เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ / เจ้าสาวมือสองของคุณชายพิก… - ตอนที่ 1457

แต่บางเรื่องเราก็ไม่มีไฟล์แล้วเหมือนกัน

บทที่1457 อย่าทำให้เสียบรรยากาศ

แผนเดิมของเจียงเสี่ยวไป๋ก็คือ จะเอาเขาเพื่อมาหยุดปากของแม่ตัวเอง ให้เธอไม่ต้องวันๆ เอาแต่บอกให้เธอไปนัดบอดหรือว่าหาแฟน และเธอก็จะได้ใช้ชีวิตโสดอย่างสบายใจ

แต่ใครจะไปรู้ว่า เรื่องราวจะพัฒนาจนมาถึงขั้นนี้ได้?

ตอนที่เซียวซู่เลิกงาน ก็ซื้ออาหารว่างมากฝากเจียงเสี่ยวไป๋ นี่เป็นสิ่งที่ช่วงนี้เขาจะทำทุกวัน และเขาพยายามที่จะอยู่ให้เป็น พอรู้ว่าเธอชอบพวกของชิ้นเล็กๆ หลายวันมานี้ก็นำของขวัญเล็กๆ น้อยๆ มาให้เธอ

บางทีก็สร้อยคอ บ้างก็สร้อยข้อมือ สองวันต่อมาก็เป็นต่างหู ตอนนี้ตู้ของเจียงเสี่ยวไป๋เต็มไปด้วยเครื่องประดับที่เซียวซู่ซื้อมาให้ เธอคิดว่า ถ้าเกิดว่าเซียวซู่ยังซื้อให้เธอต่อไปเรื่อยๆ อีกไม่นานกล่องเครื่องประดับเธอต้องเต็มอย่างแน่นอน

“ของขวัญ อาหารว่าง”

เซียวซู่ในวันนี้ยื่นกล่องให้เจียงเสี่ยวไป๋ เจียงเสี่ยวไป๋ลุกขึ้นมานั่งบนโซฟา แล้วก็ยกมือขึ้นไปรับอย่างเกียจคร้าน “วันนี้ซื้ออะไรมาให้ฉันอีกล่ะ? ”

“ก็ดูเองสิ”

เจียงเสี่ยวไป๋เปิดออกดู ก็พบว่าของที่เซียวซู่ซื้อให้เธอในวันนี้เป็นแหวนวงหนึ่ง ดีไซน์ของแหวนวงนี้มีความพิเศษมาก ดูท่าทางราคาน่าจะสูงอยู่

เจียงเสี่ยวไป๋ไม่รีบเอาใส่นิ้วของตัวเอง แต่กลับจ้องมองไปที่เซียวซู่ แล้วก็ถามเขาแบบติดตลอด “นี่ขอฉันแต่งงานเหรอ? ”

พอได้ยินดังนั้น ท่าทางที่กำลังถอดเสื้อสูทของเซียวซู่ก็หยุดลงทันที หลังจากนั้นก็หันมามองเธอ แววตาของเขาดูงงงวยเล็กน้อย

“ทำไม ไม่ขอแต่งงานแล้วจะเอาแหวนให้ฉันทำไม? ” เจียงเสี่ยวไป๋เขย่าแหวนที่ส่องแสงในมือของเธอ รอยยิ้มบนริมฝีปากนั้นดูยั่วแหย่ “พวกเราพึ่งจะคบกันได้ไม่นานเองนะเซียวซู่ นายก็รีบร้อนขอฉันแต่งงานแล้วเหรอ? ”

“ฉัน……”

“ไม่ต้องอธิบาย! ” ยกมือขึ้นตัดบท “ฉันรู้ว่านายอยากพูดอะไร นายกลัวว่าฉันจะปฏิเสธนายใช่ไหม? ”

เซียวซู่รู้สึกพูดอะไรไม่ออกเล็กน้อย ที่จริงแล้วตอนที่เขาซื้อแหวนนั้นเขาไม่ได้คิดอะไรมากมายเลยจริงๆ พนักงานขายแนะนำเขาว่าอันนี้มันแพง เงินที่เขาสะสมมาตั้งแต่สมัยก่อนนั้น ช่วงนี้ก็จะเอามาซื้อของขวัญให้เจียงเสี่ยวไป๋

วันนี้ซื้อแหวน เพราะว่าอย่างอื่นเขาเคยให้มาหมดแล้ว ก็เลยอยากจะซื้อให้ไม่เหมือนกัน หลีกเลี่ยงการที่ว่าถ้าให้ซ้ำแล้วเธอจะไม่มีความสุข

แต่นึกไม่ถึงเลยว่า เจียงเสี่ยวไป๋จะเข้าใจความหมายของเขาผิด

ถ้ายังงั้นเขาจะพูดว่ายังไงดี ปฏิเสธยังงั้นเหรอ?

ถ้าเกิดว่าปฏิเสธล่ะก็ ด้วยนิสัยแปลกๆ ของผู้หญิงคนนี้ จนถึงตอนนี้เธอต้องถามเขาแน่นอนว่า การที่คบกับเธอนั้นเขาไม่เคยคิดจะแต่งงานกับเธอเลยเหรอ?

ถ้าว่าถ้าเกิดไม่ปฏิเสธ ถ้ายังงั้น……

คบกับเธอมานานแล้ว ถูกเธอหลอกมาก็เยอะ เซียวซู่ไม่ได้เป็นชายแท้ แมนทั้งแท่งเหมือนเมื่อก่อนแล้ว ดังนั้นพอคิดไปคิดมา เขาก็เลยรู้สึกว่าเขาไม่พูดอะไรเลยจะดีกว่า

พอเห็นว่าเขาไม่พูดอะไร เจียงเสี่ยวไป๋ก็เริ่มรู้สึกไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่อีกครั้ง เธอนึกว่าเซียวซู่จะต่อต้านและโต้กลับเธอ ทำไมถึงได้เงียบล่ะ?

ดังนั้นเธอก็เลยไม่พอใจ และหาเรื่องเซียวซู่

“ทำไมนายไม่พูดอะไรเลยล่ะ นายไม่ยอมรับใช่ไหม? ถ้ายังงั้นแหวนวงนี้นายซื้อให้ใครกัน? ”

เซียวซู่นึกว่าเธอจะพอใจแล้วก็สวมแหวนซะ ใครจะไปรู้ว่าจู่ๆ เธอจะกลับมาถามตัวเองแบบนี้ เขาแขวนเสื้อไว้ หลังจากนั้นก็เดินเข้ามาหาเจียงเสี่ยวไป๋ แล้วก็หยิบแหวนในมือของเธอมา

เจียงเสี่ยวไป๋สีหน้าเปลี่ยนไป “อดไม่ได้ที่จะให้ฉันยังงั้นเหรอ? งั้นก็ได้ งั้นนายเอากลับไป……”

เธอยังไม่ทันจะพูดจบ ก็รู้สึกเหมือนกับว่ามีน้ำแข็งระหว่างนิ้ว ที่แท้เซียวซู่ก็สวมแหวนใส่นิ้วมือของเธอ

“ตอนนี้ยังจะถามฉันอีกงั้นเหรอ? แหวนนี้ซื้อให้ใครเธอไม่รู้เหรอ? ในบ้านนอกจากเธอกับฉันแล้ว ยังมีคนอื่นอีกเหรอ? หรือว่า เธอนึกว่าฉันซื้อให้ตัวเอง? ”

นี่เป็นครั้งแรกที่เห็นเขาฉลาดและมีวาทศิลป์ทำให้เธอรู้สึกตกใจ เจียงเสี่ยวไป๋ทำปากมุ่ย แล้วก็มองดูมือของตัวเองที่ถูกสวมแหวนเข้ามา หลังจากนั้นก็พูดว่า “ใครจะไปรู้ ไม่แน่นายอาจจะซื้อให้ตัวเองจริงๆ ก็ได้? ”

พอได้ยินดังนั้น เซียวซู่ก็หน้าแดงเพราะความอับอาย “ถ้าฉันซื้อตัวเองแล้วฉันจะใส่ได้เหรอ? ”

ตอนนี้เจียงเสี่ยวไป๋ไม่ได้พูดอะไร เธอมองแหวนที่อยู่บนนิ้วมือของตัวเอง ยิ่งมองยิ่งรู้สึกชอบ ในใจเธออดไม่ได้ที่จะกระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจ แต่ว่าเธอไม่ได้แสดงออกทางสีหน้า

“ถ้าเกิดว่านายเอาแต่ซื้อของให้ฉันแบบนี้ ถึงเวลานั้นนายจะไม่ได้ใช้เงินหมดเลยเหรอ? เซียวซู่ ฉันจะบอกอะไรให้นะ ของพวกนี้นายเป็นคนยินยอมให้ฉันเองนะ ถึงเวลาถ้าเกิดว่าพวกเราเลิกกันเมื่อไหร่ ของพวกนี้ฉันไม่มีทางคืนให้นายหรอกนะ”

ตอนแรกเซียวซู่กุมมือของเธอไว้ บรรยากาศระหว่างทั้งสองคนยังคงดีอยู่ ใครจะไปรู้ว่าจู่ๆ เจียงเสี่ยวไป๋ก็จะพูดคำว่าเลิกขึ้นมา ทำลายบรรยากาศดีๆ ไปหมดสิ้น

เขาเงยหน้าขึ้นมองเธออย่างทำอะไรไม่ถูก “ต่อไปเธออย่าพูดคำว่าเลิกในตอนช่วงจังหวะที่สำคัญแบบนี้ได้ไหม? ”

เจียงเสี่ยวไป๋จ้องหน้าเขา ไม่ได้พูดอะไรต่อ

“บรรยากาศแย่มาก ได้รับของขวัญ ก็ควรจะมีความสุข ฉันให้ของเธอ ไม่ใช่เพื่อให้เธอมานั่งคิดมาก”

“ถ้ายังงั้นบอกมาก่อน ว่านายจะมาเอาคืนรึเปล่า? ” เจียงเสี่ยวไป๋ก้าวไปด้านหน้า ล็อคสายตาไปที่เขา “ถ้าเกิดว่า ฉันหมายถึงถ้าเกิดว่าพวกเราเลิกกันวันไหน ของที่นายให้ฉันมันก็ไม่ใช่ถูกๆ จนถึงตอนนั้นนายจะไม่มาเอา……”

“ให้เธอไปแล้ว เธอคือของเธอ ฉันไม่มีทางไปเอาของเธอคืนหรอก! ”

“เซียวซู่！” เจียงเสี่ยวไป๋ตะคอกออกมาเสียงดัง เพราะว่าอยู่ใกล้กัน ดังนั้นเซียวซู่ก็เลยรู้สึกว่าหูของเขาสั่น ตะลึงไปในทันที ไม่คิดว่าเจียงเสี่ยวไป๋ที่อยู่ใกล้จู่ๆ จะโกรธขึ้นมาแบบนี้ ใบหน้าดูโกรธเกรี้ยว

“ที่แท้นายก็เคยคิดจะเลิกกับฉัน! ”

เซียวซู่เบะปาก ใส่ร้ายอีกแล้วเหรอ? โทษเขาเถอะที่เขาเด็กเกินไป

“นายไม่ควรจะพูดหรอกเหรอว่า พวกเราจะไม่มีวันเลิกกัน ของพวกนี้เธอก็ไม่จำเป็นต้องคืนหรอก ให้เธอไปแล้ว เธอจะจัดการยังไงก็ได้? ”

เซียวซู่ที่พยายามปรับตัวให้เข้ากับสถานการณ์ได้ก็รีบพูดขึ้นมาทันที “ฉันผิดไปแล้ว ครั้งหน้าจะแก้ไข จะไม่ทำแบบนี้อีก! ”

พอพูดจบก็จับมือของเจียงเสี่ยวไป๋ “พอแล้ว ไม่ต้องโกรธแล้ว เธอหิวไหม? ดูสิว่าฉันซื้ออะไรมาให้กิน? ”

เจียงเสี่ยวไป๋มองดูของกินที่อยู่ในถุง เดิมทีเธอยังอยากจะพูดอะไรอีก แต่ว่าสุดท้ายก็ถูกดึงดูดด้วยของกิน ดังนั้นเธอจึงมองไปที่เซียวซู่ “ก็ได้ จะปล่อยนายไป”

พอได้ยินดังนั้น เซียวซู่ก็รู้สึกโล่งใจขึ้นมาทันที

ตอนที่เจียงเสี่ยวไป๋กินอยู่นั้น บางทีก็ป้อนเซียวซู่ด้วย ตอนแรกเซียวซู่ก็หน้าแดง รู้สึกเก้อเขิน หลังจากนั้นก็ค่อยๆ กลับมาเป็นปกติ

“นายไปอาบน้ำก่อนไป เดี๋ยวอาบเสร็จฉันจะทายาให้”

ร่างกายของเซียวซู่จำเป็นต้องทำแผลทุกวัน หลายวันมานี้ฟื้นฟูได้ดี ดังนั้นหมอก็เลยให้เขาทำแผลเองที่บ้าน แล้วก็สามารถอาบน้ำได้แล้ว แต่ว่าตอนที่อาบน้ำนั้นจำเป็นต้องใช้น้ำอุ่น อย่าให้ลวกแผล

หลังจากนั้นเนื้อและผิวหนังก็จะงอกขึ้นมาใหม่ช้าๆ อ่อนนุ่มมาก

เซียวซู่ก็ไม่มีข้อคิดเห็นอื่น ก็ไปอาบน้ำ หลังจากนั้นก็ถอดเสื้อผ้าแล้วนอนลงบนเตียงให้เจียงเสี่ยวไป๋ทำแผลให้เขา

พอเสื้อผ้าถูกถอดออก พอเจียงเสี่ยวไป๋เห็นแผลที่หนักหนาของเขาก็รู้สึกสยดสยอง ผู้ชายคนนี้ไม่รู้จักหวงแหนตัวเองเลยจริงๆ ถ้าเกิดว่าเธอได้รับบาดเจ็บแบบนี้ เธอต้องเจ็บจนวันๆ ไม่อยากจะขยับเลย แต่ว่าเขากลับทำเป็นสบายดี ไปทำงานทุกวันด้วยสีหน้าที่เรียบเฉย

พอคิดได้แบบนี้ เจียงเสี่ยวไป๋ก็พูดอย่างคับแค้นใจ “บริษัทพวกนายยุ่งขนาดนั้น จะลางานไม่กี่วันไม่ได้เหรอ? ”