เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ / เจ้าสาวมือสองของคุณชายพิก… - ตอนที่ 699

เราจะทยอยไล่แก้ให้ยามว่างอยากให้แก้เรื่องไหนคอมเมนต์ไว้นะคะ
แต่บางเรื่องเราก็ไม่มีไฟล์แล้วเหมือนกัน

บทที่699 เริ่มรังเกียจผมแล้ว

สองแม่ลูกซุกตัวดูแหวนเพชรกันอยู่ใต้ผ้าห่ม

“สวยมั้ย?”

ในตอนที่เสี่ยวหมี่โต้วเงยหน้าขึ้นมานั้น ก็สบเข้ากับแววตาของความคาดหวังและความมุ่งหวังของหานมู่จื่อเข้าพอดี ริมฝีปากชมพูก็เผยรอยยิ้มบางๆออกมา รอยยิ้มนี้เป็นรอยยิ้มที่จริงใจ และได้ออกมาจากใจจริงๆ

เสี่ยวหมี่โต้วอยู่กับหม่ามี๊ของเขามาหลายปี ถึงแม้ว่าหม่ามี๊จะยิ้มให้เขาเป็นประจำ แต่รอยยิ้มเมื่อตอนนั้นมันต่างไปจากตอนนี้

ถึงแม้ว่าเขาไม่ได้เข้าใจมากมายอะไรนักก็ตาม

ดังนั้นแล้วคำว่าไม่ชอบที่ติดอยู่ตรงปากก็ได้ถูกเสี่ยวหมี่โต้วกลืนมันกลับไปอย่างนั้น จากนั้นเขาก็โวยวายออกมาอีกประโยคนึง

“หม่ามี๊ พอใจง่ายเกินไปแล้วนะ~”

พอใจง่ายไปมั้ย?

หานมู่จื่อกลับไม่คิดอย่างนั้น ขอเพียงแค่เย่โม่เซินมีใจ นั่นมันก็เพียงพอแล้วล่ะ

“เด็กโง่ คนที่หม่ามี๊ของลูกแต่งด้วยเขาเป็นคนนะ ไม่ใช่อย่างอื่นเสียหน่อย”

“แต่ เมื่อก่อนหม่ามี๊ต้องเจอกับความเสียใจนะ”

อึก

หานมู่จื่อนิ่งคิดอยู่นาน คิดว่าเด็กน้อยยังไม่ค่อยเข้าใจความรู้สึกของผู้ใหญ่นัก ทำเพียงบีบจมูกเล็กของเขาเบาๆ “สรุปเลยก็คือยังมีหลายเรื่องที่ตอนนี้หม่ามี๊พูดกับลูกยังไง ลูกก็ไม่อาจเข้าใจมันได้ ลูกจำเอาไว้เพียงว่าหม่ามี๊ยินยอมพร้อมใจก็เพียงพอแล้ว~”

“อ้อ งั้นก็เอาเถอะ หม่ามี๊…ถ้าหม่ามี๊ต้องเจอกับความไม่เป็นธรรม จะต้องบอกเสี่ยวหมี่โต้วนะครับ เสี่ยวหมี่โต้วจะจัดการคนไม่ดีให้เอง!”

ในตอนที่เย่โม่เซินเตรียมที่จะเข้าไปในห้องนั้น ก็ได้ยินคำพูดนั้นเข้าพอดี ดังนั้นจึงทำให้ฝีเท้าเขาต้องหยุดชะงักลง จากนั้นก็ถอยออกไปหยุดอยู่ที่ตรงมุมผนังที่อยู่ตรงหน้าประตูห้องด้วยความห่อเหี่ยวใจแบบสุดๆแทน

เด็กนั่นคิดต่อต้านเขา…

ความรู้สึกนี้มันช่างฝังลึกมากจริงๆ!

*

หานมู่จื่อพักอยู่ที่วิลล่าไห่เจียงอยู่สองวัน ไม่ไปบริษัท ในแต่ละวันถ้าไม่กินก็นอน ในตอนที่ส่งกระจกก็ได้พบว่าหน้าของตนดูเหมือนว่าจะกลมขึ้นมากเลยทีเดียว

เธอบีบจับเนื้อตรงส่วนเอวของเธอ ก็เริ่มรู้สึกกลุ้มใจขึ้นมา

ต้องลดน้ำหนักหรือเปล่า?

ในตอนที่กำลังคิดกลุ้มอยู่นั้น ก็มีสายของหานชิงโทรเข้ามา

“พี่?” หานมู่จื่อแปลกใจขึ้นมาเล็กน้อย ทั้งยังกระวนกระวายใจขึ้นมาด้วยเช่นกัน ในตอนที่หานชิงเป็นฝ่ายโทรมาหาเธอเองนั้น มักจะมีความรู้สึกว่า…มันคงจะไม่ใช่เรื่องที่ดีแน่

อันที่จริงเมื่อหลายวันก่อนเธอเพิ่งกลับบ้านไปขอทะเบียนบ้านจากเขา แต่หานชิงไม่ให้เธอ

น้ำเสียงเรียบนิ่งของหานชิงดังออกมาจากโทรศัพท์

“หลายวันมานี้ น้องอยู่กับเย่โม่เซินตลอด?”

หานมู่จื่อพยายามที่จะแยกแยะอารมณ์ในน้ำเสียงนั้นของหานชิงอย่างหนัก คิดอยู่สักพักแต่กลับพบว่าตนแยกไม่ออกว่าตกลงแล้วตอนนี้หานชิงกำลังอยู่ในอารมณ์แบบไหนกันแน่…

จะว่าเขากำลังโกรธ แต่มันก็ดูเหมือนกับว่าจิตใจของเขาสงบสุดๆเช่นกัน

แต่ถ้าจะบอกว่าเขาดูสงบนิ่งล่ะก็ มันก็ยังรู้สึกดูผิดปกติขึ้นมาอีก

ตามหลักแล้วก็ไม่ควรจะสงบนิ่งและเฉยชาขนาดนี้นี่นา

“ค่ะ…”

หานมู่จื่อยอมรับออกไปตามตรง

“น้องชอบมันขนาดนั้น? ห้าปีก็ยังลืมไม่ลง ขาดมันไม่ได้เลย?”

หานมู่จื่อ “…”

“พี่ ฉัน…”

“คิดให้ดี แล้วค่อยตอบพี่”

หานมู่จื่อสูดหายใจลึกๆ แม้แต่คิดก็ยังไม่ต้องคิด เอ่ยออกไปทันที “พี่คะ ถ้าลืมได้ ก็คงลืมไปตั้งแต่เมื่อห้าปีก่อนแล้ว ฉันได้คบกับเขาแล้ว นี่เป็นสิ่งที่อธิบายอย่างอื่น…ได้ดีที่สุด ฉันคิดว่าฉันคงไม่ต้องพูดอะไรให้มากมายแล้วมั้งคะ”

แม้จะมีโทรศัพท์เป็นตัวคั่นกลางเอาไว้ แต่หานมู่จื่อแทบจะสามารถรับรู้ได้ความจนใจของหานชิงหลังจากที่ได้ยินคำพูดนั้นไป ถึงแม้ว่าจะรู้ว่ามันจะทำให้พี่ชายของเธอต้องเสียใจ แต่…เรื่องพวกนี้มันกำลังจะพัฒนามากขึ้น จึงต้องรีบบอกออกไปโดยเร็ว

ถ้าให้ยืดเยื้อต่อไป ก็รังแต่จะทำให้หานชิงหมายจะเข้าควบคุมความคิด เพราะคิดว่ายังสามารถพูดโน้มน้าวเธอได้อีกเพียงเท่านั้น

เป็นอย่างที่คิดเพราะหลังจากที่เธอพูดจบปลายสายก็ได้เงียบไปทันที

หานมู่จื่อเองก็ไม่ได้ร้อนใจอะไรขึ้นมา ในเมื่ออีกฝ่ายยังไม่ได้วางสายไป เธอก็จะอยู่รอด้วยจิตใจสงบ

ไม่รู้ว่าได้ผ่านไปนานแค่ไหน ในที่สุดหานชิงก็ได้เอ่ยพูดออกมาเสียที น้ำเสียงแฝงไปด้วยความรู้สึกปลงไร้ซึ่งทางเลือก

“วางแผนจะจัดงานแต่งงานเมื่อไหร่?”

หานมู่จื่อ “พี่??”

เธอคิดว่าตัวเองได้ยินอะไรผิดไป?

หานชิงถามเธอว่าจัดงานแต่งงานเมื่อไหร่? นี่หมายความว่าเขาเห็นด้วยแล้วใช่มั้ย?

“ทำไม?” หานชิงเอ่ยออกมา “ไม่มีงานแต่ง?”

“ไม่ ไม่ใช่ค่ะ” หานมู่จื่อรีบปฏิเสธออกไปทันที “ฉันได้ยินเย่โม่เซินบอกว่าจะจัดงานแต่งงานในเดือนหน้า ฉันเพียงแค่…ค่อนข้างจะตกใจนิดหน่อยค่ะ ที่พี่ต้องรับออกมาเร็วอย่างนี้”

“ทำไงได้ล่ะ? น้องเป็นน้องสาวคนเดียวของพี่นะ ถ้าน้องขาดเขาไม่ได้จริงๆ จะให้พี่ปล่อยให้น้องทนเหงาไปตลอดชีวิตหรือไง?” คำพูดนั้นของเย่โม่เซินได้เตือนสติคนเป็นพี่ชายอย่างเขาได้จริงๆ เขาอยู่คนเดียวมานานจนเคยชินไปแล้ว ดึงนั้นก็เลยสามารถอยู่อย่างเดียวดายไปได้อีกนาน

แต่น้องสาวของเขาไม่เหมือนกัน

เธอเคยลิ้มลองรสชาติของความรักมาก่อน ทั้งยังลืมคนคนนั้นไม่ได้ ถ้าชีวิตนี้ให้เธอต้องใช้ชีวิตอยู่คนเดียว หรือให้เธอแต่งงานกับคนที่เธอไม่ชอบนั้น นั่นจะไม่เป็นการทำให้เธอต้องทรมานใจแย่หรือไงกัน?

หากต้องทรมานใจไปตลอดชีวิต สู้…ให้เธอได้ลองเดิมพันกับมันสักหน่อยยังดีเสียกว่า

ในครั้งนี้เย่โม่เซิน ได้เอาทุกสิ่งทุกอย่างของตนมาเป็นเครื่องรับประกัน เขาในฐานะที่เป็นพี่ชายผู้นี้นั้น…ก็ยินดีที่จะให้โอกาสเขาอีกสักครั้ง

จู่ๆหานมู่จื่อก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรออกไป เกิดความรู้สึกซาบซึ้งใจ แสบจมูกจนแทบจะร้องไห้ออกมา เธอไม่คิดเลยว่าหานชิงจะตอบรับออกมาได้อย่างรวดเร็วขนาดนี้ ถ้าจะว่ากันให้ชัดนั่นก็คือล้วนแต่จะเป็นเพราะความรักพะเน้าพะนอต่อเธอทั้งนั้น

“พี่คะ…ขอบคุณนะคะ” เธอกัดริมฝีปาก เก็บกลั้นความรู้สึกเศร้าที่ก่อขึ้นมาตรงกลางอก เอ่ยขอบคุณหานชิงออกไปอย่างยากลำบาก

หลังจากนั้นก็ได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆดังออกมาจากปลายสาย ผสมปะปนเข้ากับน้ำเสียงของความจนใจ ส่วนน้ำเสียงการพูดก็เต็มไปด้วยความรักใคร่เอ็นดู

“น้องน่ะ เป็นคุณหนูหัวแก้วหัวแหวนเพียงหนึ่งเดียวของตระกูลหานของเรา แต่งไปแล้วถ้าเกิดได้รับความไม่เป็นธรรมขึ้นมาเมื่อไหร่ ตระกูลหานจะคอยสนับสนุนอยู่ข้างหลังน้องเสมอ ไม่ว่าจะเป็นที่ไหนหรือเมื่อไหร่ก็ตาม เข้าใจมั้ย?”

“ค่ะ!” หานมู่จื่อพยักหน้าตอบรับไปอย่างหนักแน่น “ฉันทราบแล้วค่ะพี่!”

“จะต้องเตรียมเข้าประชุมแล้ว วางสายก่อนนะ ถ้าเลือกฤกษ์แต่งงานได้แล้วก็อย่าลืมบอกพี่ด้วย”

หานมู่จื่อตอบตกลงออกไป หลังจากที่เอ่ยลาหานชิงจบก็วางสายไป

เธอมองตัวเองในกระจก น้ำตาไหลออกมาอย่างกลั้นเอาไว้ไม่อยู่ สุดท้ายเธอก็กลั้นมันเอาไว้ไม่ได้

แต่เพียงไม่นาน หานมู่จื่อก็ได้ยกมือขึ้นปาดเช็ดน้ำตาบนใบหน้าออกไป จากนั้นก็ยกยิ้มให้กับตัวเองในกระจก

พี่ชายของเธอ…ตกลงยอมให้เธอคบหากับเย่โม่เซินแล้ว

การได้รับคำอวยพรจากเขา นับว่าเป็นเรื่องที่สมควรที่จะมีความสุขที่สุดแล้ว!

*

หลังจากที่หานชิงตอบตกลงเรื่องงานแต่งงานของพวกเขาทั้งสองคนแล้วนั้น หานมู่จื่อได้เปลี่ยนไปเป็นคนละคน แต่ถึงแม้ว่าหานชิงจะรับปากออกมาแล้ว แต่ก็ยังไม่ยอมมอบทะเบียนบ้านให้ บอกว่าให้เธอและเย่โม่เซินแต่งงานกันให้เรียบร้อยก่อน แล้วค่อยให้ทั้งสองคนจดทะเบียนสมรสกันอีกที

หานมู่จื่อไม่ได้ใส่ใจเรื่องพวกนี้ เพราะถึงอย่างไรก็ได้รับปากตกลงกันเรียบร้อยแล้ว เรื่องการจดทะเบียนสมรสนั้นไม่ใช่เรื่องที่จะต้องรีบร้อน

แต่เย่โม่เซินก็เริ่มยุ่งเสียจนแทบไม่ได้เจอหน้ากันเลย

เดิมทีก็แค่ไม่เจอกันเพียงสองสามวัน แต่ช่วงหลังๆมานั้นถึงขนาดที่ไม่ได้เจอหน้ากันเป็นสัปดาห์เลยทีเดียว

หานมู่จื่อเกิดกลุ้มใจขึ้นมาเล็กน้อย แต่พอนึกถึงเรื่องงานแต่งงานที่ล้วนแล้วแต่เป็นเขาที่เป็นคนจัดเตรียมแล้วนั้น จึงต้องเก็บกลั้นมันไปอีกครั้ง

สถานที่จัดงานแต่งงานได้กำหนดเอาไว้แล้วว่าจะจัดที่ต่างประเทศ เย่โม่เซินจึงมักจะต้องไปดูสถานที่จริงด้วยตัวเองอยู่บ่อยๆ ดังนั้นจึงจำต้องนั่งเครื่องบินไป แต่เพื่อที่จะรีบกลับมาอยู่เป็นเพื่อนมู่จื่อนั้นก็เลยต้องอดหลับอดนอนติดๆกันเป็นสิบๆชั่วโมงอยู่บ่อยๆ

ต่อจากนั้นมา หานมู่จื่อก็พบว่ารอบๆดวงตาของเขานั้นบวมคล้ำขึ้นมาเรื่อยๆ ก็เลยเริ่มรู้สึกเป็นห่วงขึ้นมา

“ถ้าคุณจัดการแบบนี้ต่อไป ฉันเกรงว่าเมื่อถึงวันงานคุณจะมาเป็นเจ้าบ่าวไม่ไหวเอาได้นะคะ”

พูดจบ เธอก็จิ้มลงบนรอยคล้ำรอบดวงตาของเย่โม่เซินเบาๆ อีกทั้งคางที่เริ่มมีหนวดเคราผุดออกมา “ดูสิว่าคุณอยู่ในสภาพแบบไหนแล้ว…”

เย่โม่เซินได้ยินคำพูดนั้นแล้ว ก็อดไม่ได้ที่จะเลิกคิ้วออกไปเล็กน้อย “ทำไม นี่ยังไม่ทันได้แต่งงานกัน ก็เริ่มรังเกียจผมขึ้นมาแล้วหรอ?”