ พอถึงตอนนั้นจะต้องจัดหลาย ๆ โต๊ะ… แม้แต่เรื่องในภายหลังผมยังคิดแทนพวกคุณเอาไว้เรียบร้อยแล้ว พวกคุณจะต้องมีลูกก่อนผมหนึ่งก้าว ถ้าเป็นลูกชาย ผมก็จะรับเป็นลูกบุญธรรม ถ้าเป็นลูกสาว ผมก็จะให้เธอเป็นเจ้าหญิงน้อย ๆ…”

ถังเฉาพูดเองเออเอง ไม่ได้รู้สึกตัวโดยสมบูรณ์ว่าสายตาของเจียงไป๋เสว่ได้เปลี่ยนไปอย่างล้ำลึกแล้ว

เจียงไป๋เสว่เพียงแต่รู้สึกกลัดกลุ้มใจ เหมือนกับมีอะไรบางอย่างแหวกอกออกมาจากในร่างกายอย่างไรอย่างนั้น

นี่เป็นความเสียดายของถังเฉา แล้วทำไมจะไม่เป็นความเสียดายของเจียงไป๋เสว่ล่ะ?

ย้อนคิดดูอย่างไม่ได้นึกมาก่อน เจียงไป๋เสว่จึงนึกขึ้นมาได้อย่างรวดเร็ว ว่าคนที่ปรากฏตัวอยู่ในชีวิตของเธอมากที่สุดไม่ใช้หลี่เห้า แต่เป็นถังเฉา

ครั้งแรกที่เจียงไป๋เสว่ได้เจอหน้ากับถังเฉา… นั่นก็คือในห้องเปลี่ยนชุดของผู้หญิง เธอยังเปลี่ยนชุดอยู่ ถังเฉาก็พุ่งเข้ามา หลังจากที่สี่ตาประสานกัน ถังเฉาก็ถูกตีอย่างแรงอยู่ยกหนึ่ง

เธอฝึกซ้อมอย่างลืมวันลืมคืน แม้แต่ท่านเจ้ามังกรก็ยังเป็นกังวลว่าสภาพจิตใจของเจียงไป๋เสว่จะได้รับผลกระทบหรือไม่ แต่ในระหว่างที่ไม่รู้เนื้อรู้ตัว ข้างกายเธอก็มีถังเฉาเพิ่มขึ้นมา เขาใช้รอยยิ้มที่นอบน้อมจริงใจนั่นละลายหัวใจที่เยือกแข็งของเธออย่างต่อเนื่อง

มีเรื่องตลกที่แฝงไว้ด้วยความจริงมากมายเท่าไหร่? แล้วมีคนมากมายเท่าไหร่ที่ทำเรื่องที่ตัวเองใส่ใจด้วยท่าทีสบาย ๆ?

เธอพลาดคนคนหนึ่งที่เดิมควรจะเป็นคนของเธอโดยสมบูรณ์

ความรู้สึกนี้ ก็เหมือนกับการกินช็อกโกแลตในสภาพที่ยังไม่ผ่านการแปรรูปก้อนหนึ่ง… ขมไปจนถึงเบื้องลึกของจิตวิญญาณ

และในตอนนี้ ถังเฉาก็มีภรรยาเป็นหลินชิงเสว่คนนั้นแล้ว ทั้งสองคนยังมีลูกสาว ส่วนเธอยังคงโดดเดี่ยวตัวคนเดียว

“ถังเฉา…”

เจียงไป๋เสว่ร้องเรียกออกมาอย่างระงับอารมณ์ไว้ไม่ได้ ดวงตาทั้งคู่ก็ชุ่มชื้นขึ้นมา

“คนที่คุณรักไม่ใช่เขา”

ถังเฉากลับตัดบทพูดของเธอกะทันหัน น้ำเสียงทุ้มต่ำ สายตากลับยังอ่อนโยนอยู่มาก “เช่นนี้แล้ว ภายในใจของคุณจะสบายขึ้นมาบ้างหรือเปล่า?”

“…”

เจียงไป๋เสว่มองรอยยิ้มที่มีอยู่ทั่วใบหน้าของถังเฉา อารมณ์ที่เดิมทีสิ้นหวังหนักหน่วงอยู่ก็สบายขึ้นมามากจริง ๆ

เพียงแต่ว่าสิ่งที่มาแทนที่ก็คืออารมณ์ที่ซับซ้อนชนิดหนึ่งที่เธอไม่มีทางจะเข้าใจได้

จื้อจุนเป่าในเรื่องไซอิ๋วเพราะว่าเสียใจในภายหลัง จึงได้สวมรัดเกล้าแล้วกลายเป็นซุนหงอคง

เธอเองก็เสียใจในภายหลังแล้ว

คนที่เธอรักจริง ๆ ไม่ใช่เขา แล้วทำไมจะต้องเสียใจ? ทำไมจะต้องเป็นทุกข์?