เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ / เจ้าสาวมือสองของคุณชายพิก… - ตอนที่ 312
บทที่312 คนดื้อรั้นสองคน
ปกติเขาจะไม่เอาหนังสือข้อตกลงการหย่าออก มา แต่ในวันนี้มาถึงจุดที่เขาเอาหนังสือข้อตกลงออกมา นั่นบ่งบอกถึงเขาได้แสดงเจตนารมณ์ของตัวเองต่อเรื่อง ในครั้งนี้แล้ว น่าจะไม่มีการเปลี่ยนแปลงอีก!
แต่เสิ่นเฉียวไม่เข้าใจจริงๆ!
ก็แค่งานเลี้ยงงานหนึ่งเท่านั้นเอง ทำไมเขาถึง ต้องแคร์จนถึงขั้นนี้ด้วย ต่อให้งานเลี้ยงนั้นสำคัญมาก จริงๆ ต่อให้เธอไม่ได้ไป เขาจะโกรธมันก็คือสิ่งที่ควร
แต่ทำไมเขาถึงต้องแคร์จนเป็นแบบนี้ แม้แต่ หนังสือข้อตกลงเรื่องการหย่ายังยื่นออกมาให้เธอ
ในเรื่องนี้ ตกลงมีอะไรที่เธอไม่รู้แฝงอยู่กันแน่? แต่ยิ่งเป็นเช่นนี้ เธอยิ่งต้องถามเย่โม่เซินให้ ชัดเจน!
“คุณนายน้อย คุณฟังฉันเดือนหน่อยเถอะ ถือว่า เซียวซูขอร้องคุณก็ได้ ฉันและทุกคนไม่อยากเห็นพวก คุณต้องแตกหักแล้วแยกทางกันเช่นนี้!”
เสิ่นเฉียวไม่พูดอะไร อีกทั้งไม่อยากจะสนใจเซียว ซู่อีก
เธอไม่เชื่อหรอกว่ารอให้ผ่านไปไม่กี่วันข้างหน้า แล้วเขาจะหายโกรธ เรื่องนี้ต้องจัดการทันทีที่เกิดเรื่อง ขึ้น ถ้าเธอกับคนอย่างเย่โม่เซินยังคงทำสงครามเย็นเช่นนี้ไปเรื่อยๆ มีแต่ที่จะทำให้คนสองคนต้องโดนแช่ แข็งไปเท่านั้นเอง
ไม่ว่าจะรอให้เวลาผ่านไปหนึ่งวัน หรือสองวัน หรือแม้กระทั่งหนึ่งสัปดาห์ เย่โม่เซินก็ไม่หายโกรธอย่าง แน่นอน
ความโกรธของเขามีแต่จะเพิ่มขึ้นตามกาลเวลา ยิ่งปล่อยไว้นานแรงโกรธก็เพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ
“คุณนายน้อย….” ยามหลายคนที่อยู่ด้านข้างก็วิ่ง เข้ามาเตือนเธอ
เสิ่นเฉียวรู้สึกเอือมระอาเล็กน้อย จากนั้นพูด “พวกคุณไม่ต้องพูดแล้ว ฉันมีแผนของฉันอยู่”
เธอช่างดื้อรั้นมากจริงๆ ทั้งๆที่ร่างกายไม่อาจจะ ทนไหว แต่ก็ยังยืนหยัดอยู่ตลอด เซียวซู่พูดเตือนเธอ อยู่นาน แต่ก็ยังไม่สามารถเกลี้ยกล่อมเสิ่นเฉียวไว้ได้ สุดท้ายเขาจึงยอมแพ้แล้วเดินไปหาจูหยุน
หลังจากที่จูหยุนมาถึง เธอมองเห็นเสิ่นเฉียวยืน อยู่ตรงนั้นไกลๆ ร่างที่บอกบางนั้นเมื่อยืนอยู่ภายใต้แสง ไฟที่ส่องลงมายิ่งแลดูผอมบางขึ้นไปอีก เธอรู้สึกปวดใจ เป็นอย่างมาก เธอเดินเข้าไปแล้วเรียก “คุณนายน้อย”
“จูหยุน” เสิ่นเฉียวมองไปที่เธอ สายตาของ เธอขยับหันมามอง
“ความคิดของฉันเหมือนกับเซียวซู่ ตอนนี้คุณ ชายเยโมโหจนเลือดขึ้นหน้า ต่อให้คุณนายน้อยยืนอยู่ ตรงนี้ทั้งคืนจริงๆ มันก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลย คุณนายน้อยไม่กลับไปพักผ่อนจริงๆงั้นหรอ? ยังไงซะยืนหรือไม่ยืน อยู่ตรงนี้ก็มีค่าเท่ากัน คุณตัดสินใจเลือกอีกอย่างดีกว่า นะ”
เสิ่นเฉียวจ้องมองเธอ “แม้แต่เธอก็มาเดือนฉันงั้น หรอ?”
“จูหยุนก็ไม่อยากจะเตือนคุณนายน้อยหรอก แต่ สถานการณ์ในตอนนี้เป็นแบบนี้จริงๆ ฉันได้ยินเซียวซู บอกว่าคุณนายน้อยจะรออยู่ตรงนี้ทั้งคืน ถ้ารอแล้วมัน เกิดเรื่องอะไรขึ้นมาจริงๆ มันก็คือตัวคุณนายน้อยเองที่ ต้องมารับเคราะห์ไม่ใช่หรอ? แต่คุณนายน้อย เขาไม่รู้ เรื่องอะไรเลย ต่อให้คุณนายน้อยกำลังทนทุกข์ทรมาน อยู่ คุณชายเย่ก็ไม่ได้เจ็บปวดใจอะไรกับคุณเลย”
เสิ่นเฉียวไม่พูดอะไร เธอแค่มองไปข้างหน้า เงียบๆ จากนั้นพูด “ฉันอยากจะรออยู่ตรงนี้ ฉันไม่สนใจ ว่าเขาจะยอมหรือไม่ยอมออกมาเจอฉันจะปวดใจหรือไม่ ปวดใจกับฉันหรือไม่ นี่คือความคิดส่วนตัวของฉัน คืนนี้ ฉันเป็นคนทำผิดสัญญาเอง ต่อให้ฉันยืนอยู่ตรงนี้ทั้งคืน รอจนทนไม่ไหว นั่นก็เป็นสิ่งที่ฉันเองควรจะได้รับ เพราะ ว่าฉันเป็นคนทำผิดสัญญาจริงๆ”
เมื่อพูดถึงตรงนี้ เธอกัมหน้าแล้วมองไปที่พื้น
“ดังนั้น ฉันไม่ใช่แค่รอเขาฉันกำลังทำโทษตัว เองที่ทำผิดในวันนี้ คุณพอจะเข้าใจใช่มั้ย?”
จูหยุนอึ้งทันที เธอพูดอะไรไม่ออกแล้วจ้องมอง ไปที่เธอ
ถ้าเสิ่นเฉียวคิดแบบนี้จริงๆละก็ งั้นเธอ….พูด อะไรมากกว่านี้ก็ดูเหมือนจะไปล่วงเกินเธอจนเกินเหตุ
เมื่อนึกถึงจุดนี้จหยุนจ้องมองเธออย่างจดจ่อ “คุณนายน้อย คุณต้องทำถึงขนาดนี้เลยหรอ? คุณจะไม่ เสียใจทีหลังใช่มั้ย?”
“ไม่เสียใจ”
“โอเค!”จูหยุนพยักหน้า “ฉันเข้าใจแล้ว ฉันจะไม่ เตือนคุณนายน้อยอีก ฉันก็จะบอกกับเซียวซู่ว่าไม่ต้องให้ เขาเข้ามาเตือนคุณอีก คุณนายน้อยวางใจได้”
เมื่อฟังจบ เสิ่นเฉียวรู้สึกซาบซึ้งแล้วหันมามอง เธอ “ขอบคุณ”
จูหยุนหันหลังแล้วเดินออกไป เชียวซูวิ่งตามเธอ อย่างกระวนกระวายใจ “คุณนี่มันยังไงกัน? ฉันให้คุณมา เดือนเธอให้ออกไป ไม่ใช่ให้คุณมา…”
“คุณได้ยินแล้วนี่ ฉันไปเตือนก็ไม่ได้ผลอะไร อีก อย่างเธอตัดสินใจมุ่งมั่นขนาดนี้แล้ว พวกเราที่อยู่ข้างๆ พูดอะไรก็ไม่มีประโยชน์ ฝั่งคุณนายน้อยพูดเกลี้ยกล่อม อะไรไม่ได้แล้ว ฝั่งคุณชายเย่พวกเราก็นึกแผนดีดีไม่ ออก ทำได้เพียงพึ่งพาคุณให้ช่วยสอดส่องคุณนายน้อย ที่อยู่ข้างนอกหน่อย ถ้าเธอเกิดไม่สบายตรงไหนขึ้นมา คุณดูแลเธอให้มากๆหน่อย”
“ฉัน….”
จูหยุนเดินออกไปทันที ทั้งเซียวซู่ยืนอยู่กับที่ เพียงคนเดียว เขาหันไปมองเสิ่นเฉียวที่ยืนอยู่ใต้โคมไฟด้วยความรู้สึกที่เอือมระอา
ช่างมันเถอะ ยังไงก็เกลี้ยกล่อมไม่อยู่ คงต้อง ปล่อยให้เป็นไปตามพวกเธอไปสินะ
เหมือนกับที่จหยุนพูด ถ้ามันเกิดเรื่องอะไรขึ้น ก็ ค่อยมาจัดการก็จบ
เวลาผ่านไปทีละนาทีที่ละวินาที เสิ่นเฉียวยังคง ยืนอยู่ที่เดิม เซียวซูและคนที่อยู่ด้านข้างหลายคนต่างก็ พากันจับตาดูเธอ
เสิ่นเฉียวไม่รู้ว่าตัวเองยืนอยู่นานเท่าไหร่ พอมา ถึงช่วงกลางดึก อุณหภูมิของอากาศหนาวเย็นมากขึ้น กว่าก่อนหน้านี้มาก แม้แต่ผู้ชายที่สวมใส่เสื้อโค้ตยังรู้สึก เหน็บหนาวไปทั่วร่างกาย พวกเขาเอามือโอบกอดแขน ของตัวเองโดยที่ไม่รู้ตัว
เมื่อหันไปมองดูเสิ่นเฉียวที่ยืนอยู่ตรงนั้น เธอใส่ ชุดกระโปรงแขนกุด เธอยืนอยู่นอกประตูที่ไม่มีอะไรมา ขวางกั้น ลมทะเลพัดผ่านมาทีละระลอก มันพัดผ่านทะลุ เข้ามาในชุดของเธอจนกระทบกับผิวหนังของเธอ จินตนาการดูก็รู้ว่าเธอจะรู้สึกเหน็บหนาวเพียงใด
เซียวซูคิดไปคิดมา เขาเดินกลับเข้าไปในห้อง แล้วเทน้ำร้อนหนึ่งขวด จากนั้นเดินมาอยู่ตรงหน้าของ เสิ่นเฉียว
“คุณนายน้อย ดื่มน้ำร้อนหน่อยเถอะ”
เสิ่นเฉียวเหลือบมามองดูเขา ริมฝีปากสีชมพูขยับ
ไปมา
“ฉันรู้ว่าคุณนายน้อยกำลังยอมรับผิด แต่ถ้าคุณ ล้มลงไป คงจะรอคุณชายเย่ต่อไม่ได้แน่…เพื่อร่างกาย ของตัวคุณเอง คุณนายน้อยจะต้องดื่มมัน”
เขาพูดก็มีเหตุผล เสิ่นเฉียวยิ้มให้กับเขา จากนั้น ยื่นมือไปรับกระติกน้ำร้อน “ขอบคุณ”
จังหวะที่เธอยื่นมือไปรับน้ำร้อนนั้น ร่างกายของ เส้นเฉียวเซทันที เธอเกือบจะล้มลงไป
โชคดีที่เซียวซูเอามือมาพยุงเธออย่างรวดเร็ว “คุณนายน้อย ไม่เป็นไรใช่มั้ย?”
เสิ่นเฉียวพยุงตัวลุกขึ้นมายืนใหม่ เธอสายหัว “ฉันไม่เป็นไร”
หลังจากที่เห็นว่าเธอยืนขึ้นมาแล้ว เซียวซู่จึง ค่อยๆปล่อยตัวเธอ เสิ่นเฉียวรับกระติกน้ำร้อนมาแล้วดื่ม น้ำเข้าไป ความอบอุ่นค่อยๆปกคลุมร่างกายของเธอ ทันที เธอไม่รู้สึกหนาวเหมือนก่อนหน้านี้แล้ว
“ฉันดีขึ้นแล้วล่ะ ขอบคุณนะ” เสิ่นเฉียวยิ้มให้กับ เซียวซู จากนั้นยื่นแก้วน้ำคืนให้กับเขา
จริงๆแล้วร่างกายของเธอชาไปหมด เธอประเมิน อากาศในช่วงค่ำคืนนี้ต่ำไป ถึงแม้จะยังไม่ถึงฤดูหนาว แต่เธอในตอนนี้รู้สึกหนาวเหลือเกิน ไม่ใช่แค่ร่างกาย แม้แต่หัวใจก็รู้สึกเหน็บหนาวเหลือเกิน
หนาวมากจริงๆ
เย่โม่เซ็น
เธอยืนอยู่ตรงนี้นานขนาดนี้แล้ว เขายังคงไม่ อยากจะเจอหน้าเธออีกงั้นหรอ?
หรือจะบอกว่า เขาไม่รู้ว่าตัวเธอยืนอยู่ตรงนี้รอ คอยเขาเลยด้วยซ้ำ? หรือจะบอกว่า ต่อให้เขารู้ก็จะไม่ ยอมออกมาเจอเธอ?
เพราะคืนนี้เธอทำให้เขาต้องรอคอยเธอตลอดทั้ง คืน สุดท้ายเธอก็ไม่ได้ปรากฏตัวออกมา ดังนั้น…เขาใน ตอนนี้จึงแก้แค้นตัวเธออยู่
เปรี้ยงปร้าง
อยู่ๆฟ้าก็ร้องขึ้นมา สายฟ้าผ่าลงมาตัดท้องฟ้า เป็นครึ่งซีก ทำให้ผู้คนรู้สึกตกใจเป็นอย่างมาก
เซียวซูเงยหน้าขึ้น “แย่แล้ว ฝนน่าจะใกล้ตกแล้ว คุณนายน้อยและทุกคนมาหลบฝนที่ริมประตูกันเถอะ”
หลบฝน?
เสิ่นเฉียวกะพริบตา เธอเงยหน้าขึ้นไปมอง ฟ้าแลบบนท้องฟ้า
ดาวสักดวงก็ไม่มี ราวกับความรู้สึกในใจของเธอ ในตอนนี้ มันเต็มไปด้วยความมืดมิด
“ฝนจะตกงั้นหรอ?”
เซียวซู่จ้องมองเธอสักพัก เขารู้สึกว่าตัวเองพูด เกลี้ยกล่อมเธอไม่อยู่ อยู่ๆเขาก็หันหลังแล้ววิ่งเข้าไป
ด้านใน
เขาเดินไปไวมาก เสิ่นเฉียวเรียกเขาไม่ทัน หลังจากที่เขาวิ่งออกไปไม่นาน อยู่ๆฝนก็ตกลงมาทันที
“คุณนายน้อย รีบเข้ามาหลบฝนเถอะ”