เจ้าสาวจอมจุ้นขอลุ้นรัก - ตอนที่ 445 ทำไมต้องมุ่งมั่นขนาดนี้

วางลงด้านข้าง กู้จิ้งเจ๋อหยิบช้อนขึ้นมา

หลินเช่อรีบบอก  เดี๋ยวฉันทานเองค่ะ 

 อ้าปาก  เขาตีหน้าเข้มใส่เธอ

หลินเช่อมองกู้จิ้งเจ๋อ ทำได้เพียงอ้าปากอย่างว่าง่าย

หลังกู้จิ้งเจ๋อป้อนเธอแล้ว ค่อยพยักหน้าพึงพอใจ แล้วไปตักอีกช้อน

 จริงๆ เลย ฉันทานเองก็ได้นะคะ 

 กินไปกินไปเดี๋ยวก็ลืม เดี๋ยวก็เย็นอีก ทานอาหารเย็นๆ ไม่ดีต่อร่างกาย โดยเฉพาะร่างผอมบางอย่างเธอ 

หลินเช่อเคี้ยวข้าว มองกู้จิ้งเจ๋อ นิ้วมือเรียวยาวถือช้อน จากนั้นก้มลงไปเป่าโจ๊กในช้อน แล้วค่อยส่งมาให้หลินเช่อ

แบบนั้น ช่างอ่อนโยนเหลือเกิน

ดวงตาราวกับน้ำทะเลนั้น อ่อนโยนราบเรียบ ไหลรินเข้ามาในหัวใจของเธอ แฝงมาด้วยความสงบ ทำให้ความว้าวุ่นของเธอ สงบลงตามไปด้วย

มีสามีที่น่าชื่นชมแบบนี้ เธอรู้สึกว่าแม้จะยากลำบากขนาดไหน จะเสียใจขนาดไหนมันก็คุ้มค่า

แม้จะต้องวิตกกังวลกับผลได้ผลเสียเพราะเขา เพราะมีคนมากมายที่อยากครอบครองผู้ชายเพียบพร้อมคนนี้ แต่ถ้าเพื่อผู้ชายที่ไม่เหมือนใครคนนี้ มันก็คุ้มค่าจริงๆ

ในเมื่อเธอโชคดีได้ยืนอยู่เคียงข้างเขาแล้ว งั้นก็คงทำได้เพียงพยายามแล้วล่ะ

เธอมองเขา มองไปมองมา ก็รู้สึกเคลิบเคลิ้ม

อยากจะมีสักวันที่ได้มองเขาอยู่แบบนี้ มองไปจนตลอดชีวิตก็ยังไม่เพียงพอ

เพราะว่า เขาหล่อมากเลยน่ะสิ

กู้จิ้งเจ๋อเห็นเธอมองตัวเองยิ้มๆ มองท่าทางของเธอ ราวกับแมวที่หิวโหยที่กำลังมองอาหารของตัวเอง เขาบีบจมูกเธอเบาๆ  ไม่รีบทานข้าว มองอะไร 

จริงๆ เลย ท่าทางแบบนี้ อยู่ใกล้แบบนี้ ทำให้เธออยากจะจับเขากลืนกินเสีย ใครจะมีกะจิตกะใจไปทานข้าวกันเล่า

กู้จิ้งเจ๋อถาม  เธออยากชนะลู่ชูเซี่ยขนาดนั้นเลยเหรอ 

หลินเช่อพยักหน้าแรงๆ  ตอนนี้ข้างนอกเขาพูดกันว่า ถ้าฉันแพ้ ฉันต้องไปจากคุณ 

 ฉันจะทำให้คนข้างนอกนั่นพูดให้น้อยลง 

 แต่ว่า นี่เป็นสงครามการชิงสามี ไม่ทุ่มเทตอนนี้ จะไปทุ่มเทตอนไหน วางใจเถอะค่ะ ฉันไม่แพ้หรอก 

กู้จิ้งเจ๋อนิ่ง จ้องมองใบหน้าเล็กของเธอ ยื่นมือออกไปบีบเบาๆ

ผ่อนคลายสักพัก จึงบอก  รีบทานเถอะ เดี๋ยวฉันพาเธอไปหาครูบัลเล่ต์ 

 จริงเหรอคะ ดีเลยค่ะ ฉันจะรีบทาน แต่ว่า คุณวางฉันลงก่อนค่อยทานได้ไหมคะ 

เธอบอก  คุณทำแบบนี้ ฉันจะทานดีๆ ได้ยังไง 

กู้จิ้งเจ๋อลองนึกตาม หวังอยากให้เธอได้ทานดีๆ จึงยอมพยักหน้า ปล่อยเธอให้ไปทานข้าวดีๆ

เมื่อทานข้าวเสร็จ กู้จิ้งเจ๋อจึงพาหลินเช่อไปโรงเรียนแห่งหนึ่ง

นักเรียนกำลังเรียนบัลเล่ต์อยู่ในห้องเรียน ขยับไปตามจังหวะดนตรี ดูแล้วงดงาม

หลินเช่อบอก  ที่นี่ดูเป็นมืออาชีพมากเลยนะคะ 

กู้จิ้งเจ๋อบอก  แน่นอนสิ นักบัลเล่ต์ที่นี่คว้าแชมป์โลกมาแล้วทั้งนั้น นักเรียนที่จบออกมาล้วนเป็นอันดับต้นๆ 

 ห๊า คุณจะหาครูให้ฉันที่นี่เหรอคะ 

 ใช่  กู้จิ้งเจ๋อตอบ

หลินเช่อรู้สึกตื่นเต้น ตัวเองไม่รู้อะไรเลย ให้ครูที่เชี่ยวชาญขนาดนี้มาสอน ดูจะไม่ค่อยดีเท่าไหร่

เมื่อเข้ามาในห้อง ก็เห็นว่ามีนักเรียนกำลังเต้นอยู่ตรงนั้น

มีครูอายุราวๆ ห้าสิบกว่ายืนอยู่ ดูงดงาม

เห็นทั้งสองเปิดประตูเข้ามา ทุกคนต่างก็แปลกใจ

ยิ่งตอนที่เห็นกู้จิ้งเจ๋อ นักเรียนที่เรียนบัลเล่ต์ ต่างก็หน้าแดงไปตามๆ กัน

ครูสั่งให้ทุกคนพักก่อน หันกลับมา ทักทายกู้จิ้งเจ๋อ  คุณกู้ คุณมาแล้วเหรอคะ 

กู้จิ้งเจ๋อพยักหน้า

 อ้อ นักเรียนคนนี้เหรอคะ 

 ใช่ครับ  กู้จิ้งเจ๋อแนะนำให้หลินเช่อ  ท่านนี้คือครูสอนบัลเล่ต์อันดับต้นๆ ของประเทศ คุณครูหลิว ช่วงนี้เธอก็เรียนกับเธอก็แล้วกัน 

หลินเช่อพยักหน้า รีบทักทายคุณครู

รอจนกู้จิ้งเจ๋อไปแล้ว หลินเช่อก็อยู่เรียนต่อ

นักเรียนหลายคนมองมาด้วยความสนอกสนใจ ล้วนเป็นคนหนุ่มทั้งนั้น เมื่อมองเห็นหลินเช่อก็จำได้เลย ว่านี่คือหลินเช่อ

ต่างสงสัยว่าหลินเช่อต้องถ่ายอะไรที่เกี่ยวกับบัลเล่ต์หรือเปล่า ถึงได้มาเรียนกับคุณครู

และครูของพวกเขานั้น ไม่ใช่ครูธรรมดา พวกเขาแต่ละคนล้วนเป็นนักบัลเล่ต์ที่ยอดเยี่ยมทั้งนั้น ต้องมีแววสามารถเข้าร่วมทีมชาติได้ ถึงจะมีโอกาสเรียนกับครูท่านนี้

หลินเช่อบอกกับครูด้วยความเขินอาย  ฉันไม่มีพื้นฐานอะไรเลยค่ะ คงต้องรบกวนคุณครูแล้ว 

เธอบอก  ไม่เป็นไรค่ะ แม้จะเรียนกะทันหัน คุณสมบัติของคุณถือว่าดีมากๆ เลยค่ะ ความจริงเหมาะสมกับการเต้นมาก ขาเรียวยาว อืม และขายังตรงสวยด้วย แขนก็สวย การเรียนบัลเล่ต์อาจจะลำบากหน่อย เริ่มต้นคุณอาจจะยังไม่คุ้นชิน ไม่ว่าคุณจะเป็นนักเรียนที่กู้จิ้งเจ๋อส่งมาหรือไม่ ถ้าคุณกลัวความลำบาก ฉันก็จะบอกให้คุณรีบยอมแพ้ ถ้าคุณไม่กลัวความลำบาก คุณก็ต้องตั้งใจเรียน ไม่งั้น ถ้าคุณมีจุดไหนที่ทำไม่ได้ ไม่ว่าใครจะส่งคุณมา ฉันก็ต้องให้คุณออกไป 

หลินเช่อบอก  ครูคะ ฉันไม่กลัวลำบากหรอกค่ะ ฉันจะต้องใจเรียนค่ะ 

เธอหัวเราะ  งั้นก็ต้องดูความพยายามของคุณแล้วนะคะ 

วันนี้หลินเช่อก็เริ่มเรียนแล้ว

เธอเรียนแล้วมีความยากอยู่บ้าง ตอนแรกเท้าแทบจะบวมขึ้นมาทั้งหมด แต่เธอก็ไม่ยอมแพ้ ยังคงตั้งใจฝึกฝน

ทำให้ครูประหลาดใจมาก

เธอแจ้งไปยังคนของกู้จิ้งเจ๋อ  เดิมฉันคิดว่า เธอเป็นดารา จะบอบบาง อ่อนแอ แต่ว่า แปลกมาก เธอตั้งใจและทุ่มเท ทุ่มแทมากกว่านักเรียนบัลเล่ต์เหล่านี้อีก และพื้นฐานของเธอก็ดี เธอมีคุณสมบัติของการเต้น เชื่อว่าเธอจะเรียนได้ดี แม้จะไม่สู้เหล่านักบัลเล่ต์มืออาชีพ แต่ว่า ในระยะเวลากระชั้นชิดนี้สามารถแสดงมันออกมาได้ดีแน่ๆ 

กู้จิ้งเจ๋อได้ยินคำตอบแบบนั้น เงียบลง คิดแล้วคิดอีก เมื่อตกเย็นก็มาที่โรงเรียน

มองเข้าไปด้านใน หลินเช่อกำลังเต้นอยู่กับนักเรียนบัลเล่ต์กลุ่มหนึ่ง

พวกเขากำลังช่วยสอนหลินเช่อ ท่าทางสนิทสนม

แม้หลินเช่อจะมาที่นี่ไม่ทันสองวัน แต่ว่า ทุกคนต่างชื่นชอบเธอ

ตอนแรกเขาคิดเหมือนคุณครู คิดว่าเธอแค่มาเล่น การเรียนลำบากขนาดนี้ เธอคงจะยืนหยัดได้ไม่นาน แต่ว่า ความทุ่มเทของเธอนั้นทำให้ใครหลายคนต้องประหลาดใจ

หลายคนเห็นเท้าที่บวมขึ้นของหลินเช่อ ยังเจ็บปวดแทนเธอ

 หลินเช่อ ฉันนึกว่าสิ่งที่นักแสดงบอกว่าต้องเรียนก่อนทำงานแสดงเป็นเรื่องโกหก ที่แท้ต้องเรียนจริงๆ ด้วย เธอเก่งมากเลย ลำบากมาก 

หลินเช่อบอก  ไม่ใช่เพราะต้องแสดงละครหรอก ครั้งนี้ เพื่อสิ่งสำคัญค่ะ 

หลายคนบอก  หลินเช่อเธอนี่ดีจริงๆ จริงสิ คนที่ยืนอยู่ข้างนอกนั่นแฟนเธอหรือเปล่า 

ตอนนั้นเองหลินเช่อจึงรู้ตัว เงยหน้าขึ้น มองเห็นกู้จิ้งเจ๋อที่ไม่รู้ว่ามาโผล่ที่หน้าประตูตั้งแต่เมื่อไหร่

นักเรียนหลายคนต่างก็เคลิบเคลิ้ม

 หลินเช่อ แฟนเธอหล่อมากเลย 

 นั่นสินั่นสิ เหมาะสมกับเธอมาก 

 ไม่สามารถเปิดเผยได้ใช่ไหม พวกเราจะไม่พูดออกไปแน่นอน 

หลินเช่อหัวเราะ รีบเดินออกไปด้านนอก

ไม่รอให้เธอเดินมาถึง กู้จิ้งเจ๋อก็อุ้มหลินเช่อขึ้นมา