เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ / เจ้าสาวมือสองของคุณชายพิก… - ตอนที่ 1430
บทที่1430 ให้เธอตกอยู่ในอันตรายไม่ได้
“นี่มันเกิดอะไรขึ้น? อยู่ดีๆ ทำไมไฟไหม้ได้? ”
“ใช่ แล้วหนูออกมาแล้ว ทำไมพ่อของหนูยังไม่ออกมาอีก? เขายังหยิบข้าวของอะไรอยู่รึเปล่า? หนูอย่าพึ่งร้อนรนไป เดี๋ยวพ่อของหนูก็อาจจะออกมาแล้ว! ”
มีคนบอกว่าอยากดูมือของหานชิง แต่ว่าหานชิงกลับเอาแต่เอามือซ่อนไว้ด้านหลัง เอาแต่พูดกับพวกเขาไม่หยุด “ขอร้องพวกคุณล่ะครับ คุณลุงคุณป้า พ่อของผมหมดสติไป เขาออกมาไม่ได้ ขอร้องไปช่วยเขาหน่อยเถอะครับ! ”
พอได้ยินว่าเขาหมดสติไป ผู้ใหญ่หลายคนก็รู้ทันทีว่าเรื่องราวมันร้ายแรงกว่าที่พวกเขาคาดคิดไว้ เดิมทีพอเห็นเด็กน้อยสามารถวิ่งออกมาจากกองเพลิงได้ พวกเขาก็นึกว่าผู้ชายตัวใหญ่อย่างพ่อหานก็ต้องออกมาได้อย่างแน่นอน แต่นึกไม่ถึงว่าเขาจะหมดสติไป
ดังนั้นก็มีหลายคนลุกขึ้นแล้วรีบเดินเข้าไปตรงนั้นทันที
แต่ว่า พอเดินมาถึงหน้าประตูหลายคนนั้นก็รู้สึกลังเล พวกเขาลังเลที่จะก้าวไปด้านหน้า
“ไฟ ไฟแรงขนาดนี้ ถ้าเกิดว่าเข้าไปแล้วจะออกมาได้ไหม? ”
ประโยคเดียวทำให้คนอื่นลังเลขึ้นไปอีก
“ใช่ ไฟนี้มันแรงมากเกินไปจริงๆ เข้าไปแล้วต้องมีอันตรายอย่างแน่นอน หรือว่าพวกเราดับไฟกันก่อนไหม? ”
“เสี่ยวชิง หนูไปอยู่ข้างๆ ก่อน ตรงนี้ให้ลุงๆ ป้าๆ จัดการเองโอเคไหม? ”
ถึงแม้ว่าหานชิงจะอายุยังน้อย แต่ว่าก็มองเห็นความลังเลของพวกเขา ถึงแม้ว่าพวกเขาจะยืนอยู่หน้าประตูแต่ว่าก็ไม่ได้เข้าไป ด้านในนั้นพ่อของเขายังคงทนทุกข์อยู่
เขาตอบสนองได้ในแทบจะทันที เตรียมจะวิ่งเข้าไปด้านใน แต่ว่าก็โดนผู้ใหญ่คนหนึ่งที่อยู่ใกล้เขามากที่สุดดึงเอาไว้ “เอ้ะ ทำไมเด็กคนนี้ไม่เชื่อฟังเลย ไฟลุกฮือขนาดนี้หนูเข้าไปไม่ได้ ถ้าเกิดว่าหนูถูกไฟคลอกจะทำยังไง? รีบไปรออยู่ข้างๆ ก่อน ห้ามเข้าไปอีกแล้ว”
“พ่อ พ่อยังอยู่ข้างใน! ” หานชิงดิ้นรนจะเข้าไปข้างในให้ได้ แต่ว่าผู้ใหญ่ก็เอาแต่ดึงเขาไว้ แรงของเขาไม่สามารถสู้ได้เลย
“พ่อครับ! พ่อ! ” หานชิงน้อยเอาแต่ตะโกนเรียก อาจจะเป็นเพราะว่าเสียงร้องของเขามันช่างแหลมและน่ารันทดจนเกินไป ผู้ใหญ่หลายคนด้านข้างก็เริ่มรู้สึกทนไม่ค่อยไหว
“หรือว่า พวกเราลองเข้าไปดูหน่อยไหม? เมื่อกี้เด็กอย่างเขายังวิ่งออกมาได้เลย”
“ใช่ เด็กน้อยยังไม่กลัวเลย แต่พวกเราเป็นผู้ใหญ่แล้วยังเอาแต่กลัวหัวหดอยู่แบบนี้ ดูแย่จริงๆ เลย”
“ไป เสี่ยวชิงหนูรอพวกเราอยู่ข้างนอกนะ ตอนนี้พวกเราจะเข้าไปช่วยพ่อของหนู”
ผู้ชายหลายคนพับแขนเสื้อขึ้นเตรียมจะเข้าไปข้างใน ผลก็คือตอนนี้เจ้าหน้าที่ดับเพลิงก็มาแล้ว พวกเขาล้อมรอบกองไฟทันทีที่มาถึง แล้วก็เริ่มอพยพประชาชนโดยรอบ
หานชิงน้อยเห็นว่าคนพวกนั้นล้อมบ้านของพวกเขาไว้ ก็ร้อนใจและอยากจะวิ่งเข้าไป พร้อมกับร้องเรียกพ่อของเขาไปด้วย
แต่ว่าลุงนักดับเพลิงคนหนึ่งก็นั่งยองๆ และกอดเขาเอาไว้
“เพื่อนตัวน้อย ด้านในไฟลุกแรงมาก หนูจะวิ่งมั่วเข้าไปไม่ได้งั้น ไม่ยังงั้นหนูจะได้รับบาดเจ็บ”
หลังจากพูดจบ ลุงนักดับเพลิงก็สังเกตเห็นมือที่เสียรูปเสียร่างของหานชิง “บาดเจ็บได้ยังไง? ”
“พ่อ！พ่อครับ！”
หานชิงน้อยยังคงอยากที่จะวิ่งเข้าไปข้างใน คุณลุงนักดับเพลิงคนนั้นรับรู้แล้วว่าเขาพูดอะไร สีหน้าก็เคร่งขรึมขึ้นมาทันที “หนูหมายความว่า พ่อของหนูยังอยู่ข้างในเหรอ?! ”
“คุณลุงครับ คุณลุงช่วยพ่อผมหน่อยได้ไหมครับ? ขอบคุณครับ! ”
ในฐานะที่เป็นนักดับเพลิง คำขอประเภทนี้มันเป็นเรื่องที่ต้องทำอยู่แล้ว เขารีบพูดอย่างจริงจังทันที “ได้ ลุงจะเข้าไปช่วยพ่อของหนู แต่ว่าหนูต้องรับปากลุงนะ ว่าห้ามวิ่งไปมั่วซั่วเด็ดขาด เข้าใจไหม? ”
หานชิงน้อยพยักหน้า “ขอบคุณครับคุณลุง คุณลุงต้องช่วยพ่อผมออกมาให้ได้นะครับ”
หลังจากนักดับเพลิงแน่ใจว่าเขาจะไม่เที่ยววิ่งไปมั่วซั่วแล้ว ก็ลุกขึ้นและเข้าไปปรึกษากับนักดับเพลิงคนอื่นๆ หลังจากนั้นก็มีคนหลายคนเข้าไปช่วยคนด้านใน
หานชิงน้อยไม่ได้ไปยืนหลบอยู่ข้างๆ แต่เอาแต่ยืนอยู่ในที่ที่ ใกล้ไฟที่สุดแต่ไม่ได้รับบาดเจ็บ เขาอยากจะรอพ่อของเขาอยู่ที่นี่ พ่อให้เขาออกมาเรียกคนเข้าไปช่วย เขาทำได้แล้ว! พ่อของเขาต้องปลอดภัย!
และในตอนนี้เอง คุณนายหานที่ไปซื้อเค้กก็กลับมาแล้ว ในมือของเธอถือถุงเค้กอยู่ เห็นเปลวไฟที่ลุกโชนขึ้นไปบนท้องฟ้าจากระยะไกล เธอก็รีบก้าวยาวเข้าไปตรงที่นั่นด้วยความสงสัย ตอนที่เธอเห็นว่าที่ที่ไฟไหม้คือบ้านของตัวเองนั้น ก็เหมือนมีเสียงระเบิดดังขึ้นในหัว มีอะไรบางอย่างในนั้นพังทลาย
หลังจากนั้นเธอก็ไม่สนใจอะไรอีกทั้งนั้น รีบวิ่งไปที่นั่นอย่างรวดเร็ว
*
พึบ——
มีไฟพุ่งมาจากด้านหน้า หานชิงได้กลิ่นไหม้ รูม่านตาเขาก็หดลงอย่างกะทันหัน ร่างของเขาที่เดิมทีไม่ขยับไปไหนก็หลบในทันที
ลมหายใจของเขากระชั้นมาก เหงื่อหยดลงมาจากหน้าผาก รอบข้างไม่ว่าจะเป็นอากาศ หรือว่าอุณหภูมิก็สูงขึ้นอย่างรวดเร็ว ด้านหน้าบางทีก็มีภาพไฟ บางทีก็มีภาพคนในเหตุการณ์ หรือบางทีก็เป็นภาพความมืดไม่มีที่สิ้นสุด
ข้างหูของเขาเหมือนกับว่ามีคนตะโกนอยู่ตลอดเวลา และบางทีก็เหมือนไม่ได้ยินอะไรเลย
หลังจากหานชิงพังประตูเข้ามาแล้ว ความคิดแรกของเขาก็คือจะเข้ามาช่วยเสี่ยวเหยียน เขาไม่สามารถปล่อยให้เสี่ยวเหยียนจมอยู่ในกองเพลิงได้ และก็ยิ่งไม่สามารถให้เธอได้เจอกับอันตรายได้
ดังนั้นเขาก็เลยวิ่งเข้ามา จนถึงมายืนอยู่ตรงนี้ ตรงหน้าเขาก็ปรากฏภาพเหตุการณ์ในอดีตขึ้นมา
ความทรงจำเหล่านั้นเหมือนกับกัดกินวิญญาณ กัดความทรงจำและสมองของเขา แขนขาของเขาไม่สามารถขยับได้ราวกับว่าถูกกระตุ้นไว้ แต่ว่า พอนึกถึงว่าสาวน้อยของเขากำลังรอเขาอยู่ในกองเพลิง แค่นึกถึงตอนที่เธอทำอะไรไม่ถูกเมื่อต้องเผชิญหน้ากับกองไฟ เหมือนตอนที่เขายังเด็ก การที่ทำอะไรไม่ได้เมื่อต้องเผชิญหน้ากับการสูญเสียพ่อไป หานชิงก็รู้ว่า ตัวเองต้องผ่านด่านนี้ไปให้ได้
ควันโขมง หานชิงปิดจมูกของตัวเอง สายตาของเขาก็ค้นหาเสี่ยวเหยียนไปทุกตารางนิ้วของห้อง
“เกิดอะไรขึ้น? ”
คุณนายหานที่รีบวิ่งมาถึงหน้าประตู ก็จะตะโกนออกมาอย่างร้อนรน “นี่คือบ้านของฉัน มันเกิดไฟไหม้ได้ยังไงกัน? สามี เสี่ยวชิง！”
หลังจากพูดจบ คุณนายหานก็รีบวิ่งเข้าไปข้างในอย่างร้อนรน แต่วิ่งได้ไม่กี่ก้าวก็มีคนห้ามเธอไว้
“คุณผู้หญิงครับ ด้านในไฟแรงมาก คุณเข้าไปไม่ได้”
“ทำไมไม่ให้ฉันเข้าไป? นี่คือบ้านของฉัน ให้ฉันเข้าไป! ”
ปกติแล้วคุณนายหายอ่อนโยนราวกับน้ำ และก็เป็นคนที่มีเหตุผลอย่างมาก แต่พอถึงเวลาแห่งชีวิตและความตายนี้ เธอก็สูญเสียสติไปในทันที
“คุณผู้หญิง พวกเราเข้าใจความรู้สึกของคุณมาก แต่ว่าตอนนี้ที่นี่ถูกล้อมรอบไปด้วยไฟ ขอให้คุณใจเย็นหน่อย เรามีบุคลากรมืออาชีพจำนวนมากที่เข้าไปช่วยเหลือแล้ว คุณรออยู่ที่นี่นะครับ? ”
คุณนายหานยังอยากจะพูดอะไรอีก แต่ว่าก็มีเสียงเล็กๆ เสียงหนึ่งดังขึ้นจากด้านล่างซ้าย
“แม่ครับ”
คุณนายหานก้มหน้าลง ก็เห็นหานชิงตัวน้อยยืนอยู่ข้างๆ เท้าของเธอ เธอตกใจ หลังจากนั้นก็เห็นมือที่ยับเยินของหานชิงน้อย น้ำตาเธอก็ร่วงลงมาทันที
“ชิงเอ๋อ เกิดอะไรขึ้นกับลูก? ทำไมมือลูกถึงได้เจ็บขนาดนี้? ”
เธอกอดหานชิงไว้ อยากจะดึงมือเขามาตรวจสอบดู แต่ว่าก็ไม่ได้ลงมือ เพราะกลัวว่าพอไปแตะโดนมือเขาเข้าแล้วเขาจะเจ็บ
“แม่ครับ” ดวงตาของหานชิงแดงเล็กน้อย แต่ว่าก็กลั้นหายใจและพูดว่า “พ่อยังอยู่ข้างใน แต่ว่าคุณลุงคนหนึ่งพาคนเข้าไปช่วยพ่อแล้ว แม่ครับ พ่อจะไม่เป็นไรใช่ไหม? ”
พอได้ยินดังนั้น ดวงตาของคุณนายหานก็มีประกายความประหลาดใจ หลังจากนั้นก็หันกลับไปดูกองเพลิงที่อยู่ด้านหลังของตัวเอง ร่างกายของเธอก็เริ่มสั่นเล็กน้อย
“แน่นอน พ่อต้องไม่เป็นอะไร!