เจ้าสาวจอมจุ้นขอลุ้นรัก - ตอนที่ 64

เปลือกตากู้จิ้งเจ๋อกระตุก เขารีบคว้าหัวเข่าเธอไว้ทันควันด้วยมือข้างหนึ่ง

หลินเช่อคิดอะไรไม่ออก เธอผงกหัวขึ้นแล้วจ้องตรงเข้าไปในดวงตาดำสนิทของอีกฝ่าย

กู้จิ้งเจ๋อไม่คิดว่าเธอจะกล้าทำอะไรอีกจึงแสยะยิ้มใส่อย่างเย้ยหยัน “ว้าว หลินเช่อ นี่เธอพยายามจะฆาตกรรมสามีตัวเองงั้นเหรอ”

ใบหน้าของหญิงสาวแดงก่ำ ความคิดที่จะแตะต้องตรงส่วนนั้นของเขาไม่เคยมีอยู่ในหัวเธอมาก่อนเลย แต่ครั้งนี้เป็นเพราะเธอไม่มีทางเลือกต่างหากล่ะ…

มือของเขากุมอยู่รอบหัวเข่ากลม ฝ่ามือใหญ่นั้นกำลังโลมไล้อยู่บนผิวเนื้อนุ่มเนียนของเธอ ใบหน้าเธอแดงร้อนจนต้องตะคอกใส่เขาว่า “กู้จิ้งเจ๋อ นี่คุณพยายามจะทำอะไรน่ะ”

กู้จิ้งเจ๋อก้มลงมองร่างบอบบางที่อยู่ใต้ร่างเขา แล้วใบหน้าของเขาก็เริ่มแดงเรื่อขึ้นบ้างเช่นกัน เลือดลมในร่างของเขาเริ่มสูบฉีดไปทั่วอย่างช้าๆ ด้วยความรู้สึกปรารถนา “เธอคิดว่าฉันกำลังจะทำอะไรล่ะ”

แน่ละว่าหลินเช่อไม่เชื่ออย่างเด็ดขาดว่าเขาพยายามจะทำอะไรเธอ ก็เห็นๆ กันอยู่ว่าเขามีผู้หญิงที่ชอบอยู่แล้ว อีกอย่างคือเขาเป็นคนบอกเองไม่ใช่เหรอว่าเขาแพ้ผู้หญิงน่ะ

เธอลองขยับขาไปทางอื่นดูอีกสองสามครั้ง “ถ้าคุณยังไม่ยอมลงไปจากตัวฉันก็ระวังไว้ให้ดีเถอะ ฉันไม่ยอมคุณง่ายๆ หรอกนะ”

กู้จิ้งเจ๋อยิ้ม เขามองดูหน้าอกเธอ มันกำลังยกตัวขึ้นลงอย่างแรงด้วยความฉุนเฉียว “ฉันก็เห็นแล้วล่ะว่าเธอคงจะไม่ยอมง่ายๆ หรอก”

หลินเช่อตะโกนด้วยความโกรธ “กู้จิ้งเจ๋อ นี่คุณสนุกนักหรือไง”

กู้จิ้งเจ๋อสวนกลับ “ทำไมเหรอ ถ้าทำแบบนี้กับฉันมันไม่สนุก แล้วเธอจะต้องทำกับใครถึงจะสนุกล่ะ กับฉินชิงงั้นรึ”

หลินเช่อโกรธมากเสียจนรู้สึกเจ็บไปถึงข้างใน “ใช่! กับฉินชิงสิถึงจะสนุก”

“เธอนี่…” กู้จิ้งเจ๋อบีบมือแรงอย่างลืมตัว หลินเช่อรู้สึกเจ็บปลาบรุนแรงที่ข้อศอก เธอตวัดสายตามองกู้จิ้งเจ๋ออย่างไม่ลดละ

“ปล่อยฉันนะ กู้จิ้งเจ๋อ ใครเขารังแกกันแบบนี้”

“รังแกงั้นเหรอ ฉันว่าเธอยังไม่รู้หรอกว่ารังแกคืออะไรน่ะ” ขณะที่พูด ชายหนุ่มก็ยิ่งออกแรงโถมทับลงบนตัวเธอให้มากขึ้นไปอีก มือเขาป่ายปะไปตามชุดที่หญิงสาวสวมก่อนจะเลิกมันขึ้นแล้วสอดมือเข้าไปข้างใต้

หน้าของเธอคือส่วนที่อ่อนไหว มันรู้สึกเจ็บในทันที เมื่อมือของเขาขยับมาประคองมันเอาไว้ ร่างทั้งร่างของเธอก็แข็งทื่อ ราวกับมีกระแสไฟฟ้าแล่นผ่านเข้ามา เธอเกือบจะหลุดปากร้องครวญครางออกไป

หลินเช่อรีบคว้ามือที่ซุกซนไปทั่วนั้นเอาไว้แล้วตวาดใส่เขาด้วยความโกรธถึงขีดสุด “คุณ…กู้จิ้งเจ๋อ…คุณกำลังทำตัวเป็นอันธพาลอยู่นะ”

กู้จิ้งเจ๋อสัมผัสถึงความรู้สึกอันยอดเยี่ยมในอุ้งมือของตัวเองจนชายหนุ่มรู้สึกลังเลที่จะปล่อยมัน

เขามองดูหญิงสาวที่อยู่ใต้ร่าง ขบฟันแน่นด้วยความโกรธ “ฉันจะทำให้แน่ใจว่าเธอไม่ไปหาเรื่องใส่ตัวอีก!”

เมื่อพูดจบ เขาก็ออกแรงคลึงเคล้นโดยไม่ปรานีอีกครั้ง

หญิงสาวไม่อาจทนไหว เธอหลุดปากส่งเสียงร้องออกมา

เมื่อได้ยินเช่นนั้น กู้จิ้งเจ๋อก็ไม่อาจห้ามใจตัวเองได้อีกต่อไป สายตาเปี่ยมด้วยอารมณ์ของเขาจับจ้องอยู่ที่ใบหน้าซึ่งผุดพรายไปด้วยเม็ดเหงื่อบางเบาของเธอ เขาดึงชุดของเธอให้สูงขึ้นไปอีกจนเผยให้เห็นสะดือ ช่วงหน้าท้องที่ไม่มีไขมันส่วนเกินแม้แต่น้อยของเธอดูเชิญชวนยิ่งนักใต้แรงไฟสลัว

หลินเช่อกัดริมฝีปาก เธอหรี่ตามองบุรุษตรงหน้า ร่างของเขาเด่นตระหง่านอยู่เหนือตัวเธอราวกับองค์ราชา

“ใช่สิ ยังไงฉันก็ต้องหาเรื่องอีกแน่ ถ้าเป็นแบบนั้นละก็ กรุณาไปหาผู้หญิงที่เขาไม่สร้างปัญหาให้คุณแทนสิ!” โม่ฮุ่ยหลิงไม่มีทางก่อเรื่องให้เขาแน่ เขาควรจะไปหาหล่อน ไม่ใช่เธอ

เขาไม่ต้องกลัวว่าโม่ฮุ่ยหลิงจะไปก่อเรื่องที่ไหน เขาไม่มีทางกล้ารังแกโม่ฮุ่ยหลิง เขาทำได้แค่รังแกเธอเท่านั้น

หลินเช่อรู้ดีว่าเธอไม่ใช่ผู้หญิงดีอะไรแล้วก็เอาแต่คอยสร้างปัญหา แต่เธอก็ไม่เคยอยากให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นเหมือนกัน

เธอแค่โชคร้ายเท่านั้น เธอถึงต้องคอยเจอแต่สารพัดปัญหาไม่รู้จบแบบนี้

รวมถึงผู้ชายที่อยู่ตรงหน้านี่ด้วย เขาเองก็เป็นหนึ่งในปัญหาที่เธอต้องเผชิญ แล้วยิ่งพักนี้เธอยิ่งอดรู้สึกไม่ได้ว่า เขานี่แหละคือปัญหาใหญ่ที่สุด

มือใหญ่บีบแน่นอีกครั้ง คราวนี้หลินเช่อร้องออกมาเสียงดัง

เธอไม่เคยมีประสบการณ์กับผู้ชายมาก่อน หญิงสาวจึงเต็มไปด้วยความประหม่าและขลาดอาย แต่ในเบื้องลึกของหัวใจนั้น กลับมีเศษเสี้ยวบางๆ ของความรู้สึกที่เฝ้ารอ คาดหวังที่จะให้มันเกิดขึ้น ก็ในเมื่อเขาดูเย้ายวนใจขนาดนี้ มันทำให้เธอเร่าร้อนจนถึงจุดถูกปลุกเร้าอารมณ์อย่างเต็มที่แล้ว

“พูดอีกทีสิ!” เสียงของเขาแหบพร่าและทุ้มต่ำ มันก้องกังวานไปด้วยความเสน่หาอยู่ในหูของเธอ

หลินเช่อรู้สึกเหมือนจะหายใจไม่ออกเมื่อร่างของเธอถูกตรึงแน่นลงกับเตียงนอนเช่นนี้ แต่เธอกลับรู้สึกโกรธยิ่งกว่าเมื่อตัวเองถูกปลุกปั่นอารมณ์รัญจวนใจโดยผู้ชายตรงหน้า หญิงสาวจึงตวัดเสียงตอบกลับไป “ถ้าคุณอยากจะฆ่าฉันหรือแล่เนื้อเถือหนังฉันนักละก็ เชิญทำตามสบาย ในเมื่อคุณไม่ชอบที่ฉันคอยเอาแต่ก่อเรื่อง งั้นก็กลับไปหาผู้หญิงคนอื่นสิ!”

“อะไรกัน นี่ฉันอุตส่าห์ตามไปช่วยเธอ แต่เธอกลับมาทำตัวเย็นชาใส่ฉันแบบนี้น่ะเหรอ ถ้าฉันไม่โผล่ไปที่นั่น ทั้งเธอแล้วก็นายฉินชิงนั่นก็คงจะพลอดรักกันอยู่ตอนนี้ละสินะ”

“แน่ละสิ ฉันน่ะ…มันไม่ง่ายหรอกนะที่จะมีโอกาสได้ทำตัวบอบบางน่าสงสารต่อหน้าฉินชิงสักครั้งน่ะ แต่คุณกลับทำมันพังหมดเลย”

“เธอ…นี่เธอกำลังรนหาที่ตายนะ!” ใบหน้าของกู้จิ้งเจ๋อแดงก่ำ ดวงตาของเขาจ้องเธออย่างจะกินเลือดกินเนื้อ

“ทำไมคะ คุณจะทำอะไรฉันได้อีกงั้นเหรอ” หลินเช่อกรีดร้อง

กู้จิ้งเจ๋อออกแรงกระชากชุดของเธอจนขาดออกจากกัน

หลินเช่อรู้สึกถึงความเย็นที่วาบขึ้นทั่วร่างได้ทันที

ฉับพลัน ร่างเขาก็แนบชิดลงมาบนร่างเธอ ฟันของเขางับริมฝีปากที่น่าชิงชังของเธอเอาไว้ ขบเม้มมันราวกับจะลงโทษเธอ

“อือ…” เธอครางออกมาอย่างไม่อาจกลั้นไว้ได้

กู้จิ้งเจ๋อคือจอมเผด็จการบ้าอำนาจดีๆ นี่เอง

ความเจ็บทำให้เธอเริ่มน้ำตาริน หยดน้ำใสไหลอาบข้างแก้มลงไปถึงใบหู

ตอนนี้ความเสียใจทวีเพิ่มขึ้นยิ่งกว่าอารมณ์อื่นใดที่เธอรู้สึกอยู่ในตอนนี้

เจ็บทั้งกายและใจ ทั้งหมดนี้มันยากเกินกว่าเธอจะทนรับไหว และเธอรู้สึกว่าตัวเองอ่อนแอเหลือเกินในตอนนี้

เธอยังอ่อนล้าจากอาการไข้หวัด ร่างกายของเธอจึงอิดโรยไปหมด

เธอไม่มีเรี่ยวแรงเหลือแม้สักนิดที่จะต้านทานผู้ชายที่กำลังรังแกเธออยู่ในตอนนี้ได้

ริมฝีปากสั่นระริกที่อยู่บนปลายลิ้นของเขาให้ความรู้สึกที่ยากจะหาอะไรมาเทียบได้

กู้จิ้งเจ๋อจาบจ้วงช่วงชิงริมฝีปากอ่อนหวานนั้นอย่างละโมบ ดูดดึงเอาลมหายใจออกจากกายเธอ

เขารู้สึกว่าร่างกายของตัวเองสั่นเทาอย่างไม่อาจบังคับได้ และในช่วงเวลาต่อมาที่เขาใกล้จะหมดความสามารถในการควบคุมตัวเอง มือของเขาก็แตะโดนน้ำตาของเธอ

เขาปล่อยตัวเธอทันที ก้มหน้ามองหลินเช่อ

แก้มของเธอที่เปียกชุ่มไปด้วยน้ำตาดูบอบบางเหลือเกิน มันทำให้เขาเจ็บปลาบไปถึงก้นบึ้งของหัวใจราวกับถูกทิ่มด้วยปลายเข็ม

หัวใจของชายหนุ่มอ่อนยวบลงในทันควัน เขาเห็นเธอกำลังร้องไห้ และตัวเขาก็กำลังสับสนสิ้นดี

เขาไม่เคยต้องรับมือกับน้ำตาผู้หญิงมาก่อนเลย ชายหนุ่มรีบคว้าแขนเธอไว้แล้วเอ่ยถามว่า “เอาล่ะ หยุดร้องเถอะ เธอเจ็บตรงไหนหรือเปล่า”

เขาขยับตัวขึ้นนั่ง แล้วยกแขนขึ้นสวมกอดเธอเอาไว้ ดึงตัวเธอขึ้นมาไว้บนตักแล้วซบหน้าลงมา รู้สึกสับสนไม่แน่ใจว่าเขาควรจะทำอย่างไรดี กู้จิ้งเจ๋อดึงผ้าเช็ดหน้าออกมาแล้วแตะซับน้ำตาบนดวงหน้านั้น

หลินเช่อพึมพำด้วยความโกรธ “คุณก็ทำเป็นแต่รังแกฉันเท่านั้นแหละ!”

“…” หัวใจกู้จิ้งเจ๋อเจ็บหนึบ เขารู้สึกเหมือนโดนนาบด้วยของร้อน เป็นความรู้สึกที่ยากจะทน แต่ก็ไม่อาจทำให้มันหายไปได้

นี่ใครรังแกใครกันแน่

“ก็ได้ๆ เป็นความผิดของฉันเอง”

“เสื้อผ้าฉันขาดหมดแล้ว” เธอก้มลงมองตัวเอง แล้วยกมือขึ้นบังบริเวณหน้าอกไว้

เขาหันไปมอง แล้วภาพตรงหน้าก็ทำให้เขาร้อนผ่าวขึ้นมาอีกครั้ง กู้จิ้งเจ๋อก้มหน้าแล้วพูดส่งๆ ไปว่า “ฉันจะใช้คืนให้”

“ชุดเดียวไม่พอหรอกนะ”

“ก็ได้ ฉันจะซื้อให้เธอร้อยชุดเลย”

“แบบนี้ค่อยเข้าท่าหน่อย” ขณะที่พูด หลินเช่อก็ยิ่งรู้สึกง่วงงุนหนักขึ้น เธอเพิ่งกินยาเข้าไปและตอนนี้มันก็เริ่มที่จะออกฤทธิ์แล้ว

เธอหาวหวอดก่อนจะเอนตัวลงซบไหล่เขา ในหัวตอนนี้มีแต่ความง่วงงุนและพร่ามึน

กู้จิ้งเจ๋ออ้าแขนรับร่างนั้นเอาไว้ และปล่อยให้เธอได้ซบพิงจนผล็อยหลับไป เขาเอื้อมมือไปแตะมือและเท้าของเธอดู มันไม่เย็นเฉียบอีกแล้ว ดูเหมือนอาการไข้จะทุเลาลงแล้ว

“นอนซะ ตื่นขึ้นมาเธอจะรู้สึกดีขึ้นเองนั่นแหละ” เขาอดนิ่วหน้าไม่ได้ ฟังดูราวกับว่าเขากำลังบอกเด็กน้อยๆ

“คุณจะรังแกฉันอีกไม่ได้แล้วนะ” หลินเช่อยังงึมงำแม้ว่ากำลังจวนเจียนจะเข้าสู่ห้วงนิทราเต็มที

“อืม…” ถ้าเขายังจะรังแกหลินเช่อต่อไปอีกสักครั้งสองครั้งละก็ เขาเดาว่าคงเป็นตัวเขาเองนี่แหละที่จะต้องตายเพราะมือเธอเสียก่อนแน่ๆ

ชายหนุ่มรอจนกระทั่งแน่ใจแล้วว่าหญิงสาวหลับสนิทดีแล้วจึงค่อยๆ วางร่างเธอลงบนเตียง

เขาห่มผ้าให้เธอแล้วก็ต้องกัดฟันแน่นเมื่อได้เห็นหญิงสาวที่นอนหลับราวกับเด็กน้อยผู้ง่วงงุน

เธอคือนางฟ้ายามหลับใหล และเป็นยัยตัวร้ายยามลืมตาตื่นอย่างแท้จริง นั่นทำให้เขายิ่งกัดฟันหนักขึ้นไปอีกด้วยความชิงชัง